SAW 3D

Εναλλακτικός Τίτλος : ...4 ταινίες μετά τον θάνατό του και ο πούστης ο Jigsaw ακόμη έχει το πάνω χέρι!
Μάστορας : Kevin Greutert
Παίχτες : Tobin Bell, Costas Mandylor & Betsy Russell
Πόσα πιάνει; 2,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Με την ταυτότητά του σαν ο νέος Jigsaw Killer πλέον γνωστή, το κυνήγι για τον πρώην agent Hoffman συνεχίζεται. Και ενώ η αστυνομία δείχνει να κλείνει γύρω του τον κλοιό από όλες τις μεριές, εκείνος είναι πεπεισμένος να σκοτώσει τη χήρα του αυθεντικού Jigsaw που απόπειράθηκε να τον δολοφονήσει. Παράλληλα, ένα νέο παιχνίδι θανατηφόρων παγίδων αρχίζει, αυτή τη φορά γύρω από έναν συγγραφέα που έβγαλε φήμη και χρήματα γράφοντας ένα βιβλίο σχετικά με το πώς να επιβιώσει κανείς από τον Jigsaw. Όμως, τόσο τα γραφόμενα του βιβλίου όσο και η αναφερόμενη εμπειρία του συγγραφέα, είναι όλα ψέμματα...

Αναλυτικότερα :
Βρε πως περνάει ο καιρός... και αισίως φτάσαμε στην 7η ταινία SAW και προφανώς την τελευταία της σειράς, τουλάχιστον σύμφωνα με τα λεγόμενα των παραγωγών. Παρεξηγημενη σειρά τα SAW. Αφενός θεωρούνται πολύ μοντέρνα, δήθεν και βιντεοκλιπίστικα για τους χαρντκορ θριλεράδες. Αφετέρου, λειτούργησαν διαχρονικά σαν σάκκος του μποξ για τη δρυμεία κριτική των πιο “ποιοτικών”. Προσωπικά βρίσκομαι κάπου στη μέση. Εντάξει, κατά τη γνώμη μου ανέκαθεν βασιζόταν υπερβολικά στη φτηνή εντύπωση, στον αιφνιδιασμό και στα “καρμπόν” στερεότυπα χαρακτήρων. Και οι ταινιούλες αυτές έπαψαν να έχουν ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης, μετά το τρίτο μέρος της σειράς. Αλλά κάτω από την καρδιά των SAW ελλόχευε μια πρωτότυπη και βαθιά ιστορία, με πληθώρα χαρακτήρων (που τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς ήταν ενδιαφέροντες) και πολύ lore και διαπλεκόμενες σχέσεις για όσους εκεί έξω τους αρέσει να την ψάχνουν. Και πάντα, τουλάχιστον στις καλύτερες στιγμές τους, διαποτίζονταν από μια αίσθηση επικείμενου ολέθρου και μηδενισμού που σε συνδυασμό με το υπέροχο soundtrack δημιουργούσαν μια ιδιαίτερα έντονη ατμόσφαιρα που αν και απείχε από την κλασική “θριλεριάρικη”, ήταν εντούτοις μοναδική και trademark της σειράς. Και λίγα πλέον πράγματα σε τούτη τη ζωή “το'χουν” τόσο πολύ ώστε να καταφέρουν να αποκτήσουν τη δική τους μοναδική “σήμα κατατεθέν” ταυτότητα. Και αυτό από μόνο του, είναι άξιο επαίνου.

Εδώ, η ιστορία κλείνει. Period. Ακόμα πιο καλά, κλείνει όπως άρχισε. Με ολική επιστροφή στις ρίζες της, καθώς οι τελευταίες σκηνές του SAW VII είναι - σχεδόν – καρμπόν από τις αντίστοιχες που άνοιξαν το πρώτο SAW. Ο κλοιός σφίγγει γύρω από τον Hoffman και οι μέρες δράσης του είναι μετρημένες. Αλλά εκείνος δεν έχει ακόμα πει την τελευταία του κουβέντα. Και έτσι, ένα καινούριο “παιχνίδι” ξεκινάει. Παράλληλα, η αστυνομία τον αναζητάει, η γυναίκα του Jigsaw τον δίνει στεγνά στις αρχές, και πάνω από όλα, υπάρχει το τελευταίο και πλέον υποχθόνιο σχέδιο του ίδιου του Jigsaw, σαν μια τελευταία δικλείδα ασφαλείας μετά τον τάφο, προκειμένου να εξασφαλίσει ότι σε περίπτωση που “ξεφύγει” ο τελευταίος διάδοχος και “απόστολός” του, να βγει από τη μέση και ο κύκλος του αίματος να κλείσει μια και καλή. Μια επιπλέον καινοτομία – μοναδικότητα αυτού του επιλόγου, είναι ότι βλέπει τα πράγματα για πρώτη φορά από την οπτική γωνία όχι των θημάτων, αλλά των θητών, εκείνων που σκοτώνουν, που στήνουν την παγίδα. Πράγμα όχι απαραίτητα καλό, καθώς το άπλετο φως που ρίχνεται στους δολοφόνους πρωταγωνιστές, περισσότερο τους απομυθοποιεί, παρά τους αναλύει. Και το lore των SAW είναι ήδη αρκετά κουρασμένο και τραβηγμένο από τα μαλλιά. Δε σηκώνει άλλη απομυθοποίηση.

Αυτό, συν το – τελείως περιττό – εμπορικό τερτίπι του 3D στοιχείου, που όχι μονάχα δεν προσφέρει σε τίποτα στην ταινία, απεναντίας αφαιρεί καθώς την κάνει να δείχνει απροσδόκητα “φτωχή” σε αποιαδήποτε δισδιάστατη προβολή (dvd, blu-ray) μάλλον κάνει αυτό το τελευταίο μέρος και το πιο αδιάφορο. Το SAW VII είναι ένας επίλογος σε μια μεγάλη και – τουλάχιστον σε μεγάλο κομμάτι της – συναρπαστική ιστορία που φαντάζει σημαντικά λιγότερο και φτηνότερο σε σχέση με τις παλιές της, ένδοξες στιγμές. Σε αυτό συμβάλλουν και οι μετριότατες ερμηνείες, τα ανύπαρκτα σκηνικά και φωτογραφία, οι επαναλαμβανόμενες και στερούμενες συμβολισμού και νοήματος – πλην λίγων καλών εξαιρέσεων – παγίδες και κυρίως, το γενικότερο συναίσθημα ότι τα πάντα συμβαίνουν στην ταινία χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ή συγκεκριμένο λόγο...

Splatter / Gore :
Είναι σαφέστατα το βιαιότερο μέρος της σειράς. Αλλά η βία του είναι γυμνή και επιφανειακή, κατορθώνει να σε αηδιάσει, αλλά όχι να σε υποβάλλει. Κάτι σαν τα τελευταία – παρακμιακά - έργα του αξέχαστου Lucio Fulci... Χώρια που, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, το αίμα αποδίδεται στην οθόνη με ένα περίεργο... ροζ / μωβ χρώμα! WTF?!?

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Κυκλοφορεί και με τον εναλλακτικό τίτλο “SAW : The Final Chapter”