The Last Exorcism (Ο Τελευταίος Εξορκισμός)

Μάστορας : Daniel Stamm
Παίχτες : ... αδιάφορους!
Πόσα πιάνει; 2,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ένας καθολικός πάστορας τριγυρνάει την επικράτεια και κάνει εξορκισμούς μαϊμού. Το σκεπτικό του είναι ότι η όλη φάση της επικυριαρχίας από ένα δαιμονικό πνεύμα βρίσκεται απλά στο κεφάλι απομονωμένων, θρησκόληπτων και αμόρφωτων ατόμων και εκείνος με την παράσταση που δίνει τους κάνει να πιστεύουν ότι όντως απελευθερώνονται από αυτήν, προσφέροντας έτσι μια τύπου εικονική (placebo) θεραπεία. Όμως θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα περιστατικό που δεν είναι καθόλου τυπικό των όσων έχει συνηθίσει. Και όλα αυτά με παρουσία τηλεοπτικού συνεργείου, καθώς γυρίζεται και ένα σχετικό ντοκυμανταίρ με τη δράση του...

Αναλυτικότερα :
Εντάξει, παραδέχομαι ότι τον Eli Roth δεν τον θεωρώ και τον... κινηματογραφικό μου έρωτα. Το πρώτο “Hostel” ήταν συμπαθητικό, το δεύτερο εμετικό και γενικά, κάθε φιλμάκι που έκανε από τότε και μετά είτε ως σκηνοθέτης είτε ως παραγωγός, ήταν υπερβολικά “δήθεν” για τα γούστα μου, πολύ “εφηβικό” για τα δικά μου μέτρα και σταθμά, με ευνουχισμένο exploitation, φτηνιάρικη πρόκληση για την πρόκληση και ψεύτικα άντερα. Το “The Last Exorcism” έχει όλα τα φόντα για να μπει στην παραπάνω κατηγορία, πράγμα που εν μέρει... το επιτυγχάνει. Γιατι ρωτάς; καλά, την περίληψη της πλοκής παραπάνω δεν τη διάβασες; λοιπόν :

α) είναι ΑΛΛΗ μια ταινία με εξορκισμό. Νησάφι. Πρέπει οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες επιτέλους να συνειδητοποιήσουν ότι η ΜΟΝΗ αξιόλογη ταινία με εξορκισμό είναι... ο ορίτζιναλ “ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ”. Τέλος. Μετά έσπασε το καλούπι. Και κάθε άλλη ταινία που βγήκε έκτοτε και πραγματεύεται αυτό το θέμα, είναι καταραμένη από τα γεννοφάσκια της να είναι κουραδένια. Παρόλα αυτά, και παρά τις τόσες κινηματογραφικές αποτυχίες και τα πεταμένα λεφτά, εντούτοις ΑΚΟΜΑ επιμένουν να επαναλαμβάνουν – πάντα ανεπιτυχώς – την ίδια συνταγή.

β) είναι ένα “κανονικό” έργο, μασκαρεμένο σαν ντοκυμανταίρ. Δηλαδή όπως τα “Blair Witch Project”, “REC”, “Paranormal Activity” κλπ. Δηλαδή – ξανά! - νησάφι. Δε μπορώ να πω, η συνταγή πριν 10 χρόνια φάνταζε φρέσκια πρωτότυπη και “ουάου”. Για αυτό εξάλλου και είχε αυτόν τον ξεχωριστό αντίκτυπο στο κοινό και του προκαλούσε πιο “άμεσα” συναισθήματα, σε σχέση με τις πιο “κλασικές” ταινίες τρόμου που το ψυχολογικό εφφέ τους μπορεί για κάποιους να υποβιβαζόταν από την “ασφαλή” και αποστασιοποιημένη φύση που προκαλεί η καλλιτεχνική σκηνοθεσία. Όμως, πλέον όταν βλέπω αυτή την “documentary” επικάλυψη, μου έρχονται στο μυαλό συνειρμικά τα ακόλουθα : φτωχή παραγωγή, κουραδένια σκηνοθεσία, κουνημένη σε σημείο να κάνει... φραπέ κάμερα, ανύπαρκτο σενάριο και διάλογοι και κακή ηθοποιία. Και – δυστυχώς – τις περισσότερες φορές πέφτω μέσα στις προβλέψεις μου αυτές.

Λοιπόν, όλα αυτά τα βρίσκεις μέχρι ενός βαθμού και στο “The Last Exorcism”. Με το καλημέρα τρως στη μάπα την χάλια άχρωμη, ανεπεξέργαστη φωτογραφία, τίγκα στη θολούρα (όποιος τραβούσε με το εργαλείο, προφανώς τράβαγε μεγάλο ζόρι με το focus!) Προσπερνάς, αφενός επειδή φαταλιστικά συνειδητοποιείς ότι πλέον την πατάτα την έκανες εφόσον μπήκες στη διαδικασία και το κατέβασες / νοίκιασες / αγόρασες και θέλοντας και μη θα το πιείς και αυτό το πικρό ποτήρι με μια λογική τύπου “αφού το πλήρωσα, θα το φάω!”. Αφετέρου, επειδή ο πρωταγωνιστής προσφέρει – παραδόξως! - μια πολύ καλή και ζωντανή ερμηνεία και η χαρισματική του φύση και ο πολύ άνετος, αβανταδόρικος τρόπος που υποδύεται το ρόλο του εξορκιστή / πάστορα / λαμόγιου, σε “τραβάει” να συνεχίσεις τη θέαση.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, όλα αυτά απαρτίζουν ένα σύνολο που αν και σαφέστατα μέτριο, δεν είναι και του πεταματού. Ειδικά οι πρωτάρηδες σε θριλεράκια, την τρομάρα τους θα την πάρουν. Και αυτό το πετυχαίνει κυρίως επειδή, παρά τα σκάρτα του συστατικά, το “The Last Exorcism” ποντάρει στο παλιό καλό κλασικό suspense, παίζει επιτυχημένα με τα νεύρα και την αγωνία του θεατή και οι – λίγες – τρομαχτικές σκηνές που περιέχει κατορθώνουν να είναι επαρκώς ψαρωτικές, παρά τα προαναφερόμενα ελαττώματα. Και αν δεν είχε το τόσο απότομο φινάλε – σε σημείο που να φαντάζει ημιτελές – το τριαράκι του (3 / 5) από μένα θα το τσίμπαγε...