Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα

Μάστορας : Όμηρος Ευστρατιάδης
Παίχτες : Κώστας Βουτσάς, Στηβ Ντούζος, Νένα Χρονοπούλου, Ελένη Φιλίνη και σχεδόν όλοι οι γνωστοί – άγνωστοι celebrities που βλέπουμε στις μεσημεριανές κουτσομπολίστικες εκπομπές
Πόσα πιάνει; 0,5 / 5 και πολλά σας βάζω
Με δυό λογάκια :
Ένας Αμερικάνος επιχειρηματίας (Κώστας Βουτσάς) θεωρεί σωστή επένδυση να αγοράσει και να ξανανοίξει το Λύκειο Χαβαλέ. Δεν ήξερε, δε ρώταγε; Όμως ο συγχωρεμένος ο Χαβαλές έχει αφήσει όρο απαράβατο στη διαθήκη του, που υπαγορέυει ότι τα ρεμάλια απόφοιτοι του λυκείου που έγιναν καθηγητές, να προσβληθούν υποχρεωτικά και... ισόβια στο σχολείο. Έτσι τα τομάρια των προηγούμενων ταινιών (Μπίλιας και συμμορία) επιστρέφουν στα θρανία... αυτή τη φορά ως καθηγητές που θα πρέπει να συμμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα προκειμένου να τα φέρουν βόλτα με τα νέα – ακόμα χειρότερα – ρεμάλια μαθητές. Αυτά της γενιάς του facebook, του tweeter και δε συμμαζεύεται...

Αναλυτικότερα :
Να πω την αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί εκείνες τις ημέρες είχε γελάσει και ο κάθε πικραμένος με τις ταινίες της σειράς “Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα”. Εντάξει, μέσα στην βιντεοθύελλα σκουπιδαριού της εποχής σαφώς ξεχώριζαν. Αλλά ουδέποτε δεν υπήρξαν για μένα κάτι παραπάνω από απλώς ευχάριστα στη θέαση φιλμάκια, που έτυχαν της τύχης – και της τιμής – να υποστηρηχθούν από μεγάλους ηθοποιούς. Γιώργος Παπαδόπουλος, Μίμης Φωτόπουλος και τόσοι άλλοι, έδωσαν κύρος σε μια σειρά που πριν από τη δύση της 10ετίας του '80 είχε ήδη δείξει σημάδια κόπωσης. Αλλά και ο έξτρα large και cult χαρακτήρας του Μπίλια, όπως και η χαρισματική παρουσία της (in real life) αδδερφής του, Τέτα Ντούζου – ως η αιώνια καλλήπυγος γυμνάστρια - πάντα έδιναν στα φιλμάκια αυτά επιπλέον πόντους. Απλά δε μπορώ με τίποτα να ξεχάσω τις σκηνές όπου η Τέτα Ντούζου προσπαθεί να γυμνάσει τα... τομάρια φορώντας σούπερ κολλητό μαύρο κορμάκι (που υπερτόνιζε τις extra large λιμπισίμιες καμπύλες της), ροζ γκέτες και... δυχτυωτό καλσόν! Ναι, η 10ετίας του '80 ήταν η πρωσοποποίηση του kitsch και υπερηφανευόταν (τότε!) για αυτό! Αλλά για αυτό ακριβώς το λόγο την αγαπάμε...

Λοιπόν, προς τι ο μεγάλος πρόλογος θα με ρωτήσετε... σας το φέρνω λάου λάου επειδή δεν έχω τίποτα να γράψω για κυρίως θέμα! Ή μάλλον έχω και παραέχω, αλλά τότε θα πρέπει να βρίσω χοντρά και δε λέει! Ο Ευστρατιάδης προσπαθώντας να επιχειρίσει ένα νοσταλγικό πισωγύρισμα, απλά γυρίζει όλο το Ελληνικό σινεμά 30 και βάλε χρόνια πίσω. Η ταινίας είναι μια ανοησία άνευ προηγουμένου, αιτίας ή αφορμής! Τίποτα εδώ πέρα δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης, σκηνές άσχετες (και ξενέρωτες με χιούμορ ηλικίας 80 ετών) διαδέχονται απλά η μια την άλλη, δίχως λογική, συνέπεια, ή έστω μια αφηγηματική επικάλυψη ρε αδερφέ! Μιλάμε, τσίπα μηδέν! Ειλικρινά, ολάκερη η βιντεοπαραγωγή της 10ετίας του '80 δεν κατάφερε να βγάλει τόσο κακό έργο. Χωρίς σενάριο, χωρίς σκηνοθεσία, χωρίς ερμηνείες, η ταινία απλά είναι μια αφορμή για να διαφημιστούν οι πάμπολλοι χορηγοί της και μάλιστα με ανερυθρίαστα ξεδιάντροπο τρόπο. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, πέρα από όλα τα κακά της μοίρας της, είναι γυρισμένη σε τόσο χαμηλή ανάλυση που χωρίς πλάκα παίζει σοβαρά το ενδεχόμενο να γυρίστηκε με μια (καλή) κάμερα... κινητού πάνω σε τριποδάκι! Εξ ου και τα... πίξελ που βγάζουν μάτι, τα κοκκαλωμένα, ακίνητα μακρινά πλάνα και η ανυπαρξία κοντινών! Φαντάσου : στις λίγες σκηνές που κάνει flashback (αυτό του έλειπε τρομάρα του!) στις παλιότερες ταινίες της σειράς, η ποιότητα εικόνας των παλιών έργων (τριάντα και βάλε χρονών ταινίες) φαντάζει σκάλες καλύτερη!

Ρεζουμέ :
Για ένα πράμα μονάχα αναρωτιέμαι : πώς κατάφερε ο Ευστρατιάδης να πείσει όλα αυτά τα γνωστά ονόματα να συμμετάσχουν σε κάτι τόσο κακό και μάλιστα πλάι πλάι σε αστέρια από τις... κατοπινές τηλεοπτικές του δουλειές, δηλαδή... τα “Παρατράγουδα” και το “Είσοδος Ελεύθερη”. Και το πώς κατάντησε ένας Κώστας Βουτσάς και ακόμα περισσότερο ένας Τζόννυ Βαβούρας (που έχει και ένα cult εκτόπισμα ο άνθρωπος!) να ντροπιάζει το όνομά του εκφονώντας διαλόγους που πιο... κουραδένιους δεν έχει και ποζάροντας δίπλα στους... Φλωρινιώτη, Κατέλλη, Στέλλα Γιαμπουρά, Vassilios Kostetsos και άλλα... αστέρια παρόμοιου βεληνεκούς.

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Νόμιζα ότι η χειρότερη ταινία όλων των εποχών ήταν (προσωπικά μιλώντας) το “Sex & the City 2”. Ε, δεν ήταν. Κι αν έχουν δει τα ματάκια μου κακές ταινίες. Αλλά αυτό εδώ δεν παλεύεται. Ακόμα απορώ πώς κατάφερα να το δω όλο. Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με μια από τις τελευταίες ατάκες του (πλέον σοκαριστικά γερασμένου και παρηκμασμένου) Μπίλια : “Εμείς που κάποτε είμασταν τα είδωλα της 10ετίας του '80, τώρα μας βλέπει ο κόσμος στους δρόμους και γελάει...” Ακριβώς αυτό...