Fate Point system

Αν έχεις ποτέ θητεύσει έστω και λίγο σαν Dungeon Master, οφείλεις να παραδεχτείς τα εξής :

α) έχεις πάμπολλες φορές “πειράξει” το αποτέλεσμα ενός encounter, μιας ζαριάς, whatever, προκειμένου να βοηθήσεις τους παίκτες σου να συνεχίσουν το παιχνίδι και να μη σκοτωθούν. Εντάξει, η λύση ενός total party kill πάντα φαντάζει προκλητικά εύκολη – και ενίοτε σωστή και δίκαιη. Αλλά άιντε και έμεινες χωρίς παίκτες “επειδή αυτό ήταν το σωστό”. Τώρα τι; φτου και απ' την αρχή; Κακά τα ψέματα – όσο δεν γίνεται να παιχτεί Dungeons & Dragons χωρίς dungeon master, άλλο τόσο δεν έχει νόημα να υπάρχει Dungeon Master χωρίς... παίκτες. Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι παίκτες δεν είναι απλώς απαραίτητοι, αλλά είναι (πλέον) ιδιαίτερα σπάνιοι και συνεπώς είναι σαφέστατα πιο σημαντικοί από εμάς. Σκέψου το εξής : πόσο δύσκολο είναι για ένα group παικτών να βρει έναν DM – που σε τελική ανάλυση μπορεί πάντα να “βαφτίσει” DM έναν από την ομύγηρη προκειμένου να αναλάβει τον σχετικό ρόλο και τα ζάρια να κυλήσουν, σε σύγκριση με το πόσο δύσκολο είναι για έναν μοναχικό DM να βρει μια ομάδα παικτών – πόσο μάλλον ΚΑΛΩΝ παικτών;...

β) ποτέ σου δε γούσταρες τα ξόρκια τύπου “Raise Dead”. Χαλάνε την πιάτσα, το campaign, τα σενάριά σου. Και σου σπάνε και τα αρχίδια. Γιατί στο κάτω κάτω, πχ και τί έγινε που ο βασιλιάς ψόφησε, εφόσον ο οποιοσδήποτε Cleric μετρίου level μπορεί απλώς να τον αναστήσει; Χώρια που δίνει ειδικά στους υψηλού επιπέδου παίκτες μια αίσθηση “σιγουράντζας” που όσο να'ναι σου χαλάει την ατμόσφαιρα αγωνίας, κινδύνου και suspense που προσπαθείς τόσο επιμελώς να εμφυσήσεις στο party.

γ) ποτέ σου δε γούσταρες να χάσεις παίκτη επειδή του έκατσε ένα γκαντεμόζαρο. Δηλαδή, ένας χαρακτήρας που του πήρε μήνες, ενίοτε χρόνια να αναπτυχθεί, να πεθάνει επειδή δεν έφερε καλό saving throw έναντι ενός effect τύπου “Finger of Death” και δε συμμαζεύεται... τα οποία σημειωτέον είναι ψωμοτύρι ειδικά σε παιχνίδι υψηλών level. ΠΡΟΣΟΧΗ : αν κάτι τέτοια (να σου ψοφάνε οι παίκτες σαν μύγες) τα γουστάρεις, ε, είσαι καρακομπλεξάρα του κερατά. Άσε το DM-ιλίκι σε αυτούς που πραγματικά ξέρουν και “το'χουν” και τράβα να παίξεις World of Warcraft – και πολύ σου είναι!

Για όλους αυτούς τους λόγους και ακόμα περισσότερους, ανάλογα με τα γούστα και τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν στο παιχνίδι του καθενός, το θέμα “θάνατος & παίκτες” ήταν είναι και θα είναι πάντα λιγάκι... ταμπού. Προσωπικά, τα τελευταία χρόνια σκάρωσα έναν πολύ απλό κανόνα, ο οποίος με έχει βγάλει πάμπολλες φορές από μια τέτοια δύσκολη θέση – καθώς πάντα προτιμούσα τα μεγάλα campaigns σε σχέση με τα μικρά. Πλέον, τον θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι του παιχνιδιού μου και αφού τον εξηγήσω σε κάθε καινούριο παίκτη μου, τον χρησιμοποιώ ανελλιπώς. Έμπνευση για αυτόν, άντλησα κυρίως από το “Warhammer Fantasy Roleplay” της "Black Industries" που έχει έναν αρκετά παρόμοιο κανόνα, όπως επίσης και από το "Conan d20" της Mongoose Publishing. Επιπλέον, διάφορες άλλες πηγές, είτε βιντεοπαιχνίδια, είτε άλλα rpg κατέθεσαν κι αυτές το λιθαράκι τους στη συνείδησή μου, προκειμένου να προκύψει αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω.

Παρά τα φαινόμενα (έχω αναλύσει τον κανόνα υπερβολικά προκειμένου να καλύψω κάθε δυνατή περίπτωση) ο κανόνας είναι υπερβολικά απλός στη χρήση του και δεν δυσχαιρένει καθόλου το παιχνίδι – απεναντίας το ελαφρύνει σημαντικά από πολλούς άλλους παράγοντες που αφορούν το θάνατο ενός παίκτη, πχ το backtracking (χάνουμε το μισό session προκειμένου να τραβάμε πίσω στην πόλη για να τον αναστήσουμε), την αναμονή (μέχρι να αναστήσουν το χαρακτήρα του, ο παίκτης παίζει το ρόλο... ντεκόρ), rules lawyering (πόσο φρέσκο είπαμε πρέπει να είναι το πτώμα προκειμένου να πιάσει το “Raise Dead”?) και τόσα άλλα. Ξεκαθαρίζω : το σύστημα αυτό ταιριάζει περισσότερο σε mid – low magic campaigns και εξυπακούεται ότι εισάγοντάς το βγάζεις τελείως εκτός παιχνιδιού ξόρκια και effects τύπου raise dead, resurrection και δε συμμαζεύεται.

Τελος, το σύστημα ως έχει μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε οποιοδήποτε setting και σύστημα ρόλων. Έχουμε και λέμε λοιπόν :

α) Κάθε παίκτης ξεκινά το παιχνίδι με 3 fate points, που του δίδονται στο στάδιο της δημιουργίας χαρακτήρα.

β) Ανά πάσα στιγμή, ο παίκτης μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα immediate action και να “ξοδέψει” ένα fate point προκειμένου να κάνει reroll μια οποιαδήποτε ζαριά του d20. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για attack roll, skill, ability check, saving throw κλπ. To αποτέλεσμα της δεύτερης ζαριάς είναι υποχρεωτικό. Μόνο 1 fate point μπορεί να ξοδευτεί για μια συγκεκριμένη ζαριά.

γ) τα fate points αναπληρώνονται πλήρως στην αρχή κάθε gaming session. Έτσι, κάθε φορά που ο παίκτης κάθεται να παίξει, έχει όλα τα fate points που δικαιούται, προκειμένου να παίξει.

δ) τη στιγμή που ένας χαρακτήρας πεθαίνει (όταν πέφτει κάτω από -9 hit points), ο παίκτης μπορεί σαν immediate action να χάσει μόνιμα 1 fate point, προκειμένου να ακυρώσει τον θάνατό του. Θεωρητικά, αυτό μεταφράζεται ότι η μοίρα / τύχη / whatever του χαρακτήρα παρεμβαίνει και τον σώζει – προσωρινά – από βέβαιο θάνατο. Ο χαρακτήρας, άσχετα από τα πόσα hit points έχει χάσει, θεωρείται ότι είναι στα -9 hit points, unconscious & stable.

Παράδειγμα #1
Ένας χαρακτήρας πεθαίνει στη μάχη. Ο παίκτης του, αποφασίζει να χάσει μόνιμα ένα fate point. Ο χαρακτήρας του είναι αναίσθητος, σταθερός στα -9 hit points. Όμως δεν πεθαίνει, τουλάχιστον όχι για την ώρα, επειδή όυσιαστικά οι εχθροί του τον άφησαν left for dead ανάμεσα στα υπόλοιπα κουφάρια της μάχης και προχώρησαν παρακάτω. Ο χαρακτήρας αυτός μπορεί αργότερα να συνέλθει από μόνος του (σύμφωνα με τους κανόνες του εκάστοτε συστήματος παιχνιδιού) ή να βοηθηθεί από τους συμπαίκτες του ή άλλους NPC's.

Παράδειγμα #2
Ένας χαρακτήρας πνίγεται σε μια καταιγίδα. Ο παίκτης που τον ελέγχει μπορεί να ξοδέψει 1 fate point προκειμένου να γλιτώσει τον πνιγμό. Ο DM μπορεί φερ'ειπείν να θεωρήσει ότι πιάστηκε με τις τελευταίες προσπάθειές του από μια σανίδα και μετά να έχασε τις αισθήσεις του και να ξεβράστηκε σε μια ακτή.

ε) Όπως και να έχει, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ο παίκτης θα ξεκινάει από εδώ και μπρος το παιχνίδι με 1 λιγότερο fate point σε σχέση με αυτά που είχε πριν το “θάνατό” του. Όταν δεν υπάρχουν πλέον fate points για να ξοδευτούν, ο χαρακτήρας πεθαίνει αληθινά, οριστικά και αμετάκλητα.

στ) Κατά τη διάρκεια ενός campaign, ο DM μπορεί να θεωρήσει ότι ένας χαρακτήρας πέτυχε κάτι υπερβολικά εξαιρετικό, ότι συνέβαλε στο να επιτευχθεί ένας πραγματικά σημαντικός σταθμός (milestone) στην ιστορία. Τότε, μπορεί κατά την κρίση του να ανταμείψει τον παίκτη δίνοντάς του 1 fate point. ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ : κάτι τέτοιο πρέπει να είναι εξαιρετικά σπάνιο σαν συμβάν, γενικά να μη συμβαίνει περισσότερο από 3-4 φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του χαρακτήρα.

ζ) Ο DM έχει δικαίωμα να ορίσει ότι για κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες θανάτου είναι τέτοια η φύση τους ότι όσο και να παρέμβει η μοίρα, η διάσωση του χαρακτήρα από τον θάνατο είναι αναπόφευκτη. Τότε, όσα fate points και να ξοδευτούν δεν αρκούν για να “ξελασπώσουν” τον χαρακτήρα.

Παράδειγμα :
ένας χαρακτήρας εμβυθίζεται σε μια λίμνη από λάβα, οξυ κλπ. Εφόσον δεν γίνει κάτι για τη διάσωσή του, όσα fate points και να ξοδέψει, δεν αρκούν για να σωθεί. Φυσικά διατηρεί το δικαίωμα να χάσει μόνιμα fate points, και κάτι τέτοιο θα αποτρέψει το θάνατό του ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ. Αλλά εφόσον η απειλή για την ύπαρξή του συνεχίζεται (κοινώς, συνεχίζει να χάνει hit points), ουσιαστικά το μόνο που κερδίζει για κάθε μόνιμα χαμένο fate point είναι ένα χρονικό περιθώριο 1 γύρου προκειμένου να σωθεί από τους συμπαίκτες του ή από NPC's. (εφόσον ο ίδιος σαν χαρακτήρας είναι σταθερός στα -9 hit points και αναίσθητος)

Έτσι, αφενός δεν κινδυνεύεις να χάσεις έναν έμπειρο χαρακτήρα από κάποιο “φτηνιάρικο”, άδοξο θάνατο, επειδή φερ'ειπείν δεν έφερε ένα καλό ζάρι στο saving throw, εφόσον μπορεί α) να “ξοδέψει” 1 fate point προκειμένου να ξαναρίξει τη ζαριά β) στην χειρότερη των περιπτώσεων, μπορεί να χάσει μόνιμα ένα fate point και μετά το encounter να τον συνεφέρουν οι συμπαίκτες του.

Αφετέρου, οι παίκτες χάνουν τη σιγουριά της “κατά παραγγελίαν - delivery” νεκρανάστασης και είναι πιο προσεκτικοί με τους χαρακτήρες τους. Ξέρουν ότι 2-3 φορές μπορεί και να τη “σκαπουλάρουν”, αλλά αν το παρακάνουν με βλακείες και δε βάλουν μυαλό θα χάσουν οριστικά τον χαρακτήρα τους.

Τρίτο και καλύτερο, δε θα χρειάζεται πια να “ξοδεντιάζεις” τα encounter σου, κοινώς να τα κάνεις πιο εύκολα στο πόδι, προκειμένου να τα υπερκεράσουν οι παίκτες σου. Έχεις, ρε αδερφέ, περιθώριο να σφάξεις κόσμο χωρίς τύψεις – στο κάτω κάτω 1 fate point χάνουν! - και έτσι φαντάζεις και πιο “ψαρωτικός” στους παίκτες σου! Σχόλια τύπου “Μαλάκα, τον πούστη τον DM μας σκότωσε 7 φορές σε αυτό το session!” είναι στο χέρι σου να φροντίσεις να μην είναι μόνο φτηνή εντύπωση. Μεταφέρουν έμπρακτα στους παίκτες ότι σε εκείνο το session εκτυλίχθηκαν πραγματικά σημαντικά γεγονότα, ότι οι μάχες που έδωσαν ήταν από τις πλέον σημαντικές, απειλητικές και σημαδιακές για το campaign.