Musallat

Μετά το Japanese horror, το Thai horror (με τελευταίο αξιόλογο δείγμα του το The House, βλ. Παλιότερο review στην Καμαριέρα) ήρθε με ρεύμα να εδραιωθεί στη συνείδηση και τις προτιμήσεις μας το Turkish Horror! Ναι, σωστά διαβάζετε. Συνήθως οι λέξεις Τουρκικός & Κινηματογράφος, όταν χρησιμοποιούνται μαζί, προκαλούν άπειρο γέλιο. Αρκεί να δείτε κάποια από τα άπειρα βιντεάκια σχετικά με το θέμα που υπάρχουν στο YouTube για να καταλάβετε τι εννοώ.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια αρκετά σοβαρή και επαγγελματική δουλειά, παρά το περιορισμένο της budget. Δε θα μιλήσω για την υπόθεση, αφενός γιατί είναι υπερβολικά περίεργη και αντισυμβατική για να την “χωρέσεις” σε μια περίληψη έτσι απλά, αφετέρου για να αποφύγω τα spoilers. Θα πω μόνο ότι Musallat θα πει “Haunted” ελληνιστί σημαίνει στοιχειωμένος.

Η απαισιόδοξη, ζοφερή διάθεση και η σκοτεινή φωτογραφία συνθέτουν μια εντυπωσιακά υποβλητική ατμόσφαιρα. Καταφέρνει να σε ψαρώσει μόνο με τη διήγησή του, δίχως να χρησιμοποιεί αίματα, άντερα και τα σχετικά “βοηθήματα” Το σενάριο είναι αρκετά πρωτότυπο, δυνατό, αλλά και δυσκολοχώνευτο. Σε κάποια σημεία, ειδικά προς το τέλος του έργου γίνεται δυσνόητο, μάλλον επειδή προϋποθέτει τη γνώση έστω σε επιφανειακό επίπεδο της Ανατολίτικης αποκρυφιστικής παράδοσης, που απέχει αρκετά από τη Δυτική στην οποία είμαστε μαθημένοι.

Ρεζουμέ – αξιολογότατη προσπάθεια. Αν είχαν φροντίσει να κάνουν το σενάριο λίγο πιο “φιλικό” στο θεατή, είχαν αποφευχθεί κάποια στιγμιότυπα που θυμίζουν υπερβολικά Γιαπωνέζικα θρίλερ και είχε δωθεί λίγο περισσότερη προσοχή στα ειδικά εφφέ, θα παραμιλούσαμε. Ωστόσο, για πρώτη προσπάθεια μιας χώρας που είχε μέχρι τώρα μηδαμινή συμμετοχή σε ταινίες σκοτεινής φαντασίας, είναι εξαιρετικά επιτυχημένο. Έντυπωσίασε όπου προβλήθηκε και σεργιάνησε σε πολλά φεστιβάλ ταινιών παγκοσμίως. Να δω πότε εμείς θα ξυπνήσουμε από την τηλεοπτική μας χαζομάρα και θα εκμεταλλευτούμε το θησαυρό που προσφέρει η μυθολογία μας προκειμένου να φτιάξουμε αληθινά θρίλερ που να κόβουν κώλους. Μόνο ο Μαστοράκης προσπάθησε να κάνει κάτι αντίστοιχο τη 10ετία του '70 με το “The Wind” που το γύρισε στα Μετέωρα. Αλλά ένας κούκος ποτέ δεν έφερε την Άνοιξη.