Flags of our Fathers

Πόσο βαριά είναι τα κάκαλα αυτού του ανθρώπου? Ο Clint Eastwood εκτός από καλός ηθοποιός που έπαιξε σε ρόλους – πρότυπα της εποχής του, αποφάσισε στα γεράματα να γίνει σκηνοθέτης βεληνεκούς. Και πολύ καλά έκανε. Με την πείρα και το μεράκι του έβαλε τα γυαλιά σε πολλούς “σπουδαγμένους” του κλάδου και έφτιαξε ταινίες που ακόμα μας κάνουν να παραμιλάμε. Αριστουργήματα που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά και στο μυαλό. Ποτισμένα με άφθονη χολή, φαρμάκι απαισιοδοξίας για την ανθρώπινη σκατοφάρα, που όμως δε σε “ρίχνει” ψυχολογικά. Απεναντίας, με ένα μυστήριο, θαυματουργό τρόπο, το καθαρτήριο τέλος της ταινίας σε κάνει να νιώθεις τη διάθεσή σου ανεβασμένη και την ψυχή σου λίγο πιο καθαρή. Ένα από αυτά τα έργα του είναι και το Flags of our Fathers. Τι ταινιάρα! Με την αρωγή του Stephen Spielberg στα οικονομικά αλλά και στα οπτικά εφφέ μας δίνει μια υπερπαραγωγή που κάνει όλες τις άλλες ταινίες του είδους να φαντάζουν λες και γυρίστηκαν σε... γκαράζ. Το δυνατό σημείο ωστόσο της ταινίας δεν έγκειται στην τέχνη με την οποία σου χαϊδεύει το μάτι. Είναι το στόρυ.

Και τι στόρυ! Ζόρικο, δύστροπο, πρωτότυπο. Σχεδόν αδύνατο να μετατραπεί σε ταινία από τους περισσότερους από τους πιο ελεγκάντ συναδέρφους του. Θάφτηκε διακριτικά, αλλά αμετάκλητα από τους Αμερικανούς, μαζί με το δίδυμο “αδερφάκι” του, το Letters from Iwo Jima (Άλλο αριστούργημα). Όπως λέει ο Hannibal Lecter στην ταινία Hannibal του Ridley Scott:

“Ο κόσμος ποτέ δε θα εκφράσει δημόσια την δυσαρέσκειά του για τις ιδέες σου. Απλά... δε θα σε αφήσει ποτέ να προοδεύσεις στη ζωή σου... ”

Μέγιστη αλήθεια. Γιατί? Γιατί εδώ λέει τα αυτονόητα. Ότι δηλαδή ήρωες δεν υπάρχουν, δεν αποτελούν ξεχωριστή πάστα ανθρώπου. Οι ήρωες είναι ένα κατασκεύασμα που φτιάχνουμε με προορισμό ίδια χρήση, γιατί είμαστε κατά βάθος όλοι πρεζάκια και κάνουμε κρα για να βρούμε τη δόση μας. Η οποία δε χρειάζεται να είναι ένα φάρμακο. Ιδέες, θρησκείες κάθε λογής, εθνικά ιδανικά υπήρξαν στην ιστορία της ανθρωπότητας πολύ πιο εθιστικά και επικίνδυνα ναρκωτικά.

Όπως ο πρεζάκιας λατρεύει τη δόση του, έτσι και εμείς λατρεύουμε τους ήρωές μας. Και μόλις τους καταλαλώσουμε με βουλημία, τους πετάμε εκεί που καταλήγει και η χρησιμοποιημένη σύριγγα του ναρκωμανούς – στα σκουπίδια. Και ξανά μανά, ψάχνουμε να βρούμε τη δόση μας από την αρχή. Καννιβαλίζοντας καινούριες ιδέες, άτομα, καταστάσεις. Ήρωες έγιναν όσοι τους έφερε η τύχη (ή η ατυχία τους) στο κατάλληλο μέρος, τη σωστή στιγμή. Τη στιγμή που άστραψαν τα φλας του φωτογράφου, τα φώτα της κοινωνικής αναγνώρισης. Γιατί κάτι πολύ μικρό, όπως μια φωτογραφία, μπορεί να σου κερδίσει ή να σου χάσει όλόκληρο πόλεμο. Επειδή δια(παρα)μορφώνει το λαϊκό συναίσθημα. Αυτό είναι το στόρυ της ταινίας. Σχετικά με την περίφημη φωτογραφία που δείχνει 6 Αμερικάνους στρατιώτες να υψώνουν τη σημαία του έθνους τους, σε ένα υψίπεδο, στο νησί Iwo Jima. Η οποία, μπορεί να μην ήταν στημένη όπως φημολογείται, αλλά παρόλα αυτά ήταν “μούφα”, για άλλους λόγους που μαθαίνουμε εδώ.

Ταινιάρα. Σκάλωμα. Τόσο από εικαστικής όσο και από καλλιτεχνικής άποψης το άτομο σπέρνει. Τα σέβη μου δάσκαλε. 5/5 βαθμολογία και λίγα του βάζω.