Igor, The Pursuit of Happiness

Igor

Πρόκειται για μια νέα συμμετοχή στο χώρο των CGI παιδικών έργων. Δηλαδή είναι παιδικό φτιαγμένο με γραφικά υπολογιστή, περίπου όπως το Madagascar 2 για το οποίο διαβάσατε σε παλιότερο review της kamarieras. Η εταιρία που βάζει την υπογραφή είναι άγνωστη, τουλάχιστον σε μένα, ωστόσο το προϊόν τους συνοδεύεται από ιδιαίτερα υψηλά στάνταρ, τουλάχιστον στον τεχνικό τομέα. Κοινώς, τα γραφικά του είναι τούμπανο και επιπλέον χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία και αρτιστική άποψη.

Όποιος έγραψε το σενάριο για αυτό το ταινιάκι πρέπει να έχει φάει τρελό σκάλωμα με τις αρχαίες κλασικές τερατοταινίες της Universal. Ξέρετε τώρα, Dracula, Frankenstein, The Devil Bat, Curse of the Mummy, Wolf Man και τα σχετικά. Το στόρυ – μια φανταστική χώρα ονόματι Malaria (!!!) έχει σχεδόν καταστραφεί οικονομικά από την παρουσία γιγάντιων σύννεφων που δημιουργούν θεομηνίες και τρομερές καταιγίδες σε μόνιμη βάση. Προκειμένου οι πολίτες της χώρας να γλιτώσουν από την επικείμενη οικονομική κρίση (μπορούμε κάτι τέτοιο να κάνουμε και στην ψαροκώσταινά μας άραγε?) αποφασίζουν να αποθέσουν τις ελπίδες τους στους διαβολικούς παρανοϊκούς επιστήμονες της χώρας, οι οποίοι νυχθημερόν σχεδιάζουν τέρατα και άλλες σατανικές εφευρέσεις και μετά εκβιάζουν για λύτρα όλο τον υπόλοιπο κόσμο (!!!) προκειμένου να μη τις εξαπολύσουν εκεί έξω.

Το φιλμάκι διηγείται τη ζωή του Igor, του καμπούρη βοηθού ενός τέτοιου τρελού επιστήμονα. Βλέπετε, όλοι αυτοι οι παρανοϊκοί εφευρέτες έχουν βοηθούς για τη λάτζα, που όλοι τους είναι παραμορφωμένοι καμπούρηδες, όλοι ονομάζονται Igor, υπακούουν τυφλά τα αφεντικά τους (τα οποία αν δυσαρεστηθούν από αυτούς, τους στέλνουν στην... ανακύκλωση!) και απαγορεύεται με ποινή θανάτου να ασχολούνται με τις εφευρέσεις. Μόνο που ο ήρωάς μας εδώ είναι μια εφευρετική ιδιοφυία που ασκεί το ταλέντο του στα κρυφά, με τη βοήθεια των 2 φίλων και βοηθών του που ο ίδιος έχει κατασκευάσει. Έναν ζοχαδιασμένο αθάνατο λαγό που είναι μόνιμα κατσούφης γιατί έχει... αυτοκτινικές τάσεις και δεν μπορεί να πεθάνει (!!!) και ένα ζωντανό ομιλόντα εγκέφαλο συντηρημένο... μέσα σε μια γυάλα, ο οποίος ωστόσο δεν έχει καθόλου μυαλό στο... μυαλό του (!!!) Όταν το αφεντικό του Igor άξαφνα... αποδημίσει εις κύριον, θα δοθεί η ευκαιρία στο αστέρι του ήρωά μας να λάμψει. Αν μη τι άλλο, το σενάριο σφύζει από πρωτοτυπία και έξυπνες κινηματογραφικές αναφορές – φόρους τιμής σε αντίστοιχα κλασικά έργα του είδους.

Για τα τεχνικά χαρακτηριστικά και την ποιότητα των σχεδίων της ταινίας, τα'παμε. Για το καλό σενάριο επίσης τα'παμε. Αυτό που χαλάει κάπως είναι η εκτέλεση. Η ταινιούλα δείχνει να μη ξέρει τι θέλει να επιτύχει και σε τι είδους κοινό να στοχεύσει. Αφενός είναι αρκετά “ενήλικη” - τουλάχιστον όσον αφορά το σενάριό της - για παιδικό έργο. Γεμάτη κινηματογραφικές αναφορές που αφορούν πολύ παλιότερα έργα, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι οι μικρές ηλικίες δε θα κατανοήσουν τα περισσότερα από τα αστεία και τις καταστάσεις της. Αφετέρου, η δομή της και η περεταίρω ανάπτυξη της ιστορίας ακολουθούν καθαρά νόρμες παιδικής ταινίας, κάτι που θα απωθήσει το πιο όριμο ηλικιακά κοινό. Οπότε, κάπου πάσχει. Μόνο που αυτό το “κάτι” στο οποίο υστερεί δεν μπορείς εύκολα να το περιγράψεις με λόγια αλλά είναι σίγουρο ότι θα το νιώσεις βλέποντάς τη.

Δεν είναι κακό το φιλμάκι. Απεναντίας. Ωστόσο είναι κρίμα, ένα τόσο πρωτότυπο σενάριο να αναλώνεται στα κλισέ και τη μανιέρα ενός κλασικού παιδικού τύπου Disney και να χάνεται λόγω έλλειψης προσανατολισμού και τόλμης από μέρους των συντελεστών της ταινίας. Αν ήταν δομημένο σαν ενήλικη μαύρη κωμωδία (σαν το Nightmare Before Christmas ή σαν το Beetlejuice) θα παραμιλούσαμε. Τώρα, απλώς καταφέρνει να ψυχαγωγήσει για μιάμιση ώρα και τίποτα παραπάνω.

The Pursuit of Happiness

Ο Will Smith υποδύεται ένα φτωχό άνθρωπό που με μοναδικό όπλο το πείσμα, την αποφασιστικότητα και την αγάπη του παιδιού του θα καταφέρει μέσα από άπειρες δυσκολίες να αναδειχθεί σαν ένας εγκέφαλος στον τομέα των οικονομικών. Να πω την πάσα αλήθεια, τον Will Smith δε τον πάω. Πιστεύω ότι η μοναδική άξια λόγου ερμηνεία του ήταν στο Ali, τη βιογραφία του γνωστου πυγμάχου Mohammad Ali που σαν ταινία έτσι και αλλιώς δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερα αξιόλογο. Χώρια που πρωταγωνίστησε στη μεγαλύτερη κινηματογραφική πατάτα των τελευταίων 3 χρόνων – μιλάμε για το I am Legend. Ό,τι και αν ακούσατε ή διαβάσατε είναι ψέμα, γιατί απλά η ταινία αυτή υπερπροβλήθηκε και διαφημίστηκε όσο καμία άλλη λόγω του ότι αποτελεί Χριστιανική προπαγάνδα. Το εργάκι δεν ήταν ΟΥΤΕ για το πέος.

Στο θέμα μας. Στην kamariera δε θα δείτε συχνα reviews κοινωνικών έργων. Νομίζω ότι έχω κάνει σαφές ότι το μπλογκ τούτο ειδικεύεται σε πιο δευτεροκλασάτα “κάφρικα” είδη ταινιών. Εκτός και αν υπάρχει κάτι άλλο εκεί έξω που πραγματικά να αξίζει. Και το The Pursuit of Happiness (Ελλ. Υπότιτλος – Το Κυνήγι της Ευτυχίας) όντως αξίζει. Είναι αληθινή, πρωτότυπη και βγάζει αβίαστα γνήσιο συναίσθημα, χωρίς να το εκβιάζει από μέσα σου με μελούρες και φτηνές συγκινήσεις. Και ο Smith στο ρόλο του λάμπει, όπως και το παιδάκι, το οποίο αποτελεί και βιολογικό τέκνο του πρωταγωνιστή. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πούμε. Εξάλλου, το σενάριο της ταινίας είναι απλό με μοναδικούς χαρακτήρες τους 2 πρωταγωνιστές. Όλοι οι άλλοι υπάρχουν απλά για να δώσουν υπόσταση και αληθοφάνεια στο σύμπαν του έργου. Ωστόσο, η λιτότητα του σεναρίου μας σερβίρεται με τόσο περίτεχνη αρχοντιά που φτάνει και περισσεύει να σε “χορτάσει”