Hannibal RisingΟ Thomas Harris προφανώς αποφάσισε ότι δεν έβγαλε αρκετά φράγκα από τον Hannibal Lecter και αποφασίζει να βγάλει και από τη μύγα ξύγκι σε αυτό εδώ το φιλμάκι που απλά γκρεμίζει όσα έχτισε και απομυθοποιεί όλο το μέχρι τώρα έργο του. Θα μαθαίνουμε τι ήταν αυτό που “έφτιαξε” το φαινόμενο Hannibal. Καλέ, τελικά οι Γερμανοί φταίνε για όλα!
Παγκόσμια αποτυχία το ομώνυμο βιβλίο, αντικείμενο χλεύης και θαψίματος αυτό το ταινιάκι. Δικαίως. Τίποτα δε στέκει εδώ, τίποτα δε συνάδει με τη λογική. Το σενάριο είναι τόσο εξωπραγματικό που πραγματικά δεν πιστεύεις τα όσα διαδραματίζονται στην οθόνη σου. Ο Hannibal εν μέσω β' παγκοσμίου πολέμου τα φτιάχνει με μια... Κινέζα (!) η οποία παρεπιπτόντως είναι και... θεία του (!!) η οποία τον μυεί στην τέχνη του έρωτα και των σαμουράι (!!!) Μετά πηδάει με μια μοτοσυκλέτα πάνω σε ένα πλοίο ενώ αυτό ήδη ταξιδεύει και σκοτώνει κάτι κακούς. Τα χαλάει και με την Κινέζα. Μάλιστα.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Γκασπάρ Ουγιέλ, το παλικάρι που προσπαθεί να υποδυθεί το Hannibal. Δεν κατορθώνει ούτε καν να σε πείσει ότι ΔΕΝ είναι gay. Το μόνο που αξίζει σε αυτή την ταινία είναι η ατμοσφαιρική φωτογραφία της, αλλά αν θέλατε να δείτε καλή φωτογραφία, θα πηγαίνατε σε μια έκθεση του Μπαλάφα που είναι και τσάμπα, έτσι δεν είναι?
TMNT
Ναι, καλά το ψιλιάστηκες. Για τα χελωνονιντζάκια μιλάμε! Η εποχή των παιδικών ταινιών, των αποκριάτικων κουστουμιών και των guest του Vanilla Ice (είντα να απέγινε και αυτό το παλικάρι?) ανήκουν πλέον στο χρονοντούλαπο της 10ετίας του '90. Το νέο φιλμάκι είναι μια τελευταίας τεχνολογίας CGI (δηλαδή με γραφικά υπολογιστή) περιπέτεια που τα σπάει.
Περνάνε κρίση τα χελωνονιντζάκια. Ο δάσκαλός τους έχρισε τελικά αρχηγό της ομάδας τον Leonardo (αυτόν με τα 2 σπαθιά) και τον έστειλε σε μια ζούγκλα για να εκπαιδευτεί μόνος. Στο μεταξύ πίσω στη Νέα Υόρκη, οι άλλοι μαντράχαλοι έχουν βαρέσει διάλυση. Ο Donatello (ο κομπιουτεράς της παρέας) δουλεύει σε hotline για άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τον υπολογιστή τους. Ο Michaelangelo (αυτός με τα Nunchacks) έγινε επαγγελματίας κωλοβαρετζής. Τέλος, ο Raphael παλεύει ακόμα με τα ψυχοτραυματικά του και βγαίνει τα βράδια τους δρόμους μόνος, παίρνοντας το νόμο στα χέρια του vigilante στυλ. Η April αρραβωνιάστηκε και συζεί με τον Casey (αυτόν με τη μάσκα του hockey) και ο μεγαλύτερος εχθρός τους, ο Shredder βλέπει τα ραδίκια ανάποδα.
Όμως σύντομα νέοι μπελάδες έρχονται στην πόλη, ένα ξεθαμμένο αρχαίο κακό, η αναβίωση της Foot Clan (η ninja συμμορία του Shredder) υπό νέα αρχηγία (μια απίστευτη ninja famme fatale) Μόνη λύση είναι η άρων άρων επιστροφή του Leonardo και η ανασύσταση της ομάδας των 4 έφηβων μεταλλαγμένων νίντζα χελωνών. Ωστόσο, δε στερείται προβλημάτων γιατί η ομάδα είναι πλέον ντεφορμέ, μάλλον θέλει αλλοδαπό προπονητή.
Με ωραία γραφικά, ενδιαφέρον και δυνατό σενάριο, ανατροπές και χορταστικές σκηνές δράσης, δεν μπορούσε υπήρχε καλύτερα εκτελεσμένο πλάνο για την επιστροφή του πρώην δημοφιλούς franchise. Τα μικρά θα το απολαύσουν, αλλά και οι μεγαλύτεροι από εμάς που το βλέπαμε στα νιάτα μας εκείνα τα υπέροχα πρωινά του Σαββατοκύριακου, θα γουστάρουμε. Άξια τα παλικάρια.
Afro Samurai – Resurrection
Επιστροφή για τον έγχρωμο καταθλιπτικό samurai. Αναμενόμενη. Η πρώτη ταινία (προβλήθηκε σπασμένη σε 5 μίνι επεισόδια) τα έσπαγε. Ξεχώρισε για την καλή μουσική της (από τον hip hopper RZA) το εξαιρετικό σχέδιο και την αισθητική της και το παράδοξο στυλ της. Πάντρεμα Ιαπωνικού Samurai πολιτισμού και σύγχρονης hip hop κουλτούρας. Μοντέρνας υπερτεχνολογίας και κλασικού medieval σκηνικού. Και πάνω απ'όλα το απίστευτο σενάριο, απλό όσο πρέπει, κράταγε το μυαλό σου στην πρίζα μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Σε όσους δεν το έχουν δει και τους ενδιαφέρουν έστω και λίγο τα κινούμενα σχέδια για ενηλίκους, το συνηστώ ανεπιφύλακτα.
Η ίδια επιτυχημένη ομάδα επιστρέφει για να επαναλάβει την επιτυχία. Τεχνικά, το καταφέρνει. Το σχέδιο, η προοπτική, η μουσική βρίσκονται στα ίδια πολύ υψηλά στάνταρ. Ωστόσο, νιώθεις ότι αυτό που είχε να πει το franchise, το είπε με την πρώτη ταινία και εδώ απλά παρακολουθείς μια καλής ποιότητας αρπαχτή. Το σενάριο είναι η μεγαλύτερή του αδυναμία - πολύπλοκο, χωρίς χαρακτήρα. Αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται. Σου δίνεται η αίσθηση ότι μέχρι να ολοκληρωθεί η ταινία, οι σεναριογράφοι δεν ήταν ακόμα σίγουροι για το τι θα κάνουν με την ιστορία που είχαν στα χέρια τους. Οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται λίγο, σχεδόν καθόλου. Ακόμα και ο ανυπέρβλητα cool χαρακτήρας του Afro, εδώ απλώς κάνει ότι περιμένεις να κάνει, διεκπεπαιρεώνοντας την παρουσία του στην οθόνη σου, αλλά μέχρι εκεί.
Σε τελική ανάλυση, το Afro Samurai – Resurrection είναι ένα αξιοπρεπές sequel που απλά κατορθώνει να συντηρήσει το μύθο της πρώτης ταινίας, χωρίς να καταφέρνει να ξεφύγει από τη σκιά της ή να μας παρουσιάσει κάτι πρωτότυπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου