Όχι, δεν σας γελούν τα ματάκια σας. Ούτε και έχω κάνει ορθογραφικό λάθος στον τίτλο. Και ναι, το θέμα της ταινίας είναι αυτό που νομίζετε... περίπου. Απίστευτα σουρεάλ κωμωδία με ήρωες δυο δεκάχρονα πιτσιρίκια που θέλουν να γυρίσουν μια ταινία για το γιό του Ράμπο! Το ένα μάλιστα από αυτά, όντως ΠΙΣΤΕΥΕΙ ότι είναι ο γιός του Ράμπο! Ο οποίος υποτίθεται ότι κρατείται αιχμάλωτος από ένα κακό σκιάχτρο! Φρουρούμενος από ένα χρυσό ιπτάμενο σκυλί! Και πού είσαι ακόμα, όλα αυτά είναι μόνο η αρχή. Low budget ερασιτεχνική προσπάθεια, Βρεττανίλα μέχρι το κόκαλο, με κουλό αλλά πάντοτε έξυπνο χιούμορ. Συμπαθέστατοι πρωταγωνιστες, πολύ καλή ερμηνεία και σκηνοθεσία (αν και θα την προτιμούσα κομματάκι πιο εμπνευσμένη...)
Πέρα από το αστείο της υπόθεσης όμως, αυτό το ταινιάκι κρύβει μέσα του πολύ βάθος. Η ανάλυση των χαρακτήρων γίνεται σε απίστευτα εκτενή βαθμό, τέτοιο που σπάνια βλέπεις σε έργο του είδους. Στη διάρκεια μιάμισης ώρας μαθαίνεις να αγαπάς και να συμπονάς όλους τους βαρεμένους τύπους που παρελάζουν μπροστά στην οθόνη σου. Ιδιαίτερα τα πιτσιρικάκια. Τα οποία πέρα από την πλάκα τραβάνε γερά ζόρια και παλεύουν ακατάπαυστα με τους δαίμονες της προσωπικής, ασφυκτικής τους καθημερινότητας. Και όπως κάθε μεγάλη κωμωδία, έτσι και στο Son of Rambow, η γεύση του είναι γλυκόπικρη, ο χαβαλές έρχεται σετάκι με μια γερή δόση μελαγχολίας και ένα aftertaste κάθαρσης στο φινάλε.
Πείτε με χαζορομαντικό, αλλά πάντα είχα κάτι για τις ιστορίες που είχαν για ήρωες ονειροπαρμένους loser. Από το Δον Κιχώτη όταν τον διάβασα παιδί ακόμη, μέχρι και τώρα. Ίσως γιατί ταυτίζομαι, γιατί είμαι και εγώ κατά βάθος ένας τέτοιος. Άτομα ντροπαλά, εσωστρεφή, με υπερτροφική φαντασία που δίνουν σιωπηλά το δικό τους προσωπικό (και από χέρι χαμένο) αγώνα εναντίον μιας καθημερινής ασχήμιας, που συχνά είναι πολύ πιο επικίνδυνη από τα τέρατα και τους κακούς του σινεμά. Επειδή είναι ύπουλη η ρουφιάνα, είναι άχρωμη, άοσμη και διόλου απτή και μοναδικός σκοπός της είναι να σε απορροφήσει και σένα, να σε ξαναπλάσει κατ' εικόνα και ομοίωση, να σε κάνει ίδια σκατά με όλους τους άλλους εκεί έξω. Ξέρετε για ποιούς μιλώ.
Πέρα από το αστείο της υπόθεσης όμως, αυτό το ταινιάκι κρύβει μέσα του πολύ βάθος. Η ανάλυση των χαρακτήρων γίνεται σε απίστευτα εκτενή βαθμό, τέτοιο που σπάνια βλέπεις σε έργο του είδους. Στη διάρκεια μιάμισης ώρας μαθαίνεις να αγαπάς και να συμπονάς όλους τους βαρεμένους τύπους που παρελάζουν μπροστά στην οθόνη σου. Ιδιαίτερα τα πιτσιρικάκια. Τα οποία πέρα από την πλάκα τραβάνε γερά ζόρια και παλεύουν ακατάπαυστα με τους δαίμονες της προσωπικής, ασφυκτικής τους καθημερινότητας. Και όπως κάθε μεγάλη κωμωδία, έτσι και στο Son of Rambow, η γεύση του είναι γλυκόπικρη, ο χαβαλές έρχεται σετάκι με μια γερή δόση μελαγχολίας και ένα aftertaste κάθαρσης στο φινάλε.
Πείτε με χαζορομαντικό, αλλά πάντα είχα κάτι για τις ιστορίες που είχαν για ήρωες ονειροπαρμένους loser. Από το Δον Κιχώτη όταν τον διάβασα παιδί ακόμη, μέχρι και τώρα. Ίσως γιατί ταυτίζομαι, γιατί είμαι και εγώ κατά βάθος ένας τέτοιος. Άτομα ντροπαλά, εσωστρεφή, με υπερτροφική φαντασία που δίνουν σιωπηλά το δικό τους προσωπικό (και από χέρι χαμένο) αγώνα εναντίον μιας καθημερινής ασχήμιας, που συχνά είναι πολύ πιο επικίνδυνη από τα τέρατα και τους κακούς του σινεμά. Επειδή είναι ύπουλη η ρουφιάνα, είναι άχρωμη, άοσμη και διόλου απτή και μοναδικός σκοπός της είναι να σε απορροφήσει και σένα, να σε ξαναπλάσει κατ' εικόνα και ομοίωση, να σε κάνει ίδια σκατά με όλους τους άλλους εκεί έξω. Ξέρετε για ποιούς μιλώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου