(Σημ.του συγγραφέα, μετά την ολοκλήρωση της γραφής του παρακάτω : Τι έγραψα πάλι ο πούστης! Φαντάσου δηλαδή και μόλις μπω στην εμμηνόπαυση τι αριστουργήματα έχω να δώσω!)
Κάποιες φορές βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Όπως σε ένα νόμισμα, έτσι και στη ζωή τα πάντα έχουν 2 πλευρές. Είναι τα πράγματα αλλιώς όταν συναντάς τους δικούς σου ανθρώπους μετά από δεν-ξέρω-και-εγώ πόσο καιρό και όλα γύρω σου μοιάζουν σαν να μην άλλαξε τίποτα ανάμεσά σας, σα να μη πέρασε μια μέρα από τότε. Από τα παλιά. Με το που ανοίγεις το στόμα να μιλήσεις, μια περίεργη μαγεία αρχίζει να δουλεύει - μια μαγιά όπως την έλεγε και ο Κολοκοτρώνης – και όλα μοιάζουν σα να είχες την τελευταία συζήτηση με τους φίλους σου μόλις χτές.
Είναι όταν λες με τα παιδιά “τα δικά σας” τα οποία μπορεί να ακούγονται σαν χαζομάρες για όλο τον υπόλοιπο κόσμο, μα εσύ ξέρεις ότι είναι κάτι παραπάνω. Πολύ παραπάνω. Υπεράνω. Ακόμα και οι ίδιες ιστορίες, τα ανέκδοτα, τα αστεία, όλα τα στιγμιότυπα που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, τα ακούς και τα απολαμβάνεις κάθε φορά ξεχωριστά, λες και είναι η πρώτη. Δεν το έχεις ζήσει? Μερικές φορές, ακόμα πριν να ανοίξει ο άλλος το στόμα του, με την έκφραση που θα πάρει ή με την πρώτη λέξη που θα ακούσεις, να καταλαβαίνεις κατευθείαν τι τι θα πει στη συνέχεια? Παρόλα αυτά ωστόσο, ποτέ δεν τον διακόπτεις, ποτέ δε λες “ναι ρε, αυτό μου το έχεις πει”. Τα ακούς και τα ξανακούς, τα ίδια και τα ίδια. Και γουστάρεις όπως πρώτα. Αρκεί τα λόγια αυτά να προέρχονται από το σωστό άνθρωπο.
Ήμανε στη Χίο τις προάλλες, και καλά για να ψηφίσω. Συζητούσαμε μεταξύ αστείου και σοβαρού να οργανωθούμε και να κινήσουμε για Γερμανία. Να τα σπάσουμε στο Magic Circle Festival, το ετήσιο φεστιβάλ των Manowar. Να 'βρουμε και ένα σαράβαλο βανάκι φορτηγό, σαν και αυτά που είχαν τότε οι χίπηδες και τα έκαναν αγνώριστα, με πολύχρωμα σπρέι, με γιρλάντες, γλαδιόλες και σήματα της είρήνης. Ένα τέτοιο να πάρουμε και εμείς και να ζωγραφίσουμε πάνω ο καθένας ό,τι γουστάρει. Τhe Crown and the Ring. The Sign of the Hammer. Το Χρυσό Καβλί που εφηύρε και ο Νίκος στο Ποσείδι. Και μετά να το στοιβάξουμε με άρρωστο, τρελαμένο κόσμο και να κινήσουμε. Ένα τρελό heavy metal φορτηγό που θα ξεκινήσει από το νησί και θα μας πάει Αθήνα, Βουλγαρία, Ιταλία, Τσεχία, Γαλλία, Γερμανία!
Βαρκελώνη, Κούβα, Νέα Αγγλία, Γιοχάνεσμπουργκ, γη του Πυρός, Φιλιππίνες μα και Νάξος, Πάρος, στη Σύρο για μαραθόπιτα δίπλα στο κύμα, Τήνος, Εύβοια, Σκιάθος, Μάνη, Καλαμάτα, Αγρίνιο, να γίνουμε σταφίδα σε πανηγύρι με φάλτσα κλαρίνα και το θεό τον Κιτσάκη! Στον Αστακό με το Μιχάλη. Μεσολόγγι! Ίμπιζα! Disneyland και χωριό του Αστερίξ. Λιμνούπολη για να δεις το Donald Duck με τα ανήψια του. Στο Κλόνταϊκ θα σκάψεις να βρεις χρυσάφι παρέα με το Σκρουτζ Μακ Ντακ. Στα κρυμμένα χωριά του Περού που οι κότες γεννάνε τετράγωνα αυγά. Στην Πανταρβέ όπου ο Στορμ αναζήτησε το Μυστικό της Νιτρικής ακτινοβολίας. Στην Averoigne που ονειρεύτηκε ο Clark Ashton Smith. Στο μυαλό είναι όλα.
Μετά πετάγεσαι με τους φίλους σου για μπαρμπούτι σε ένα παλιό σπίτι στην Ολύμπου. Κάτω στα πόδια σου να απλώνεται το Μπιτ Μπαζάρ, να το καμαρώνεις από το μπαλκόνι και η Πέπη να κερνάει ουισκάκι με ξηροκάρπια. Μην ψαρώνεις. Ούτε να φοβάσαι να περάσεις καλά. Ανεξαρτήτως ηλικίας είμαστε νέοι άνθρωποι και το μεγαλύτερο σφάλμα που κάνουν διαχρονικά οι νέοι είναι το ότι ξεχνούν πόσο όμορφοι είναι. Μη διστάσεις να απολαύσεις, ούτε να κολώσεις να προσφέρεις τα ίδια στους δικούς σου ανθρώπους. Μη μασάς από συμβάσεις, ούτε να καταναλώνεις τα σκατά που σου προσφέρουν όσοι θέλουν να σε κάνουν μίζερο και ίδιο με τα μούτρα τους. Τα πάντα γίνονται, αρκεί να έχεις διάθεση, ανοιχτό μάτι και πάνω από όλα, ανοιχτό μυαλό.
7 ευρώ έχει το ποτό στη μέση μίζερη μπάρα. 7,80 θα το πληρώσεις στο lounge του ξενοδοχείου στο Λουτράκι και θα σου φερθούν και σα βασιλιά. Με τις πισίνες σου, τα πιάνα, τα λουλουδάκια σου. Θα ρεμβάσεις κοιτώντας τα αστέρια του καλοκαιρινού ουρανού, θα ακούσεις καλή ποιοτική ζωντανή μουσικούλα και για να ολοκληρώσεις τη χαλάρωσή σου θα πεταχτείς για διακοπές στο πιο καλό spa του κόσμου. Είναι τελείως δωρεάν και βρίσκεται στην παραλία Ξι στην Κεφαλλονιά. Σπας με το χέρι κομμάτια από τον αργιλλώδη βράχο της παραλίας, τα μουσκεύεις στο κύμα μέχρι να λασπιάσουν και τα απλώνεις στη γυναίκα σου. Τσίτα μετά το δερματάκι. Το έτερόν σου ήμισυ θα βρει άλλον ένα ακόμα λόγο να σε λατρέψει.
160 ευρώ κάνει το μπουκάλι στο σκυλάδικο (δίχως να λογαριάσουμε το λουλουδικό). Έτσι, για να ακούσεις ένα κλαψομούνη μαλάκα και να μπανίσεις κάτι καριόλες τραγουδιάρες να κλαίνε τη μοίρα τους. Ντισκοτσιφτετέλια για Αμερικανάκια, Νεοέλληνες χορεύουνε στα τέσσερα με κουδουνάκια. Πλήρωνε μαλάκα γιατί έτσι σου έμαθαν ότι πρέπει να κάνεις για να διασκεδάσεις. Από την άλλη μεριά, με τα ίδια ακριβώς φράγκα παίρνεις την καλύτερη Dom Perignon από την κάβα, τη σετάρεις με τα μεζεκλίκια της αρεσκείας σου και την περνάς ζάχαρη με όσους γουστάρεις. Μπορεί να σου περισσέψουν ρέστα και για πούρο! Πάντως, προτείνω ανεπιφύλακτα να τη συνδιάσεις με πρόστυχο κοκορέτσι, εξοχικό και γαρδουμπάκι, καθότις η σαμπάνια είναι εξόχως χωνευτικιά και ρευτικιά.
Μη ψαρώνεις προκειμένου να απολαύσεις. Όπως γουστάρεις, πράττεις. Ένα καλό Cohiba ούτε 10 ευρώ δε στοιχίζει. Εντάξει, δε θα είναι μεγάλο σα μπουρί της σόμπας. Αλλά το ζητούμενο ποιό είναι? Να το χαρείς, ή να πουλήσεις μούρη? Υπόψη, αν σκέφτηκες το δεύτερο, ε, είσαι μαλάκας. Μετά τραβάς για ταβλάκι με τη Γιάννα στον Ωκεανό που ο καφές έχει ακόμα ενάμισο ευρώ και όλη η Θεσσαλονίκη θα περάσει από μπροστά σου. Το βράδυ θα χορέψεις στο Cubanita κι ας μην έχεις ιδέα από Latin και ας νομίζεις ότι μοιάζεις με αρκούδι. Άλλη δουλειά θαρρείς δεν έχει ο κόσμος, παρά να κοιτάει τα μούτρα σου. Πλανάσαι. Αν μη τι άλλο άμα είναι να μπανίσεις εκεί μέσα κάτι, αυτό θα είναι τα θεϊκά μπούτια που πλασάρουν οι μαυρούλες αρτίστες. Αυτές οι άτιμες οι μαύρες, όσο και να παχύνουν, στα πόδια και στον κώλο τους δε θα δεις ίχνος κυτταρίτιδας. Ίσως έτσι να τις αποζημίωσε ο Θεός για τις κακομοίρες τις προγιαγιάδες τους που κοψομεσιάζονταν στις βαμβακοφυτείες και στους οριζώνες. Είναι τελικά ανώτερος λαός, πώς να το κάνουμε!
Άμα ζεσταθείς, τραβάς για ένα δροσερό μπανάκι. Στα Μαύρα Βόλια η παραλία βάφεται από τη σκουρόχρωμη ηφαιστειακή πέτρα και η θάλασσα δανείζεται από το Αιγαίο πέλαγος το χαρακτηριστικό βαθύ γαλάζιο με μια δόση από ζαφείρι. Εκεί δεν επάρχει ούτε είσοδος, ούτε θα πληρώσεις την ξαπλώστρα. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν ξαπλώστρες, κωλομάγαζα, μπαρ, ζαρντινιέρες, κάγκελα, ντισκοτσιφτετέλια, λουμπίνες. Στο ποτάμι, στον Άρδα, στο Νεστόριο, όπου γουστάρεις τελωσπάντων, θα κάνεις το πιο δροσερό μακροβούτι της ζωής σου σε γάργαρο νερό που φέρει ένα υγιές ΣΚΑΤΙ χρώμα. Μετά θα χτυπηθείς στο river party, θα γεμίσουν τα πλεμόνια σου 3 κιλά σκόνη και θα πέσεις εξουθενωμένος για ύπνο ανάμεσα σε σκηνές, τσαντήρια, κρεμασμένα στο σκοινί σώβρακα και τρελαμένα νιάτα με ράστα, μαγιό και πλαστική παντόφλα. Για τους πιο ήσυχους από εσάς, το πιο γαμάτο lounge μπαρ στον κόσμο είναι free και σας περιμένει. Κουτάκια μπυρίτσα από το περίπτερο, δυο σακούλες πατατάκια και βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο. Όπου βρεις κάθεσαι, θα δεις και πολλούς άλλους εξάλλου να κάνουν το ίδιο. Φοιτητοπαρέες να χαλάνε τον κόσμο από τα γέλια τους και ζευγαράκια να κρατιούνται χέρι χέρι, να κοιτάνε το νερό και να κάνουν όνειρα. Κι άμα πεινάσεις, μια θεία στο Πυτιός (χωριό-φάντασμα στη Χίο, έχω βάσιμες υποψίες ότι εκεί τράβηξαν οι Black Sabbath τη φωτογραφία για το εξώφυλλο του ιστορικού πρώτου τους δίσκου!), δίπλα στον πλάτανο του χωριού, έχει για ταβερνίτσα μια κάμαρη από ραμποτέ, 3 μέτρα επί 3 όλη κι όλη και θα σου μαγειρέψει σπιτικό φαϊ με ό,τι έχει απομείνει στο ψυγείο και στα ντουλάπια της. Η πιο αληθινή ομελέτα και οι πιο νόστιμες τηγανητές πατάτες που θα έχεις φάει στη ζωή σου. Μπορεί στο τέλος και να μη δεχτεί να σου ζητήσει λεφτά, άμα δει ότι το ευχαριστήθηκες με την ψυχή σου. Ή απλά να σε πει να της αφήσεις ό,τι σε κάνει ευχαρίστηση.
Είμαι σίγουρος ότι κι εσύ έχεις να διηγηθείς τόσα και ακόμα περισσότερα περιστατικά και εμπειρίες που έζησες με τους δικούς σου ανθρώπους. Όλη η μαγεία είναι ακόμα εδώ. Αυτή που εσφαλμένα πιστεύεις ότι απώλεσες μαζί με την παιδικότητά σου. Είναι όμως μυστική. Η μαγεία και όλα τα όμορφα πράγματα είδαν την ασκήμια που υπάρχει στην ψυχή του κόσμου και κρύφτηκαν. Δουλειά σου είναι να τα ψάξεις και άμα το λέει η καρδούλα σου θα τα βρεις. Κάποιες φορές τη βλέπω. Τότε που καθόμαστε και λέμε τα χαζά μας, που είναι όμως δικά μας, ολόδικά μας και κανενός αλλουνού. Τότε αναθαρρώ, βλέπω τα πράγματα αλλιώς.Τι έγινε κι αν είμαστε πλέον μακριά ο ένας απ' τον άλλον? Κάποτε μου έδειξαν ένα γκομενίστικο sms :
Ρε, δεν πάμε καλά! Άμα δηλαδή αρχίσουνε καλή ώρα και οι γκόμενες να έχουν δίκιο, πάει, το χάσαμε πατριώτες. Τι κι αν βαρύναμε, τι κι αν παχύναμε, δεν την παλεύουμε, δεν προλαβαίνουμε? Τι κι αν αλλάξαμε την καθημερινότητά μας και πλέον συγχρωτιζόμαστε θέλοντας και μη με άλλους ανθρώπους? Κάποιοι ξεχάσανε (γιατί, εσύ ποτέ σου δεν ξέχασες κάτι?), κάποιοι δε φτάσανε, κάποιοι δε ζούνε πια μεταξύ μας. Ακόμα μετανιώνω που δεν πήγα τότε στην κηδεία του Φώτη. Μπορούσα, αλλά δε βόλευε. Ίσως κατά βάθος να μην ήθελα να δω το μέρος όπου κι εγώ κάποτε θα καταλήξω. Να είσαι καλά αγόρι μου όπου κι αν βρίσκεσαι και να με συμπαθάς. Προσπάθησε να μη παρεξηγείς και να μην τους (μας) κρίνεις. Κάποιοι άλλαξαν τις προτεραιότητές τους. Δεν είναι κακό. Όποιος δεν έβαλε σε πρώτο πλάνο την οικογένειά του, απλά πέθανε μονάχος.
Τα χρόνια περνούν και λογαριασμό σε κανένα δε δίνουν. Θα γερνάμε, θα κουραζόμαστε και θα αρρωσταίνουμε πιο εύκολα. Και ναι, όσο περνάει ο καιρός δε θα σου σηκώνεται πια όπως τότε, που με το μαντζαφλάρι σου μπορούσες και τοίχο να τρυπήσεις. Δεν πειράζει. Η φύση μας είναι. Φτάνει που η μαγεία είναι ακόμα εκεί. Όταν βουτάς παρέα με το 3d man κάτω από τον Κόκκινο Βράχο, Σεπτέβρη με τα πρωτοβρόχια και γίνονται ένα οι στάλες που πέφτουν από τον ουρανό με αυτές που έρχονται πετώντας να σε δροσίσουν από τα κύματα. Όταν χτυπιέσαι με τα φιλαράκια στη συναυλία των AC/DC. Κι ας έχω πόσο καιρό να ακούσω τα παλιά τους τραγούδια. Κι ας μη θυμάμαι πια τους στίχους και να τραγουδάω δυνατά ό,τι να 'ναι. Ξέρω μέσα μου γιατί χαμογελούσα σαν ηλίθιος για 2 και κάτι ώρες. Πορδοχαρά. Και δεν ήτανε εξαιτίας του συγκροτήματος. Κάθε τέλως πάντων φορά που συμβαίνει κάτι που κάνει το δικό σου τρελό φορτηγό να μαρσάρει. Τότε βλέπεις για λίγες, απειροελάχιστες στιγμές το μάτι του απέναντί σου να γυαλίζει. Και ξέρεις πως είμαστε ακόμα ζωντανοί. Και όσον αφορά το κάθε τι καθημερινό που σε στεναχωρεί, ό,τι θέλει να σε αλλάξει, να σε κάνει να να ξεχάσεις, να σε αγχώσει, να σε ρίξει, να σε απογοητεύσει?
Κάποιες φορές βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Όπως σε ένα νόμισμα, έτσι και στη ζωή τα πάντα έχουν 2 πλευρές. Είναι τα πράγματα αλλιώς όταν συναντάς τους δικούς σου ανθρώπους μετά από δεν-ξέρω-και-εγώ πόσο καιρό και όλα γύρω σου μοιάζουν σαν να μην άλλαξε τίποτα ανάμεσά σας, σα να μη πέρασε μια μέρα από τότε. Από τα παλιά. Με το που ανοίγεις το στόμα να μιλήσεις, μια περίεργη μαγεία αρχίζει να δουλεύει - μια μαγιά όπως την έλεγε και ο Κολοκοτρώνης – και όλα μοιάζουν σα να είχες την τελευταία συζήτηση με τους φίλους σου μόλις χτές.
Είναι όταν λες με τα παιδιά “τα δικά σας” τα οποία μπορεί να ακούγονται σαν χαζομάρες για όλο τον υπόλοιπο κόσμο, μα εσύ ξέρεις ότι είναι κάτι παραπάνω. Πολύ παραπάνω. Υπεράνω. Ακόμα και οι ίδιες ιστορίες, τα ανέκδοτα, τα αστεία, όλα τα στιγμιότυπα που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, τα ακούς και τα απολαμβάνεις κάθε φορά ξεχωριστά, λες και είναι η πρώτη. Δεν το έχεις ζήσει? Μερικές φορές, ακόμα πριν να ανοίξει ο άλλος το στόμα του, με την έκφραση που θα πάρει ή με την πρώτη λέξη που θα ακούσεις, να καταλαβαίνεις κατευθείαν τι τι θα πει στη συνέχεια? Παρόλα αυτά ωστόσο, ποτέ δεν τον διακόπτεις, ποτέ δε λες “ναι ρε, αυτό μου το έχεις πει”. Τα ακούς και τα ξανακούς, τα ίδια και τα ίδια. Και γουστάρεις όπως πρώτα. Αρκεί τα λόγια αυτά να προέρχονται από το σωστό άνθρωπο.
Ήμανε στη Χίο τις προάλλες, και καλά για να ψηφίσω. Συζητούσαμε μεταξύ αστείου και σοβαρού να οργανωθούμε και να κινήσουμε για Γερμανία. Να τα σπάσουμε στο Magic Circle Festival, το ετήσιο φεστιβάλ των Manowar. Να 'βρουμε και ένα σαράβαλο βανάκι φορτηγό, σαν και αυτά που είχαν τότε οι χίπηδες και τα έκαναν αγνώριστα, με πολύχρωμα σπρέι, με γιρλάντες, γλαδιόλες και σήματα της είρήνης. Ένα τέτοιο να πάρουμε και εμείς και να ζωγραφίσουμε πάνω ο καθένας ό,τι γουστάρει. Τhe Crown and the Ring. The Sign of the Hammer. Το Χρυσό Καβλί που εφηύρε και ο Νίκος στο Ποσείδι. Και μετά να το στοιβάξουμε με άρρωστο, τρελαμένο κόσμο και να κινήσουμε. Ένα τρελό heavy metal φορτηγό που θα ξεκινήσει από το νησί και θα μας πάει Αθήνα, Βουλγαρία, Ιταλία, Τσεχία, Γαλλία, Γερμανία!
Και γιατί μετά να σταματήσουμε εκεί? Οδικώς, με τα πόδια, κολυμπώντας, whatever. Λονδίνο, Μπαλί, Ντουμπάι, Γαλλική Πολυνησία, Αρκτικός Κύκλος, diethnis kamariera uber alles!!!
αλλά και
Άραξο, Κόρινθο, Κιάτο, Αθήνα, Πειραιά, Λάρισα (γειά σου Mata!), Λειβαδιά, Ορχομενό, Κατερίνη, Salonica, Σέρρες, Τρίκαλα, Αλεξανδρούπολη, Κιλκίς, Χίος, Μυτιλήνη, Κεφαλλονιά, Κρήτη!
αλλά και
Άραξο, Κόρινθο, Κιάτο, Αθήνα, Πειραιά, Λάρισα (γειά σου Mata!), Λειβαδιά, Ορχομενό, Κατερίνη, Salonica, Σέρρες, Τρίκαλα, Αλεξανδρούπολη, Κιλκίς, Χίος, Μυτιλήνη, Κεφαλλονιά, Κρήτη!
Το ξέρω ότι το πιο πιθανό είναι ένα τέτοιο τρελό φορτηγό να μην ξεκινήσει ποτέ. Να μείνει για πάντα σαν ένα ακόμα χαζό concept στο μυαλό μας.
Ε, και?
Βαρκελώνη, Κούβα, Νέα Αγγλία, Γιοχάνεσμπουργκ, γη του Πυρός, Φιλιππίνες μα και Νάξος, Πάρος, στη Σύρο για μαραθόπιτα δίπλα στο κύμα, Τήνος, Εύβοια, Σκιάθος, Μάνη, Καλαμάτα, Αγρίνιο, να γίνουμε σταφίδα σε πανηγύρι με φάλτσα κλαρίνα και το θεό τον Κιτσάκη! Στον Αστακό με το Μιχάλη. Μεσολόγγι! Ίμπιζα! Disneyland και χωριό του Αστερίξ. Λιμνούπολη για να δεις το Donald Duck με τα ανήψια του. Στο Κλόνταϊκ θα σκάψεις να βρεις χρυσάφι παρέα με το Σκρουτζ Μακ Ντακ. Στα κρυμμένα χωριά του Περού που οι κότες γεννάνε τετράγωνα αυγά. Στην Πανταρβέ όπου ο Στορμ αναζήτησε το Μυστικό της Νιτρικής ακτινοβολίας. Στην Averoigne που ονειρεύτηκε ο Clark Ashton Smith. Στο μυαλό είναι όλα.
Μετά πετάγεσαι με τους φίλους σου για μπαρμπούτι σε ένα παλιό σπίτι στην Ολύμπου. Κάτω στα πόδια σου να απλώνεται το Μπιτ Μπαζάρ, να το καμαρώνεις από το μπαλκόνι και η Πέπη να κερνάει ουισκάκι με ξηροκάρπια. Μην ψαρώνεις. Ούτε να φοβάσαι να περάσεις καλά. Ανεξαρτήτως ηλικίας είμαστε νέοι άνθρωποι και το μεγαλύτερο σφάλμα που κάνουν διαχρονικά οι νέοι είναι το ότι ξεχνούν πόσο όμορφοι είναι. Μη διστάσεις να απολαύσεις, ούτε να κολώσεις να προσφέρεις τα ίδια στους δικούς σου ανθρώπους. Μη μασάς από συμβάσεις, ούτε να καταναλώνεις τα σκατά που σου προσφέρουν όσοι θέλουν να σε κάνουν μίζερο και ίδιο με τα μούτρα τους. Τα πάντα γίνονται, αρκεί να έχεις διάθεση, ανοιχτό μάτι και πάνω από όλα, ανοιχτό μυαλό.
7 ευρώ έχει το ποτό στη μέση μίζερη μπάρα. 7,80 θα το πληρώσεις στο lounge του ξενοδοχείου στο Λουτράκι και θα σου φερθούν και σα βασιλιά. Με τις πισίνες σου, τα πιάνα, τα λουλουδάκια σου. Θα ρεμβάσεις κοιτώντας τα αστέρια του καλοκαιρινού ουρανού, θα ακούσεις καλή ποιοτική ζωντανή μουσικούλα και για να ολοκληρώσεις τη χαλάρωσή σου θα πεταχτείς για διακοπές στο πιο καλό spa του κόσμου. Είναι τελείως δωρεάν και βρίσκεται στην παραλία Ξι στην Κεφαλλονιά. Σπας με το χέρι κομμάτια από τον αργιλλώδη βράχο της παραλίας, τα μουσκεύεις στο κύμα μέχρι να λασπιάσουν και τα απλώνεις στη γυναίκα σου. Τσίτα μετά το δερματάκι. Το έτερόν σου ήμισυ θα βρει άλλον ένα ακόμα λόγο να σε λατρέψει.
160 ευρώ κάνει το μπουκάλι στο σκυλάδικο (δίχως να λογαριάσουμε το λουλουδικό). Έτσι, για να ακούσεις ένα κλαψομούνη μαλάκα και να μπανίσεις κάτι καριόλες τραγουδιάρες να κλαίνε τη μοίρα τους. Ντισκοτσιφτετέλια για Αμερικανάκια, Νεοέλληνες χορεύουνε στα τέσσερα με κουδουνάκια. Πλήρωνε μαλάκα γιατί έτσι σου έμαθαν ότι πρέπει να κάνεις για να διασκεδάσεις. Από την άλλη μεριά, με τα ίδια ακριβώς φράγκα παίρνεις την καλύτερη Dom Perignon από την κάβα, τη σετάρεις με τα μεζεκλίκια της αρεσκείας σου και την περνάς ζάχαρη με όσους γουστάρεις. Μπορεί να σου περισσέψουν ρέστα και για πούρο! Πάντως, προτείνω ανεπιφύλακτα να τη συνδιάσεις με πρόστυχο κοκορέτσι, εξοχικό και γαρδουμπάκι, καθότις η σαμπάνια είναι εξόχως χωνευτικιά και ρευτικιά.
Μη ψαρώνεις προκειμένου να απολαύσεις. Όπως γουστάρεις, πράττεις. Ένα καλό Cohiba ούτε 10 ευρώ δε στοιχίζει. Εντάξει, δε θα είναι μεγάλο σα μπουρί της σόμπας. Αλλά το ζητούμενο ποιό είναι? Να το χαρείς, ή να πουλήσεις μούρη? Υπόψη, αν σκέφτηκες το δεύτερο, ε, είσαι μαλάκας. Μετά τραβάς για ταβλάκι με τη Γιάννα στον Ωκεανό που ο καφές έχει ακόμα ενάμισο ευρώ και όλη η Θεσσαλονίκη θα περάσει από μπροστά σου. Το βράδυ θα χορέψεις στο Cubanita κι ας μην έχεις ιδέα από Latin και ας νομίζεις ότι μοιάζεις με αρκούδι. Άλλη δουλειά θαρρείς δεν έχει ο κόσμος, παρά να κοιτάει τα μούτρα σου. Πλανάσαι. Αν μη τι άλλο άμα είναι να μπανίσεις εκεί μέσα κάτι, αυτό θα είναι τα θεϊκά μπούτια που πλασάρουν οι μαυρούλες αρτίστες. Αυτές οι άτιμες οι μαύρες, όσο και να παχύνουν, στα πόδια και στον κώλο τους δε θα δεις ίχνος κυτταρίτιδας. Ίσως έτσι να τις αποζημίωσε ο Θεός για τις κακομοίρες τις προγιαγιάδες τους που κοψομεσιάζονταν στις βαμβακοφυτείες και στους οριζώνες. Είναι τελικά ανώτερος λαός, πώς να το κάνουμε!
Άμα ζεσταθείς, τραβάς για ένα δροσερό μπανάκι. Στα Μαύρα Βόλια η παραλία βάφεται από τη σκουρόχρωμη ηφαιστειακή πέτρα και η θάλασσα δανείζεται από το Αιγαίο πέλαγος το χαρακτηριστικό βαθύ γαλάζιο με μια δόση από ζαφείρι. Εκεί δεν επάρχει ούτε είσοδος, ούτε θα πληρώσεις την ξαπλώστρα. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν ξαπλώστρες, κωλομάγαζα, μπαρ, ζαρντινιέρες, κάγκελα, ντισκοτσιφτετέλια, λουμπίνες. Στο ποτάμι, στον Άρδα, στο Νεστόριο, όπου γουστάρεις τελωσπάντων, θα κάνεις το πιο δροσερό μακροβούτι της ζωής σου σε γάργαρο νερό που φέρει ένα υγιές ΣΚΑΤΙ χρώμα. Μετά θα χτυπηθείς στο river party, θα γεμίσουν τα πλεμόνια σου 3 κιλά σκόνη και θα πέσεις εξουθενωμένος για ύπνο ανάμεσα σε σκηνές, τσαντήρια, κρεμασμένα στο σκοινί σώβρακα και τρελαμένα νιάτα με ράστα, μαγιό και πλαστική παντόφλα. Για τους πιο ήσυχους από εσάς, το πιο γαμάτο lounge μπαρ στον κόσμο είναι free και σας περιμένει. Κουτάκια μπυρίτσα από το περίπτερο, δυο σακούλες πατατάκια και βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο. Όπου βρεις κάθεσαι, θα δεις και πολλούς άλλους εξάλλου να κάνουν το ίδιο. Φοιτητοπαρέες να χαλάνε τον κόσμο από τα γέλια τους και ζευγαράκια να κρατιούνται χέρι χέρι, να κοιτάνε το νερό και να κάνουν όνειρα. Κι άμα πεινάσεις, μια θεία στο Πυτιός (χωριό-φάντασμα στη Χίο, έχω βάσιμες υποψίες ότι εκεί τράβηξαν οι Black Sabbath τη φωτογραφία για το εξώφυλλο του ιστορικού πρώτου τους δίσκου!), δίπλα στον πλάτανο του χωριού, έχει για ταβερνίτσα μια κάμαρη από ραμποτέ, 3 μέτρα επί 3 όλη κι όλη και θα σου μαγειρέψει σπιτικό φαϊ με ό,τι έχει απομείνει στο ψυγείο και στα ντουλάπια της. Η πιο αληθινή ομελέτα και οι πιο νόστιμες τηγανητές πατάτες που θα έχεις φάει στη ζωή σου. Μπορεί στο τέλος και να μη δεχτεί να σου ζητήσει λεφτά, άμα δει ότι το ευχαριστήθηκες με την ψυχή σου. Ή απλά να σε πει να της αφήσεις ό,τι σε κάνει ευχαρίστηση.
Είμαι σίγουρος ότι κι εσύ έχεις να διηγηθείς τόσα και ακόμα περισσότερα περιστατικά και εμπειρίες που έζησες με τους δικούς σου ανθρώπους. Όλη η μαγεία είναι ακόμα εδώ. Αυτή που εσφαλμένα πιστεύεις ότι απώλεσες μαζί με την παιδικότητά σου. Είναι όμως μυστική. Η μαγεία και όλα τα όμορφα πράγματα είδαν την ασκήμια που υπάρχει στην ψυχή του κόσμου και κρύφτηκαν. Δουλειά σου είναι να τα ψάξεις και άμα το λέει η καρδούλα σου θα τα βρεις. Κάποιες φορές τη βλέπω. Τότε που καθόμαστε και λέμε τα χαζά μας, που είναι όμως δικά μας, ολόδικά μας και κανενός αλλουνού. Τότε αναθαρρώ, βλέπω τα πράγματα αλλιώς.Τι έγινε κι αν είμαστε πλέον μακριά ο ένας απ' τον άλλον? Κάποτε μου έδειξαν ένα γκομενίστικο sms :
“Οι φίλοι είναι σαν τα αστέρια. Δε χρειάζεται να τα βλέπεις για να ξέρεις ότι είναι εκεί”
Ρε, δεν πάμε καλά! Άμα δηλαδή αρχίσουνε καλή ώρα και οι γκόμενες να έχουν δίκιο, πάει, το χάσαμε πατριώτες. Τι κι αν βαρύναμε, τι κι αν παχύναμε, δεν την παλεύουμε, δεν προλαβαίνουμε? Τι κι αν αλλάξαμε την καθημερινότητά μας και πλέον συγχρωτιζόμαστε θέλοντας και μη με άλλους ανθρώπους? Κάποιοι ξεχάσανε (γιατί, εσύ ποτέ σου δεν ξέχασες κάτι?), κάποιοι δε φτάσανε, κάποιοι δε ζούνε πια μεταξύ μας. Ακόμα μετανιώνω που δεν πήγα τότε στην κηδεία του Φώτη. Μπορούσα, αλλά δε βόλευε. Ίσως κατά βάθος να μην ήθελα να δω το μέρος όπου κι εγώ κάποτε θα καταλήξω. Να είσαι καλά αγόρι μου όπου κι αν βρίσκεσαι και να με συμπαθάς. Προσπάθησε να μη παρεξηγείς και να μην τους (μας) κρίνεις. Κάποιοι άλλαξαν τις προτεραιότητές τους. Δεν είναι κακό. Όποιος δεν έβαλε σε πρώτο πλάνο την οικογένειά του, απλά πέθανε μονάχος.
Τα χρόνια περνούν και λογαριασμό σε κανένα δε δίνουν. Θα γερνάμε, θα κουραζόμαστε και θα αρρωσταίνουμε πιο εύκολα. Και ναι, όσο περνάει ο καιρός δε θα σου σηκώνεται πια όπως τότε, που με το μαντζαφλάρι σου μπορούσες και τοίχο να τρυπήσεις. Δεν πειράζει. Η φύση μας είναι. Φτάνει που η μαγεία είναι ακόμα εκεί. Όταν βουτάς παρέα με το 3d man κάτω από τον Κόκκινο Βράχο, Σεπτέβρη με τα πρωτοβρόχια και γίνονται ένα οι στάλες που πέφτουν από τον ουρανό με αυτές που έρχονται πετώντας να σε δροσίσουν από τα κύματα. Όταν χτυπιέσαι με τα φιλαράκια στη συναυλία των AC/DC. Κι ας έχω πόσο καιρό να ακούσω τα παλιά τους τραγούδια. Κι ας μη θυμάμαι πια τους στίχους και να τραγουδάω δυνατά ό,τι να 'ναι. Ξέρω μέσα μου γιατί χαμογελούσα σαν ηλίθιος για 2 και κάτι ώρες. Πορδοχαρά. Και δεν ήτανε εξαιτίας του συγκροτήματος. Κάθε τέλως πάντων φορά που συμβαίνει κάτι που κάνει το δικό σου τρελό φορτηγό να μαρσάρει. Τότε βλέπεις για λίγες, απειροελάχιστες στιγμές το μάτι του απέναντί σου να γυαλίζει. Και ξέρεις πως είμαστε ακόμα ζωντανοί. Και όσον αφορά το κάθε τι καθημερινό που σε στεναχωρεί, ό,τι θέλει να σε αλλάξει, να σε κάνει να να ξεχάσεις, να σε αγχώσει, να σε ρίξει, να σε απογοητεύσει?
Κατούρησε και χέστου την ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου