Mama

Μάστορας : Andrés Muschietti

Παίχτες : Jessica Chastain, Nikolaj Coster-Waldau, Megan Charpentier 

Με δυο λογάκια :

Η Annabel και ο Lucas αναλαμβάνουν να μεγαλώσουν τα παιδιά του εκλιπόντος αδερφού του που μεγάλωσαν για πολλά χρόνια στην ερημιά... Τα παιδιά είναι περισσότερο αγρίμια παρά κανονικά κοριτσάκια και έχουν επινοήσει έναν φανταστικό φίλο που τα προστατεύει... και τη φιγούρα αυτή την αποκαλούν Mama...

Αναλυτικότερα :

Εντάξει, υπάρχει ένας και μόνο ένας λόγος για να δει κανείς το Mama και αυτό είναι το όνομα του Guillermo Del Toro στην παραγωγή, που έχει ενίοτε δώσει πολύ καλές και ενίοτε μέτριες ταινίες. Εδώ, βάζοντας πίσω από το τιμόνι έναν σχετικά πρωτάρη (αυτή είναι η πρώτη του full length ταινία) αλλά πολύ ταλαντούχο σκηνοθέτη, φιλοδοξεί να προσφέρει στο κοινό άλλη μια ατμοσφαιρική ταινία σκοτεινής φαντασίας.
Ομογουμένως, η ταινία δείχνει εντυπωσιακή. Εκπληκτική σκηνοθεσία και φωτογραφία, ευφυέστατη χρήση των σκιών, καλές (σχετικά) ερμηνείες, μια πολύ πρωτότυπη αρχική ιδέα. Που είναι το πρόβλημα; στην... Mama. Που το (κατά τα άλλα συμπαθές) “φάντασμα” βαριόμαστε να το βλέπουμε. Αν φας, προφίλ, από πίσω, από πάνω, από το πλάι, σε αμέτρητα κοντινά πλάνα, από τη μέση της και μετά η ταινία απλώς αναλώνεται στο να μας επιδεικνύει τα – έτσι κι αλλιώς - μέτρια γραφικά υπολογιστή που απαρτίζουν το υπερφυσικό πλάσμα. Είναι άραγε περίεργο μετά που κάθε ίχνος τρόμου και suspense ξεθωριάζει; Ένα καλούτσικο τέλος που ολίγον τι βιάζει μια συγκίνηση δεν βελτιώνει τα πράματα. Και κάπως έτσι το Mama παραμένει άλλη μια συμπαθητική ταινιούλα του σωρού.

Ρεζουμέ :

Μια καλή ιδέα και εξαιρετική σκηνοθετική προσπάθεια πνίγονται στην προβλεψιμότητα και την μανιέρα από ένα τέρας που “καίγεται” από την πολλή έκθεση στα μάτια του θεατή. Παρόλα αυτά, το Mama παραμένει συμπαθές και μέτρια ατμοσφαιρικό, αλλά τίποτα περισσότερο.

Πόσα πιάνει; 3¼ / 5