Shelter (Το Άσυλο)

Μάστορας : Måns Mårlind & Björn Stein

Παίχτες : Julianne Moore, Jonathan Rhys Meyers & Jeffrey DeMunn

Με δυο λογάκια :

Μια ψυχίατρος, καλείται να εκτιμήσει έναν ασθενή με διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας. Στην πορεία, ανακαλύπτει έντρομη ότι οι προσωπικότητες που καταλαμβάνουν τις πράξεις του νεαρού άντρα αντιστοιχούν σε ανθρώπους που απεβίωσαν πρόσφατα και μάλιστα οι συνθήκες θανάτου τους είναι ιδιαίτερα αποτρόπαιες όσο και ανεξήγητες…

Αναλυτικότερα :

Γουστάρω ατελείωτα την Julianne Moore! Είναι μια από τις λίγες ηθοποιούς που λες ότι αποκλείεται να κάνεις λάθος βλέποντας μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί. Ηθοποιάρα, φινετσάτη, με ωραία προφορά, ενδιαφέρουσα φατσούλα και ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ βύζο (τουλάχιστον είχε στα νιάτα της!) αν και μας τον έχει δείξει σε ελάχιστες περιπτώσεις! Μιλάμε για έκτακτα βυζάκια, σωστά λουκουμάκια!!! Τέλωσπάντων, προσπαθώ ακόμα να αποφύγω το σοκ από την κλασική γιούργια Ελληνική μετάφραση του τίτλου της ταινίας – που πέρα από εξόφθαλμα λανθασμένη, δεν έχει και καμία σχέση με το περιεχόμενο της ταινίας. Το “Shelter” είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ υπερφυσικού τρόμου. Και αυτό μόνο, αρκεί για να με κάνει έναν πολύ χαρούμενο άνθρωπο! Σκοτεινό και μυστηριώδες, αποκαλύπτει σιγά σιγά τα μυστικά του και αφήνει πολλά αμφιλεγόμενα σημεία για να τα κρίνει ο θεατής όπως νομίζει. Εντάξει, θα μπορούσε να έχει κομματάκι πιο ευφάνταστη σκηνοθεσία και καθαρή φωτογραφία. Και ίσως, κάπου θα έπρεπε να διατηρήσει ένα πιο «larger than life» επίπεδο κακού και μυστηριακού τρόμου, ειδικά στο κάπως «λίγο» φινάλε! Αλλά, κατά τα άλλα, έχει καλές ερμηνείες, ατμόσφαιρα, μυστήριο και όλα αυτά προσωπικά μου αρκούν και περισσεύουν για να ευχαριστηθώ με το παραπάνω μια ταινία.

Θέλω να πω κάτι προς υπεράσπιση αυτής της ταινίας – επειδή οι κριτικές που θα δείτε εκεί έξω για αυτήν είναι κυρίως αρνητικές. Όλοι που την είδαν κριτικοί ταινιών μιλάνε για τρύπες στην πλοκή, παράλογα, αντικρουόμενα και ανεξήγητα σημεία και αμφιλεγόμενη ιστορία. Σε αυτό έχω να απαντήσω μόλις δυο πραγματάκια, τουλάχιστον κατά την ταπεινή μου γνώμη : α) ΔΕΝ είναι ανάγκη να είναι σε μια ταινία τα πάντα λιανά και 100% επεξηγημένα! Ειδικά όταν μιλάμε για ταινία ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ και ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΥ τρόμου! Αλλιώς, που σκατά το βρίσκεις το μυστήριο; Στο κάτω κάτω, ο ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΣ τρόμος είναι ακριβώς αυτό : πέραν του δικού μας συμβατικού κόσμου, ξένος για την ανθρώπινη λογική και πολύ υπεράνω από τα μυαλά μας για να τον κατανοήσουν! β) Παρόλα αυτά, τα ίδια άτομα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αποθεώνουν Κορεάτικες, Κινέζικες, Γιαπωνέζικες, Κοσοβάρικες (!) ταινίες με τα ίδια ακριβώς προσόντα, για το ότι δηλαδή δεν βγάζουν νόημα και έχουν πολλά ανεξήγητα σημεία! Εκεί βλέπεις, υπάρχει ένας «ποιοτικός» φερεντζές που μας κάνει να τα συγχωρούμε όλα, να αναγνωρίζουμε ότι το όραμα του σκηνοθέτη προηγείται υπεράνω όλων και να θεωρούμε ταινίες όπως πχ το «A Tale of Two Sisters» αριστουργήματα. Αλλά όταν μια Αμερικάνικη ταινία με γνωστούς πρωταγωνιστές είναι λίγο πιο φλου στην πλοκή της, έχει κακογραμμένο σενάριο και αντικρουόμενα σημεία! Τότε είναι που παθαίνουμε ποιότητα και ξυπνάει ο Αγγελόπουλος, ο Χρήστος Ζαμπούνης και ο Αλέξης Κωστάλας μέσα μας! Ρε, τσου!

Ρεζουμέ : … εμένα πάντως μου άρεσε!

Πόσα πιάνει; 4 / 5