The Muppets

Μάστορας : James Bobin

Παίχτες : Amy Adams, Jason Segel, Chris Cooper

Με δυο λογάκια :

Το παλιό στούντιο των Muppets αγοράστηκε από έναν άπληστο επιχειρηματία που σκοπεύει να το καταστρέψει για να εξορύξει τα κοιτάσματα πετρελαίου που βρίσκονται στο υπέδαφος της περιοχής. Η μόνη λύση για να διασωθεί ο ιστορικός χώρος είναι να ξαναενωθούν τα Muppets μετά από πολλά χρόνια και να ανεβάσουν ένα show που θα τους αποφέρει 10 εκατομμύρια δολάρια…

Αναλυτικότερα :

Τα Muppets είναι ένα απομεινάρι της παιδικής μου ηλικίας που πρακτικά είχα ξεχάσει. Το ξαναθυμήθηκα μαθαίνοντας ότι πρόκειται να βγει καινούρια ταινία τους. Για να είμαι ειλικρινής, παραξενεύτηκα. Σκέφτηκα ότι στη σύγχρονη εποχή που τα παιδιά μεγαλώνουν με τελευταίας τεχνολογίας βιντεοπαιχνίδια, internet, social media και δε συμμαζεύεται, οι παλιές πάνινες κούκλες του πρώην χίπη Jim Henson που χρόνια τώρα έστηναν ένα σόου – παρωδία των αντίστοιχων υπερπαραγωγών τύπου Broadway, ότι πολύ απλά δεν έχουν πλέον καμία θέση. Ακόμα και τότε, τα muppets είχαν αμφισβητηθεί πολύ, πριν σημειώσουν μια άνευ προηγουμένου επιτυχία με πολλά show και εκπομπές, ταινίες και σειρές κινουμένων σχεδίων. Αναπόφευκτα ήρθε η παρακμή τους. Αλλά κάποιες παραστάσεις έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη κάθε παιδιού της γενιάς μου – έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω. Όπως φερ’ ειπείν κάποια πολύ χαρακτηριστικά μουσικά κομμάτια και φάτσες… αλλά πέρα από αυτό, υπάρχει τίποτα άλλο που μπορούν να προσφέρουν τα muppets εν έτη 2012?

Η απάντηση αντικειμενικά είναι «και ναι και όχι, με μια τάση προς το ΟΧΙ». Κι όμως, δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο για αυτή την ταινία. Δεν μου κάνει καρδιά. Κατ’ αρχήν, για να ξεκαθαρίσουμε τα πράματα : αυτή η ταινία έγινε για τις γενιές των παιδιών (αλλά και των ενηλίκων!) που έλιωσαν τότε στις τηλεοράσεις βλέποντας το “The Muppet Show”. Δεν μπαίνει καν στον κόπο να συστήνει τους χαρακτήρες και τα concept της στις νέες γενιές και – κατά τη γνώμη μου σωστά κάνει – δεν δείχνει να περιμένει τίποτα από αυτές. Παρόλα αυτά, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το παλιό show. Είναι πολύχρωμη, χαζοχαρούμενη, φασαριόζα, χαοτική, γεμάτη χαμόγελα και μουσικές. Ταυτόχρονα καταφέρνει να είναι νοσταλγική και συγκινητική, όσο πρέπει. Και όταν τελικά αρχίζει να παίζει το ιστορικό «It’s time to play the music…» νιώθεις ότι η παλιά ανατριχίλα των παιδικών σου χρόνων είναι ακόμα εκεί… Ένα τελευταίο αξιοπρεπέστατο «αντίο» στους ενήλικες του σήμερα, από τους παλιούς, παιδικούς τους ήρωες; Ίσως. Γλυκανάλατη και υπερβολικά χαρούμενη – σχεδόν «χίπικη» για την εποχή μας; Πιθανό. Μήπως δεν φταίει τόσο η ταινία, όσο εγώ που πλέον δεν μπορώ να είμαι το παιδί που ήμουν, ώστε να την απολαύσω όπως θα της άξιζε; Αναμφισβήτητα…

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5