Unthinkable

Μάστορας : Gregor Jordan

Παίχτες : Samuel L. Jackson, Carrie-Anne Moss and Michael Sheen

Με δυό λογάκια :

Ένας Αμερικάνος πολίτης που προσυλητήθηκε στο Ισλαμ στέλνει στην κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών ένα βίντεο που τον δείχνει να έχει φτιάξει και τοποθετήσει από μια πυρηνική βόμβα σε 3 άγνωστες περιοχές, σε μεγαλουπόλεις της Αμερικής. Οι βόμβες θα εκραγούν σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, εκτός κι αν τα αιτήματά του γίνουν σεβαστά. Η πράκτορας του FBI, Helen Brody, αναλαμβάνει να αποσπάσει από τον συλληφθέντα (εν τω μεταξύ εκείνος παραδόθηκε στις αρχές) τις πληροφορίες για την τοποθεσία των βομβών. Ένας ειδικός συνεργάτης της CIA γνωστός ώς “H” αναλαμβάνει να ανακρίνει τον ύποπτο. Οι μεθόδοι του είναι ιδιαίτερα βίαιες και οδυνηρές και θα βάλουν σε δοκιμασία τις ανθρώπινες ευαισθησίες όλων. Και όσο το μαρτύριο μεγαλώνει, τόσο το δίλημμα θα γίνεται πιο πιεστικό : αξίζει να θυσιαστούν ανθρώπινες ζωές για χάρην των συνταγματικά κατοχυρωμένων ανθρώπινων δικαιωμάτων?

Αναλυτικότερα :

Ψιλοάγνωστη ταινιούλα, πέρασε κατευθειαν στα ψιλά γράμματα και ξεχάστηκε. Ίσως γιατί είναι υπερβολικά “αμερικάνικο” το θέμα της για τα δικά μας τα γούστα. Όπως και να έχει, όσο και αν ξερνάω το νευρικό μου σύστημα και μόνο με το ενδεχόμενο να δω άλλη μια εθνικοπατριωτική ταινία σχετικά με τους “εσωτερικούς κινδύνους” των αμερικάνων και την όλη παράνοια και την ανασφάλειά τους, ας όψεται η... εφημερία που είχα στο ιατρείο προχτές, 60 ώρες κλεισμένος σερί στη δουλειά και έχοντας ξεχάσει να πάρω ταινίες μαζί μου, εκτός από όσες είχαν περάσει στα... αζήτητα του laptop μου!

Παράξενη ταινιούλα. Και πολύ πρωτότυπη. Βασικά είναι ταινία χαρακτήρων χωρίς πραγματική δράση, χωρίς σκηνικά, κουνημένες κάμερες, εκρήξεις και κέρατα τράγια, είναι τόσο λιτή και στατική που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι θεατρικό έργο. Και όπως κάθε τέτοιο, βασίζεται καθαρά στους διαλόγους και στις ερμηνείες. Όπου ο Samuel L. Jackson και η Carrie Ann Moss τα πηγαίνουν περίφημα, δίνοντας σπουδαίες ερμηνείες, μαζί φυσικά και με το υπόλοιπο cast που τους συνοδεύει. Κατά τα άλλα, είναι μια ταινία απρόσμενη στη σκληρότητα και την ειλικρίνειά της. Ναι, και οι αμερικάνοι κάνουν βασανιστήρια, ακόμα και στις μέρες μας. Και δαχτυλάκια κόβουν, και νύχια ξεριζώνουν, και ηλεκτροσόκ κάνουν, και άλλα ωραία. Δύσκολα βλέπεις τόσο ντόμπρα – και κυνικά στην απλότητα της ειλικρίνειάς τους – θεάματα. Ίσως και για αυτό να θάφτηκε, καθολικώς και όχι μόνο στη χώρα μας. Οι πιο πολιτευόμενοι από εσάς θα θαυμάσουν τον αντιαμερικανισμό της και την αποδόμηση των αξιών του δυτικού πολιτισμού που παρουσιάζει. Εγώ προσωπικά την εκτίμησα σαν θέαμα και μόνο. Και ναι, πέρασα καλά βλέποντάς την. Μοναδικό παραπονάκι το ημιτελές φινάλε.

Ρεζουμέ :

Μόνο για σκεπτόμενο κοινό που έχει γερό στομάχι. Αξιόλογη και ποιοτική, πρωτότυπη, κυνική και ειλικρινής, αυτή η ταινιούλα αξίζει τον κόπο να την αναζητήσεις.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 κατ' εμέ, αν και ξέρω ότι πολλοί από εσάς θα τη βαθμολογούσαν με 4 / 5