Κάψε Εγκέφαλο : Κλέφτες (2007)

Μάστορας : Μάκης Παπαδημητράτος

Παίχτες : Μυρτώ Αλικάκη, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Πέτρος Λαγούτης, Μάκης Παπαδημητράτος

Με δυό λογάκια :

Στη σημερινή Αθήνα, δύο μικροκλέφτες (Παπαδημητράτος, Αλεξανδρής) βγάζουν τα προς το ζην κλέβοντας μικροποσά από μικρομεσαία νοικοκυριά. Κατά τα άλλα, περνάνε τη ζωή τους, πίνοντας μπάφους και παίζοντας 'Pro' και λιγουρεύοντας το ταξίδι των ονείρων τους στο Αμστερνταμ. Μέχρι που αποφασίζουν να κάνουν το μεγάλο κόλπο για να πιάσουν την καλή : να ληστέψουν ένα πλούσιο σπίτι των βορείων προαστείων. Όμως, πάνω στην ώρα οι ιδιοκτήτες (Αλικάκη, Λαγούτης) επιστρέφουν και έχουν άγριες διαθέσεις...

Αναλυτικότερα :

Το 2005, ο Μάκης Παπαδημητράτος έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «Τσίου», μια χαβαλεδιάρικη συμπαθητική κωμωδία που φλέρταρε έντονα με το cult ένστικτο του κοινού. Ο “Τσίου” γνώρισε μεγάλη, απρόσμενη – και κατά άλλους εξωφρενική – επιτυχία, αποσπώντας το βραβείο της FIPRESCI από το 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, καθώς και δύο Κρατικά Βραβεία Ποιότητας (Σεναρίου και Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη) την ίδια χρονιά. Με τέτοιες περγαμηνές και καθώς όλοι μιλούσαν για το "ανεξάρτητο ελληνικό διαμάντι της δεκαετίας", ο Παπαδημητράτος έβαλε μπρος γρήγορα για την επόμενη ταινία του, αξιοποιώντας το momentum που είχε προκαλέσει ο “Τσίου” σε ένα ανύπαρκτο εντόπιο κινηματογραφικό σκηνικό. Κοινώς, χτύπησε όσο το σίδερο ήταν καυτό. Και – τεχνηέντως – καλά έκανε. Όμως, η πλατίνα και η κατίνα στον χρόνο φαίνονται. Και η φούσκα εντυπώσεων που δημιούργησε το – ομολογουμένως υπερβολικό – hype του σαφέστατα υπερεκτιμημένου “Τσίου” έσκασε θριαμβευτικά. Επειδή οι ανεκδιήγητοι «Κλέφτες» είναι πανομολογουμένως ζεστά κινηματογραφικά σκατά.

Έχοντας ισχνότατο σενάριο που προσπαθεί να καλυφθεί από μια “επικάλυψη” κοινωνικής κριτικής, η οποία όμως είναι τόσο επιφανειακή και στερεοτυπική, στην καλύτερη των περιπτώσεων οι «Κλέφτες» καταφέρουν να ξεκλέψουν ένα χαμόγελο από τον θεατή μέσα στα πρώτα 20 πρώτα λεπτά της ταινίας επειδή... θυμίζουν μια προσαρμοσμένη εκδοχή του «Τσίου» που αντί για πρεζάκια πραγματεύεται μικροδιαρρήκτες. Όμως, όταν μπαίνει στο ζουμί, απογοητεύει το κοινό ολοένα και περισσότερο και τελικά εξοργίζει με υστερικές φωνές, τσιρίδες και υστερίες που κυριολεκτικά προκαλούν πονοκέφαλο και αγανάκτιση. Κοινώς, με το που οι “κλέφτες” μπαίνουν μέσα στο πλουσιόσπιτο, the shit hits the fan και ο θεατής λαμβάνει θέλοντας και μη τη μερίδα του λέοντος!

Το όλο εγχείρημα δυσχαιρένεται ακόμα περισσότερο από τις τεχνηκές του αδυναμίες. Απαράδεκτη φωτογραφία με ξεπλυμμένα – σχεδόν ασπρόμαυρα – χρώματα που θυμίζουν πλάνα τραβηγμένα χρησιμοποιώντας οικιακή βιντεοκάμερα και μάλιστα προηγούμενης 10ετίας. Κακός ήχος, βασικά πέρα από τις τσιρίδες της Αλικάκη, το μόνο που ακούγεται είναι ένα συνεχές μουρμουρητό. Κακοί, ξενέρωτοι και σε τραγικό βαθμό επαναλαμβανόμενοι διάλογοι. Και πάνω από όλα, η πλέον χειρότερη ηθοποιία που έχεις δει ποτέ, με τους 4 πρωταγωνιστές να απαγγέλλουν φωναχτά τις ατάκες τους κοιτώντας – τις περισσότερες φορές – την κάμερα κατάματα, λες και πρόκειται για σχολική παράσταση που αποθανατίζεται σε βίντεο. Επιστέγασμα της – λέμε τώρα - κοινωνικής του κριτικής είναι και το απαράδεκτο, τελείως ανεξήγητο και αναίτιο φινάλε που παίζει να είναι και το πιο κουραδένιο που έχεις δει ποτέ σε ταινία. Αγαπάμε ελληνικό cult και του κάθε είδους μυστήρια μουτσούνα. Και από μουτσούνες, σίγουρα ο Παπαδημητράτος και η παρέα του, καλά πάνε. Όμως, θέλει πολύ παραπάνω για να γίνει μια ταινία, όχι απλά καλή, αλλά που να ξεχωρίζει και να αξίζει πραγματικά να τη δεις. Και στην προκειμένη περίπτωση, οι “Κλέφτες” είναι μια ταινία που βλέπεται με δυσκολία και αγανάκτηση.

Πόσα πιάνει; επιεικώς 1,5 / 5