Μάστορας : George Nolfi
Παίχτες : Matt Damon, Emily Blunt & Florence Kastriner
Με δυό λογάκια :
Ο φέρελπις πολιτικός David Norris (Damon) γνωρίζει τυχαία τη γυναίκα των ονείρων του, τη γοητευτική χορεύτρια Elise Sellas (Emily Blunt). Όμως, καθώς την ερωτεύεται ολοένα και περισσότερο αντιλαμβάνεται ότι κάποιοι μυστηριώδεις άντρες προσπαθούν να εμποδίσουν το δεσμό τους με κάθε κόστος. Ανακαλύπτει ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πράκτορες την ίδιας της μοίρας και ότι τα σχέδια που έχουν για αυτόν αποκλείουν την Elise από τη ζωή του. Αποφασίζει να αγωνιστεί για να παραμείνει δίπλα στη γυναίκα που αγαπά και ίσως και να αλλάξει την ίδια του τη μοίρα...
Αναλυτικότερα :
Σαν πολύ υπερδιαφημισμένο δεν ήταν το The Adjustment Bureau”? Θυμάμαι να βλέπω τρέιλερ του σχεδόν σε κάθε dvd ή blu-ray που νοίκιαζα και μάλιστα πολλούς μήνες πριν την προβολή του στους σινεμάδες. Τέλωσπάντων, είναι μια ταινία που με είχε ιντριγκάρει και ήθελα πολύ να τη δω με την πρώτη ευκαιρία. Και μόλις την εντόπισα στο ράφι με τις νέες κυκλοφορίες του dvd club, την χτύπησα αμέσως. Λοιπόν, αν και σε εσένα, καθώς τη βλέπεις σου μυρίσει... Phillip Dick, ε, θα έχεις απόλυτο δίκιο! Καθ όλη τη διάρκειά της επαναλάμβανα από μέσα μου ότι μου θυμίζει πολύ πλοκή αλλά και ύφος μυθιστορήματος του μεγάλου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας και τελικά με μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι ΟΝΤΩΣ είναι βασισμένη σε ένα μικρό του διήγημα ονόματι “Adjustment Team”.
Τώρα, όσον αφορά την ίδια την ταινιούλα, εμ... περίμενα περισσότερα. Περισσότερη τόλμη, περισσότερη ένταση, περισσότερες πληροφορίες και αποκαλύψεις. Παρόλα αυτά, όσον αφορά το ιντριγκαδόρικο ή συνομωσιολογικό αν θέτε κομμάτι της, περιορίζεται σε ένα απλοϊκό “κακοί άγνωστοι κουστουμαρισμένοι άντρες θέλουν το κακό μας”. Το σενάριο, αν και κρύβει στην καρδιά του μια εξόχως πρωτότυπη ιδέα είναι εν ολίγοις γεμάτο τρύπες και παράλογα ή / και ανεξήγητα σημεία. Και τελικά το τέλος του είναι υπερβολικά ανώδυνο, σεναριακά ανεπαρκές και χαρούμενα προβλέψιμο. Στο δεύτερο μέρος του, το “Adjustment Bureau” προσπαθεί να λοξοκοιτάξει προς την μεριά των “Inception” αλλά και “The Matrix” φυσικά κλείνοντας πονηρά το μάτι στους φανς αυτών των ταινιών. Ωστόσο, η προσπάθεια αυτή φαντάζει φτιαχτή και “έξωθεν” επιβεβλημένη. Επιπλέον είναι υπερβολικά επιφανειακή και... “λίγη” σε σχέση με ότι μας έχουν συνηθίσει οι προαναφερόμενες ταινίες. Και στο τέλος επικρατεί θριαμβευτικά το ρομαντικό στοιχείο της ταινίας σε σχέση με τις επιστημονικής φαντασίας καταβολές της. Γιατί, αυτό είναι ουσιαστικά. Μια ιστορία αγάπης με ολίγη γεύση από sci-fi
Φυσικά, θα ήμουν πολύ άδικος αν παρέβλεπα τις καλές ιδέες του, τις ερμηνείες, τους προσεγμένους διαλόγους, τη σκηνοθεσία και τη φωτογραφία. Όμως, παρ όλες τις αρετές του, το όλο εγχείρημα αρχίζει να χάνει αέρα από πολύ νωρίς και όσο περνάει η ώρα, ξεφουσκώνει ακόμα περισσότερο, υποπίπτοντας τελικά από το επίπεδο του (πολύ) καλού, σε αυτό της απλώς καλής μετριότητας.
Ρεζουμέ :
Όπως πάντα, έτσι και εδώ το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Πήραν μια ΜΙΚΡΗ ιστορία του Phillip Dick και προσπάθησαν να την κάνουν ΜΕΓΑΛΗ ταινία. Οπότε, το κάθε στοιχείο της το τράβηξαν από τα αυτιά για να μακρύνει και γέμισαν τα κενά με σύγχρονες κινηματογραφικές επιρροές. Αποτέλεσμα, είναι ένα σύνολο που παρά τα επιμέρους καλά υλικά του, εντούτοις ποτέ δεν δένει αληθινά.
Πόσα πιάνει; 3 / 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου