Κάψε Εγκέφαλο : Robogeisha (2009)

Μάστορας : Noboru Iguchi
Παίχτες : ναι μωρέ, ο πόνος σας έφαγε να μάθετε τους ηθοποιούς! Άιντε, (επειδή κατά βάθος είμαι καλός άνθρωπας) πάρτε μερικούς για δείγμα: Aya Kiguchi ,Hitomi Hasebe ,Yoshihiro Nishimura τώρα δηλαδής καταλάβατε τίποτα; εεε; ΕΕΕ;
Πόσα πιάνει; 3 / 5 για φανς του είδους 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ειλικρινά, με τέτοιο τίτλο θέλετε και plot synopsis? Σοβαρά;;; Ρε πάτε καλά;

Αναλυτικότερα :
Όχι, μαντέψτε ποιός ευθύνεται για τη γνωριμία μου με αυτό το cult αριστούργημα! Μαντέψτε! Εννοείται ο Volrath! Λοιπόν, επισυνάπτω 100% όπως έχει το sms που μου έστειλε και που λειτούργησε σαν αφορμή για αυτό το review : “AN TO machine girl ΣΟΥ ΠΕΤΑΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΞΩ... ΑΝ ΤΟ ΣΑΜΟΥΡΑΙ princess ΣΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΤΡΑΛΑΛΑ... ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΩ : rObOgeisha! ΤΕΛΟΣ! ΚΑΛΗΜΕΡΑ. ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΜΑΣ.” Οπότε, παίρνω βαθιά ανάσα και ετοιμάζομαι να βουτήξω στα βαθιά... τι cult αριστούργημα άραγε μας ετοιμάζουν αυτή τη φορά τα ίδια βαρεμένα δημιουργικά μυαλά που μας έδωσαν στο παρελθόν τα “Machine Girl” και το έπος “Tokyo Gore Police”;

Προφανώς, εδώ αποφάσισαν να ελαττώσουν τη βία. Το γιατί, μη με ρωτάτε. Αλλά όπως και να 'χει, οι τρελοί διαμελισμοί και οι ατέλειωτοι πίδακες αίματος είναι πλέον παρελθόν. Όχι ότι δεν έχουν και αυτά τις στιγμές τους, αλλά πλέον αποτελούνται κυρίως από γραφικά υπολογιστή (κάκιστη επιλογή). Το βάρος έχει δοθεί στο κουλό σενάριο – ναι, εδώ υπάρχει όντως σενάριο!!! - και στις τρελές ευρεσιτεχνίες που κοσμούν τα λεπτεπίλεπτα κορμάκια των δολοφονικών geishas! Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Ατσάλινη περούκα που πετάει βλήματα ναπάλμ! Σπαθιά που φυτρώνουν από τον... κώλο (εννοείται κομπλέ με μια ξεκαρδιστική σκηνή όπου 3 κοπελιές ξιφομαχούν με τους κώλους τους!) και τις μασχάλες! Αστεράκια νίντζα που εκτοξεύονται (πάλι!) από τον κώλο! Βυζά – οπλοπολυβόλα! Βυζά που εκτοξεύουν όξινο γάλα!!! Πυροβόλα στους ώμους και στα γόνατα! Και προς το τέλος – όπου πλέον ξεφεύγουν για τα καλά τα πράματα! - έχουμε geisha – transformers (σε... ερπυστριοφόρο όχημα!!!), το αντίστοιχο σε μηχανικό fusion (ένωση δυο διαφορετικών ατόμων σε ένα νέο που συνδυάζει τις δυνάμεις τους) που υπήρχε στα Dragonball και ένα γιγάντιο κάστρο – ρομπότ!

Είπαμε για σενάριο πριν και μάλιστα πολύ. Μπορεί μονάχα να περιγραφεί σαν ένα σύμπλεγμα... Λάμψης (του Φώσκολου!), Bollywood και... Power Rangers! Ναι, το σενάριο είναι το πλέον απάλευτο στοιχείο του. Παίρνοντας αφορμή από τις σχέσεις αγάπης – μίσους μεταξύ δυο αδερφών, απογειώνεται δημιουργικά με απλοποιημένο μελόδραμα, περιττά επιτιδευμένους διαλόγους και υπερφτηνή συγκίνηση! Κάπου εκεί μπλέκει και μια ιστορία εκδίκησης τύπου “Kill Bill” ή ακόμα σωστότερα “Machine Girl” (σε βαθμό copy / paste) και μετά το πράμα ξεφεύγει και γίνεται της πουτ@νας το μνημόσυνο! Το τελευταίο 1/3 της ταινίας προκαλεί... κράμπες στον εγκέφαλο, η λογική πάει περίπατο (όχι ότι είχε ανέκαθεν και πολύ λόγο εδώ, αλλά λέμε τώρα...) η τελική μάχη θα κάνει τα μυαλά σου να... πονάνε και στο φινάλε δε μένει ούτε κολυμπιθρόξυλο όρθιο! Δηλαδή, ακριβώς ότι περιμέναμε και όπως θα έπρεπε να είναι!

Splatter / Gore :
Πολύ λιγότερο σε σχέση με τις άλλες ταινίες των δημιουργών και είναι ψιλοπαράξενο. Οι σκηνές θανάτου λειτουργούν περισσότερο σαν κωμικές, παρά σαν splatter-ιές. Πάντως, τα λίγα make up effects όπου υπάρχουν είναι αξιοπρεπή. Ξερνάω στη θέα αίματος φτιαγμένου με γραφικό υπολογιστή – και εδώ δυστυχώς υπάρχει άφθονο.

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Όπως και στις υπόλοιπες ταινίες των δημιουργών, πλήρης απουσία πραγματικών γυμνών σκηνών. Μπουτάκια έξω και κάτι συντηρητικά εσωρουχάκια παίζουν, αλλά χάνονται μέσα στο σαματά και στον παραλογισμό.

Ρεζουμέ :
Πρωτότυπο, με αρκετές καλές ιδέες (κτήρια που αιμορραγούν;!;!) και απάλευτο όσο δεν πάει, είναι μια άξια προσθήκη στη φιλμογραφία των δημιουργών του, και ταμάμ μποναμάς για τους καμμένους φίλους του είδους. Ωστόσο, η σκιά του “Tokyo Gore Police” πέφτει βαριά πάνω του. Αν γούσταρες τα 2 προηγούμενα έργα, θα γουστάρεις και εδώ στάνταρ. Αλλά είναι – μάλλον – το πιο μετριοπαθές και κατώτερο από τα τρια.