Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Alice in Wonderland

Μάστορας : Tim Burton
Παίχτες : Johny Depp, Helena Bonham Carter, Anne Hathaway
Πόσα πιάνει; 2,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Η κινηματογραφική απόδοση της κλασικής παιδικής ιστορίας του Lewis Carrol, δια χειρός Tim Burton. H Alice, μια νεαρή ενήλικας, πέφτει υπό παράξενες συνθήκες σε ένα λαγούμι που την οδηγεί σε έναν πρωτόγνωρο, όσο και παράλογο κόσμο. Η “Χώρα των Θαυμάτων” είναι ένα μέρος όπου ο χρόνος είχε σταματήσει μέχρι η Alice να επιστρέψει και να πραγματοποιήσει το πεπρωμένο της. Προφανώς, ήταν συχνός θαμώνας σε αυτή, στην παιδική της ηλικία, όμως με την πάροδο των χρόνων το ξέχασε. Πλέον, πρέπει να ανακτήσει τις αναμνήσεις της και να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της επειδή η κρίσιμη αναμέτρηση για το μέλλον της Wonderland είναι προ των πυλών...

Αναλυτικότερα :
Δε μπορείς να αμφισβητήσεις ότι ο Tim Burton δεν αποκλίνει διόλου από το στοιχείο του. Η επιλογή της συγκεκριμένης ιστορίας είναι τόσο ταιριαστή για το ιδιαίτερο ύφος του σκηνοθέτη, που πραγματικά είναι να αναρωτιέσαι γιατί δεν είχε κάνει αυτή την κίνηση τόσα χρόνια τώρα. Από την άλλη, προσωπικά νιώθω τις τελευταίες δουλειές του να με αγγίζουν... ολοένα και λιγότερο. Αν εξαιρέσεις το εξαιρετικό “Corpse Bride” (Η Νεκρή Νύφη) και φυσικά το “Sweeney Todd” όλες οι υπόλοιπες ταινίες του, προσωπικά μιλώντας, δε βρήκαν θέση στην καρδιά μου αντάξια με αυτή που είχαν οι προηγούμενές του. Το “Big Fish” μου φάνηκε στην καλύτερη των περιπτώσεων απλά καλό. Και όσο για το “Charlie & the Chocolate Factory”... ακόμα δε μπορώ να καταλάβω τι σκεφτόταν όταν το γύριζε. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και εδώ. Το “Alice in Wonderland” αν και δε μπορείς ούτε να διανοηθείς να το χαρακτηρίσεις σαν κάτι λιγότερο από προσεγμένο, με έξοχη καλλιτεχνική ματιά και μια καταπληκτικά βαθιά ερμηνεία από τον Johny Depp, εντούτοις... δεν το έχει!

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Από το σενάριο; Είναι παράλογο και αποσπασματικό. Τουλάχιστον. Λογική και αφηγηματική συνέχεια πάνε περίπατο σε μια ιστορία που δε μπαίνει στον κόπο να σκιαγραφίσει τους πρωταγωνιστές της, σε τέτοιο βαθμό που αν δεν τους αντιπαθείς, στην καλύτερη των περιπτώσεων απλά σου είναι παγερά αδιάφοροι. Σε αυτό δε βοηθούν οι ερμηνείες. Με τη φωτεινή εξαίρεση του Johny Depp που είναι απλά ΑΨΟΓΟΣ στο ρόλο του, όλοι οι υπόλοιποι είναι για τα μπάζα. Η κοπελίτσα που υποδύεται την Alice είναι ξενέρωτη και ανεπαρκής. Η Helena Bonham Carter περιορίζεται στο να ουρλιάζει την trademark ατάκα της Red Queen : “Off with his head!” και γενικά να υστεριάζει στη χειρότερη ίσως performance της καριέρας της. Η Anne Hathaway σαν καλή White Queen, ποζάρει στους πλέον τετριμμένους μαννερισμούς με μηχανική χάρη... μαθήτριας των πρώτων τάξεων του δημοτικού που παίζει σε σχολική παράσταση, ενώ το απαράδεκτο make up παραμορφώνει τα πραγματικά όμορφα χαρακτηριστικά της.

Αλλά αυτό που είναι πραγματικά απαράδεκτο είναι η σκηνοθετική ανεπάρκεια. H σκηνοθεσία είναι απολύτως διεκπαιρεωτική, στερημένη κάθε στοιχείου φαντασίας και πρωτοτυπίας (σαν και αυτά που μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν ο μεγάλος δημιουργός) και η προτεραιότητα έχει δωθεί στον πρόσκαιρο εντυπωσιασμό, καθώς οι περισσότερες σκηνές της ταινίας είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά έτσι ώστε να αποδοθούν με εντυπωσιακό τρόπο στη 3d κινηματογραφική απεικόνιση (ή μάλλον για να είμαστε πιο ακριβείς ΨΕΥΔΟ-3d απεικόνιση, καθώς έγινε λαμογιά παρόμοια με αυτή που έγινε και στο “Clash of the Titans” - βλ και αντίστοιχο post στην Καμαριέρα) Αφού το 'πα ο 'ούστης : δυο πράματα μονάχα είναι αληθινά 3d, στον μάταιο τούτο κόσμο : το “Avatar” & o 3d Man!!! Είχαν ειπωθεί πολλά σχετικά με την αμφίβολη ποιότητα τόσο σε καλλιτεχνικό, όσο και σε τεχνικό επίπεδο της ταινίας, την εποχή που προβαλλόταν στους κινηματογράφους. Μάλιστα, είχε χρησιμοποιηθεί σαν πρωταρχικό επιχείρημα στις συζητήσεις σχετικά με την πραγματική χρησιμότητα της 3d επεξεργασίας στον κινηματογράφο που μετά την επιτυχία του “Avatar” γινόταν με τη λογική “όποιος έχει πολλή ζάχαρη ρίχνει και στα λάχανα”. Τυχαίο; Δε νομίζω!

Από την άλλη, δε μπορείς να αμφισβητήσεις την αρτιότητα της καλλιτεχνικής απόδοσης που κάνει την κάθε σκηνή να φαντάζει σαν ένα μικρό παραμυθένια μακάβριο έργο τέχνης. Σίγουρα ο σκηνοθέτης είναι στο στοιχείο του εδώ και η “Wonderland” απεικονίζεται άψογα με ένα άκρως επιτυχημένο μείγμα σκοτεινής – που φλερτάρει με το gothic – αλαφροϊσκιωτης και παράλογης ματιάς. Ναι, είναι σωστό eye candy και κάποιες σκηνές καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν, ακόμα και βλέποντάς τις υπό το καθεστώς της τεχνολογικής “φτώχειας” του dvd. Είναι όμως αυτό αρκετό στις μέρες μας, όταν το επίπεδο είναι ιδιαίτερα ανεβασμένο στη συγκεκριμένη κινηματογραφική σκηνή και ακόμα και μικρές, ανεξάρτητες παραγωγές καταφέρνουν να έρθουν – κυριολεκτικά – από το πουθενά και να καθιερωθούν, μονοπολώντας το ενδιαφέρον του κοινού; Τα παραδείγματα των “9” και “Coraline” είναι τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό – και σίγουρα δεν είναι τα μοναδικά.

Ρεζουμέ :
Το πρόβλημα του “Alice in Wonderland” είναι κυρίως ότι προσπαθεί να στριμώξει δυο καρπούζια κάτω από την ίδια αμασχάλη. Κοινώς, προσπαθεί να επιτύχει σε δυο αντιδιαμετρικά αντίθετους στόχους : να βλέπεται άνετα και από ενήλικες και από παιδιά. Ακολουθεί ανώδυνες, μεσοβέζικες λύσεις και κατά τη γνώμη μου, αυτός είναι πάντα ο χειρότερος δυνατός τρόπος να διαχειριστείς μια τέτοια κατάσταση. Το αποτέλεσμα : είναι ένα έργο υπερβολικά “κάπως” και “σκιαστικό” για παιδιά και αντίστοιχα υστερεί σε βάθος, σενάριο, πλοκή και ερμηνείες όσον αφορά τα γούστα ενός πιο ενήλικου κοινού που πιθανότατα να το δει σαν άλλη μια πρόσκαιρα εντυπωσιακή – παρά το ψευτοδιανοουμενίστικο άλλοθί της - κινηματογραφική τσιχλόφουσκα. Ίσως το γεγονός ότι όλα αυτά που θα δεις δίδονται υπό την καλλιτεχνική αίγιδα της Disney να εξηγεί εν μέρει την όλη κατάσταση και τις επιλογές του – κάποτε – ανεξάρτητου δημιουργού της. Προσωπικά, ήρθα σε σχετικά δύσκολη θέση για να το βαθμολογήσω. Το είδα ευχάριστα – αν και κάπως βαριεστημένα – πέρασα ok, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να μπω στον κόπο να το ξαναδω. Αυτό από μόνο του συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο όλα όσα ξόδεψα τόση ώρα για να γράψω.

Δεν υπάρχουν σχόλια: