The Informant! (Ο Πληροφοριοδότης)

Μάστορας : Steven Soderbergh
Παίχτες : Matt Damon ,Rusty Schwimmer ,Scott Bakula
Πόσα πιάνει; 1,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ο Mark Whitacre δουλεύει εδώ και χρόνια σε μια βιοχημική εταιρία και σταδιακά ανεβαίνει τα σκαλιά τις ιεραρχίας. Παρόλα αυτά, αποφασίζει να κάνει κάτι τελείως απρόσμενο – να κατασκοπεύσει εκ μέρους του FBI. Όλα ξεκινούν όταν καταγγέλει την εταιρία για καρτέλ παγώματος τιμών σε διεθνές επίπεδο. Τότε ξεκινάει ένας χορός μυστικών, πληροφορίας και... παραπληροφόρησης. Μέσα στο μείγμα προστίθενται και η δική του φιλοδοξία αλλά και προσωπική παράνοια, καθώς αρχίζει να πιστεύει ολοένα και περισσότερο ότι είναι ένας αληθινός πράκτορας. Όλα αυτά θα οδηγήσουν σε μια κατάσταση που μοιραία θα ξεφύγει από τον έλεγχό του...

Αναλυτικότερα :
Πήρε σχετικά καλές κριτικές. Υποθέτω λόγω των πρωταγωνιστικών ονομάτων. Δηλαδή, δε μπορώ να το ερμηνεύσω αλλιώς. Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω τι σκεφτόταν o Soderbergh όταν τη γύριζε! Πράγμα που αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ικανός τόσο για το καλύτερο, όσο και για το χειρότερο. Θέλω να πω, γυρίζει το καταπληκτικό “Ocean's 11” και μετά στα καπάκια φτιάχνει το ανεκδιήγητο “Ocean's 12” το οποίο δε στέκει ούτε σαν παρωδία του πρώτου έργου. Κάτι τέτοιο περίπου ισχύει και εδώ. Το φιλμάκι αυτό επί μιάμιση ώρα θα παρτουζώσει τον εγκέφαλό σου με ότι σκατά μπορείς να φανταστείς. Από την άκυρη 70's αισθητική και φωτογραφία – που θα ήταν μια χαρά αν η ταινία δε διαδραματιζόταν τη 10ετία του ΄90 – μέχρι τους ανισσόροπους μονολόγους του πρωταγωνιστή που είναι – κυριολεκτικά – ατελείωτοι.

Προφανώς, προσπαθεί εδώ ο μάστορας να φτιάξει μια σάτυρα μπολιασμένη με δραματικά στοιχεία. Ε, δεν τα καταφέρνει. Οι υπερβολικά πολλοί, υπερβολικά αδιάφοροι χαρακτήρες, η έλλειψη συνάφειας (γίνονται τόσο πολλά, και εξαιρετικά απότομα, τερατώδη άλματα στο χώρο και το χρόνο που κάθε αίσθηση συνέχειας εξανεμίζεται) οι ασάφειες (τελικά υπάρχει συνωμοσία ή όχι; Ο χαρακτήρας είναι ευφυής, ανισόρροπος ή και τα δυο; Δε διευκρινίζει ποτε...) απαρτίζουν μια ταινία που όχι απλά δεν είναι ευχάριστη, αλλά είναι δύσκολη στην παρακολούθηση, ακατανόητη σε πολλά σημεία της και – σε τελική ανάλυση - βαρετή. Ο Matt Damon δίνει μια καλή ερμηνεία (όπως σχεδόν όλοι οι ηθοποιοι) αλλά τι να το κάνεις όταν η μοναδική λέξη που μπορεί να σου εμπνεύσει ο χαρακτήρας, είναι το “μαλάκας”. Μα, ναι. Μεγάααλος μαλάκας!

Παραδόξως, η σκηνοθεσία αποτυγχάνει τραγικά. Έχει στυλ, αλλά όχι περιεχόμενο. Ατέλειωτα μεγάλα ευρεία κάδρα όπου διάφοροι κάθε φορά κουστουμαρισμένοι ανταλάσσουν κουλαμάρες και ασυναρτησίες. Δυστυχώς, μιλάμε για τόσο χοντρό FAIL στην αφήγηση, τύπου να μην είσαι ποτέ σίγουρος για τίποτα, ακόμα και για τα πιο χοντρά σημεία της ιστορίας! - επειδή τα πάντα δίνονται με τόσο αποσπασματικό, πρόχειρο και συχνά αντιφατικό τρόπο.

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Ούτε για δείγμα. Αλλά και τη Beyonce να είχε τσίτσιδη, να πλακομ%^νιάζεται με τη Megan Fox, πάλι το θέαμα δε θα σωζώταν. (εντάξει και πάλι θα το έβλεπα λόγω της Megan Fox!) Οι απανταχού gay μπορεί να να συγκινηθούν από το μουστακάκι – κοτσιλιά του Matt Damon.

Ρεζουμέ :
Μια κωμική δραματική σάτυρα που ούτε αστεία είναι, ούτε δραματική καταφέρνει να γίνει γιατί πολύ απλά οι χαρακτήρες της είναι τόσο αντιπαθείς που δε δίνεις δεκάρα για ότι και να τους τύχει. Ένα τεράστιο ναυάγιο στο να αφηγηθούν μια κατά τα άλλα ξερή, μίζερη και πεζή ιστορία. Μιάμιση χαμένη ώρα από τη ζωή σου. Για δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν στο “Ocean's 12”) φάει σκατά Steven Soderbergh!

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Βασισμένη στο αντίστοιχο βιβλίο, το οποίο με τη σειρά του βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή; Ένας εκ των παραγωγών είναι και το κολλητάρι του Soderbergh, ο πολύς George Clooney