Μάστορας : Pearry Reginald Teo
Παίχτες : Layton Matthews ,Chad Grimes ,Santiago Craig ,Zelieann Rivera
Πόσα πιάνει; αν είσαι περπατημένος στα θρίλερ, το πολύ 3 / 5. Αν όχι, 3,5 / 5 μπορεί και κατιτίς παραπάνω
Με δυό λογάκια :
Ένα τατουάζ που ομοιάζει με Ouija Board μπορεί να χρησιμεύσει σαν πύλη για επικοινωνία με τους νεκρούς... Ο Hagen, κρύβει τη νεκρή γυναίκα του στο σπίτι. Την περιποιείται, τη χτενίζει, της κάνει έρωτα. Ο Travis, έχασε τον ανάπηρο αδερφό του και επιθυμεί να τον ξανασυναντήσει μετά θάνατον. Ο Morbius, θέλει να επιστρέψει από τους νεκρούς για να πάρει εκδίκηση από τη γυναίκα που τον πρόδωσε και τον εραστή της που του στέρησε τη ζωή. Παράξενα, μακάβρια πλάσματα προστατεύουν τα μυστικά του συμβόλου και της πύλης... και όλες αυτές οι ιστορίες ενώνονται μεταξύ τους σε έναν κύκλο αίματος...
Αναλυτικότερα :
Necromentia = προφανώς σύνθετη λέξη από το Necro + Dementia (παράνοια). Απόλυτα ταιριαστός τίτλος για την ταινία! Λοιπόν, αυτό είναι ένα εντυπωσιακό θριλεράκι! Πρωτότυπο (σχετικά) και η καρδούλα του το λέει! Μια εναλλακτική εκόνα της κόλασης, με έντονες παραστάσεις και ιδιαίτερα έντονο το dark / gothic feeling. Τσιτωμένη, γκαζωμένη – σχεδόν βιντεοκλιπάδικη – σκηνοθεσία, που δεν κρύβει τις επιρροές της από τη σχολή των “SAW”. Οστόσο, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό πράμα εδώ, ομολογουμένως ταιριάζει με το όλο σύνολο. To αυτό ισχύει με το art direction και την όλη αισθητική – θυμίζουν έντονα “SAW” αλλά και δουλειές του Clive Barker, ειδικά τα πλάσματα είναι σα να ξετρύπωσαν από μια ταινία της σειράς “HellRaiser”. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στο εντυπωσιακό σενάριο, που καθόλη τη διάρκεια της ταινίας λειτουργεί με ύπουλο, μουλωχτό τρόπο και στο φινάλε της καταφέρνει να δέσει με αξιοπιστία όλες τις υπο-ιστορίες της μεταξύ τους. Ενίοτε, επιστρατεύει – με επιτυχία – τεχνάσματα τύπου “Memento” όπως και κάποιων HellRaiser, συγκεκριμένα του 5ου και του 6ου μέρους, για να αποδώσει την ιστορία της με ζωντάνια και πειστικότητα.
Οι πιο παρατηρητικοί από εσάς, θα εντοπίσατε ήδη από την προηγούμενη παράγραφο, το κύριό της ελάττωμα. Κάθε την πλάνο, κάθε της επιμέρους στοιχείο, θυμίζει κάτι άλλο (καλύτερο) που έχεις ήδη δει. Η σκηνοθεσία θυμίζει “SAW”. Η φωτογραφία θυμίζει “Dee Snider's Strangeland”. H αισθητική θυμίζει Clive Barker. Τα πλάσματα θυμίζουν HellRaiser. To σενάριο δανείζεται ασύστολα ιδέες και πρότυπα, αλλά δεν καταφέρνει τα τα δέσει με μεγάλη επιτυχία μεταξύ τους. Έτσι, δε μοιάζει τόσο σαν ένα ομοιογενές, αυθεντικό σύνολο, αλλά σαν μια (επιτυχημένη) συρραφή. Οι πολλές σεναριακές “τρύπες” δε βοηθάνε την κατάσταση, όπως και δεν βοηθάνε οι μέτριες ερμηνείες και οι ακραίοι, μη ρεαλιστικοί χαρακτήρες και οι συχνά υστερικές αντιδράσεις αυτών.
Η φτωχή παραγωγή, βάζει και αυτή το χεράκι της στο χαντάκωμα της ταινίας. Δυστυχώς, το “Necromentia” είναι πολύ πιο φιλόδοξο από όσο το παίρνει να είναι. Η φωτογραφία είναι υπερβολικά ξεθωριασμένη, ενίοτε θυμίζει γύρισμα με κάμερα οικιακής χρήσεως. Οι παραμορφωμένες φωνές ενοχλούν το αυτί. Τα εφφέ είναι μηδαμηνά. Συχνά, το make up φαίνεται ότι είναι... make up! Και η κόλαση, είναι ένας στενός διάδρομος, στρωμένος με χαλίκι, όπου περνούν από το πλάι κάτι πλαστικοί σωλήνες. Και όλα αυτά είναι φωτισμένα πράσινα. Μοναδική εξαίρεση, το πολύ καλά φτιαγμένο πλάσμα, που όμως είναι πιο HellRaiser και από HellRaiser!
Splatter / Gore :
Με μια τόσο μακάβρια ιστορία, θα περίμενες να δεις τα απίστευτα. Παραδόξως, τα πράματα σε αυτό τον τομέα είναι απογοητευτικά λίγα. Ένα δάχτυλο που αφαιρείται με boltcutter. Και κάτι κοψίματα, χαράγματα κλπ. Κάποια στιγμή, βλέπεις και μια μετά θάνατον εντερεκτομή.
Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Μια κορασίδα που... πληρώνει για να τη χαρακώνουν. Ντυμένη σε δερμάτινα λουριά. Θα μπορούσε να είναι sexy, αλλά η φωτογραφία βαστάει σκόνη ετών, η κάμερα εστιάζει οποιδήποτε αλλού ΕΚΤΟΣ από εκεί που υπάρχει ζουμί (και... λίπος!) και η κοπελιά είναι βασικά μπαζάκι. Οπότε, μάπα το καρπούζι.
Ρεζουμέ :
Παραδόξως, το “Necromentia” όσο λιγότερα θρίλερ έχεις δει στη ζωή σου, τόσο περισσότερο θα το εκτιμήσεις. Το κόβω να ψιλογίνεται cult, ειδικά στους κύκλους ηλικιακά νεότερων φανς των θρίλερ. Αν είσαι πιο περπατημένος στο είδος, απλά ξαναβλέπεις στοιχεία από ταινίες καλύτερες που έχεις ήδη δει (και ξαναδει) παλιότερα. Και αυτό, δεν είναι και τόσο καλό πράμα. Όπως και να έχει, το έφηβο φρικομεταλλόπουλο ξαδερφάκι σου, ή η μωβμαυροντυμένη goth-ου αδερφή σου (ναι, υπάρχει τουλάχιστον ένα τέτοιο μπανταβό σε κάθε οικογένεια!) θα εκστασιαστεί!
