Εμπνευσμένα Κακό

Αυτό το άρθρο μου το έστειλε με e-mail ο Χάρης. Ευχαριστώ φίλε! Ο ορίτζιναλ τίτλος του έχει ως εξής :

"Για όλους εσάς που ενίοτε βιώνετε μια άσχημη μέρα και απλά θέλετε να τα χώσετε σε κάποιον, μη το κάνετε σε κάποιον γνωστό σας, αλλά σε κάποιον άγνωστο."

Καθόμουν στο γραφείο μου μια μέρα, όταν ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει να κάνω ένα τηλεφώνημα. Βρήκα το νούμερο του τηλεφώνου και το κάλεσα. Ένας άντρας από την άλλη άκρη της γραμμής απάντησε λέγοντας «Εμπρός?». Πολύ ευγενικά του είπα ότι είμαι ο Θωμάς Φιλίππου, και ότι ήθελα να μιλήσω με την Έλενα". Ξαφνικά κατάλαβα ότι μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι τόσο αγενής. Τελικά βρήκα το σωστό νούμερο της Έλενας, και της τηλεφώνησα. (Είχα κάνει λάθος στα δύο τελευταία ψηφία) Αφού τα είπαμε, έκλεισα το τηλέφωνο και αποφάσισα να ξανακαλέσω το λάθος νούμερο. Όταν ο ίδιος τύπος απάντησε, του φώναξα « είσαι πολύ μαλάκας» και έκλεισα το τηλέφωνο με δύναμη. Σημείωσα το νούμερο στην ατζέντα μου καταχωρώντας τον με το όνομα «μαλάκας» και την έβαλα στο συρτάρι μου. Κάθε δύο εβδομάδες περίπου όταν μου έρχονταν οι λογαριασμοί ή είχα πραγματικά μια άσχημη μέρα συνήθιζα τον παίρνω τηλέφωνο και να του φωνάζω «είσαι πολύ μαλάκας». Κάθε φορά που το έκανα μου έφτιαχνε τη διάθεση.

Όταν κάποτε έκανε την εμφάνιση της η υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων, σκέφτηκα ότι έπρεπε να σταματήσω τα «θεραπευτικά » τηλεφωνήματα στον «μαλάκα». Έτσι τον πήρα ξανά τηλέφωνο και του είπα : «Γεια, είμαι ο Γιάννης Δημητρόπουλος από την τηλεφωνική εταιρεία και θα ήθελα να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε σχετικά για την νέα υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων". Εκείνος μου φώναξε « ΟΧΙ!» και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Τον ξανακάλεσα αμέσως και του απάντησα « πως να το ξέρεις αφού είσαι μαλάκας»

Μια μέρα, καθώς πήγαινα στο μαγαζί και ετοιμαζόμουν να παρκάρω το αυτοκίνητο μου στο parking, ένας τύπος με μια μαύρη BMW μου έκλεισε το δρόμο και μου πήρε τη θέση, που τόσο υπομονετικά περίμενα, για να παρκάρω το αυτοκίνητο μου. Κορνάρισα και του φώναξα ότι αυτή η θέση ήταν δική μου, καθώς ήμουν εκεί πολύ πριν από αυτόν. Ο κόπανος, επιδεικτικά με αγνόησε, αλλά για καλή μου τύχη πρόσεξα, ότι στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου, υπήρχε ένα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ». Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα το στυλό και σημείωσα το τηλέφωνο του.

Δύο μέρες αργότερα, και αφού είχα καλέσει τον «πρώτο μαλάκα» (τώρα, είχα βάλει το τηλέφωνο του στην αυτόματη κλήση), μου ήρθε η ιδέα να καλέσω και τον μαλάκα με τη BMW. Τηλεφώνησα και μία φωνή απάντησε « Εμπρός?».

« Είστε αυτός που πουλάει μια μαύρη BMW» του λέω.

« Ναι, ακριβώς» μου απαντάει.

«Μήπως μπορείτε να μου δώσετε την διεύθυνση σας για να έρθω να δω το αυτοκίνητο από κοντά» τον ρωτάω.

« Βεβαίως, μένω στη οδό Ελ.Βενιζέλου 28. Είναι ένα κίτρινο σπίτι και ακριβώς απ' έξω είναι παρκαρισμένο το αυτοκίνητο " .

"Και πώς λέγεστε?" τον ρώτησα.

"Το όνομα μου είναι Μάρκος Δρόσος," απάντησε.

" Ποια είναι η πιο κατάλληλη ώρα για να περάσω από εκεί, Μάρκο?"

" Φτάνω στο σπίτι γύρω στις 5 το απόγευμα." μου απαντάει.

"Ακου, Μάρκο, μπορώ να σου πω κάτι ?"

" Ναι ?"

" Μάρκο, είσαι μαλάκας!" Το έκλεισα και αποφάσισα να βάλω και το δικό του τηλέφωνο στη αυτόματη κλήση. Τώρα, όποτε αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα, είχα 2 μαλάκες να καλώ. Ωστόσο, μετά από κάποιους μήνες αλλεπάλληλων τηλεφωνημάτων και στους 2 μαλάκες, συνειδητοποίησα, ότι δεν μου έδινε την ίδια χαρά όπως παλιά...

Μια μέρα τηλεφώνησα στον μαλάκα #1.

"Γεια "

"Είσαι μαλάκας!" ( αλλά δεν το έκλεισα αυτή τη φορά)

" Είσαι ακόμα στη γραμμή?" με ρώτησε.

"Φυσικά," απάντησα

"Σταμάτα να μου τηλεφωνείς," μου φώναξε ουρλιάζοντας.

"Ανάγκασε με" του απάντησα ..

" Ποιος είσαι ρε ?" με ρώτησε .

" Λέγομαι Μάρκος Δρόσος."

" Αλήθεια ? Και που μένεις ρε πούστη?"

" Μένω στην οδό Ελ.Βενιζέλου 28, μαλάκα ... Είναι ένα κίτρινο σπίτι και ακριβώς μπροστά είναι παρκαρισμένη μια μαύρη BMW ".

Τότε μου λέει, " Έρχομαι από εκεί τώρα!! Γαμιόλη, καλά θα κάνεις να αρχίσεις να προσεύχεσαι."

Του λέω, " Ναι, τώρα φοβήθηκα, μαλάκα!"

Έπειτα, πήρα τηλέφωνο τον μαλάκα # 2. "

Εμπρός?" απάντησε.

" Γεια σου μαλάκα" του λέω.

Τότε εκείνος φώναξε, " Αν μάθω ποιος είσαι..."

" Τι θα κάνεις?" του απάντησα.

" Θα σου κόψω το κώλο" μου ξεκαθάρισε.

Τότε απάντησα, " Λοιπόν μαλάκα, να η ευκαιρία που έψαχνες. Έρχομαι τώρα σπίτι σου!"

Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα αμέσως την Αστυνομία, λέγοντας ότι ετοιμαζόμουν να σκοτώσω το gay εραστή μου, ο οποίος μένει στη Ελ.Βενιζέλου 28. Στη συνέχεια, πήρα τηλέφωνο το Alter και τους ανέφερα για ένα ερωτικό έγκλημα, που γινόταν εκείνη τη στιγμή στη Ελ.Βενιζέλου 28. Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο μου και κατευθύνθηκα στη Ελ.Βενιζέλου 28. Όταν έφτασα εκεί είδα 2 μαλάκες να πλακώνουν αλύπητα ο ένας τον άλλο, μπροστά σε 6 περιπολικά, 1 ελικόπτερο της Αστυνομίας και τις κάμερες του Alter.

Τώρα πραγματικά αισθανόμουν καλύτερα ...

Triangle (Ναυάγιο στην Παράνοια)

Μάστορας : Christopher Smith
Παίχτες : Melissa George , Joshua McIvor , Jack Taylor
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Μια παρέα νέων, αναγκάζονται να επιβιβαστούν σε ένα εγκατελειμμένο πλοίο, όταν το δικό τους γιώτ ντελαπάρει λόγω μιας ξαφνικής καταιγίδας. Εκεί, μυστήρια πράγματα συμβαίνουν και διαπιστώνουν ότι κάποιος άγνωστος προσπαθεί να τους σκοτώσει έναν προς έναν. Η αλήθεια είναι πολύ πιο πολύπλοκη και απίθανη από ότι φανταζόντουσαν...

Αναλυτικότερα :
Ναι, εκ πρώτης όψεως, θυμίζει το πολύ καλό “Ghost Ship”. Αλλά καμία σχέση. Όσοι διαβάζετε με προσοχή τα reviews σε τούτο το μπλογκ, θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ λέγοντας ότι το εργάκι αυτό θυμίζει πάρα πολύ το “Timecrimes”. Όλοι οι υπόλοιποι, ας προσέχατε! Βασικά, ακολουθεί μια άκρως ενδιαφέρουσα και όχι τόσο αξιοποιημένη όσο θα της άξιζε συνταγή τρόμου, που περιφραστικά περιγράφεται ως “Hell is repetition”. Δε θα πω τίποτα άλλο σχετικά με την πλοκή γιατί θα δώσω αναπόφευκτα spoilers (βασικά, έχω ΗΔΗ δώσει, για όσους τη σακουλευτήκανε τη φάση) και δε θέλω με τίποτα να σου χαλάσω την έκπληξη. Αρκεί να πω ότι όλη η ταινία λειτουργεί σαν ένα νοητικό puzzle με σκηνές και καταστάσεις φαινομενικά άσχετες και ανεξήγητες, να είναι αλληλένδετες, αν δεις το σενάριο από μια πιο ολιστική σκοπιά. Φυσικά, κάτι τέτοιο γίνεται ολοένα και πιο φανερό όσο πλησιάζεις στο ωραίο τέλος και το όλο αποτέλεσμα κρίνεται πολύ ικανοποιητικό, αν και κάπως απλοϊκό έτσι και είσαι χρόνια στο κουρμπέτι (καλή ώρα όπως ο υπογράφων) και έχεις δει και άλλα έργα του είδους. Αλλά όπως και να έχει, μην αφήσεις αυτή τη μικρή λεπτομέρεια να σου χαλάσει τη διασκέδαση, επειδή το “Triangle” είναι ειλικρινά ένα από τα ωραιότερα θρίλερ των τελευταίων 2 ετών.

Τι άλλο να πει κανείς; Καλές ερμηνείες, ειδικά από την ξανθούλα πρωταγωνίστρια. Το έργο, είναι εξάλλου one woman show και αυτή η παιδούλα ανταποκρίνεται μια χαρά στο να σηκώσει το φορτίο του σεναρίου στις λεπτεπίλεπτες πλατούλες της. Καλή και η σκηνοθεσία, διακριτική και χωρίς να κάνει παπάδες και ακροβατικά, πλαισιώνει σεμνά και αρμονικά το σενάριο, που εξάλλου αποτελεί εδώ τη βασική ατραξιόν. Καλή και η “ξεθωριασμένη” φωτογραφία, σου περνάει υποσυνείδητα το συναίσθημα ότι “κάτι δεν πάει καλά εδώ” ειδικά στις σκηνές που εκτυλίσσονται μέσα στο πλοίο.

Μακάρι αυτό το εργάκι να έχαιρε καλύτερης παραγωγής, διαφήμισης και προώθησης. Τα πρόχειρα γραφικά υπολογιστή, όπου αυτά χρησιμοποιούνται υποβαθμίζουν το αισθητικό αποτέλεσμα. Το αυτό ισχύει και στα λίγα, λιτά, πρόχειρα και βαρετά σκηνικά που μοιραία επαναλαμβάνονται, ιδιαίτερα στις σκηνές μέσα στο κρουαζιερόπλοιο.

Splatter / Gore :
Κυρίως λαμβάνουμε αποτελέσματα πυροβολισμών και κοψίματα. Γενικά, σε αυτό τον τομέα, ακολουθούνται υπερβολικά συντηρητικές ντιρεκτίβες και είναι κρίμα, γιατί θα μπορούσαν να υπάρχουν πολύ πιο εντυπωσιακές και “θριλεριάρικες” σκηνές. Μοναδική εξαίρεση, ένα ανατριχιαστικό (αν και κάπως κουλό) ατύχημα στο ινίο (δηλαδή στο πίσω μέρος του κεφαλιού) Προσοχή στις κρεμάστρες!

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Κουλτουριάρικο θρίλερ = no bubbies και λοιπά καλούδια. Αμάν πια με αυτά τα στερεότυπα!

Ρεζουμέ :
Ένα άκρως αξιόλογο και πρωτότυπο θριλεράκι. Σκεπτόμενο, με βάθος, συναίσθημα και τσαμπουκά. Δε λέει να το χάσεις.

Sherlock Holmes

Μάστορας : Guy Ritchie
Παίχτες : Robert Downey Jr. , Jude Law
Πόσα πιάνει; 4,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Οι περιπέτειες του Sherlock Horlmes και του πιστού συντρόφου του, Watson, δια χειρός Guy Ritchie.

Αναλυτικότερα :
Τον γουστάρω τον Gyu Ritchie. Από την εποχή του “Lock, Stock & Two Smoking Barrels” (Δυο Καπνισμένες Κάννες) είναι ένας από τους πιο original σκηνοθέτες της Βρετανικής σκηνής. Φτιάχνοντας ταινίες που έχουν να κάνουν με τη γραφική, χαβαλεδιάρικη όψη του υπόκοσμου, πρακτικά αποκάλυψε στα μάτια της νέας γενιάς σινεφίλ της εποχής ένα καινούριο είδος ταινίας, το οποίο έγινε σύντομα ολάκερη σχολή με τις άπειρες παρόμοιου ύφους ταινίες που άρχισαν να βγαίνουν από παντού, από τους επίδοξους μιμητές του. Εννοείται πως δεν ανακάλυψε τον τροχό. Πρακτικά, πήρε τα exploitation movies της 10ετίας του '70 και τα πλασάρισε ξανά. Αλλά το έκανε με τόση μαεστρία, μοντέρνο, γκαζωμένο πνεύμα, έξυπνο χιούμορ, cult φάτσες, σουρεαλιστικές καταστάσεις, που απλά κανείς δε νοιάστηκε να επιμείνει στις πηγές της εμπνευσής του. Απλά, όλοι μας προτιμήσαμε να απολαύσουμε τις ταινίες του, οι οποίες ήταν διεθνώς αναγνωρισμένες ως οι πιο γαμάτες της εποχής τους. Και – για να λέμε και τα πράματα με το όνομά τους – πολύ καλά κάναμε.

Θέλω να πω – είντα σκατά τρέχει με τους διάφορους γραφικούς που την ψάχνουν από την εποχή του Νώε για να συγκρίνουν τα έργα που έβλεπαν οι παππούδες μας με τα αντίστοιχα σημερινά; Πίστεψέ με σε αυτό που θα σου πω : την επόμενη φορά που θα δεις μια ατελείωτη εμπεριστατωμένη κριτική που να συγκρίνει μια καινούρια ταινία με ένα αντίστοιχο αρχαίο καμμένο έργο (πχ όταν κάθεται κάποιος και γράφει αναλύσεις από εδώ μέχρι το αύριο για να συγκρίνει το καινούριο “The Crazies” με το ορίτζιναλ “The Crazies” του Romero) ένα πράγμα είναι σίγουρο σχετικά με το συντάκτη αυτό : ότι κάτι δεν πάει καλά με τη ζωή του! Δε γίνεται να έχεις ζωή και παράλληλα να ξοδεύεις τις άπειρες ώρες από αυτή για να δεις φερ'ειπείν όλα τα έργα με τη σάγκα του Shaft, προκειμένου να έχεις άποψη να γράψεις σχετικά με ένα αντίστοιχο σύγχρονο exploitation. Άρα, κάτι δεν πάει καλά στο κεφάλι σου, τα ψυχαναγκαστικά αλωνίζουν ανενόχλητα και εσύ απλά χαίρεσαι με το κάψιμό σου επειδή δε μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.

Σε τελική ανάλυση, το μόνο πράμα που ενδιαφέρει τον κοσμάκη να μάθει – και το μόνο που έχει πραγματική σημασία – όσον αφορά τη φύση των απανταχού reviews, είναι να δωθεί μια κατά το δυνατόν εμπεριστατωμένη, αντικειμενική και αξιόπιστη απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα : “Αξίζει να το δω / ακούσω / δώσω τα λεφτά μου για αυτό;” Όλα τα άλλα είναι επιδείξιομανίες του κώλου που τις κάνουμε για να δείξουμε ότι είμαστε γαμάτοι. Σαν κάτι φλώρους κάγκουρες με μικρό / ανίκανο πουλί που προσπαθούν να αναπληρώσουν αγοράζοντας γυαλιστερά αμάξια. Δεν παίζει. Άμα έχεις παλαμάρι, τι τη θέλεις τη Ferrarri; Και προκειμένου – επιτέλους – να μπούμε στο review μας, αυτό το καινούριο Sherlock Holmes, το κατέχει το παλαμάρι!

Πανέξυπνο, γκαζωμένο, χαβαλεδιάρικο όσο πρέπει, διηγείται μια ιντριγκαδόρικη ιστορία μυστηρίου, τίγκα στην ατμόσφαιρα, με ωραία αναπαράσταση της εποχής και τους απαραίτητους cult χαρακτήρες και φάτσες. Αποκάλυψη ο Robert Downey Jr, αποδεικνύει για άλλη μια φορά το πόσο μεγάλος ηθοποιός είναι – όταν δεν καίγεται με τις κόκες, τα ξύδια, τα ξενύχτια και τα μαμήσια. Έξοχος – και πίστεψέ με, ΠΟΤΕ δεν περίμενα να το πω αυτό! - και ο Jude Law, που προσωπικά τον σκατοσυχαίνομαι, αλλά εδώ ο ρόλος του πηγαίνει γάντι λες και γράφτηκε ειδικά για αυτόν. Ο μάστορας κάνει παπάδες πίσω από την κάμερα, ειδικά στις σκηνές που σε slow motion όπου ο Sherlock Holmes επεξεργάζεται μέσα στο μυαλό του το πώς ακριβώς θα δράσει, βήμα προς βήμα και με απόλυτη τεκμηρίωση. Και μετά, πάει και πράττει ΑΚΡΙΒΩΣ όσα σκέφτηκε, με αστραπιαία ταχύτητα. Πάμε στοιχηματάκι; Θα βγουν άμεσα πολλές ταινίες που θα αντιγράψουν αυτή την πατέντα, όπως είχε γίνει κάποια φάση με το περίφημο bullet time που μετά το Matrix υπήρχε υποχρεωτικά σχεδόν σε κάθε ταινία δράσης! Τέλος, κερασάκι στην τούρτα η γκριζομπλέ ατμοσφαιρικά φωτογραφία που θα σας θυμίσει την αντίστοιχη του “Sleepy Hollow” (O Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη). Θέλετε κι άλλα για να επενδύσετε;

Ρεζουμέ :
Μακράν αποτελεί την καλύτερη απόδοση του διάσημου ήρωα του sir Arthur Conan Doyle που έχει γίνει μέχρι σήμερα. Χωρίς πλάκα, είναι ίσως και η καλύτερη (πάντως, όπως και να έχει είναι στάνταρ η πιο ολοκληρωμένη) μέχρι τώρα ταινία του Guy Ritchie καθώς είναι άψογα προσεγμένη σε όλους τους τομείς της, είναι καταδιασκεδαστική και επιτέλους βάζει την ουσία και την ποιότητα σε πρώτο ρόλο, δίχως να απειλείται από τη διάχυτη “γαμοσύνη” που ενίοτε επισκίαζε τις παλιότερες ταινίες του δημιουργού.

It's Complicated (Είναι Μπερδεμένο)

Μάστορας : Nancy Meyers
Παίχτες : Meryl Streep , Steve Martin , Alec Baldwin
Εναλλακτικός Τίτλος : Επιστροφές, καταστροφές!
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Έχοντας χωρίσει εδώ και 10 χρόνια, ένα αντρόγυνο ακολουθεί πλέον ξεχωριστούς δρόμους στη ζωή του. Όταν όμως όλα δείχνουν να έχουν μπει σε μια σειρά, συναντιούνται με πλέον... intimate τρόπο, καθώς οι παλιές φλόγες δεν έχουν σβήσει. Αυτό είναι η αιτία για ένα νέο κύκλο μπερδεμάτων, καθώς μπαίνει μοιραία εμπόδιο στις τωρινές σχέσεις / γάμους τους αλλά και όσον αφορά τις σχέσεις με τα παιδιά τους...

Αναλυτικότερα :
Ναι, το ξέρω ότι δεν περίμενες να δεις review τέτοιου είδους ταινίας στην Καμαριέρα. Πόσο μάλλον να δεις και τόσο υψηλή βαθμολογία. Αλλά είναι τόσο καλή! Και ειλικρινά, είναι έτη φωτός καλύτερη από όσο την περίμενα! Για να βάλουμε τα πράγματα από την αρχή. Δε μου αρέσουν οι γκομενοταινίες. Ούτε και οτιδήποτε φέρει έστω και την παραμικρή ομοιότητα / συγγένεια με γκομενοταινία. Δεν είναι ότι τρέφω σεξιστικά κατάλοιπα, ή ότι έχω κάποιο πρόβλημα με την θηλυκή πλευρά που όλοι οι άντρες κρύβουμε κάπου βαθιά μέσα μας. Καμία σχέση. Απεναντίας – πιστεύω ακράδαντα ότι όποιος τραβάει τέτοια ζόρια και το παίζει αντράκι βαρύ κι ασήκωτο, έχει αλλουνού είδους προβλήματα και δε το μολογάει. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό το θέμα γιατί σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Βαριέμαι τις γκομενοταινίες γιατί στη συντρηπτική πλειοψηφία τους είναι ισοπεδωτικά βαρετές, καλλιτεχνικά ανέμπνευστες, μέτριες και εμετικά politically correct. Και σχεδόν όλες ίδιες μεταξύ τους. Λες και βγαίνουν μαζικά από κάποια ανυπέρβλητη θηλυκή βιομηχανία κινηματογράφου τίγκα στη ροζ φερομόνη, στα προγεσταγόνα και στα ηλίθια κλισέ που αναπαράγει το Cosmopolitan!

Που ούτε και με το cosmopolitan έχω κανένα πρόβλημα, για να είμαι ειλικρινής. Έχω κάνει τα καλύτερα χεσίματα της ζωής μου διαβάζοντας cosmopolitan. Χώρια που έτσι και έχει και κανένα αφιέρωμα με γυναικεία εσώρουχα, μπορείς και να τραβήξεις μια παχιά, να φύγουν τα χοντράδια. Οπότε, έχεις πλήρες πακέτο απόλαυσης και μάλιστα σε μέγεθος compact για να μπορείς να το ακουμπήσεις παντού όσο είσαι επί το έργον! Στο θέμα μας. Η ταινία τα σπάει. Πρώτη φορά βλέπω έργο του είδους να είναι αληθινά πρωτότυπο, πραγματευόμενο ένα γνήσιο θέμα και να καταφέρνει ταυτόχρονα να είναι πολύ διασκεδαστικό! Άψογο σενάριο, καταστάσεις που θα σε κάνουν να γελάσεις πραγματικά με έξυπνο, ποιοτικό χιούμορ, χωρίς σφαλιάρες, κλανιές και καραγκιοζιλίκια. Να μιλήσεις για τις ερμηνείες; Δεν υπάρχουν. ΤΕΛΕΙΑ η Meryl Streep, δεν αποτυγχάνει ποτέ να αποδείξει στην πράξη το πόσο μεγάλη ηθοποιός και κυρία είναι. Όπως πάντα καταπληκτικός και ο Steve Martin, παίζει άψογα ένα ρόλο που του ταιριάζει γάντι και νομίζεις πως γράφτηκε αποκλειστικά για αυτόν. Αλλά η αληθινή αποκάλυψη είναι ο Alec Baldwin!!! Ναι, ο κλασικός μαλάκας Baldwin που έχει παίξει στις μισές τηλεσκουπιδοταινίες της Αμερικάνικης τηλεόρασης και ένας από τους πλέον υπερεκτημημένους και μέτριους ηθοποιούς της εποχής του.

Εδώ, απλά δίνει ρέστα, παίζοντας το ρόλο του πρώην συζύγου, με τόσο πειστικό, απολαυστικό και αβανταδόρικο τρόπο που θα σε αφήσει άφωνο! Ακόμα και ο σωματότυπός του – έχει παχύνει, είναι περίπου... τριπλός από όσο τον θυμάσαι – συνεισφέρει στο να κάνει την ερμηνεία του ακόμα καλύτερη. Ειδικά οι σκηνές στην κλινική γονιμότητας, όπου όλα τα ζευγάρια είναι ίδια – μεσήλικες γιάπηδες με νεαρές συζύγους – είναι αφορμή για άπειρο γέλιο αλλά και εξυπνότατο κοινωνικό σχόλιο. Και ναι, ο σκηνοθέτης είναι γένους θηλυκού, οπότε, στάνταρ θα έχει τραβήξει τα ζόρια της από άντρες, προκειμένου να μπορεί να φιλμάρει αυτές τις σκηνές με τόση ευγλωττία!

Ωστόσο, μη φανταστείτε ότι οι υπόλοιποι χαρακτήρες του έργου, εκμηδενίζονται από τις πρωτοκλασάτες ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Αν και στο σύνολό τους άγνωστοι ηθοποιοί, καταφέρνουν να δώσουν συμπαθέστατες performances και καταγράφονται στη συνείδησή σου σαν σούπερ γλυκύτατες, αγαπησιάρικες φατσούλες. Η σκηνοθεσία είναι τυπική μεν, υποδειγματική δε για ταινία του είδους. Και η καλή φωτογραφία, συμπληρώνει το πολύ καλό σύνολο με όμορφη και φυσική χρωματική παλέτα.Το ταινιάκι αυτό είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει εκεί έξω για να δεις μαζί με το έτερόν σου ήμισυ και όχι μόνο! Ναι - δέστο!

Cloudy With a Chance of Meatballs (Βρέχει Κεφτέδες)

Μάστορας : Phil Lord, Chris Miller
Παίχτες : συμμετέχουν με τις φωνές τους οι : Bill Hader , Anna Faris , James Caan , Bruce Campbell (ναι!!!), Mr. T (και τις ΜΠΑΛΕΣ!), Bobb'e J. Thompson , Benjamin Bratt
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Ένας ολίγον τι τρελός επιστήμονας, έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να αποδείξει στον κόσμο ότι είναι ένας αξιόλογος εφευρέτης, αλλά πάντα αποδεικνύεται μαστροχαλαστής και οι εφευρέσεις του προξενούν περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν. Όταν η πόλη του αντιμετωπίζει βιοποριστικό πρόβλημα, ανακαλύπτει μια μηχανή που μετατρέπει τα καιρικά φαινόμενα σε... γαστριμαργικές απολαύσεις! Ωστόσο, σύντομα η κατάχρηση της εφεύρεσής του, θα προξενήσει καταιγίδες και τυφώνες... ντελικατέσσεν!

Αναλυτικότερα :
Πέρα από το υπέροχα σουρεαλιστικό σενάριο, αν κάτι τέτοιο μπορούσε και να εφαρμοστεί στην πράξη, θα ήταν η ιδανική μέθοδος εξόδου των λαών από την πάσης φύσεως οικονομική και δημοσιονομική κρίση! Μετά να δεις κωλοδάχτυλα που θα ρίχναμε σε κάθε ΔΝΤ και κερδοσκόπους που δε λένε να μας αφήσουν... ήσυχοι! Το “Cloudy With a Chance...” είναι ένα υπέροχο εργάκι με εξαιρετικά δουλεμένο και... φλύαρο σενάριο που απευθύνεται τόσο σε μεγάλους όσο και σε μικρούς και κυριολεκτικά, έχει κάτι να πει για τα πάντα! Από τα δεινά που προκύπτουν από την κατάχρηση της επιστήμης και των ιδεών, στην τρέλα της εξουσίας, στο πόσο ματαιόδοξα ξεφεύγουν οι καταστάσεις όπου μπει η τηλεοπτική κάμερα, σε αρχετυπικές γονικές σχέσεις, στον έρωτα, και στο πόσο αξίζει στην τελική να είσαι απλά ο εαυτός σου και να μη τον μεταλάσσεις / ξεπουλάς. Φυσικά, μη φανταστείτε κάποιο απέραντο διδακτικό και ηθικοπλαστικό παραλήρημα – καμία σχέση. Όλα αυτά θίγονται ελαφρά, χαλαρά, χωρίς ποτέ να λειτουργούν σε βάρος της ακατάσχετης διασκέδασης που εδώ έχει τον πρώτο λόγο!

Γιατί πώς αλλιώς μπορείς να ονομάσεις μια... καταιγίδα από μακαρόνια με σάλτσα και κεφτέδες; Ή μια βροχή από cheeseburger; Αυτά και πολλά ακόμα περισσότερα αποδίδονται άκρως πολύχρωμα και σουρεαλιστικά με άψογα γραφικά υπολογιστή τόσο σε δυο, όσο και σε τρεις διαστάσεις (όσον αφορά όσους πρόλαβαν να τη δουν στη 3d έκδοσή της σε αντίστοιχα εξοπλισμένο σινεμά). Η διασκεδαστικά παράξενη τεχνοτροπία όσον αφορά την απεικόνιση και την... πλαστικότητα των γραφικών εφαρμόζονται και στους χαρακτήρες, με αποτέλεσμα να παρελαύνουν συνεχώς από την οθόνη σου φάτσες χαριτωμένες αλλά και γεμάτες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που αποδίδουν γλαφυρά το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του καθενός.

Τι άλλο να πεις; Είναι ένα τυπικό “τουμπανιασμένο” κινούμενο με προσεγμένη παραγωγή, σενάριο, ατάκες και καταστάσεις που συνήθως δουλεύουν σε 2 επίπεδα (απευθυνόμενο ταυτόχρονα και σε παιδιά αλλά και σε ενήλικες) με όλα εν ολίγοις τα θετικά στοιχεία που συνεπάγεται μια τέτοια παραγωγή. Και φυσικά και με όλα τα αρνητικά. Πολλές φορές το σενάριο ακολουθεί τον “εύκολο” δρόμο και φτηνούλικα τρυκ για να ξεφύγει από αφηγηματικά δύσκολες ή άβολες καταστάσεις. Η πλοκή, παρά την πρωτοτυπία της κεντρικής ιδέας, ακολουθεί πιστά το στερεότυπο και τα κλισέ που συναντούμε σχεδόν σε κάθε άλλη παραγωγή του είδους. Ωστόσο, όλα αυτά γίνονται με τόση μαεστρία, που σπάνια ενοχλούν. Για τους πιο μικρούς δε το συζητώ καν – την έχουν δει ήδη. Αλλά και οι πιο μεγάλοι στο μυαλό, θα περάσουν μια έξοχα διασκεδαστική μιάμιση ώρα και κάτι.

Κάψε Εγκέφαλο – Samurai Princess

Μάστορας : ο Γιαπωνέζος Μπομπ ο μάστορας!
Παίχτες : ... λέμε τώρα...
Εναλλακτικός Τίτλος : Άμα και το Warhammer 40K ήτανε Γιαπωνέζικο και καμμένο, έτσι θα ήτανε!
Πόσα πιάνει; ... έτσι και αντέξεις να το δεις ολόκληρο;
Με δυό λογάκια :
Ένας τρελός επιστήμονας, κόβει / ράβει κομμάτια από πτώματα, μετατρέποντας ανθρώπους σε παρανοϊκά φονικά όντα που ονομάζονται mecha. Μια κοπέλα, μαζί με 11 φίλες της, βιάζεται και σκοτώνεται από μια ομάδα εγκληματιών. Την επαναφέρουν στη ζωή σαν macha και ταυτόχρονα μια Βουδίστρια ιερέας βάζει μέσα στο σώμα της, τις ψυχές αυτής και των αδικοχαμένων φιλενάδων της. Η Samurai Princess, ξεκινάει σε μια απίστευτα αιματοβαμμένη περιπέτεια για να εκδικηθεί και να “καθαρίσει” την επικράτεια από τα κακοποιά στοιχεία...

Αναλυτικότερα :
Όσοι το κατέχουν και διαβάζουν καιρό Καμαριέρα, γνωρίζουν ήδη από ποιον προμηθεύτηκα αυτό το cult ακατέργαστο διαμάντι – ένας είναι ο αδιαφιλινίκητος άρχοντας, φωτεινός παντογνώστης και master ιχνηλάτης σε οτιδήποτε καμμένο – ο Volrath! Χάρη στον οποίο φυσικά έχει γραφτεί τουλάχιστον το μισό section της Καμαριέρας με τις cult / καμμένες ταινίες. Εδώ, για ακόμα μια φορά, το αγόρι μου ξεπέρασε τον εαυτό του! Θυμίζω ξανά, ότι κάθε τίτλος που θα διαβάσετε εδώ και προλογίζεται με το διακριτικό “Κάψε Εγκέφαλο” ανήκει στα πλέον ξεδιάντροπα, διεστραμμένα, απάλευτα έργα της έβδομης τέχνης! Το αν θα δεις αυτές τις ταινίες είναι καθαρά δική σου επιλογή και εγώ ουδεμία ευθύνη φέρω για τις συνέπειες! Δε στις προτείνω, δε στις συνηστώ, απλά τις παρουσιάζω για όσους γουστάρουν είτε να τριπάρουν τακτικά, είτε να πάρουν μια σύντομη γεύση από ένα σύμπαν όπου η διαδικασία της σκέψης ακολουθεί ανεξήγητους, εξωγήινους νόμους και συχνότητες και έννοιες όπως κοινή λογική, αιδώς, ηθικές και κοινωνικές αρχές αποτελούν πολυτέλεια – τουλάχιστον! Και μια τελευταία προειδοποίηση – ότι και να κάνεις, ΠΟΤΕ, μα ΠΟΤΕ μη δεις αυτές τις ταινίες με το έτερόν σου ήμισυ! Θα σε χωρίσει – τουλάχιστον. Και πολύ καλά θα σου κάνει. Και έτσι και δε σε χωρίσει ούτε τότε, χώρισέ την εσύ γιατί ΣΙΓΟΥΡΑ κάτι δεν πάει καλά με τον κεντρικό της επεξεργαστή!

Τώρα, πως να σου περιγράψω αυτό το ανοσιούργημα; Βάλε στο μίξερ το “Machine Girl” μαζί με το “Tokyo Gore Police” και το “Tetsuo – The Iron Man”. Ναι, είναι τόσο καμμένο. Δυστυχώς, η ερασιτεχνική φύση του πονήματος φαίνεται από μακρυά και χαντακώνει τα καλά στοιχεία της προσπάθειας. Ανεκδιήγητες στολές, make up που ενίοτε γίνεται κωμικό, στατική σκηνοθεσία, εξωφρενικοί διάλογοι, ανύπαρκτη φωτογραφία, πλήρης έλλειψη πολεμικών τεχνών ή αντίστοιχων σωματικών stunts, εφφέ που στο σύνολό τους, τόσο τα φυσικά όσο και αυτά που έγιναν με γραφικά υπολογιστή, είναι επιπέδου χαβαλεδιάρικης φοιτητοταινίας. Οι δε ερμηνείες, όταν δεν είναι εκνευριστικές με την υπερβολή τους, κυμαίνονται σε Κλίμακα Γλασκώβης ... 1 με 2. Δηλαδή σε επίπεδο εγκεφαλικού θανάτου!

Τώρα φίλε αναγνώστη θα με πεις – και με το δίκιο σου – γιατί ρε φίλος κάθομαι τόση ώρα και σε διαβάζω; Τι με εμποδίζει να σταματήσω άμεσα την ανάγνωση αυτού του review και απλά να προχωρήσω στο επόμενο; Για να είμαι ειλικρινής... σχεδόν τίποτα. Ναι, κάποιες σκηνές θα σε αφήσουν άφωνο με την απαλεψιά τους. Όπως τα... compact αποσπώμενα κουμπωτά cyborg βυζιά που ενίοτε χρησιμοποιούνται και σαν εκηβόλο όπλο! Ή μια τελική αναμέτρηση με ένα... double φας διπρόσωπο ερμαφρόδιτο ανθρωποειδές με ψαλίδια και αλυσοπρίονα στη θέση των χεριών και με ένα μυστικό άσσο στο... παντελόνι. Έναν τεράστιο πλοκαμοειδή ανθρωποφάγο φαλλό, κομπλέ με τεράστια σαγόνια γεμάτα αμέτρητα δόντια! Και κάπου στο βάθος (πολύ βάθος!) υφέρπει ένα σενάριο που θα είχε αρκετά πράματα να πει, αν δεν ήταν η εκτέλεση τόσο απάλευτη. Και αν κάνεις και αρκετή υπομονή, θα δεις και τα βυζάκια της υπέροχης Γιαπωνεζούλας! Και... αυτά! Εντάξει, όπως και να έχει, οι οπαδοί των καμμένων Ασιατικών έργων, θα το καταδιασκεδάσουν. Το αυτό παίζει και με όσους έχουν δει τα προαναφερθέντα έργα, γούσταραν και θέλουν μια επιπλέον δόση άρρωστα διεστραμμένης φαντασίας που φαινομενικά μονάχα οι Γιαπωνέζοι διαθέτουν. Α, και όσοι κάφροι αρέσκονται στους διαμελισμούς, ακόμα και σε αυτούς που δείχνουν τίγκα ψεύτικοι, θα τσιμπήσουν και αυτοί.

Splatter / Gore :
Κουβάδες αίμα που πετάγονται με πίεση... ποτιστικού και λερώνουν τα πάντα όλα στην οθόνη, ακόμα και το φακό της κάμερας που καταγράφει τη δράση! Και ίσως οι περισσότεροι διαμελισμοί που έχεις δει σε ταινία – πρέπει τα παλικάρια να είχαν κάνει σύμβαση με μαγαζί που πουλάει ψεύτικα μέλη! Δεν εξηγείται αλλιώς!

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Τα μικροσκοπικά – αλλά πιπεράτα – βυζάκια της Γιαπωνεζούλας (η οποία τυγχάνει να χαίρει φήμη top pornostar στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου!) είναι καραμέλα σκέτη και ο παππούς Λαγκωνόσαυρος νιώθει υπογλυκαιμίες και τρίζει τη μασελίτσα του με αδημονία! Η Καμαριέρα επικροτεί πάραυτα!

Ρεζουμέ :
Πλάκα με κάνεις σε λέω αφού...

Couples Retreat (Ζευγάρια στα Βαθιά)

Μάστορας : Peter Billingsley
Παίχτες : Vince Vaughn , Jason Bateman , Jean Reno
Πόσα πιάνει; 1,5 / 5, άιντε με το ζόρι 2 / 5 για το τοπίο και τα καλοκαιρινά vibes
Με δυό λογάκια :
Τέσσερα ανδρόγυνα, το καθένα με τις δικές τους ιδιαιτερότητες και προβλήματα, πηγαίνουν σε ένα εξωτικό θέρετρο. Εκεί, πέρα από τις προφανείς αρετές του τοπίου, θα... απολαύσουν διάφορες περίεργες καταστάσεις αλλά και προγράμματα ψυχολογικής υποστήριξης για ζευγάρια που περνούν κρίση. Όλα αυτά θα δοκιμάσουν τις σχέσεις τους και θα τους αποκαλύψουν πράγματα σχετικά με το σύντροφό τους, αλλά και για τον ίδιο τους τον εαυτό.

Αναλυτικότερα :
Και μόνο που υπάρχει γραμμένο το όνομα του Vince Vaughn στον τίτλο και στα credits της παραγωγής, αυτόματα μου δίνει να καταλάβω τι θα δω. Μια χαλαρή, “οικογενειακού τύπου” κομεντί, τίγκα politically correct, με λίγες ψιλοαστείες φάσεις, κάποιες ψιλοσουρεάλ καταστάσεις και πολλούς ετερόκλητους, ψιλοβαρεμένους – και ενίοτε αντιπαθείς - χαρακτήρες. Που σε ένα πρώτο επιφανειακό επίπεδο, δείχνει να ξεφεύγει από τις μανιέρες του είδους, παρουσιάζοντας πρωτότυπες καταστάσεις και σκηνικά, αποφεύγοντας τα πολλά ζουμιά και τις υπερβολικές γλύκες. Αλλά στη μεγάλη εικόνα, ακολουθεί πιστά τις φόρμες του είδους και φυσικά το αναπόφευκτο (“Δαλιανίδειου” τύπου happy end) Εν γένει... μια ψιλομέτρια ταινία. Όπως εξάλλου είναι όλες στις οποίες έχει παίξει ο συγκεκριμένος ηθοποιός – ο οποίος επίσης είναι τραγικά υπερτιμημένος. Ένα ρόλο ξέρει μονάχα να παίζει και αυτός είναι ο ρόλος του... εαυτού του. Ένας απλός τυπάκος καγκουρέξ που του αρέσουν οι γκόμενες και το ποδόσφαιρο, χωρίς άλλα ενδιαφέροντα, κουσούρια και αρετές. Που μπορεί να είναι μεν καλό παιδί, αλλά απλά βαριέται και δεν έχει μέσα του κίνητρο να κάνει πράγματα για τον εαυτό του και τους γύρω του. Σόρρυ παιδιά, ξέρω ότι το είδος (και ο ηθοποιός) πουλάει τρελά, ειδικά στην Αμερική, αλλά προσωπικά αυτές οι “χλιαρές” καταστάσεις δεν ταιριάζουν με το μεσογειακό ταμπεραμέντο μου! Δηλαδή, κωμωδίες που ΔΕΝ είναι αστείες, ταινίες χαρακτήρων με ρηχό σενάριο και εύκολο, χαρωπό φινάλε, φρου φρου και αρώματα.

Αυτά ακριβώς θα λάβεις από αυτή την ταινιούλα. Μόνο που εδώ, παρά τη δυναμική του σεναρίου – που στα χέρια ενός Woody Allen, ενός Almodovar ή ακόμα και ενός... Ρένου Χαραλαμπίδη (!) θα ήταν ευκαιρία ταμάμ για ανατομία / ανάλυση ες βάθος χαρακτήρων, αριστοτεχνικά σωταρισμένη με “γειά σας” καταστάσεις. Αλλά όχι, είναι όσα είπα και ακόμα χειρότερα, καθώς το “Couples Retreat” είναι ίσως η χειρότερη ταινία του συγκεκριμένου ηθοποιού. Μπροστά του, ακόμα και το “Wedding Crashers” φαντάζει ταινιάρα! Και θυμίζει αρκετά το “The Heartbreak Kid”, μόνο που είναι χειρότερο ακόμα και από αυτό. Τι άλλο; Σκηνοθεσία που πιο αδιάφορη δεν υπάρχει, πολλές επιρροές και καταστάσεις ετερόκλητες και άσχετες μεταξύ τους. Ερμηνείες... άστο καλύτερα, βεβιασμένο και από κάθε άποψη συμβιβασμένο ζαχαρένια λιγωτικό happy end. Και όσοι ξέρουν, θα πούνε πως “οκ, και πού το είδες το περίεργο σε όλα αυτά”; Το περίεργο έγκειται στο ότι όλη η ταινία φέρει μια δυναμική, είναι γεμάτη από υποσχόμενα στοιχεία (σε επιμέρους φάσεις, στους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών αλλά και στις μεταξύ τους σχέσεις) που όμως τελικά ποτέ δε βρίσκουν το δρόμο τους και μένουν ξεκρέμαστα, καθώς όλες οι καταστάσεις τελικά λύνονται με τον πλέον συντηρητικό, μικροαστικό τρόπο. Κάτι μου λέει ότι το σενάριο ήταν στην αρχή τελείως διαφορετικό, αλλά προκειμένου να δοθεί από το studio το οκ και να πέσουν τα φράγκα, έπεσε χοντρό ψαλίδι και έγιναν τα πάντα όλα σε τροποποιήσεις, προκειμένου να βγει η ταινία κατάλληλη για όλη την οικογένεια. Επειδή στο Αμέρικα, οικογενειακή διασκέδαση σημαίνει να φορτώνονται όλοι σε ένα αυτοκίνητο, να πηγαίνουν σινεμά και να βοσκάνε ποπκόρν, διασκεδάζοντας με γέλιο αποστειρωμένο και κονσερβοποιημένο.

Ουσιαστικά, υπάρχει ένας μονάχα λόγος να δεις την ταινία και αυτός είναι η ΥΠΕΡΟΧΗ φωτογραφία και το παραδεισένιο τοπίο των νησιών Bora Bora όπου έγιναν τα γυρίσματα. Μιλάμε πως κόβει την ανάσα. Και θα σε πιάσει μια πρόωρη λαχτάρα για καλοκαιρινές διακοπές, ήλιο, φραπεδιά ή κρύα μπύρα στην άμμο. Αλλά και μια... πίκρα έτσι και α) δεις στο ημερολόγιο πόσες ακομα μέρες μένουν μέχρι την άδειά σου β) δεις τη μπυροκοιλιά και τα “κρατήματά” σου στον καθρέφτη, τα οποία μπορεί να είναι λιμπισίμια, αλλά ουχί κατάλληλα για εξορμήσεις τύπου πασαρέλα στην πλαζ γ) δεις τις τιμές για τις υπηρεσίες που εδώ απολαμβάνουν όλοι στο μέγιστο βαθμό και φυσικά ΔΩΡΕΑΝ. Καμία σχέση. Γενικά το φιλμάκι αυτό μου φαίνεται πως λειτουργεί περισσότερο σαν μια διαφήμιση των επιχειρήσεων που βρίσκονται εκεί, παρά σαν καλλιτεχνικό προϊόν. Μαγαζιά και φίρμες παρελαύνουν απροκάλυπτα μπροστά στην οθόνη και οι χαρακτήρες φορούν, τρώνε, πίνουν και σχολιάζουν επώνυμα προϊόντα και επιχειρήσεις.

Ρεζουμέ :
Αν δε σε πειράζει να δεις ένα ανιαρό, αδιάφορο έργο που όμως θα σου γλυκάνει το μάτι με υπέροχα πλάνα φυσικής ομορφιάς και θα κάνει το σαλόνι σου να μυρίσει καλοκαίρι, go ahead. Αλλά είναι κρίμα, καλά σενάρια να καταποντίζονται έτσι στο βωμό μιας ισωπεδωτικής politically correct εμπορικής μετριοπάθειας. Επιπλέον, άμα είσαι φαν του Jean Reno θα στεναχωρηθείς βλέποντάς τον εδώ να εξευτελίζεται σε ένα ρόλο που δεν έχει καμία σχέση με τη μέχρι τώρα πορεία του. Είπαμε, τα μάτια μονάχα στο τοπίο και στο θεϊκό ξανθούλι πιτσιρίκι! Όταν το δεις θα καταλάβεις!

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Τα Bora Bora είναι σύμπλεγμα νησιών που ανήκει στη Γαλλική Πολυνησία. Καμία σχέση όμως με Γαλλία (είναι απομεινάρι της αποικιοκρατίας), είναι στην Αμερική, περίπου 120 μίλια από την Αϊτή.

Από τριάμισι χιλιάρικα το άτομο πάει τώρα το 5ήμερο στα Bora Bora επειδή είναι τουριστική σεζόν και οι δικοί μας φωστήρες ό,τι ταξίδι πας να το κάνεις καλοκαίρι, το χτυπάνε στη διπλή τιμή! Ακόμα και αν θες να πας Ρωσία, θα την πληρώσεις διπλά την τιμή, επειδή είναι καλοκαίρι στην Ελλάδα! Γενικά, για τέτοιους προορισμούς καλύτερα να προτιμήσεις να ταξιδέψεις χειμώνα. Και λιγότερα θα σου στοιχίσει και περισσότερο θα το διασκεδάσεις, επειδή μπορεί (ανάλογα φυσικά τον προορισμό) εκεί να έχουν το “δικό τους” καλοκαίρι!

The Men Who Stare at Goats (Ελ. Υπότιτλος : Οι Άντρες που Κοιτούν Επίμονα Κατσίκες)

Μάστορας : Grant Heslov
Παίχτες : George Clooney, Ewan McGregor, Kevin Spacey, Jeff Bridges, Robert Patrick
Πόσα πιάνει; απλά για να βάλω μια βαθμολογία, 3 / 5, αλλά νομίζω πως δε γίνεται πραγματικά να τη βαθμολογήσεις.
Με δυό λογάκια :
Ένας δημοσιογράφος ερευνά την υπόθεση ενός τύπου που υποστηρίζει ότι υπήρξε μέλος μιας μυστικής ομάδας των ειδικών δυνάμεων του Αμερικανικού στρατού. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, αυτή η ομάδα αποτελούταν από άτομα τα οποία διέθεταν ψυχικές δυνάμεις. Για να ανακαλύψει την αλήθεια, μπλέκεται σε μια απίστευτη όσο και... ψυχεδελική περιπέτεια.

Αναλυτικότερα :
Με ποιό ακριβώς τρόπο θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για αυτό το... θέατρο του παραλόγου και να είναι και ακριβής στα λεγόμενά του; Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα. Σίγουρα, μια ταινία που συγκεντρώνει κάτω από τον τίτλο της τέτοιο υποκριτικό δυναμικό, δε μπορεί να είναι τυχαία. Παρόλα αυτά, βλέποντάς την, δε μπορείς να μη νιώσεις ότι κάποιος εκεί έξω σου κάνει πλάκα ή ότι απλά ότι... οι συντελεστές της την κάνατε για το κέφι ή την κ@βλα τους, σαν μια μορφή παρεϊστικου αστείου, την πλήρη σημασία του οποίου μόνο εκείνοι γνωρίζουν. Αυτό το περίεργο υβρίδιο... πολιτικοστρατιωτικής σάτυρας και road movie είναι πασπαλισμένο με στοιχεία μαύρης κωμωδίας – αν και κωμωδία σίγουρα δε μπορείς να το πεις. Θυμίζει αντίστοιχες ταινίες των αδερφών Cohen, όπως το “Burn After Reading” (Καυτό Απόρρητο) review του οποίου θα βρεις στο παλιότερο, ομώνυμο post στην kamariera. Αλλά στο πολύ πιο “γειά σας”, “ότι να'ναι” και βαρεμένο μπορεί να παίξει. Ορίστε, νομίζω ότι μόλις περιέγραψα αυτή την ταινιούλα, με όσο πιο πολλή σαφήνεια γινόταν!

Ωστόσο, δε μπορεί κανείς να αρνηθεί τη νοημοσύνη που κρύβεται πίσω από το σενάριο και τους διαλόγους της. Δεν είναι καθόλου τυχαίο εξάλλου, ότι είναι βασισμένη σε βιβλίο (του Jon Ronson) και της φαίνεται! Η προσεγμένη σάτυρά της είναι μόνο η αρχή. Κομψά χαβαλεδιάρικη και άκρως συνειδητοποιημένη, σφάζει με το βαμβάκι και σε πιάνει σχεδόν στον ύπνο. Μετά, περνάει σε άλλα επίπεδα. Και της Παναγιάς τα μάτια παίζουν εκεί μέσα! Τα οποία – τα πάντα όλα – φιλτράρονται από μια περίτεχνα δοσμένη Δον Κιχωτική νοοτροπία τύπου “Ας τον τρελό στην τρέλα του”. Και αφού περνάει σε πρώτη φάση, ένα μπερντάχι την εγωιστική βλακεία των στρατιωτικών, την παράνοια και τη συνωμοσιολογία του Ψυχρού Πολέμου, τη λουσάτη χαζομάρα και απατηλή αθωότητα των new age κινημάτων, κεντρίζει με λεπτομέρειες και “ψαγμενιές” που σκοτώνουν! Όπως μια άκρως... σατυρική (αλλά έγκυρη!) απόδοση του battle stress. Ή διάφορες “επαναστατικές” μεθόδους διδασκαλίας και εθνικιστικής προπαγάνδας που μόνο γέλωτα μπορούν να προκαλέσουν, ειδωμένες με μια αντικειμενική ματιά. Κι όμως, αυτά και πόσα ακόμα ιλαρά, έχουν στα αλήθεια συμβεί! Εξάλλου, το λακωνικό μήνυμα, αμέσως μετά τον απάλευτο πρόλογο, είναι σαφέστατο στην προειδοπόιησή του : “More of this is true than you would believe”.

Παρόλα αυτά, το όλο εγχέιρημα κάπου χωλαίνει. Σαν να μην είχαν συνειδητοποιήσει πλήρως τι ακριβώς ήθελαν να κάνουν με το υλικό τους. Και η ιδέα πίσω από το όλο concept δεν προσφέρεται για απόδοση στο πανί. Όσο ενδιαφέρον και να είναι το βιβλίο, είναι τίγκα ΜΗ κινηματογραφήσιμο. Ιδιαίτερα προς το τέλος, όπου έχοντας πλέον για τα καλά χασει το momentum και τη φόρα που πήρε από το πρώτο – και καλύτερο – μέρος της, το ρίχνει σε “λιγότερα” αστειάκια και φαρσοκαταστάσεις, θυμίζοντας στο φινάλε της υπερβολικά (και απογοητευτικά) το αντίστοιχο φινάλε του “M.A.S.H.” (που παίζει να είναι ό,τι καλύτερο έχει γυριστεί σε στρατιωτική σάτυρα, αν δεν το έχεις δει και σε ψήνει το όλο θέμα, βρές το οπωσδήποτε!) Αυτά... κοινώς, δε μπορώ ούτε να προτείνω, ούτε να κατακρίνω αυτή την ταινία. Η εμπειρία που μπορεί να αποκομιστεί από τη θέασή της, είναι άμεση συνηστώσα του πώς θα την ερμηνεύσει ο καθένας μέσα από το προσωπικό του φίλτρο. Σίγουρα δεν προορίζεται για όλους. Προσωπικά, δεν τρελάθηκα με την πάρτη της. Παρόλα αυτά γέλασα λιγάκι, εξεπλάγην, ενίοτε έμεινα μ@λάκας με τα όσα διαδραματίστικαν στην οθόνη μου, αλλά σε τελική ανάλυση, πέρασα μια ευχάριστη μιάμιση (παρά κάτι) ώρα.

The Imaginarium of Dr. Parnassus (Ο Φανταστικός κόσμος του Δρ. Παρνάσσους)

Μάστορας : Terry Gilliam
Παίχτες : Johnny Depp , Heath Ledger , Lily Cole , Jude Law , Colin Farrell , Christopher Plummer
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ο Dr. Parnassus σέρνει τα ξεθωριασμένα χρώματα του περιοδεύοντος θίασού του σε παρακμιακά μέρη της Αγγλίας, υποσχόμενος ένα μοναδικό θέαμα. Στο κέντρο της ετοιμόρροπης σκηνής του, ένας μαγικός καθρέφτης οδηγεί σε ένα μοναδικό για τον καθένα μας κόσμο όπου ζωντανεμένες απαρτίζεται από τις φαντασιώσεις μας. Αλλά το τίμημα του εισητηρίου είναι άγνωστο και συνδέεται άρρηκτα με ένα ηθικό δίλημμα και το μυστικό που κρύβει ο παράξενος γέρος.

Αναλυτικότερα :
Respect στον Terry Gilliam, ένα μεγάλο σκηνοθέτη που η κάθε του δουλειά είναι μοναδική και ξεχωρίζει πάραυτα από κάθε άλλη εκεί έξω. Το “Imaginarium...” είναι η μακράν πιο φιλόδοξη ταινία του. Τι άλλο να πεις όταν εδώ συναντιώνται τόσο λαμπερά ονόματα! Όσοι γνωρίζουν τις προηγούμενες δουλειές του, ξέρουν τι να περιμένουν και εδώ. Καινοτομία, πάνω από όλα. Τίγκα αντισυμβατικότητα, “παραξενιά” και πολύ υλικό καλά κρυμμένο ανάμεσα στις ατάκες των διαλόγων και στις σκηνές. Και πάνω από όλα : μια μοναδική ταινία, που είναι προορισμένη να τη δεις περισσότερες από μια φορές, καθώς η θέασή της λειτουργεί έτσι ώστε να μεταφράζεται σε πολλαπλά επίπεδα.

Αυτό συμβαίνει και εδώ. Ψυχολογικά concept που κυμαίνονται από τον απλοϊκό ναρκισσιστικό υλισμό, μέχρι το οιδιπόδειο σύμπλεγμα που κρύβουν οι βίαιες προσωπικότητες και στην προκειμένη περίπτωση οι Ρώσοι μαφιόζοι που μόλις δουν τα δύσκολα στο Imaginarium, τρέχουν να κρυφτούν κάτω από την ποδιά μιας γιγαντωμένης μητρικής φιγούρας η οποία στη συνέχεια... ανατινάζεται! Παιχνίδι αλληλεπίδρασης χαρακτήρων, βασικά πρότυπα σχέσεων. Γιατί οι γυναίκες (θεά η Lily Cole, εξ ου και επιλέχτηκε “Μωρό του Μήνα” για το Μάίο!) γουστάρουν τα κωλόπαιδα, αλλά τελικά παντρεύονται τα “καλά παιδιά”. Το παιχνίδι συνεχίζεται απεικονίζοντας τις πολλαπλές όψεις που κρύβουμε όλοι πίσω από την προσωπικότητά μας, όπως καθορίζονται από τη σύγκρουση του “θέλω” και του “πρέπει” μας. Παιχνίδι και φόρος τιμής και στη διαχρονική φιγούρα του Faust όπως υπαγορεύεται από την πολύ καλή ερμηνεία του Christopher Plummer. O οποίος δε διστάζει ενίοτε να θυμίσει μεθυσμένο καθηγητή Doumbledore από τα Harry Potter!

Ωστόσο, το όλο εγχείρημα κάπου χωλαίνει. Όλα φαντάζουν υπερβολικά εκκωφαντικά, ακατάσχετα φλύαρα. Από ένα σημείο και μετά, οι καταστάσεις ξεφεύγουν υπερβολικά και αναπόφευκτα η μπάλα θα χαθεί για τα καλά, μαζί με κάθε έννοια λογικής συνέχειας και αφηγηματικής συνάφειας. Σου δίνεται η δυσάρεστη εντύπωση ότι ο δημιουργός ανέκαθεν δεν είχε συνειδητοποιήσει στο 100% το τι ακριβώς ήθελε να κάνει με την ιστορία και το υλικό του. Φαντασία και πραγματικότητα μπλέκουν, ενίοτε αρμονικά και ταιριαστά, ενίοτε όμως θυμίζουν φρενήρη καρικατούρα και σε προσγειώνουν απότομα. Και μια και μιλάμε για απότομες προσγειώσεις, ας κλείσω αυτό το review με δυο μάλλον πεζές παρατηρήσεις. α) θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν πολύ καλύτερης ποιότητας γραφικά υπολογιστή για το Imaginarium – θυμίζει αντίστοιχη παραγωγή προηγούμενης 10ετίας β) ο Jude Law, πέρα από αγνώριστα γερασμένος, είναι ερμηνευτικά εμετικός. Το αυτό ισχύει και για τον διαχρονικά μέτριο και πλέον υπερεκτιμημένο ηθοποιό Colin Farrell.

Ρεζουμέ :
Είναι ένα υπέροχο, πολυσχιδές, σκεπτόμενο έργο. Αλλά απευθύνεται σε λίγους. Πολύ λίγους. Και τα διάσπαρτα ελαττώματά του δεν του επιτρέπουν μια τέτοια ελιτίστικη και υπεροπτική προσέγγιση όσον αφορά τις απαιτήσεις του και την επιλεκτικότητα που επιδεικνύει απέναντι στο υποψήφιο κοινό του

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Το κύκνειο άσμα του Heath Ledger. Δυστυχώς, αυτός ο τόσο υποσχόμενος ηθοποιός απεβίωσε πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα της ταινίας, για αυτό και ο ρόλος του συμπληρώνεται από τους Depp, Farrell & Jude Law σαν εναλλακτικές όψεις της προσωπικότητάς του στον φανταστικό κόσμο.

I Love Karditsa

Μάστορας : Στράτος Μαρκίδης
Παίχτες : Kostas Apostolakis , Katerina Papoutsaki , Bessy Malfa , Gerasimos Skiadaressis , Eleni Gerasimidou , Michalis Iatropoulos , Sofia Voyatzaki
Πόσα πιάνει; 1,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ένας μικροαπατεώνας κλέβει λεφτά από ένα Ρώσο μαφιόζο, ο οποίος – φυσικά – τον καταδιώκει για να του κάνει τα έντερα κοκορέτσι. Μαθαίνει ότι είναι... προϊόν κλωνοποίησης και ότι ο πρωτότυπος “αδερφός” του είναι ένας βλαχαδερός κάγκουρας που ζει σε ένα χωριό έξω από την... Καρδίτσα και – φυσικά – δεν έχει ιδέα από όλα αυτά. Απογασίζει να ταξιδέψει μέχρι εκεί και να αλλάξει θέσεις με τον Καρδιτσιώτη, προκειμένου να φάει αυτόν λάχανο ο Ρώσος. Ωστόσο, ο γκρέκο μασκαρά είναι και αυτός μπλεγμένος με τη σειρά του σε μικροκομπίνες και ερωτικά τερτίπια, που μάλλον θα αποδειχτούν too much για τον μπαγαπόντη αλλά ξενέρωτο New Yorker.

Αναλυτικότερα :
Πιστέψτε με, το αποτέλεσμα είναι ΠΟΛΥ χειρότερο από όσο ακούγεται. Και είναι ειλικρινά κρίμα, γιατί σε αυτό το ταινιάκι παρελαύνουν τουλάχιστον τα μισά νέα και υποσχόμενα ονόματα της Ελληνικής υποκριτικής σκηνής. Και το σενάριο, επιτέλους δείχνει κάποιες διαθέσεις πρωτοτυπίας, πέρα από το ατελείωτο copy / paste των Ελληνικών παραγωγών που θυμίζουν κακόγουστο, υπερμεγέθες επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς. Αλλά, τζάμπα καίει η λάμπα και όλα τα επιμέρους καλά συστατικά της πάνε χαμένα. Ας ξεκινήσω από τις ερμηνείες. Τίγκα αδιάφορος ο Αποστολάκης, στον διπλά αδιάφορο πρωταγωνιστικό ρόλο. Πανέμορφη η Παπουτσάκη. Αλλά γλάστρα και μάλιστα από τις φτηνές Κινέζικες με το πλαστικό λουλούδι. Υστερικόμορφη η ερμηνεία της Μπεσσυς Μάλφα (αν και καταφέρνει να είναι άκρως λιμπισίμια σαν επαρχιώτισσα σουβλατζού που κερατώνει τον άντρα της). Απρόσμενα κακός ο Σκιαδαρέσης, εδώ απλά ξαναπαίζει το ρόλο του Φατσέα από το “Καφέ της Χαράς” - αλλά χωρίς το χαβαλέ. Το αυτό ισχύει και για τη Βογιατζάκη, που ο ρόλος της είναι ένα κακό επιμύθιο σε ό,τι πιο τηλεοπτικό και προχειρότερο έχει κάνει μέχρι τώρα στην καριέρα της. Μοναδική φιγούρα που βγάζει γούστο, είναι ο αγνώριστος Μιχάλης Ιατρόπουλος, σαν Ρώσος hitman.

Άκουσα κάτι τερτίπια τύπου “οι ερμηνείες είναι τάχα μου επίτηδες καρικατουρίστικες για να δώσουν μιαν μεταμοντέρνα χροιά”. Κωλοκύθια τούμπανα. Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Και άλλοι, άπειροι έφτιαξαν ταινίες που λειτουργούσαν ως σατυρικά χρονογραφήματα και χαβαλεδιάρικες κοινωνικές ακτινογραφίες. Θες να πάρουμε παράδειγμα από Αλμοδοβάρ, από αδερφούς Koen ή μήπως από Woody Allen; Η λίστα είναι κυριολεκτικά ατελείωτη. Αλλά όλοι οι προαναφερόμενοι είχαν αξιοπρεπή παραγωγή και σωστές ερμηνείες για να στηρίξουν τη δουλειά τους – όσο ιλαρή και να φαινόταν τότε στα μάτια του κόσμου. Και κάτι που ανέκαθεν σπανίζει από τη χώρα μας : Γνώση του αντικειμένου και επαγγελματισμό. Επιτέλους, πρέπει να καταλάβουμε ότι ο χαβαλές θέλει κι αυτός την τέχνη του. Και ότι το χύμα δεν συναιπάγεται αυτόματα cult status.

Τι άλλο; Σκηνοθεσία αδιάφορη, σαφώς τηλεοπτική, αλλά αυτό είναι κάτι που πλέον δε με εκπλήσσει σε Ελληνική παραγωγή, οπότε και το προσπερνάω. Το αυτό ισχύει και για την πρόχειρη φωτογραφία. Το σενάριο, (ένα ασυνήθιστο υβρίδιο φαρσοκωμωδίας και βουκολικού ρομάντζου) αν και ξεκινά με καινοτόμο διάθεση και χαμόγελα, υποκύπτει τελικά στο τηλεοπτικό τερτίπι. Ακόλουθεί την απόλυτα πεπατημένη οδό, αφότου έχει πιάσει τις αμέτρητες ιστορίες και υπο-ιστορίες μόνο και μόνο για να τις αφήσει ξέμπαρκες να κρέμονται στο τέλος. Αναπόφευκτο επιστέγασμα, το ζαχαρένιο happy end όπου όλοι ξεχνάνε τα πάντα, παντρεύονται μεταξύ τους και κάνουν χαβαλές ο ένας με τον άλλος υπό τη μουσική των Onirama.

Ωστόσο, το χειρότερο στοιχείο της ταινίας είναι το εκτρωματικό μοντάζ που μέχρι το τέλος καταντάει κουραστικό και προσβλητικό για το μάτι. Δεν ήταν editor αυτός, χασάπης ήτανε! Δεν εξηγείται αλλιώς. Σκηνές κόβονται πριν καν τελειώσουν. Τις διαδέχονται άλλες που έχουν κοπεί ενώ έχουν ήδη αρχίσει. Η λογική συνέπεια και η χρονική συνέχεια είναι έννοιες μάλλον... εξεζητημένες. Ειδικά το δεύτερο μισό της ταινίας δε μπορεί να χαρακτηριστεί παρα σαν μια τυχαία συρραφή σκηνών που ίσως έχουν μια μικρή σχέση μεταξύ τους. Η ροή της αφήγησης πάει περίπατο, σε κάποια σημεία παίζει να χάσεις και τη μπάλα τελείως για να τη βρεις πιο μετά, προφανώς κάνονται λογικούς συνειρμούς από τα συμφραζόμενα και χρησιμοποιώντας τη δημιουργική φαντασία σου για να γεφυρώσεις τις άπειρες τρύπες του σεναρίου. Δουλειά που χαρακτηρίζεται τουλάχιστον ερασιτεχνική, καταστρέφει απόλυτα τις όποιες λίγες αρετές της ταινίας...

... τις οποίες θα ήταν απλά άδικο να τις παραβλέψουμε. Οι κωμικές καταστάσεις, αν και τίγκα τηλεοπτικές και προβλέψιμες – εντούτοις σίγουρα θα βρουν το στόχο τους σε ένα τηλεοπτικό κοινό που στερείται λοιπής κινηματογραφικής παιδείας και ερεθισμάτων, ή απλά θέλει να ταυτιστεί με οικείες καταστάσεις – φυσικά διακωμωδώντας και εννίοτε καννιβαλίζοντάς τις. Και όπως το θέαμα ενός ανθρώπου που σκοντάφτει, πέφτει κάτω και σπάει τα μούτρα του θα είναι πάντα κωμικό στα μάτια του κοινού (άσχετα από την καθόλα σοβαρή και ενίοτε γκροτέσκα διάστασή του) έτσι και οι ψεύτικες βλάχικες προφορές, το φτηνό χιούμορ με τις... αδερφές, οι κατινιές και τα καλοκάγαθα ρατσιστικά γκαγκς, ίσως και να συνεισφέρουν στο μάλλον καθόλου δύσκολο έργο της ψυχαγώγησης ενός κοινού με κατεξοχήν μειωμένες απαιτήσεις, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί (και... παραμορφωθεί) από τον τηλεοπτικό κατιμά.

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Με βαρβάτη αρχική διαφημιστική εκστρατεία, κατέβηκε από τους σινεμάδες προτού καν αρχίσει καλά καλά η προβολή της και βγήκε άρων άρων σε dvd σε μια απέπλιδα προσπάθεια των παραγωγών και των διανομέων να αλιεύσουν κανένα φράγκο από όσους ήθελαν και δεν πρόλαβαν να τη δουν στους σινεμάδες και φυσικά δεν έχουν λάβει γνώση από τις καθολικά αρνητικές κριτικές που έχει λάβει. Αποφύγετε. Τα συστατικά του στοιχεία υπάρχουν σε πολύ πιο ολοκληρωμένη και ραφιναρισμένη μορφή σε μια τηλεοπτική σειρά. Καλύτερα να δείτε άλλο ένα επεισόδιο σε επανάληψη από τις “7 Θανάσιμες Πεθερές”...

Did You Hear About The Morgans?

Μάστορας : Marc Lawrence
Παίχτες : Hugh Grant , Sarah Jessica Parker ,
Πόσα πιάνει; 1,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ένα αντρόγυνο που βρίσκεται στα χωρίσματα, γίνονται μάρτυρες μιας δολοφονίας. Μπαίνουν στο πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων και από εκεί, φυγαδεύονται σε μια επαρχιακή πόλη υπό την επιτήρηση του εκεί αστυνομικού. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι τους έχουν βάλει μαζί, ενώ θεωρητικά, ο ένας δεν αντέχει την ύπαρξη του άλλου...

Αναλυτικότερα :
Είναι κάποιες ταινίες στις οποίες απλά τα πάντα πάνε στραβά. Από τι να πρωτοξεκινήσω; Κουρασμένοι και γερασμένοι αμφότεροι οι Hugh Grant & Sarah Jessica Parker. Και καλά, από τη δεύτερη δεν έχω και τις τρελές προσδοκίες, εξάλλου έχει αποδείξει πολλάκις το περιορισμένο εύρος των υποκριτικών ικανοτήτων της σε ο,τιδήποτε ξεφέυγει από τον σήμα κατατεθέν ρόλο της Carrie στο Sex & the City. Αλλά ο Hugh Grant και καλός ηθοποιός είναι (αν και με περιορισμένο ρεπερτόριο και αυτός) και κουβαλάει και μια ιστορία πίσω του. Τι σκεφτόταν; Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα. Αλλά εδώ, νιώθεις ότι όλοι παίζουν με το ζόρι, λες και τους υποχρέωσαν να συμμετάσχουν στην ταινία. Μετα, είναι η σκηνοθεσία. Πιο άνευρη, κλισαρισμένη και πληκτική δεν έχει. Έχω δει Ελληνικές τηλεοπτικές παραγωγές με πολύ καλύτερη σκηνοθετική δουλειά. Μετά είναι το σενάριο. Το πιο ανάλατο, ανιαρό love story που είδατε ποτέ, συμπληρώνεται με ένα τελείως αδιάφορο σκριπτ, τίγκα στην προβλεψιμότητα και στο κλισέ της ρομαντικής γκομενοταινίας. Εμπλουτισμένο με απόλυτα μονοδιάστατους χαρακτήρες που δεν καταφέρνουν να γίνονται καν συμπαθείς στο θεατή. Και με ένα ανεξήγητο και ενοχλητικά ρατσιστικό attitude ενάντια στον κόσμο της επαρχίας, που εν ολίγοις τους παρουσιάζει σαν υπερ-συντηρητικά ζώα.

Και όλα αυτά δεν είναι καν τα χειρότερα. Νομίζω ότι το πλέον χείριστο σημείο της ταινίας αυτής είναι η αίσθηση και επίγευση που σου δίνει το όλο σύνολο. Πώς τυχαίνει κάποιες φορές και ένα σύνολο που απαρτίζεται από πολλά επιμέρους καλά στοιχεία, γίνεται ακόμα καλύτερο από το άθροισμα των επιμέρους συστατικών του; Ε, αυτό συμβαίνει και εδώ – αλλά από την ανάποδη. Το τελικό αποτέλεσμα που απαρτίζεται από πολλά επιμέρους ανεπαρκή / κακά στοιχεία, είναι ακόμα χειρότερο από το άθροισμα των συστατικών του. Το “Did You Hear About The Morgans” δεν είναι απλά μια κακή ταινία. Είναι μια αφόρητα μέτρια, αδιάφορη, ΒΑΡΕΤΗ ταινία που αποτυγχάνει να είναι περιπέτεια, κωμωδία ή έστω ρομαντζάδα. Ειδικά η τελευταία ώρα της (!!!) είναι μια απάλευτη σεναριακή κοιλιά που συνεχίζει ακάθεκτη μέχρι το εμετικό happy end τύπου Δαλιανίδη, όπου όλοι χαίρονται, παντρεύονται και κάνουν και γελαστά, χοντρούλικα παιδάκια. Για αυτό εξάλλου και μετά από το αρχικό promotion της ταινίας δεν λάβαμε ούτε φωνή, ούτε ακρόαση από αυτή. Και στη χώρα μας – και προφανώς και σε πολλές άλλες – πήγε straight to dvd. Στον αγύριστο. Και όχι, (προκειμένου να απαντήσω στην ερώτηση που θέτει ο τίτλος της ταινίας) δεν έχω ακούσει καθόλου έκτοτε για τους Morgans. Ούτε και θέλω να ξανακούσω ποτέ.

Ρεζουμέ :
Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή. Όχι ότι υπάρχουν και πολλά, αλλά λέμε τώρα. Μονάχα κάτι δευτεροκλασάτες ατάκες του Hugh Grant (που μάλλον περίσσεψαν από το Notting Hill) που ολοένα και κάποιο χαμογελάκι θα κάνουν να σκάσει δειλά, και αυτό αποκλειστικά στο πρώτο μισάωρο της ταινίας. Αυτό και η άψογη – παρά τα χρονάκια της – φιγούρα της Sarah Paylin. Α, και το γεγονός ότι προτού καν προλάβεις να βγάλεις το δισκάκι από το dvd player, θα την έχεις κιόλας ξεχάσει.

Άρχοντας!

Είναι τόσο υπέροχο που σας το μεταφέρω ατόφιο, όπως μου το έστειλε ο Χάρης στο facebook, μαζί φυσικά με το σχόλιό του :

Προτεινόμενη φωτογραφία προφίλ (ίσως για μετά από μερικά χρόνια ηλιοκαμένης χειρωνακτικής εργασίας ακόμα...) Γιώργο γράφε στην καμαριέρα, τη διαβάζουμε και μας αρέσει!!!!

Λοιπόν, με εκφράζει αυτή η φωτό! Πέρα από το λατρεμένο υπερμεγέθες πούρο, ο μπάρμπας μοστράρει και μια άλφα απόχρωση επιδερμίδας που θυμίζει το δικό μου... φυσικό εβένινο χρώμα! Χάρη, ευχαριστώ πολύ, αδερφέ!