Sherlock Holmes

Μάστορας : Guy Ritchie
Παίχτες : Robert Downey Jr. , Jude Law
Πόσα πιάνει; 4,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Οι περιπέτειες του Sherlock Horlmes και του πιστού συντρόφου του, Watson, δια χειρός Guy Ritchie.

Αναλυτικότερα :
Τον γουστάρω τον Gyu Ritchie. Από την εποχή του “Lock, Stock & Two Smoking Barrels” (Δυο Καπνισμένες Κάννες) είναι ένας από τους πιο original σκηνοθέτες της Βρετανικής σκηνής. Φτιάχνοντας ταινίες που έχουν να κάνουν με τη γραφική, χαβαλεδιάρικη όψη του υπόκοσμου, πρακτικά αποκάλυψε στα μάτια της νέας γενιάς σινεφίλ της εποχής ένα καινούριο είδος ταινίας, το οποίο έγινε σύντομα ολάκερη σχολή με τις άπειρες παρόμοιου ύφους ταινίες που άρχισαν να βγαίνουν από παντού, από τους επίδοξους μιμητές του. Εννοείται πως δεν ανακάλυψε τον τροχό. Πρακτικά, πήρε τα exploitation movies της 10ετίας του '70 και τα πλασάρισε ξανά. Αλλά το έκανε με τόση μαεστρία, μοντέρνο, γκαζωμένο πνεύμα, έξυπνο χιούμορ, cult φάτσες, σουρεαλιστικές καταστάσεις, που απλά κανείς δε νοιάστηκε να επιμείνει στις πηγές της εμπνευσής του. Απλά, όλοι μας προτιμήσαμε να απολαύσουμε τις ταινίες του, οι οποίες ήταν διεθνώς αναγνωρισμένες ως οι πιο γαμάτες της εποχής τους. Και – για να λέμε και τα πράματα με το όνομά τους – πολύ καλά κάναμε.

Θέλω να πω – είντα σκατά τρέχει με τους διάφορους γραφικούς που την ψάχνουν από την εποχή του Νώε για να συγκρίνουν τα έργα που έβλεπαν οι παππούδες μας με τα αντίστοιχα σημερινά; Πίστεψέ με σε αυτό που θα σου πω : την επόμενη φορά που θα δεις μια ατελείωτη εμπεριστατωμένη κριτική που να συγκρίνει μια καινούρια ταινία με ένα αντίστοιχο αρχαίο καμμένο έργο (πχ όταν κάθεται κάποιος και γράφει αναλύσεις από εδώ μέχρι το αύριο για να συγκρίνει το καινούριο “The Crazies” με το ορίτζιναλ “The Crazies” του Romero) ένα πράγμα είναι σίγουρο σχετικά με το συντάκτη αυτό : ότι κάτι δεν πάει καλά με τη ζωή του! Δε γίνεται να έχεις ζωή και παράλληλα να ξοδεύεις τις άπειρες ώρες από αυτή για να δεις φερ'ειπείν όλα τα έργα με τη σάγκα του Shaft, προκειμένου να έχεις άποψη να γράψεις σχετικά με ένα αντίστοιχο σύγχρονο exploitation. Άρα, κάτι δεν πάει καλά στο κεφάλι σου, τα ψυχαναγκαστικά αλωνίζουν ανενόχλητα και εσύ απλά χαίρεσαι με το κάψιμό σου επειδή δε μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.

Σε τελική ανάλυση, το μόνο πράμα που ενδιαφέρει τον κοσμάκη να μάθει – και το μόνο που έχει πραγματική σημασία – όσον αφορά τη φύση των απανταχού reviews, είναι να δωθεί μια κατά το δυνατόν εμπεριστατωμένη, αντικειμενική και αξιόπιστη απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα : “Αξίζει να το δω / ακούσω / δώσω τα λεφτά μου για αυτό;” Όλα τα άλλα είναι επιδείξιομανίες του κώλου που τις κάνουμε για να δείξουμε ότι είμαστε γαμάτοι. Σαν κάτι φλώρους κάγκουρες με μικρό / ανίκανο πουλί που προσπαθούν να αναπληρώσουν αγοράζοντας γυαλιστερά αμάξια. Δεν παίζει. Άμα έχεις παλαμάρι, τι τη θέλεις τη Ferrarri; Και προκειμένου – επιτέλους – να μπούμε στο review μας, αυτό το καινούριο Sherlock Holmes, το κατέχει το παλαμάρι!

Πανέξυπνο, γκαζωμένο, χαβαλεδιάρικο όσο πρέπει, διηγείται μια ιντριγκαδόρικη ιστορία μυστηρίου, τίγκα στην ατμόσφαιρα, με ωραία αναπαράσταση της εποχής και τους απαραίτητους cult χαρακτήρες και φάτσες. Αποκάλυψη ο Robert Downey Jr, αποδεικνύει για άλλη μια φορά το πόσο μεγάλος ηθοποιός είναι – όταν δεν καίγεται με τις κόκες, τα ξύδια, τα ξενύχτια και τα μαμήσια. Έξοχος – και πίστεψέ με, ΠΟΤΕ δεν περίμενα να το πω αυτό! - και ο Jude Law, που προσωπικά τον σκατοσυχαίνομαι, αλλά εδώ ο ρόλος του πηγαίνει γάντι λες και γράφτηκε ειδικά για αυτόν. Ο μάστορας κάνει παπάδες πίσω από την κάμερα, ειδικά στις σκηνές που σε slow motion όπου ο Sherlock Holmes επεξεργάζεται μέσα στο μυαλό του το πώς ακριβώς θα δράσει, βήμα προς βήμα και με απόλυτη τεκμηρίωση. Και μετά, πάει και πράττει ΑΚΡΙΒΩΣ όσα σκέφτηκε, με αστραπιαία ταχύτητα. Πάμε στοιχηματάκι; Θα βγουν άμεσα πολλές ταινίες που θα αντιγράψουν αυτή την πατέντα, όπως είχε γίνει κάποια φάση με το περίφημο bullet time που μετά το Matrix υπήρχε υποχρεωτικά σχεδόν σε κάθε ταινία δράσης! Τέλος, κερασάκι στην τούρτα η γκριζομπλέ ατμοσφαιρικά φωτογραφία που θα σας θυμίσει την αντίστοιχη του “Sleepy Hollow” (O Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη). Θέλετε κι άλλα για να επενδύσετε;

Ρεζουμέ :
Μακράν αποτελεί την καλύτερη απόδοση του διάσημου ήρωα του sir Arthur Conan Doyle που έχει γίνει μέχρι σήμερα. Χωρίς πλάκα, είναι ίσως και η καλύτερη (πάντως, όπως και να έχει είναι στάνταρ η πιο ολοκληρωμένη) μέχρι τώρα ταινία του Guy Ritchie καθώς είναι άψογα προσεγμένη σε όλους τους τομείς της, είναι καταδιασκεδαστική και επιτέλους βάζει την ουσία και την ποιότητα σε πρώτο ρόλο, δίχως να απειλείται από τη διάχυτη “γαμοσύνη” που ενίοτε επισκίαζε τις παλιότερες ταινίες του δημιουργού.