The Imaginarium of Dr. Parnassus (Ο Φανταστικός κόσμος του Δρ. Παρνάσσους)

Μάστορας : Terry Gilliam
Παίχτες : Johnny Depp , Heath Ledger , Lily Cole , Jude Law , Colin Farrell , Christopher Plummer
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ο Dr. Parnassus σέρνει τα ξεθωριασμένα χρώματα του περιοδεύοντος θίασού του σε παρακμιακά μέρη της Αγγλίας, υποσχόμενος ένα μοναδικό θέαμα. Στο κέντρο της ετοιμόρροπης σκηνής του, ένας μαγικός καθρέφτης οδηγεί σε ένα μοναδικό για τον καθένα μας κόσμο όπου ζωντανεμένες απαρτίζεται από τις φαντασιώσεις μας. Αλλά το τίμημα του εισητηρίου είναι άγνωστο και συνδέεται άρρηκτα με ένα ηθικό δίλημμα και το μυστικό που κρύβει ο παράξενος γέρος.

Αναλυτικότερα :
Respect στον Terry Gilliam, ένα μεγάλο σκηνοθέτη που η κάθε του δουλειά είναι μοναδική και ξεχωρίζει πάραυτα από κάθε άλλη εκεί έξω. Το “Imaginarium...” είναι η μακράν πιο φιλόδοξη ταινία του. Τι άλλο να πεις όταν εδώ συναντιώνται τόσο λαμπερά ονόματα! Όσοι γνωρίζουν τις προηγούμενες δουλειές του, ξέρουν τι να περιμένουν και εδώ. Καινοτομία, πάνω από όλα. Τίγκα αντισυμβατικότητα, “παραξενιά” και πολύ υλικό καλά κρυμμένο ανάμεσα στις ατάκες των διαλόγων και στις σκηνές. Και πάνω από όλα : μια μοναδική ταινία, που είναι προορισμένη να τη δεις περισσότερες από μια φορές, καθώς η θέασή της λειτουργεί έτσι ώστε να μεταφράζεται σε πολλαπλά επίπεδα.

Αυτό συμβαίνει και εδώ. Ψυχολογικά concept που κυμαίνονται από τον απλοϊκό ναρκισσιστικό υλισμό, μέχρι το οιδιπόδειο σύμπλεγμα που κρύβουν οι βίαιες προσωπικότητες και στην προκειμένη περίπτωση οι Ρώσοι μαφιόζοι που μόλις δουν τα δύσκολα στο Imaginarium, τρέχουν να κρυφτούν κάτω από την ποδιά μιας γιγαντωμένης μητρικής φιγούρας η οποία στη συνέχεια... ανατινάζεται! Παιχνίδι αλληλεπίδρασης χαρακτήρων, βασικά πρότυπα σχέσεων. Γιατί οι γυναίκες (θεά η Lily Cole, εξ ου και επιλέχτηκε “Μωρό του Μήνα” για το Μάίο!) γουστάρουν τα κωλόπαιδα, αλλά τελικά παντρεύονται τα “καλά παιδιά”. Το παιχνίδι συνεχίζεται απεικονίζοντας τις πολλαπλές όψεις που κρύβουμε όλοι πίσω από την προσωπικότητά μας, όπως καθορίζονται από τη σύγκρουση του “θέλω” και του “πρέπει” μας. Παιχνίδι και φόρος τιμής και στη διαχρονική φιγούρα του Faust όπως υπαγορεύεται από την πολύ καλή ερμηνεία του Christopher Plummer. O οποίος δε διστάζει ενίοτε να θυμίσει μεθυσμένο καθηγητή Doumbledore από τα Harry Potter!

Ωστόσο, το όλο εγχείρημα κάπου χωλαίνει. Όλα φαντάζουν υπερβολικά εκκωφαντικά, ακατάσχετα φλύαρα. Από ένα σημείο και μετά, οι καταστάσεις ξεφεύγουν υπερβολικά και αναπόφευκτα η μπάλα θα χαθεί για τα καλά, μαζί με κάθε έννοια λογικής συνέχειας και αφηγηματικής συνάφειας. Σου δίνεται η δυσάρεστη εντύπωση ότι ο δημιουργός ανέκαθεν δεν είχε συνειδητοποιήσει στο 100% το τι ακριβώς ήθελε να κάνει με την ιστορία και το υλικό του. Φαντασία και πραγματικότητα μπλέκουν, ενίοτε αρμονικά και ταιριαστά, ενίοτε όμως θυμίζουν φρενήρη καρικατούρα και σε προσγειώνουν απότομα. Και μια και μιλάμε για απότομες προσγειώσεις, ας κλείσω αυτό το review με δυο μάλλον πεζές παρατηρήσεις. α) θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν πολύ καλύτερης ποιότητας γραφικά υπολογιστή για το Imaginarium – θυμίζει αντίστοιχη παραγωγή προηγούμενης 10ετίας β) ο Jude Law, πέρα από αγνώριστα γερασμένος, είναι ερμηνευτικά εμετικός. Το αυτό ισχύει και για τον διαχρονικά μέτριο και πλέον υπερεκτιμημένο ηθοποιό Colin Farrell.

Ρεζουμέ :
Είναι ένα υπέροχο, πολυσχιδές, σκεπτόμενο έργο. Αλλά απευθύνεται σε λίγους. Πολύ λίγους. Και τα διάσπαρτα ελαττώματά του δεν του επιτρέπουν μια τέτοια ελιτίστικη και υπεροπτική προσέγγιση όσον αφορά τις απαιτήσεις του και την επιλεκτικότητα που επιδεικνύει απέναντι στο υποψήφιο κοινό του

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Το κύκνειο άσμα του Heath Ledger. Δυστυχώς, αυτός ο τόσο υποσχόμενος ηθοποιός απεβίωσε πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα της ταινίας, για αυτό και ο ρόλος του συμπληρώνεται από τους Depp, Farrell & Jude Law σαν εναλλακτικές όψεις της προσωπικότητάς του στον φανταστικό κόσμο.