Ο gay Peter Parker κλαίγεται, η ξινή γκόμενά του (Τελικά είναι? Δεν είναι? Μας τα 'πριξαν...) πάλι δεν ξέρει είντα θέλει από τη ζωή της, όλοι σε αυτή την ταινία για κάποιο λόγο έχουν τα ψυχοτραυματικά τους και ο Sam Raimi μας προσφέρει το χαιρότερο Spider Man όλων των εποχών. Δεν καταφέρνει ούτε να αγγίξει το επίπεδο των προηγούμενων ταινιών του και για κάποιο λόγο κοπιάρει μανιαμούνικες ρομαντικές εφηβικές σειρές της τηλεόρασης τύπου Dawson's Creek. Μας μένει μια καλή σεκάνς δράσης και ένα έξυπνα πετυχημένο αστείο στιγμιότυπο από ένα βούρκο μετριότητας και βαρεμάρας. Ούτε για ενοικίαση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου