Γιατί κάθομαι αυτή τη στιγμή και γράφω αυτό το review? Γιατί είδα ευθύς εξαρχής αυτή την ταινία? Γιατί εσείς τώρα διαβάζετε αυτές τις αράδες? Έκαστος στο είδος του, μεγάλη αλήθεια και σοφία για να'χεις να πορεύεσαι στη ζωή. Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρων οι κότες. Και τι κότες. Με 12ποντη γόβα, Louis Vutton τσαντικό (από τις βαριές, αυτές που μοιάζουν με μίνι βαλίτσες και έτσι και σου'ρθει μια στο κεφάλι μια διάσειση τουλάχιστον, του πούστη, θα την πάθεις) και ότι πιο trendy και overpriced σε ρούχο μπορεί να υπάρξει. Η ιστορία των τεσσάρων μεσήλικων σουφραζέτων που δεν άφησαν αγγούρι για αγγουρι που να μη το ξεστραβώσουν στη Νέα Υόρκη, συνεχίζεται. Έχοντας όπως πάντα για επάγγελμα την κόμμωση της ηβικής χώρας (θα έγραφα εδώ ότι ξύνουν το νιμού τους όλη μέρα, αλλά δε θα το κάνω για να μη ρίξω το επίπεδο) αλλά παρόλα αυτά φορώντας πάντα ότι ακριβότερο, τρώγωντας ότι εκλεκτότερο και όντας μόνιμοι θαμώνες στα πιο exclusive parties (και μας τα αρχ#%^& μας κουνιούνται...)
Μόνο που εδώ η ταινία είναι αποκλειστικά επικεντρωμένη στο χαρακτήρα της απελευθερωμένης κατίνας Carrie Branshaw και του κωμειδύλλιου που έχει με τον Mr Big. Και του πότε και αν θα παντρευτούν. (στο τέλος παντρεύονται. Χαρήκατε, ε?) Αν είχα κάτι να αναγνωρίσω στη σειρά ήταν οι καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστριών. Εδώ δε σώζεται ούτε και αυτό. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τα ψυχοτραυματικά της Carrie και όλες οι άλλες υποβιβάζονται σε κωμικοτραγικές γλάστρες. 3 απανωτά επεισόδια της παλιάς σειράς να 'βλεπα, καλύτερα θα πέρναγα. Μέσα στα τόσα καλά η ταινία κάνει απίστευτη κοιλιά στο μεγαλύτερο μέρος των 2μιση και κάτι ωρών που διαρκεί. Έφυγε η μασέλα από το χασμουρητό.
Νομίζω ότι το όλο εγχείρημα έγινε μόνο και μόνο για να διαφημιστούν κάτι μαφιόζοι gay μόδιστροι. Δηλαδή η ταινία είχε καλυμμένα τα έξοδά της από πριν να βγει στα σινεμά. Ρε, αυτές οι καριόλες σε κάθε σκηνή είναι με διαφορετικό φόρεμα! This is the marketing. Όπερ και εγένετο. Αναρωτιόμουν στην αρχή, γιατί είδα αυτή την ταινία. Θυμήθηκα. Για να κάνω το χατήρι της Σοφίας που μου ζήτησε να τη δούμε μαζί. Που και αυτή τελικά ξενέρωσε, πριν καν η ταινία φτάσει στο μισό της διάρκειάς της.
Μόνο που εδώ η ταινία είναι αποκλειστικά επικεντρωμένη στο χαρακτήρα της απελευθερωμένης κατίνας Carrie Branshaw και του κωμειδύλλιου που έχει με τον Mr Big. Και του πότε και αν θα παντρευτούν. (στο τέλος παντρεύονται. Χαρήκατε, ε?) Αν είχα κάτι να αναγνωρίσω στη σειρά ήταν οι καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστριών. Εδώ δε σώζεται ούτε και αυτό. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τα ψυχοτραυματικά της Carrie και όλες οι άλλες υποβιβάζονται σε κωμικοτραγικές γλάστρες. 3 απανωτά επεισόδια της παλιάς σειράς να 'βλεπα, καλύτερα θα πέρναγα. Μέσα στα τόσα καλά η ταινία κάνει απίστευτη κοιλιά στο μεγαλύτερο μέρος των 2μιση και κάτι ωρών που διαρκεί. Έφυγε η μασέλα από το χασμουρητό.
Νομίζω ότι το όλο εγχείρημα έγινε μόνο και μόνο για να διαφημιστούν κάτι μαφιόζοι gay μόδιστροι. Δηλαδή η ταινία είχε καλυμμένα τα έξοδά της από πριν να βγει στα σινεμά. Ρε, αυτές οι καριόλες σε κάθε σκηνή είναι με διαφορετικό φόρεμα! This is the marketing. Όπερ και εγένετο. Αναρωτιόμουν στην αρχή, γιατί είδα αυτή την ταινία. Θυμήθηκα. Για να κάνω το χατήρι της Σοφίας που μου ζήτησε να τη δούμε μαζί. Που και αυτή τελικά ξενέρωσε, πριν καν η ταινία φτάσει στο μισό της διάρκειάς της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου