Halloween

Μιλάμε για το remake του πρωτότυπου έργου του John Carpenter από το Rob Zombie. Γουστάρω τον Zombie (είναι δυνατόν να μη γουστάρεις κάποιον τύπο με αυτό το επώνυμο?) και πιστεύω ότι είναι μεγάλος σκηνοθέτης, με νεύρο, καινούρια οπτική και όραμα, αλλά δεν έχει βρει ακόμα για τα καλά το δρόμο του. Το πρόβλημα σε όλες ανεξαιρέτως τις ταινίες του είναι ότι κατά βάθος είναι γυρισμένες σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, αυτό που βρίσκεται κλειδωμένο μέσα στο κεφάλι του δημιουργού. Το οποίο όμως, στην περίπτωση του Zombie είναι αρκετά ξένο και απρόσιτο για το μέσο θεατή, θέλει να αποκρυπτογραφηθεί και να υποστεί μια επεξεργασία πρώτα, αλλά κάτι τέτοιο δε δείχνει να είναι στις προθέσεις του δημιουργού που απλά φιλμάρει για τον εαυτό του ταινίες που γουστάρει ο ίδιος να βλέπει, τις προσφέρει χύμα και όποιοι πιστοί προσέλθετε. Εδώ γίνονται κάποια βήματα σε μια πιο σωστή κατεύθυνση και ο Zombie μοιάζει πιο ήρεμος και κατασταλαγμένος. Τουλάχιστον λιγάκι, μη περιμένετε και θαύματα. Άψογη φωτογραφία και άρτια σκηνοθετική οπτική, με σεβασμό στο πρωτότυπο. Αλλά πάλι το όλο εγχείρημα κολλάει στα προσωπικά κολλήματα του σκηνοθέτη. Η ακατάσχετη seventy – λα που επικρατεί τόσο στην παιδική ηλικία του Michael Meyers, όσο και στην ενήλικη ζωή του δείχνει στοπανί παράδοξη. Και οι συνεχείς και άσκοπες βωμολοχίες κουράζουν, εκνευρίζουν και χαλάνε την όλη θριλεριάρικη ατμόσφαιρα. Μα είναι δυνατόν να δε κυνηγά ένας δίμετρος μανιακός με χασαπομάχαιρο για να σε σφάξει στο γόνατο και εσύ να κάθεσαι και να τον μπινελικιάζεις όπου βρείς αφορμή? Πρέπει να ακούσαμε εκατοντάδες διαφορετικά λεκτικά παράγωγα του fuck και εκατομμύρια asshole. Πάντως παρά τα ελαττώματά του είναι ένα αξιοπρεπέστατο θριλεράκι που αποτίει σωστά φόρο τιμής στον προκάτοχό του και αξίζει αν μη τι άλλο, τουλάχιστον να το νοικιάσεις σε dvd.