Δυνατό πρωταγωνιστικό cast : Keanu Reeves, Jennifer Connely, Cathy Bates, John Cleese. Αν μη τι άλλο, σε κάνει να λαχταράς να τη δεις. Πρόκειται για το remake της ομώνυμης, πολύ παλιάς ασπρόμαυρης ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Το παλιό έργο θεωρείται κλασικούρα. Το νέο υποστηρίζεται από πρωταγωνιστές εμπορικούς και ποιοτικούς συνάμα και από βαρβάτα πορτοφόλια. Αγαπημένο φιλμ, κλασικό σενάριο, τι μπορεί να πάει στραβά? Δυστυχώς, όπως αποδείχτηκε, πολλά. Το στόρυ – ένας πανίσχυρος εξωγήινος έρχεται στη γη με ένα συγκεκριμένο σχέδιο : ο πλανήτης μας καταστρέφεται από τους ίδιους τους κυριάρχους του, τους ανθρώπους. Ο μόνος τρόπος να σωθεί, είναι ο αφανισμός της ανθρώπινης φυλής. Όλα δείχνουν να πηγαίνουν σύμφωνα με αυτό το ιδιότυπο οικολογικό πλάνο και η μόνη ελπίδα για εμάς είναι η πειθώ πίσω από τις ματάρες τις Jennifer Connely.
Αν δεν κάνω λάθος, ούτε το πρωτότυπο δεν ήταν και η κορυφή στο είδος του (για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω δει, ούτε και πρόκειται). Εδώ τα πράγματα είναι προφανώς ακόμα χειρότερα. Τα πάντα πάσχουν. Οι ερμηνείες, η σκηνοθεσία, οι ρυθμοί της ταινίας, όλα. Η ταινία πρακτικά μας δείχνει για 100+κάτι λεπτά κάποια άτομα (διαφορετικά κάθε φορά) να παίρνουν πόζα και να μιλάνε. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να αναπληρώσει την ΠΑΝΤΕΛΗ έλλειψη δράσης με εντυπωσιακά πλάνα που κάποιες (λίγες) φορές εντυπωσιάζουν, αλλά στην πλειονότητά τους οι σκηνές αποτυγχάνουν να κρύψουν την κενότητα και τον “λίγο” λόγο ύπαρξής τους. Η εικόνα μιας γης στο χέιλος της καταστροφής είναι ανεπαρκής και δεν πείθει. Τα γραφικά υπολογιστή... φαίνονται ότι είναι γραφικά υπολογιστή. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται επιγραμματικά και δεν υπάρχει ουδεμία εμβάθυνση σε αυτους, ούτε καν στους άμεσα πρωταγωνιστικούς.
Να πούμε για ερμηνείες? Ο Keanu Reeves μπαίνει στο πετσί του εξωγήινου, αλλά με στραβό πόδι : παίζει σαν να ήρθε από άλλο πλανήτη, αλλά με την κακή έννοια. Ο Cleese αξιοποιείται ανεπαρκώς, αν και αποτελεί την πιο συμπαθή παρουσία της ταινίας. Η Connely κάνει αυτό που ανέκαθεν ξέρει να κάνει καλύτερα : να ποζάρει κοιτώντας με τις υγρές ματάρες της παραπονεμένα το φακό και να κάνει την καρδιά του κάθε άρρενα θεατή να σπαράζει. Ωστόσο, δυστυχώς αυτή τη φορά αρκείται μόνο σε αυτό. Η Bates γίνεται απλά αντιπαθητική, το ίδιο και το σκασμένο πιτσιρίκι (άμα το είχα μπροστά μου θα το μπάτσιζα το μαλακίδι!!!) του Will Smith που παριστάνει το αραπάκι (Ναι, καλά διαβάζετε!!!) παιδί της Connely. Καμιά σχέση με το εξαιρετικά ταλαντούχο παιδί-θαύμα που έκλεψε καρδιές στο “Κυνήγι της Ευτυχίας”.
Βαθμολογία : “Δυστυχώς επτωχεύσαμεν”. Χαρισματικά, επειδή είμαι μεγάλος ανθρωπιστής αλλά και κάργα καψούρης με τα μάτια της Jennifer Connely, του βάζω ένα 1,5 / 5. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, αλλά τα πάντα αποτυγχάνουν να βρουν το δρόμο τους. Από το πρώτο πλάνο (με την τεράστια χρωματιστή CGI μπίλια) μέχρι το τελευταίο, η ταινία κραυγάζει ένα και μοναδικό πράγμα : ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ. Είναι δύσκολο να νοιαστείς για μια ταινία όταν οι ερμηνείες πάσχουν και όταν οι χαρακτήρες είναι πιο ρηχοί ακόμα και από φτηνό κόμιξ. Θα ολοκληρώσω το review γράφοντας το πολύ έυστοχο παρατσούκλι που της πρόσαψε μια από τις αγαπημένες μου κινηματογραφικές ιστοσελίδες : The Day the Script Stood Still.
Αν δεν κάνω λάθος, ούτε το πρωτότυπο δεν ήταν και η κορυφή στο είδος του (για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω δει, ούτε και πρόκειται). Εδώ τα πράγματα είναι προφανώς ακόμα χειρότερα. Τα πάντα πάσχουν. Οι ερμηνείες, η σκηνοθεσία, οι ρυθμοί της ταινίας, όλα. Η ταινία πρακτικά μας δείχνει για 100+κάτι λεπτά κάποια άτομα (διαφορετικά κάθε φορά) να παίρνουν πόζα και να μιλάνε. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να αναπληρώσει την ΠΑΝΤΕΛΗ έλλειψη δράσης με εντυπωσιακά πλάνα που κάποιες (λίγες) φορές εντυπωσιάζουν, αλλά στην πλειονότητά τους οι σκηνές αποτυγχάνουν να κρύψουν την κενότητα και τον “λίγο” λόγο ύπαρξής τους. Η εικόνα μιας γης στο χέιλος της καταστροφής είναι ανεπαρκής και δεν πείθει. Τα γραφικά υπολογιστή... φαίνονται ότι είναι γραφικά υπολογιστή. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται επιγραμματικά και δεν υπάρχει ουδεμία εμβάθυνση σε αυτους, ούτε καν στους άμεσα πρωταγωνιστικούς.
Να πούμε για ερμηνείες? Ο Keanu Reeves μπαίνει στο πετσί του εξωγήινου, αλλά με στραβό πόδι : παίζει σαν να ήρθε από άλλο πλανήτη, αλλά με την κακή έννοια. Ο Cleese αξιοποιείται ανεπαρκώς, αν και αποτελεί την πιο συμπαθή παρουσία της ταινίας. Η Connely κάνει αυτό που ανέκαθεν ξέρει να κάνει καλύτερα : να ποζάρει κοιτώντας με τις υγρές ματάρες της παραπονεμένα το φακό και να κάνει την καρδιά του κάθε άρρενα θεατή να σπαράζει. Ωστόσο, δυστυχώς αυτή τη φορά αρκείται μόνο σε αυτό. Η Bates γίνεται απλά αντιπαθητική, το ίδιο και το σκασμένο πιτσιρίκι (άμα το είχα μπροστά μου θα το μπάτσιζα το μαλακίδι!!!) του Will Smith που παριστάνει το αραπάκι (Ναι, καλά διαβάζετε!!!) παιδί της Connely. Καμιά σχέση με το εξαιρετικά ταλαντούχο παιδί-θαύμα που έκλεψε καρδιές στο “Κυνήγι της Ευτυχίας”.
Βαθμολογία : “Δυστυχώς επτωχεύσαμεν”. Χαρισματικά, επειδή είμαι μεγάλος ανθρωπιστής αλλά και κάργα καψούρης με τα μάτια της Jennifer Connely, του βάζω ένα 1,5 / 5. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, αλλά τα πάντα αποτυγχάνουν να βρουν το δρόμο τους. Από το πρώτο πλάνο (με την τεράστια χρωματιστή CGI μπίλια) μέχρι το τελευταίο, η ταινία κραυγάζει ένα και μοναδικό πράγμα : ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ. Είναι δύσκολο να νοιαστείς για μια ταινία όταν οι ερμηνείες πάσχουν και όταν οι χαρακτήρες είναι πιο ρηχοί ακόμα και από φτηνό κόμιξ. Θα ολοκληρώσω το review γράφοντας το πολύ έυστοχο παρατσούκλι που της πρόσαψε μια από τις αγαπημένες μου κινηματογραφικές ιστοσελίδες : The Day the Script Stood Still.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου