Resident Evil : Operation Raccoon City

Εταιρία : Capcom / Slant Six Games

Πλατφόρμα : PS3, XBOX 360, PC

Με δυο λογάκια :

Το πιο πρόσφατο παιχνίδι που φέρει τον τίτλο Resident Evil, μπορεί να μην είναι ένα «κανονικό» sequel την βασικής ιστορίας της σειράς (αυτό θα είναι το πολυαναμενόμενο Resident Evil 6) αλλά ένας παράπλευρος, spin off τίτλος που παρά τα πολλά ελαττώματά του, είναι ένα διασκεδαστικό shooter, ιδανικό για «ελαφρολαϊκή» διασκέδαση καλοκαιρινής ραστώνης…

Τα Θετικά :

Είναι πολύ ωραίο και αναζωογονητικό να βλέπεις την ιστορία με μια νέα οπτική γωνία! Επιτέλους παίζεις τους κακούς της υπόθεσης!

Το online παιχνίδι προσφέρει συγκινήσεις και παρατείνει την διάρκεια ζωής του τίτλου

Τα Αρνητικά :

Κακό, ημιτελές σύστημα cover

Κάκιστο collision detection

Ελαττωματική τεχνητή νοημοσύνη, τόσο των αντιπάλων, όσο και των συμπαικτών σου

Λείπει τελείως οποιοδήποτε στοιχείο θα μπορούσε να κάνει αυτό τον τίτλο ένα αληθινό tactical shooter

Πολλές κακές επιμέρους λεπτομέρειες χαλάνε την τελική εικόνα.

Μικρή ποικιλία στους εχθρούς, ανέμπνευστο και βαρετό design αυτών

Αναλυτικότερα :

Αναμφισβήτητα, το Operation Raccoon City είναι ο Resident Evil τίτλος που πουλάει χειρότερα από κάθε άλλον τον εαυτό του και μάλιστα το πράττει με το καλημέρα. Εξηγώ. Ξεκινάς το παιχνίδι. Μετά από μια αδιάφορη shooting σεκανς όπου ξεπαστρεύεις κάτι κακόμοιρα φαντάρια, είσαι επιπλέον αντιμέτωπος με τον William Birkin, έναν από τους πιο εικονικούς κακούς στην ιστορία του gaming. Ο παράφρονας επιστήμονας, αρνούμενος να παραδώσει το έργο της ζωής του στην Umbrella corporation, κάνει ένεση στον εαυτό του με τον περιβόητο G virus και μετατρέπεται σε ένα γιγαντόσωμο νεκροζώντανο βδέλυγμα. Έχεις να τον πολεμίσεις από… το Resident Evil 2, δηλαδή από την προηγούμενη… χιλιετία και τότε σε είχε κάνει να λερώσεις – σχεδόν! – τα εφηβικά μποξεράκια σου! Όμως, πλέον δε μασάς. Είναι ώριμος, μπριζωμένος, το geek-όμετρό σου έχει χτυπήσει κόκκινα, παίζεις στο απείρως δυνατότερο PS3, έχεις ένα καλό και γεμάτο πολυβόλο στα χέρια σου και την ομάδα σου να σε προστατεύει, ρίχνοντας ομοβροντίες καταιγιστικών πυρών στο τέρας. Σωστά; ΟΧΙ!!!

Ξεκινάει η μάχη και γουστάρεις. Πας να κάνεις έναν στρατηγικό ελιγμό, να του βγεις από πίσω για να τον φορτώνετε σφαίρες και από τις δυο μεριές και ανακαλύπτεις ότι δεν μπορείς γιατί… αόρατα εμπόδια σε εμποδίζουν να κινηθείς οπουδήποτε αλλού, πέραν από πίσω. Το καταπίνεις, σκέφτεσαι ότι για το σκηνοθετικό του πράματος ότι το παιχνίδι εδώ σε «θέλει» εσένα και την ομάδα σου να τρέχεις σε έναν μεγάλο στενό διάδρομο, ενώ το τέρας σας κυνηγάει, πυροβολώντας το και ανατινάζοντας βαρέλια στη μάπα του. Και πράττεις ανάλογα. Αλλά και πάλι κάτι δεν πάει καλά… τα πυρομαχικά σου είναι υπερβολικά λίγα, οι σφαίρες εξαντλούνται υπερβολικά εύκολα, τρόπος να τις αναπληρώσεις δεν υπάρχει, το τέρας κινείται με τρομερή ταχύτητα, πολύ γρηγορότερα από όσο κινείται το σταυρόνημα με το οποίο σημαδεύεις πράματα στην οθόνη. Χώρια που έχει την ενοχλητική τάση να κινείται από μόνο του και βάλε από πάνω και το κλώτσημα του όπλου που κάνει αδύνατο στο σημάδι σου να παραμείνει στο ίδιο σημείο, ακόμα και μετά την πρώτη βολή. Έτσι, οι περισσότερες σφαίρες σου πάνε στον γάμο του καραγκιόζη. Ξέχασα να πω ότι πρέπει να πετύχεις έτσι και αλλιώς ένα πολύ συγκεκριμένο, μικρό σημείο πάνω στην ανατομία του τέρατος προκειμένου να του κάνεις ζημιά. Κάτι που μάλλον γίνεται τις περισσότερες φορές στην τύχη. Και κάπως έτσι, χωρίς σφαίρες φτάνεις στο τέλος του διαδρόμου, στο απαραίτητο αδιέξοδο με την πόρτα που δεν ανοίγει μέχρι προηγουμένως να ξεπαστρέψεις τον κακό. Διαπιστώνεις εν τω μεταξύ ότι η ομάδα σου δεν κάνει και πολλά πράματα τόση ώρα και απλώς έτρεχαν και σε περίμεναν… στο τέλος της διαδρομής! Άιντε λοιπόν και μας έφτασε το τέρας, άιντε και φιλοτιμούνται να αρχίσουν να τον πυροβολούν. Διαπιστώνεις ότι το αόρατο εμπόδιο που σε εμπόδιζε πριν να κάνεις μια κυκλωτική κίνηση, έχει ακολουθήσει το τέρας μέχρι το τέλος, πράμα που σημαίνει ότι μπορείς πλέον να κινηθείς μόνο αριστερά και δεξιά, γιατί πλέον πίσω σου είναι το αδιέξοδο. Παράλληλα, το τέρας προφανώς αδιαφορεί να κινηθεί πιο μπροστά, να πράξει μια πιο απευθείας επιθετική τακτική ενάντια εσένα ή κάποιου άλλου μέλους της ομάδας σου και απλώς κάθεται 2 μέτρα πιο πέρα από εσάς, κοπανώντας ένα μολυβδοσωλήνα στο πάτωμα, ο οποίος παρά το ότι δεν πετυχαίνει κανέναν σας συγκεκριμένα, κάνει ζημιά και ρίχνει κάτω όλη την ομάδα σου. Ταυτόχρονα.

Με άλλα λόγια, με το καλημέρα έχεις ήδη ξενερώσει. Και εντάξει, μπορεί αυτό να είναι το πλέον έντονο και χτυπητό πρόβλημα που θα συναντήσεις στο Operation Raccoon City, αλλά είναι ενδεικτικό του κλίματος και των γενικότερων ατελειών στον χειρισμό και το gameplay που χαρακτηρίζουν το παιχνίδι.

Σενάριο / Ατμόσφαιρα :

Στο Operation Raccoon City, ελέγχεις μια επίλεκτη ομάδα δολοφόνων της Umbrella που στέλνονται στην πόλη για να αναλάβουν διαφόρων ειδών επικίνδυνες και ανέντιμες αποστολές και – το σημαντικότερο – για να εξαλείψουν ίχνη εμπλοκής της εταιρίας στην καταστροφή που βρήκε την πόλη. Στην διάρκεια των αποστολών, θα περάσεις από πολλά γνωστά σημεία και θα ζήσιες αρκετές γνώριμες από τα παλιά παιχνίδια στιγμές, ειδωμένες υπό διαφορετικό πρίσμα. Πρόκειται για ένα δώρο στους απανταχού κολλημένους με τα Resident Evil, που θα τους φέρει σε πολλαπλά επίπεδα nerdgasm. Και παρά το ότι το παιχνίδι αυτό είναι κατά τα άλλα αυτόνομο και αυτοτελές, εντούτοις είανι φανερό ότι έχει πολύ περισσότερα (τουλάχιστον από πλευράς σεναρίου) να προσφέρει στους βετεράνους παίκτες με καλή μνήμη από τα παλιά. Θα ξανασυναντήσεις – και ενίοτε θα συγκρουστείς! – με χαρακτήρες όπως οι Nicholai Zinoviev, η πάντα αινιγματική Ada Wong, τα αδέρφια Leon και Claire Kennedy. Θα επιστρέψεις σε κλασικές τοποθεσίες από τα προηγούμενα Resident Evil, όπως το Raccoon City police department, το Kendo Gun Shop και τα εργαστήρια της Umbrella.

Και αν και η δουλειά που έχει γίνει, ειδικά στον τομέα των εξωτερικών χώρων είναι αξιοθαύμαστη και αποτυπώνει σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό το χάος που επικρατεί στην κατειλημμένη από τους νεκροζώντανους Raccoon City, το ίδιο δυστυχώς δεν ισχύει και στους εσωτερικούς χώρους, που πέραν από το καλογυαλισμένο και αποστειρωμένο της εμφάνισής τους – παρά το γεγονός ότι γίνεται της πουτάνας το μαγκάλι εκεί μέσα! – είναι πνιγμένοι στο σκοτάδι, εμποδίζοντάς σε να δεις τις κατά τα άλλα καλές λεπτομέρειες που αναμφισβήτητα υπάρχουν στα περιβάλλοντα. Κακά τα ψέματα, το Operation Raccoon City, δεν είναι το αργό, ατμοσφαιρικό Resident Evil που έχεις γνωρίσει στα νιάτα σου. Είναι ένα γρήγορο, πολύ απλό «τύπου» tactical shooter που το σενάριό του εξαντλείται στα κατά καιρούς objectives που πρέπει να ολοκληρώσεις. Δεν υπάρχει survival horror στοιχείο, ούτε αγωνία και suspense για κάποια αλλαγή της πλοκής. Εδώ τρέχεις, πυροβολάς, ξαναγεμίζεις, καλύπτεσαι όπου μπορείς, πετάς το όπλο σου όταν δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις πλέον, βρίσκεις ένα άλλο και επαναλαμβάνεις την διαδικασία.

Χειρισμός / Gameplay :

… πάντως, για καθαρόαιμο shooter παιχνίδι, το Operation Raccoon City είναι υπερβολικά λιτό και ημιτελές στον χειρισμό και το gameplay του, που αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα του. Κατ, αρχήν, το σύστημα κάλυψης συνοψίζεται στην εξής πρόταση : ο χαρακτήρας σου κολλάει αυτόματα πίσω από τις επιφάνειες στις οποίες θα έρθει σε επαφή. Και αν κάτι τέτοιο είναι επαρκές σε κάποιο άλλο είδος παιχνιδιού, σαφέστατα δεν είναι αρκετά ακριβές για ένα παιχνίδι βολών όπου οι λίγες στιγμές που θα καθυστερήσεις κολλημένος σε έναν τοίχο που κατά λάθος ακούμπησες, αντί να τρέξεις, ή που δεν καλύφθηκες εκεί που θα έπρεπε, απαρτίζουν τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου.

To collision detection είναι τραγικό, με αποτέλεσμα να κολλάς σε εχθρούς ενώ δεν είσαι ακόμα ακριβώς πάνω τους, αλλά ένα μέτρο πιο πέρα από αυτούς, ή να τους πυροβολείς για πάντα και εκείνοι να μην πέφτουν, ακόμα και όταν ρίχνεις απανωτά headshots με μια sniper καραμπίνα! Βασικά, το concept είναι ότι δεν αρκεί να στοχεύεις σωστά, αλλά υπάρχει και ένα ΠΟΣΟΣΤΟ των βολών σου που ευστοχούν ή αστοχούν, με το οποίο μπορείς να «παίξεις» ενεργοποιώντας τις διάφορες ειδικές ικανότητες του χαρακτήρα σου, ή ανεβάζοντας επίπεδο σε κάποια χαρακτηριστικά του. Έτσι, τέλεια ευθυγραμμισμένες headshots μπορεί να μην έχουν κανένα αποτέλεσμα, ενώ μια βολή που πήγε λίγο πιο δεξιά ή αριστερά από όσο έπρεπε, να βρίσκει παρόλα αυτά το στόχο της. Τρέχα γύρευε…

Έτερο πλήγμα, είναι η πλήρης έλλειψη κάποιων ελιγμών αποφυγής. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τρέξεις και πατώντας ένα κουμπί να πέσεις στο πάτωμα, πράγμα που μπορεί να είναι πιο «ρεαλιστικό» και βολικό όταν βιάζεσαι να φτάσεις από το ένα σημείο cover στο άλλο, αλλά στην πράξη προκαλεί πολύ περισσότερα προβλήματα. Σκέψου το εξής. Ένας hunter σε κυνηγάει και εσύ τρέχεις χεσμένος επειδή δεν έχεις αρκετά πυρομαχικά ή / και ζωή. Βλέπεις μπροστά σου το πολυπόθητο αντικείμενο που θα σου επιτρέψει να επιστρέψεις δυνατά στη μάχη. Πατάς το αντίστοιχο κουμπί για να το συλλέξεις, αλλά επειδή εκείνη την ώρα έτρεχες, ο χαρακτήρας σου εκτελεί τη βουτιά στο έδαφος, εννοείται χωρίς να πάρει το αντικείμενο. Μέχρι να σηκωθείς, να γυρίσεις πίσω για να το πιάσεις (γενικά είναι αρκετά μυστήριο και δύστροπο όσον αφορά την θέση και την απόσταση που πρέπει να έχεις από ένα αντικείμενο προκειμένου να το πάρεις) ο εχθρός σου σε έχει προλάβει και σε έχει ξεπαστρέψει.

Τα όπλα είναι πολλά και γενικά συμπεριφέρονται όπως θα περίμενες να συμπεριφέρονται, ανάλογα με το είδος τους. Όμως, νιώθουν πολύ… nerf-αρισμένα ρε γαμώτη μου, πολύ ψεύτικα και «λίγα» όσον αφορά τον αντίκτυπό τους. Και αυτό γιατί, παρά το ότι τα ζόμπι χτυπιώνται, διαλύονται και διαμελίζονται αρκετά ικανοποιητικά από τις σφαίρες σου, δεν ισχύει το ίδιο για τους υπόλοιπους εχθρούς όπως οι hunters, οι lickers και οι tyrants που απλά δεν αντιδρούν καθόλου στα χτυπήματά σου, σε σημείο που δεν γνωρίζεις καν αν αυτά έχουν κάποιο αντίκτυπο! Όλα αυτά, συμβαίνουν υπό την συνεχή «ενόχληση» του ότι το σταυρόνημα που εκτελεί τη στόχευση είναι πιο αργό από την ταχύτητα με την οποία κινούνται οι εχθροί (ειδικά αυτοί οι crimson heads πάνε λες και τους έχεις βάλει νέφτι!) και αν και η ταχύτητα του μπορεί να αυξηθεί μέσω των options, ανακαλύπτεις ότι κάτι τέτοιο κάνει τη στόχευση ακόμα δυσκολότερη, όπως και η απενεργοποίηση του auto targeting που ψιλοβοηθάει μεν, αλλά ταυτόχρονα ενίοτε αλλάζει από μόνο του τον στόχο που σημαδεύεις, αν δυο ή περισσότεροι βρίσκονται ταυτόχρονα πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον.

Τέλος, όταν ο εχθρό σου έρθει face to face, οποιαδήποτε προσπάθεια να στοχεύσεις κάτι απλώς πάει για βρούβες. Υπάρχει βέβαια δυνατότητα για melee επιθέσεις, αλλά με τον τρόπο που είναι στημένη σε βάζει να ρίχνεις μπουνιές, κλωτσιές και μαχαιριές στα τυφλά, επειδή η κάμερα δεν προσαρμόζει τη θέση της προκειμένου να σου δείξει επαρκώς τι συμβαίνει γύρω σου.

Πρόβλημα υπάρχει και με την τεχνητή νοημοσύνη, τόσο των εχθρών, όσο και των συμπαικτών σου. Και εντάξει, για τους εχθρούς δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές, τα τέρατα απλά έρχονται κατά πάνω σου και εκτελούν τις επιθέσεις τους. Αλλά οι συμπαίκτες σου σε βοηθούν λίγο έως καθόλου. Κατ’ αρχήν, δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ εντολή προκειμένου να ελέγξεις με κάποιο τρόπο τη μονάδα σου, πχ να τους διατάξεις να σταματήσουν ή να εφορμήσουν σε κάποιο χώρο, να ανταλλάξετε αντικείμενα κλπ. Βασικά καταλήγεις να παίζεις χωρίς να έχεις υπόψην, ούτε υπό έλεγχο το τι κάνουν εκείνη την ώρα τα μέλη της ομάδας σου. Έτσι, είναι πολύ πιθανό να τους δεις να πεθαίνουν από χαζές αιτίες πχ πέφτοντας πάνω σε πασιφανείς περιοχές όπου βρίσκονται νάρκες και τοποθετημένα εκρηκτικά. Ή να πυροβολούν, μαχαιρώνουν κλπ για πάντα ένα ζόμπι, αργώντας υπερβολικά να το σκοτώσουν. Ή στέκονται και δέχονται χτυπήματα. Ή heal-άρουν στο γάμο του καραγκιόζη. Και πάει λέγοντας…

Γραφικά / Ήχος :

Τα γραφικά, αν και «τεχνικά» άσχημα δεν τα λες, είναι εντούτοις χωρίς φαντασία ή κάποια καλλιτεχνική «πουτανιά» που να τα κάνει να ξεχωρίζουν και να μένουν στην μνήμη του παίκτη. Αναμφισβήτητα το δυνατότερο μέρος των γραφικών είναι τα περιβάλλοντα που είναι γεμάτα λεπτομέρεια, αν και πολλές φορές ο κακός φωτισμός δεν σε αφήνει να την εκτιμήσεις όπως πρέπει. Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι βαρετά και στερημένα έμπνευσης, χωρίς παρόλα αυτά να τους υπολείπονται οι λεπτομέρειες. Χειρότερα από όλα είναι τα μοντέλα των τεράτων. Βαρετά και αφάνταστα, έδειχναν πολύ πιο απειλητικά το… 1996, παρά τώρα! Και εντάξει, τα ζόμπι είναι οκ, αλλά τα μοντέλα των lickers, hunters και tyrant είναι χάλια, χωρίς λεπτομέρειες και βασικά μοιάζουν περισσότερο σαν να βγήκαν από μηχάνημα παλαιότερης γενιάς. Και είπαμε : δεν είναι τόσο το ότι τα γραφικά είναι υπό την τεχνική έννοια «χάλια». Απλά, είναι βαρετά, «λίγα» και δεν σε προδιαθέτουν, όπως γινόταν τότε.

Ο ήχος απαρτίζεται από μια ατμοσφαιρική ambient μουσική και κάποια δυνατά «εμβατηριακά» μουσικά θέματα που συνοδεύουν τη δράση. Οι ήχοι από τα όπλα είναι κάπως nerf-αρισμένοι και λίγοι, ενώ εκπληκτικά λίγα είναι και τα υπόλοιπα ηχητικά εφέ και οι ήχοι που βγάζουν τα ζόμπι και τα τέρατα. Το voice acting των συμπαικτών σου είναι καλής ποιότητας, αλλά οι ατάκες που λένε είναι υπερβολικά λίγες και επαναλαμβανόμενες.

Online / Multiplayer:

Το online περιεχόμενο σαφέστατα προσθέτει αξία στο παιχνίδι, προσθέτοντας 4 modes μάχης, αρκετά ενδιαφέροντα και συναρπαστικά. Παρόλα αυτά, τα προβλήματα στον χειρισμό και τη στόχευση παραμένουν και μπορεί να αποφέρουν απογοητευτικούς θανάτους, αλλά τουλάχιστον εκεί ξέρεις πως ότι εμποδίζει και εκνευρίζει εσένα, κάνει το ίδιο και στους ανθρώπινους αντιπάλους σου! Επιπλέον, υπάρχει αρκετό DLC περιεχόμενο που μπορείς να αγοράσεις και να εμπλουτίσεις το παιχνίδι, με νέα όπλα, στολές, multiplayer χάρτες αλλά και ομάδες με διαφορετικό η κάθε μια single player campaign. Το πρώτο πακέτο διανέμεται δωρεάν και είναι το πρώτο μέρος ενός άκρως ενδιαφέροντος καινούριου campaign με μια ομάδα «καλών» επίλεκτων αστυνομικών, που παρά τις διαφορές στην εμφάνιση, παίζουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και έχουν τις ίδιες ικανότητες με τα αντίστοιχα μέλη της Wolfpack Unit.

Ρεζουμέ :

Το Resident Evil : Operation Raccoon City είναι – παρά το πολύ έξυπνο και ενδιαφέρων concept του – ένα βαθιά ελαττωματικό και σαφέστατα ημιτελές παιχνίδι, γεμάτο ατέλειες και προβλήματα σχεδόν σε κάθε του τομέα. Παρόλα αυτά, με κάποιον ανεξήγητο τρόπο κατορθώνει να παραμείνει διασκεδαστικό για αρκετό καιρό. Υπάρχει κάτι πολύ φρέσκο και τονωτικό στο να παίζεις τους κακούς σε μια ιστορία και ένα videogame σύμπαν που παίζει τώρα πάνω από 15 (!!!) χρόνια. Είναι πολύ ικανοποιητικό να γαζώνεις νεκροζώντανους τριγυρίζοντας στα σκοτεινιασμένα ερείπια της Raccoon City, στους δρόμους και στις γειτονιές της, όπου εκεί είναι και που το παιχνίδι πραγματικά απογεώνεται. Είναι πόρωση, ΚΑΒΛΑ που επιτέλους μπορείς απλά να σαπίσεις τα κουφάρια στο ξύλο, να τα κλωτσήσεις, να τα πετσοκόψεις, να τους στρίψεις το λαιμό. Και ας γίνεται όλο αυτό με ημιτελή και ελαττωματικό τρόπο. Παρά τα αναμφισβήτητα ελαττώματά του, το Operation Raccoon City είναι με κάποιον ανεξήγητο τρόπο σαν αποτέλεσμα σαφώς μεγαλύτερο από το απλό άθροισμα των επιμέρους χαρακτηριστικών του.

Γραφικά & ήχος : 3 / 5

Gameplay & Χειρισμός : 1,5 / 5

Ατμόσφαιρα & Σενάριο : 2,5 / 5

Value for money : 3,5 / 5

Συνολικά πόσα πιάνει: 3 / 5