Μάστορας : Lucio Fulci

Παίχτες : Christopher George, Catriona MacColl & Carlo De Mejo

Με δυο λογάκια :

Σε μια μικρή πόλη της Νέας Αγγλίας, ονόματι Dunwich, ένας ιερέας αυτοκτονεί στον χώρο του νεκροταφείου της εκκλησίας. Ο ιερός χώρος βεβηλώνεται και οι πύλες της κόλασης ανοίγουν, επιτρέποντας στους νεκρούς να σηκωθούν ξανά και να τραφούν από τους ζωντανούς. Ένας δημοσιογράφος με μια μέντιουμ προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο να κλείσουν τις πύλες της κολάσεως πριν επέλθει η μέρα των αγίων Πάντων που θα σηματοδοτήσει την κατάληψη του κόσμου από τους νεκρούς…

Αναλυτικότερα :

Σαπίλα ρε μάγκα μου! Ο μεγάλος μαέστρος Lucio Fulci μεγαλουργεί και εδώ, στο θεωρητικά πρώτο μέρος της άτυπης «τριλογίας του θανάτου» - τα άλλα δυο είναι το αριστουργηματικό “The Beyond”, γνωστό στην χώρα μας ως «Η Έβδομη Πύλη της Κολάσεως» και τρίτο μέρος το εξίσου κλασικό «The House by the Cemetery». Και μπορεί το The Beyond να είναι το αναμφισβήτητο αριστούργημά του, καθώς σε αυτό αποτυπώνεται καλύτερα από ποτέ το σκοτεινό όραμά του, εντούτοις η πιο βαθιά ατμοσφαιρική ταινία του, εκείνη που έχει σαφέστατα το μεγαλύτερο φορτίο σαπίλας και θανατίλας (!!!) αλλά και η πιο συγκεντρωμένη στο θέμα της, είναι το "City of the Living Dead".

Τώρα, όσοι ξέρουν και αγαπούν Lucio Fulci, απλά ξέρουν αυτό το ακατέργαστο διαμάντι και το αναγνωρίζουν ως έχει. Για τους υπόλοιπους, εξηγώ : μην περιμένεις πολλά πράματα όσον αφορά εξηγήσεις, ή ένα σενάριο εντός σαφώς καθορισμένων πλαισίων στο οποίο τα πάντα βγάζουν κάποτε νόημα. Κάτι τέτοιο ανέκαθεν δεν έπαιζε στις ταινίες του μεγάλου μαέστρου του τρόμου. Αυτό που θα δεις από τον Fulci, από τις πλέον κορυφαίες του στιγμές, έως και αυτές της παρακμής του, είναι ένα σκοτεινό, μη καθορισμένο όραμα που έπαιζε εκείνη την ώρα στο κεφάλι του, εικόνες που μιλούν περισσότερο στο συναίσθημα και τη φαντασία, παρά στη λογική του θεατή. Μια σκηνοθεσία μη ρεαλιστική, αργή, ιμπρεσσιονιστική. Το έργο του Fulci, ακόμα και στις χειρότερες στιγμές του (που σαφέστατα υπήρξαν) ποτέ δεν υπήρξε πρόζα : ήταν ανέκαθεν ποίηση, σκοτεινή και με μια βαθιά, σχεδόν λατρευτική προσκόλληση στον θάνατο και τις σχετικές με αυτός υπερφυσικές καταστάσεις.

Εδώ, όπως σε κάθε καλή του ταινία, ο Fulci δικαιώνει τον τίτλο του ως «ο πατέρας του gore» με σκηνές γραφικής βίας που απλά ακόμα δεν έχουν ξεπεραστεί. Αλλεπάλληλες σκηνές σύνθλιψης κρανίων, η κλασική σκηνή όπου ένα τρυπάνι περνάει από ένα κεφάλι και η πιο ενοχλητική από όλες, εκείνη με την υπέροχη Daniela Doria (που αρκετές φορές κακοποιήθηκε, διαμελίστηκε κλπ κατά τις διάφορες συνεργασίες της με τον Fulci!) όπου ξερνάει όλο το… γαστρεντερικό της σύστημα! Κατά τα άλλα, αυτό που κάνει το City of the Living Dead να ξεχωρίζει, είναι η βαθιά, σχεδόν αφόρητη ατμόσφαιρά του που διαχρονικά στέλνει θα τον κάθε αληθινό φαν των ταινιών τρόμου σε απίστευτα ταξίδια! Είναι τόσο καλό που σχεδόν του συγχωρείς το κάπως «πέτσινο» τελευταίο μέρος (αυτός ο κακός πέθανε υπερβολικά εύκολα, γαμώτη μου!) και το αμφιλεγόμενο φινάλε.

Ρεζουμέ :

Οι φίλοι των ταινιών τρόμου το έχουν ήδη δει και λατρέψει. Οι υπόλοιποι… θα χρειαστούν αποφασιστικότητα και γερό στομάχι! Ο Fulci δεν είναι για όλους!

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :

Οι φίλοι του H.P. Lovecraft φαντάζομαι ότι έχουν ήδη μπριζωθεί και μόνο από την αναφορά του Dunwich στην εισαγωγή αυτού του άρθρου. Δυστυχώς όμως, η θρυλική πόλη που φαντάστηκε ο μεγάλος συγγραφέας, δεν ζωντανεύει περισσότερο, πέραν από αυτή την απλή αναφορά του ονόματος. Είναι εξάλλου γνωστό ότι ανέκαθεν ο Fulci ήθελε να φτιάξει μια ταινία εμπνευσμένη από τις ιστορίες του Lovecraft και αρκετές φορές χρησιμοποίησε σχετικές αναφορές στις ταινίες του. Δυστυχώς, οι παραγωγοί του δεν θεώρησαν ότι μια τέτοια κίνηση θα ήταν εμπορικά βιώσιμη, καθώς τότε ο Fulci είχε γίνει περιβόητος ως «ο τύπος που γυρίζει τις ταινίες με τα ζόμπι» και το κοινό διψούσε για ακόμα περισσότερες ταινίες με κουφάρια που να τρώνε τα μυαλά των ζωντανών (μιλάμε τώρα για μια περίοδο που οι zombie movies ήταν στο peak τους) έτσι, το κινηματογραφικό όραμα του σκηνοθέτη έμεινε ανολοκλήρωτο, κάτι που έμελλε να γίνει για αυτόν ένα σαράκι που τον κατέτρωγε μέχρι και τον θάνατό του…

Παρά το ότι οι Γερμανοί αποτέλεσαν την μεγαλύτερη αγορά του eurohorror, όπως και το μεγαλύτερο κοινό του Fulci, αυτή η ταινία ήταν απαγορευμένη στην Γερμανία, όπου μέχρι το 2001, βγήκε σε 3 (!!!) διαφορετικές (λογοκριμένες) version και η μια απαγορευόταν μετά την άλλη! Το ορίτζιναλ, αυθεντικό έργο είναι ακόμα απαγορευμένο στην χώρα της Μέρκελ…

Όπως στις περισσότερες ταινίες του, έτσι και εδώ ο Fulci κάνει μια μικρή, cameo εμφάνιση, παίζοντας στην συγκεκριμένη περίπτωση τον πολύ μικρό ρόλο του ιατροδικαστή…

Πόσα πιάνει; Ανεκτίμητη!!!