Dark Souls

Εταιρία : Namco Bandai Games

Πλατφόρμα : ps3 xbox 360 και σύντομα και στα pc με την πολυαναμενόμενη «Prepare to Die» edition

Με δυο λογάκια :

Ένα role-playing παιχνίδι διαφορετικό από όλα τα άλλα, που μεταφέρει τον παίκτη σε έναν καταπληκτικό, ανοιχτό και επιβλητικό κόσμο. Παίρνοντας τα στάνταρ πρότυπα sword and sorcery φαντασίας, το Dark Souls τα ραφινάρει, τα ανανεώνει και τα χρησιμοποιεί με τέτοια μαστοριά που τελικά καταλήγει να είναι μια σχολή από μόνο του. Παράλληλα, με το σαδιστικά δύσκολο (αλλά δίκαιο!) gameplay του, δεν είναι απλά ένα παιχνίδι που θα απασχολήσει τον παίκτη για πολλές ώρες, αλλά πάνω από όλα του επιβάλλει να αλλάξει τελείως τον τρόπο που αντιλαμβάνεται και παίζει videogames.

Τα Θετικά :

Καταπληκτικός, ανοιχτός, τεράστιος κόσμος, ασύλληπτη ατμόσφαιρα. Βασικά, μιλάμε ίσως για το πιο σκοτεινό και υποβλητικό παιχνίδι που φτιάχτηκε ποτέ…

Πολλά, τελείως ξεχωριστά και άκρως θεαματικά boss fights που φτάνουν στα άκρα την ικανότητα, την επιμονή αλλά και την πειθαρχία του παίκτη.

Άψογος χειρισμός και σύστημα μάχης με μοναδική ακρίβεια σε κάθε χτύπημα.

Online περιεχόμενο διαφορετικό από κάθε τι έχεις δει μέχρι τώρα.

Απίστευτο βάθος, προοπτικές, επιλογές και δυνατές, δραστικές επιπτώσεις σε κάθε πράξη του παίκτη.

Είναι ατέλειωτο : το περιεχόμενο που προσφέρει είναι πολύ απλά υπερβολικά πολύ για τα λεφτά του. Μιλάμε για τουλάχιστον 100+ ώρες για να το τερματίσεις πρώτη φορά, χωρίς να χρησιμοποιείς εκτεταμένα οδηγούς και walkthrough. Μετά, άγνωστος αριθμός ωρών στο New Game+ (που ξεκλειδώνει μόλις τερματίσεις το παιχνίδι) και δεν μετράμε καν τις ώρες που θα περάσεις μαζί του online. Βασικά, δεν είναι ένα παιχνίδι που το παίζεις για κάποιες μέρες. Είναι από τα παιχνίδια που τα παίζεις μήνες, ίσως και χρόνια! 

Τα Αρνητικά :

Πτώση του frame rate σε κάποιες περιοχές και περιπτώσεις.

Προβληματικό σύστημα target lock

Αβυσσαλέα, τυραννική, αδυσώπητη, σαδιστική δυσκολία που θα αποθαρρύνει πολλούς παίκτες από το να το εκτιμήσουν.

Κάποια σημεία πολύ απλά δεν μπορείς να τα βρεις αν δεν συμβουλευτείς έναν οδηγό ή walkthrough. Το αυτό ισχύει αρκετές φορές και για τις επιπτώσεις των αποφάσεών σου.

το τέλος του είναι κάπως «λίγο» σε σχέση με το υπόλοιπο έπος.

Αναλυτικότερα :

Πολλά παιχνιδάκια εκεί έξω διεκδικούν τον τίτλο του ατμοσφαιρικού. Τα περισσότερα χρησιμοποιούν φτηνιάρικα κόλπα, εύκολα ξαφνιάσματα, πιασάρικη θεματολογία, αίματα και άντερα για να ξεγελάσουν – έστω προσωρινά – τον παίκτη. Κάποια, λίγα από αυτά, το καταφέρνουν. Ακόμη λιγότερα, γράφουν ιστορία και γίνονται κλασικά. Ένα μικρό ποσοστό από αυτά μπορούν να είναι ακόμη και διαχρονικά, να παίζονται το ίδιο άνετα, παρά το πεπερασμένο της ηλικίας τους, όσα χρόνια και αν περάσουν. Και ένα, δυο από αυτά (ανά δεκαετία) γράφουν ιστορία σαν έργα τέχνης. Ε, λοιπόν, ένα από αυτά είναι το Dark Souls!!! Και αν μη τι άλλο, το δικαιούται. Το Dark Souls, άργησε πολύ να έρθει. Βασικά, έχει από πίσω του τόνους δουλειάς που δεν φαίνονται με το πρώτο μάτι. Βλέπεις, η From Software, δεν είναι πρωτάρα εταιρία στο χώρο. Είναι από τις παλιές καραβάνες, και αν το όνομά της δεν σου λέει και πολλά πράγματα, αυτό είναι επειδή οι τύποι πολύ απλά είναι υπερβολικά εκλεκτικοί με τους τίτλους που παράγουν. Που βασικά είναι 2 όλοι και όλοι : η σειρά “Armored Core” που έχει να κάνει με μάχες με γιγάντια ρομπότ, και η rpg σειρά “King’s Field” που πλέον μετονομάστηκε σε σειρά “Souls”.

Δεν είναι μόνο ότι τα παιχνίδια της κάθε σειράς είναι άρτια από μόνα τους. Είναι το ότι βασικά το κάθε παιχνίδι της σειράς είναι μια δραστική αναβάθμιση και ανανέωση σε κάθε τομέα της ορίτζιναλ ιδέας και του οράματος που έχουν για αυτό οι δημιουργοί του. Καθώς τα χρόνια περνούν και η τεχνολογία προχωράει τους προσφέρονται ολοένα και πιο καινούρια και ισχυρά εργαλεία για να δώσουν στα όνειρά τους ψηφιακή μορφή. Και όσον αφορά το θέμα των rpg, το όραμά τους ήταν ανέκαθεν ένας βαθιά ατμοσφαιρικός, διαφορετικός από όλους τους άλλους κόσμος, ανοιχτός στην εξερεύνησή του, λιτός και δωρικός στην πρόζα του, απαισιόδοξος – σχεδόν καταθλιπτικός – στο συναίσθημά του, και ξεχωριστά δύσκολος στην κατάκτησή του. Έτσι λοιπόν, το Dark Souls δεν θα ήταν το παιχνίδι που είναι αν δεν είχαν προηγηθεί η κορυφαία 4λογία King’s Field, το Eternal Ring αλλά και το μετριότερο της σειράς, Ever Grace που αν και διαφορετικά παιχνίδια μεταξύ τους, όλα κυνηγάνε το ίδιο όνειρο και διαποτίζονται από τις ίδιες αρχές και αρετές. Και φυσικά, το περιβόητο Demon’s Souls του 2009, ένα παιχνίδι τελείως διαφορετικό από την πλέμπα αλλά και από τις μεγάλες roleplaying παραγωγές που όμως φαντάζουν πλέον απελπιστικά ίδιες μεταξύ τους. Και αν οι προ του 2009 τίτλοι (που βγήκαν αποκλειστικά σε psone και ps2) δεν ήταν και τα πιο δημοφιλή παιχνίδια της εποχής τους, αυτό δεν ίσχυσε για το Demon’s Souls που προσέχτηκε, βραβεύτηκε και εντυπωσίασε για την βαθιά ατμόσφαιρα και την ασυνήθιστη δυσκολία του. To Dark Souls ξαναπιάνει το νήμα, φτιάχνοντας μια τελείως διαφορετική ιστορία και κόσμο και κάνει ότι πρέπει να κάνει κάθε καλό sequel : είναι μεγαλύτερο, βαθύτερο, εντυπωσιακότερο, σκοτεινότερο, ΑΚΟΜΗ πιο δύσκολο αλλά και πιο ικανοποιητικό από τον προκάτοχό του.

Ας μιλήσουμε για τα «τεχνικά» του παιχνιδιού. Το Dark Souls είναι ένα παιχνίδι δράσης και ρόλων όπου με προοπτική τρίτου προσώπου (βλέποντας το ανθρωπάκι σου «από πίσω» αλλά έχοντας πλήρη έλεγχο της κάμερας) κινείσαι σε ένα τεράστιο και ανοιχτό περιβάλλον. Πριν αρχίζεις να παίζεις, περνάς από μια διαδικασία παρόμοια με τα υπόλοιπα παιχνίδια ρόλων : της δημιουργίας χαρακτήρα. Φτιάχνεις τον χαρακτήρα σου διαλέγοντας το φύλο, τον σωματότυπο και την κλάση του. Και εκτοξεύεσαι σε έναν απίστευτα σκοτεινό και ατμοσφαιρικό κόσμο γεμάτο από μυστηριώδη περιβάλλοντα, φρικαλέους δαίμονες και ατέλειωτους νεκροζώντανους, προσπαθώντας να επιβιώσεις αλλά και να φτιάξεις τον δικό σου θρύλο στο παιχνίδι. Η ιδιαίτερα χαλαρή – έως λιτή – σεναριακή του δομή σου δίνει μια πρακτικά απεριόριστη ελευθερία κινήσεων. Και αν και μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια εμπειρία που στερείται νοήματος, ε, πλανάται μακράν, γιατί η αριστουργηματική δόμηση του παιχνιδιού επιτρέπει στον κάθε παίκτη να φτιάξει τη δική του, ξεχωριστή ιστορία στο παιχνίδι, αντί να τριγυρίζει απλώς σαν την άδικη κατάρα.

Σενάριο / Ατμόσφαιρα :

Και το ταξίδι ξεκινάει… Ακολουθώντας δωρικές αφηγηματικές γραμμές, ελάχιστους διαλόγους (φερ’ ειπείν ο χαρακτήρας σου δεν μιλάει ποτέ!) εντυπωσιακά λίγους non player characters - οι οποίοι μάλιστα τις περισσότερες φορές δεν έχουν να σου πουν κάτι χρήσιμο ή κάτι που να βγάζει καν νόημα! - και κυρίως την εκτεταμένη χρήση ασαφών περιγραφών και νοημάτων, το Dark Souls είναι βαθιά ιμπρεσσιονιστικό όσον αφορά το σενάριό του. Σου δίνει πολλές ιδέες και σε βάζει να δουλέψεις τη φαντασία σου για να τις ερμηνεύσεις όπως νομίζεις εσύ. Και έτσι ταξιδεύεις, χάνεσαι, καταδιώκεσαι, βασανίζεσαι σε έναν κόσμο που πείθει απόλυτα σαν η μετενσάρκωση μιας μακάβριας εναλλακτικής μετά θάνατον ζωής, μιας βαθιάς στρέβλωσης και κατακερμάτωσης της πραγματικότητας από την βλαστήμια αιώνων που διέπραξαν άπληστοι, διεφθαρμένοι θεοί. Δραπετεύοντας από ένα απομονωμένο, απαγορευμένο από όλο τον κόσμο άσυλο των νεκροζώντανων, ένα γιγάντιο γεράκι σε ταξιδεύει στην γη των αρχαίων θεών, το Lordran. Εκεί προσπαθείς να εξερευνήσεις τα χνάρια μιας μυστήριας, συβηλλικής προφητείας που μιλάει για τον επίλεκτο που θα συγκρουστεί με τις δυνάμεις του κόσμου και θα τον αναγεννήσει κατά τη θέλησή του…

Γραφικά / Ήχος :

Ένας γιγάντιος κόσμος, άψογα οπτικοποιημένος, με ασύλληπτη απόδοση στην μοναξιά και την ερήμωσή του. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με γραφική αρτιότητα, αλλά με κάτι πολύ πιο δύσκολο να επιτευχθεί, με αισθητική υπεροχή, προοπτική και όραμα. Αν το πάρεις αυστηρά τεχνικά πχ, το God of War 3 και πολλά άλλα παιχνίδια έχουν σαφώς καλύτερα γραφικά. Αυτό που ξεχωρίζει είναι το art direction. Όλα, μα ΟΛΑ ταιριάζουν μεταξύ τους στήνοντας το ατμοσφαιρικό σκηνικό. Ετοιμόρροπα κάστρα, στοιχειωμένα ερείπια, εγκαταλειμμένοι ναοί, κατακόμβες, σπηλιές, λίμνες και καταρράχτες, πύργοι και φρούρια, σκοτεινά δάση και κοιτάσματα από μυστηριώδεις λαμπερούς κρυστάλλους. Και μέσα σε αυτά κινούνται νεκροζώντανοι οπλισμένοι και τυλιγμένοι σε κάπες, μιασματικοί γίγαντες, ερπετάνθρωποι, δράκοι, αιθέρια φαντάσματα, μυστηριώδεις μαυροφορεμένες φιγούρες που σε καταδιώκουν, δαίμονες απίστευτοι στη σύλληψη και στο μέγεθός τους.

Ο ήχος είναι λιτός και βασικά στο 99% του παιχνιδιού περιορίζεται σε πολύ καλής ποιότητας ηχητικά εφέ. Τα σπαθιά συγκρούονται μεταξύ τους, ασπίδες τσακίζουν, πανοπλίες κροταλίζουν, οι απέθαντοι μουρμουρίζουν και οι μεγαλύτεροι δαίμονες βγάζουν αποκαρδιωτικά ουρλιαχτά που κάνουν την οθόνη να τρέμει. Όλοι οι npc’s έχουν το δικό τους speech, αλλά οι ατάκες που ψελλίζουν είναι λίγες και επαναλαμβανόμενες. Η πλήρη απουσία της μουσικής βαθαίνει την ατμόσφαιρα της εξερεύνησης και κάνει ακόμα πιο κρίσιμη την κατάσταση στα πολλά και εκπληκτικά boss fights όπου αιφνίδια ξεπροβάλλει και κυριαρχεί στο προσκήνιο, γεμίζοντας τα ηχεία με μοναδικής ποιότητας εκκωφαντικές συμφωνικές μελωδίες και μακάβρια χορωδιακά φωνητικά που ανεβάζουν την αγωνία σου τόσο πολύ, που είναι πιθανό να χρειαστεί να την χαμηλώσεις – αν όχι να την κλείσεις! – για να συγκεντρωθείς καλύτερα στη μάχη, τα χέρια σου να γίνουν πιο σταθερά, η καρδιά σου να πάει στη θέση της…

Χειρισμός / Gameplay :

Καλύτερός σου φίλος, αλλά και εχθρός στο ταξίδι αυτό θα είναι ο χειρισμός. Εξηγώ. Όλα είναι άψογα τοποθετημένα, δεδομένου του πόσο πολύπλοκος και απαιτητικός είναι ο χειρισμός. Παρόλα αυτά, οι εντολές αντιστοιχούν στα κουμπιά του χειριστηρίου με τόσο «οργανικό» τρόπο που σου γίνεται σχεδόν δεύτερη φύση. Η τοποθέτηση των εντολών, τα shortcuts, όλα μα ΟΛΑ είναι άψογα. Η ίδια σχεδόν ψυχαναγκαστική ακρίβεια χαρακτηρίζει το gameplay. Κάθε χτύπημα που δίνεις ή δέχεσαι είναι εξωφρενικά ακριβές, το νιώθεις αληθινό και άκρως «μπιφτεκωτό», το collision detection είναι άψογο και γενικά το παιχνίδι εκτελεί τις εντολές με ακρίβεια και ζήλο μετρονόμου. Και κάπου εδώ υπάρχει το μεγάλο – ας το πούμε – πρόβλημα. Κάθε εντολή που δίνεις ενόσω εκτελείς ήδη κάποια κίνηση, αυτόματα και αμετάκλειτα «κλειδώνεται» σαν η επόμενη κίνηση που θα εκτελέσει ο χαρακτήρας σου. Παράδειγμα. Βλέπεις ένα άνοιγμα στην άμυνα του αντιπάλου σου. Χτυπάς και – λόγω άγχους, κεκτημένης ταχύτητας και της συνήθειας του button mashing που μας έχουν μάθει τα υπόλοιπα βιντεοπαιχνίδια – πατάς πχ και δεύτερη φορά το πλήκτρο της επίθεσης. Αυτό σημαίνει ότι εφόσον τελειώσει η πρώτη σου επίθεση, ο χαρακτήρας σου θέλοντας και μη θα πραγματοποιήσει και δεύτερη, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να την διακόψει για να πχ σηκώσει την ασπίδα του ή να κάνει ένα αμυντικό ρολάρισμα. Το αποτέλεσμα είναι, ο αντίπαλός σου να ανακτήσει την ισορροπία του μετά το πρώτο χτύπημα, να σου ανταποδώσει, εσύ να χτυπάς λυσσασμένα το πλήκτρο της άμυνας ή του sidestep και ο χαρακτήρας σου να μην εκτελεί επειδή έχει «κλειδώσει» σαν επόμενη κίνηση δεύτερη επίθεση επειδή εσύ ήσουν νευρόσπαστο και πάτησες κατά λάθος το πλήκτρο του χτυπήματος 2 φορές αντί για μια. Και έτσι δέχεσαι την επίθεση του αντιπάλου στο δόξα πατρί. Και – πιθανότατα – πεθαίνεις. Συμπέρασμα πρώτο. Δεν βαράμε αλόγιστα τα πλήκτρα. Κάθε μάχη είναι ένα μίνι χορευτικό. Θέλει χρόνο και υπομονή. Θέλει να ξέρεις πότε να κάνεις άμυνα, parry, κύλισμα, επίθεση. Αν δεν είσαι υπομονετικός, δεν προχωράς.

Στην ψυχαναγκαστική ακρίβεια του χειρισμού, έρχεται να προστεθεί και ο ψυχαναγκαστικός ρεαλισμός του, για να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα για τον παίκτη. Το σπαθί σου είναι ακριβές, με την έννοια ότι θα προσγειωθεί ΑΚΡΙΒΩΣ εκεί που θα το στείλεις. Αν λοιπόν εσύ σπαθίζεις στον γάμο του καραγκιόζη, το σπαθί σου να ανακλαστεί σε τοίχους, πόρτες και ότι άλλο άθραυστο εμπόδιο, ακυρώνοντας την επίθεσή σου και ανοίγοντας την άμυνά σου σε ένα ακόμα χτύπημα. Που – πιθανότατα – θα σε σκοτώσει. Το περιβάλλον είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας της μάχης και πρέπει να το έχεις πάντα υπόψη σου, ακόμα και αν η ανάγκη για να κάνεις κάτι τέτοιο δεν είναι προφανής. Αν δεν εκμεταλλευτείς την υψομετρική διαφορά για να καταφέρεις κάποια πολύ δυνατά χτυπήματα στους asylum demon και Taurus demon, θα κακοπεράσεις. Και θα σε σκοτώσουν. Αν πας να τα βάλεις με 2 – 3 (για παραπάνω δεν το συζητάμε καν) αντιπάλους, χωρίς να βρεις έναν χώρο που να σε ευνοεί ώστε να τους αναγκάσεις να στριμωχτούν και να σε αντιμετωπίσουν ένας ένας, τότε πολύ απλά και ανεξάρτητα από το level ή τον εξοπλισμό που φοράς, θα σε σκοτώσουν. Αν τρέξεις αέρα πατέρα σε μια ανεξερεύνητη περιοχή χωρίς να κοιτάς γύρω σου, θα πέσεις από ένα γκρεμό ή μια στενή γέφυρα. Και θα πεθάνεις. Αν όπου πας δεν έχεις συνεχώς ανεβασμένη την ασπίδα σου, κάποια στιγμή ένα σπαθί θα έρθει από το πουθενά (επειδή, εκτός από ικανοί να σε σκοτώσουν ασχέτως level και εξοπλισμού, οι undead του Dark Souls είναι και ύπουλοι καριόληδες! Κρύβονται πίσω από γωνίες, καφασωτά πορτών κλπ). Και θα σε σκοτώσει. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε : εδώ δεν υπάρχει ούτε pause στο παιχνίδι, ούτε τίποτα. Όσο ψάχνεσαι στα menus του παιχνιδιού, η δράση συνεχίζεται κανονικά. Και αν αυτό επέλεξες να το κάνεις σε ένα χώρο όπου υπάρχουν εχθροί, τότε – μάντεψε! – θα πεθάνεις.

Αν δεν το έκανα αρκετά σαφές στην προηγούμενη παράγραφο, στο Dark Souls θα πεθάνεις. Πολλές φορές. Δεν αυτό ένα σχήμα λόγου, ούτε προσπαθώ να εντυπωσιάσω, ή να σε ψαρώσω, επειδή πολύ απλά και αναπόφευκτα, στο Dark Souls θα πεθάνεις. Πολλές, πολλές φορές. Είναι μια κατάσταση εκνευριστική, απογοητευτική, συχνά εξοργιστική. Αλλά είναι και ένα εργαλείο. Ο θάνατος εδώ, ανάλογα με το πώς θα το δει κανείς είναι και «φίλος» σου. Σε προετοιμάζει για ότι δεις και αντιμετωπίσεις παρακάτω και είναι αφορμή για να μελετήσεις τα patterns της επίθεσης των εχθρών, τον αριθμό τους και την διάταξή τους στην πίστα, τις ιδιαιτερότητες του περιβάλλοντος κλπ. Και αν δεν το κάνεις, αν δεν διδαχθείς τίποτα από τον προηγούμενο θάνατό σου, θα πεθάνεις ξανά μέχρι να μάθεις. Εξάλλου, το ίδιο το παιχνίδι σε προειδοποιεί για αυτό με τον πλέον γραφικό τρόπο : ένα τεράστιο PREPARE TO DIE είναι γραμμένο στο κουτί του παιχνιδιού και  - πίστεψε με –για κάθε άλλο παρά λόγους εντυπώσεων είναι βαλμένο εκεί!

Σαν να μην έφτανε αυτό, ο θάνατος σου δεν ενεργοποιεί κανένα φλώρικο autosave / load και λοιπές ευκολίες. Ξέχνα τα αυτά. Το μόνο save που θα βρεις, είναι ένα save & exit τύπου Diablo 2. Όταν πεθάνεις, επανεμφανίζεσαι σε ένα από τα σχετικά σημεία που υπάρχουν για αυτόν ακριβώς το λόγο και λέγονται bonfires. Ταυτόχρονα, όλες οι ψυχές (κοινώς, τα experience points που λειτουργούν ταυτόχρονα και σαν χρήμα) που έχεις μαζέψει μέχρι τώρα, χάνονται και παραμένουν στον τόπο που πέθανες, σε ένα σημείο που είναι σημαδεμένο με μια ματωμένη κηλίδα. Έχεις μια και μόνο ευκαιρία για να φτάσεις σε αυτό το σημείο και να τα ξαναμαζέψεις. Αν πεθάνεις πριν γίνει αυτό, τα χάνεις για πάντα. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε : κάθε φορά που πεθαίνεις ή ξεκουράζεσαι σε μια bonfire, όλοι οι εχθροί (πλην των bosses και κάποιων σπέσιαλ εχθρών) ξαναεμφανίζονται στα σημεία που βρισκόντουσαν!!! Με άλλα λόγια, όχι απλά είναι προκλητικά εύκολο – βασικά αναπόφευκτο – να πεθάνεις, αλλά όλη η πρόοδος που έκανες καθαρίζοντας ένα επίπεδο, ότι μάζεψες μετά από ώρες δουλειάς, μπορεί πολύ απλά να χαθεί από μια παραμικρή απροσεξία. Ζόρι; Και λίγα λες!

Online / Multiplayer:

Ακολουθώντας την καλή παράδοση του προκατόχου του, Demon's Souls, το Dark Souls έχει μια εξαιρετική και άκρως πρωτότυπη γκάμα online χαρακτηριστικών που αλλάζουν άρδην το παιχνίδι, ακόμα και στο single player, αλλά επιπλέον επιμηκύνουν απεριόριστα τη διάρκεια ζωής του στο multiplayer. Όντας μονάχα συνδεδεμένος στο ίντερνετ, και τίποτα άλλο να μην κάνεις, ο κόσμος του παιχνιδιού γεμίζει από μηνύματα που σου αφήνουν άλλοι παίκτες που έπαιξαν κάποτε online και πέρασαν από το ίδιο σημείο με εσένα. Επιπλέον, μπορείς να δεις σαν μια φευγαλέα, φασματική σκιά τον θάνατο άλλων παικτών στην περιοχή που βρίσκεσαι και έτσι να έχεις μια μικρή ιδέα σχετικά με το τι να περιμένεις. Εννοείται ότι μπορείς και εσύ να αφήσεις τα δικά σου μηνύματα για να τα δουν, ακόμα και να τα βαθμολογήσουν οι άλλοι, ανάλογα με τη χρησιμότητα τους! Επιπλέον μπορείς να «εισβάλλεις» στον κόσμο άλλων παικτών για να τους βοηθήσεις πχ αφήνοντας τους αντικείμενα ή πολεμώντας στο πλευρό τους σε μια δύσκολη boss fight (λες και υπάρχουν εύκολες!) ή για να… τους δολοφονήσεις! Και φυσικά, είναι περιττό να πούμε πως ότι μπορείς να κάνεις σε άλλους, το αυτό μπορεί να συμβεί και σε εσένα.

Ρεζουμέ :

Μπορώ να πω πολλά, πολλά ακόμη πράγματα για το Dark Souls και τα αμέτρητα μυστήρια του. Για το σύστημα με τα covenants και το πώς μπορεί να επηρεάσει την εμπειρία σε single αλλά και στο multiplayer. Για το σύστημα με το humanity, και αυτό της δημιουργίας εξοπλισμού, για τα ΑΠΕΙΡΑ κρυμμένα αντικείμενα, περιοχές και χαρακτήρες του. Όπως και να έχει είναι όλα αυτά σταγόνα στον ωκεανό ενός πραγματικά εξαιρετικού παιχνιδιού, ενός έργου τέχνης που όμοιά του βλέπουμε μια με δυο φορές τη δεκαετία. Το Dark Souls δεν ζητά, ΑΠΑΙΤΕΙ αφοσίωση, αυτοσυγκέντρωση και ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ από τον παίκτη. Απαιτεί για πάρτη του να απωλέσεις όλες τις βλαμένες συνήθειες που σε φόρτωσαν τα υπόλοιπα βιντεοπαιχνίδια της γενιάς του. Το button mashing, την εξάρτηση σε συνεχόμενα auto save, το γρήγορο, ανάλαφρο και πρόχειρο παίξιμο.

Το Dark Souls δεν είναι ένας χαρούμενος περίπατος σε άλλον ένα χρωματιστό κόσμο Tolkien-ικής φαντασίας. Είναι μια μεθοδική ΟΔΥΣΣΕΙΑ σε έναν τρομακτικό, άγνωστο, μακάβριο κόσμο. Ο χαρακτήρας σου – και κατά προέκταση εσύ – θα νιώσεις μόνος, διοκώμενος από παντού, ενίοτε εκνευρισμένος και αδικημένος από την σαδιστική δυσκολία του. Είναι όμως απίστευτο το πόσο πολύ αυτός ο επιβλητικός, καταθλιπτικός κόσμος θα αποτυπωθεί στο μυαλό σου, θα σε καλεί συνεχώς να επιστρέψεις για να βυθιστείς στην απόκοσμη ομορφιά του. Το Dark Souls, όπως όλα τα πράγματα που πραγματικά αξίζουν στη ζωή, δεν είναι για όλους. Όσοι πιστοί και αληθινοί gamers θα το αναγνωρίσουν σαν το διαμάντι που όντως είναι. Μοναδικό του πραγματικά κακό στοιχείο : παίρνει όλα τα videogames που έχεις παίξει μέχρι τώρα και τα κακοποιεί, τα σουβλίζει αμείλικτα και διασκορπίζει τα κουρέλια τους στη συνείδησή σου. Τερματίζοντας το συνειδητοποιείς πως ότι παίξεις από εδώ και στο εξής δεν θα είναι ίδιο… όλα τα παιχνίδια φαντάζουν μετά από αυτό πλέον υπερβολικά εύκολα, επιφανειακά, ανάξια λόγου…

Γραφικά & ήχος : 4,5 / 5

Gameplay & Χειρισμός : 4,5 / 5

Ατμόσφαιρα & Σενάριο : 5 / 5

Value for money : 5 / 5

Συνολικά πόσα πιάνει: 5 / 5