Εναλλακτικός Τίτλος : Για τα λεφτά τα κάνεις όλα
Μάστορας : ο ίδιος με το προηγούμενο, Oliver Stone
Παίχτες : Michael Douglas, Frank Langella, Shia LaBeouf (μα τι όνομα κι αυτό!)
Πόσα πιάνει; ...πάντως τα πιάνει τα λεφτά του...
Με δυό λογάκια :
Ο γνωστός χρηματιστής – μεγαλοκαρχαρίας (Michael Douglas) αποφυλακίζεται μετά από 8 χρόνια και βγαίνει σε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από αυτόν που ήξερε. Παράλληλα, ο (επίσης τσακάλι - χρηματιστής) αρραβωνιαστικός της κόρης του, που τυγχάνει να τον θαυμάζει σαν πρότυπο, τον πλησιάζει για να μάθει από αυτόν αλλά και για να τον βοηθήσει να επανασυνδεθεί με την κόρη του. Όλα αυτά με φόντο τον χαοτικό κόσμο του χρηματιστηρίου, που θα γίνει ακόμα χαοτικότερος ένεκα της οικονομικής κρίσης. Μέσα στον κυκεώνα, θα καταφέρει να τα βρει με τον εαυτό και την οικογένειά του, ή θα ανακύψει στις παλιές του συνήθειες; Γιατί ως γνωστόν, πρώτα βγαίνει η ψηχή του ανθρώπου και μετά το χούι του...
Αναλυτικότερα :
Εντάξει, υπήρχε πολύ καλός λόγος να βγει ένα δεύτερο Wall Street, ένεκα των χαλεπών καιρών που περνάμε. Οι συνθήκες το κάνουν αν μη τι άλλο άκρως επίκαιρο και ενδιαφέρων. Δεύτερον, η καριέρα του Oliver Stone είχε πάρει εδώ και αρκετά χρόνια την κάτω βόλτα και χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα δυναμικό comeback. Το καταφέρνει εδώ; Ναι μεν, αλλά μάλλον όχι όπως τότε. Εντάξει, δεν έχω δει το αυθεντικό “Wall Street”. Και οποιαδήποτε γνώση σχετικά με οικονομικά, είναι 100% ασύμβατη με τον εγκέφαλό μου, απλά δε μπορώ να την επεξεργαστώ. Οπότε, δε μπορώ να πω ότι είμαι απόλυτα σίγουρος για την αλήθεια και την αντικειμενικότητα των καταστάσεων που περιγράφονται, καθώς και για την ορθότητα των απόψεων που αναπτύσσονται. Όμως, ότι είδα μου φαντάζει επαρκώς αληθινό. Και κατά τη γνώμη μου, αυτό το “Wall Street” ειδικά η πρώτη μιάμιση και βάλε ώρα του (από την μαμούθ διάρκεια των 2 ωρών και 15 περίπου λεπτών) κωλολέει. Έχει ερμηνείες κορυφής – ιδιαίτερα από τον Michael Douglas, έναν συμπαθέστατο Shia LaBeouf (μα τι όνομα κι αυτό!) και είναι πάντα απόλαυση να βλέπω (έστω για λίγο) τον Frank Langella στην οθόνη μου και αισθάνομαι ότι έστω αργά, αυτός ο ΜΕΓΑΛΟΣ ηθοποιός επιτέλους δικαιώθηκε, ακόμα και από τους “ποιοτικούς” της πιάτσας. Όχι ότι το είχε ανάγκη βέβαια, αλλά λέμε τώρα...
Η σκηνοθεσία είναι νευρική και ζωντανότερη από ποτέ. Προφανώς, εδώ ο βετεράνος σκηνοθέτης βρισκόταν σε μεγάλα κέφια. Αφήγηση γρήγορη, κοφτή, εγκεφαλική, ζόρικη, πανέξυπνη, αν και σε σημεία κάνει λίγο κοιλίτσα, ένεκα την τερατώδους διάρκειας της ταινίας. Καταπληκτικοί διάλογοι, στυλ, ατμόσφαιρα, attitude, τα πάντα όλα. Και όσοι ψαρώνετε μην τυχόν σας πέσει λιγουλάκι βαρύ, μη φοβού, είναι απρόσμενα απαλλαγμένο από εξεζητημένες ορολογίες και θεωρίες και καταφέρνει να κάνει τα νοήματά του εξαιρετικά λιανά προκειμένου να τα καταλάβει ο οποιοσδήποτε. Περισσότερο πρόκληση θα είναι να συμβαδίσεις με τους ταχέις ρυθμούς του, παρά να καταλάβεις τα όσα λένε. Και αν δεν υπήρχε το ξενέρωτο τελευταίο κομμάτι και το ανεκδιήγητο φινάλε που μετατρέπει εντός πενταλέπτου το Wall Street σε χαζορομαντική οικογενειακή κωμεντί, ο κόσμος όλος θα μιλούσε για τη μεγάλη επιστροφή του Oliver Stone. Αλλά όπως και να έχει, καταδιασκέδασα με το “Wall Street”. Μου θύμισε καλό, παλιομοδίτικο σινεμά και εκείνες τις πολιτικές – δικαστικές ταινίες σταθμούς της 10ετίας του '80. παρόλα αυτά, καταφέρνει να είναι φρεσκότατο και (παρά το ότι πραγματεύεται ένα απύθμενα ξενέρωτο θέμα κατά τη γνώμη μου, δηλαδή τη λατρεία των χρημάτων) συναρπαστικότατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου