Εταιρία : EA
Πλατφόρμα : XBOX 360, PS3, PC
Με δυό λογάκια :
Το έπος του πρώτου Dead Space επιστρέφει και ακολουθεί πιστά το τρίπτυχο : ομορφότερο, μεγαλύτερο, θεαματικότερο.
Τα Θετικά :
Τα πάντα όλα : ατμόσφαιρα, γραφικά, ήχος, gameplay, χειρισμός, δυσκολία, διάρκεια. Ο Issaac έχει επιτέλους προσωπικότητα.
Τα Αρνητικά :
Ο Isaac είναι κομματάκι πιο αργοκίνητος απ'όσο θα έπρεπε. Σενάριο που θα μπορούσε να είναι και καλύτερο – κάνει και “κοιλίτσα” στη μέση του παιχνιδιού. Δεν έχει καμία καινοτομία, ούτε παρουσιάζει κάποια εξέλιξη στο gameplay, σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι που βγήκε πριν τόσα χρόνια. Κάποια από τα καινούρια όπλα (αλλά και κάποια από τα παλιά) δε θα τα χρησιμοποιήσεις ποτέ. Το Online / multiplayer κομμάτι προσφέρει “λιγότερα” από όσα θα μπορούσε και είχαν υποσχεθεί. Προκειμένου να “ξεκλειδώσεις” όλο το downloadable content πρέπει να τα έχεις “στάξει” στην εταιρία, με διάφορους χαζούς τρόπους.
Πόσα πιάνει; 4,5 / 5 και λίγα βάζω
Αναλυτικότερα :
Εντάξει. Τα ψέματα τελείωσαν. Άσε κάτω ότι παιχνιδάκι έπαιζες γιατί ο βασιλιάς των survival horror επέστρεψε και είναι πιο μεγαλόπρεπος, φιλόδοξος και... κ@βλωμένος από ποτέ! Όσοι από εσάς έχουν διαβάσει το προηγούμενο ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΑΤΟ review μου για το πρώτο “DEAD SPACE” ξέρουν ακριβώς για τι μιλάμε. Όσοι δεν το έχουν διαβάσει ακόμα... ε, σας συνηστώ να το ρίξετε μια ματιά γιατί όπως και τα παιχνίδια, έτσι και τα αντίστοιχα review, για λόγους οικονομίας χώρου, χρόνου και λέξεων, εν ολίγοις λαμβάνουν δεδομένο ότι μια σχετική επαφή με το ορίτζιναλ “Dead Space”, ο παίκτης πρέπει να την έχει. Για όσους επιμένουν να προσεγγίσουν το παιχνίδι... αδιάβαστοι, η ΕΑ έχει προνοήσει, παρέχοντας ένα πολύ περιληπτικό briefing σχετικά με τα όσα συνέβησαν στο πρώτο παιχνίδι και μετά σε πετά κατ'ευθείαν στη δράση.
Η ιστορία εκτυλίσσεται 3 χρόνια μετά το περιστατικό της καταστροφής του planetcracking vessel “Ishimura”. Ο ήρωας, Isaac Clarke, μοναδικός επιζών από το μοιραίο σκάφος, ξυπνά σε έναν διαστημικό σταθμό, ονόματι “The Sprawl” με πλήρη αμνησία του χρονικού διαστήματος που πέρασε εκεί. Σύντομα, οι τρόμοι από τους οποίους προσπαθούσε να ξεφύγει, οι αδυσώπητοι Necromorphs επιστρέφουν και καταλαμβάνουν τον διαστημικό σταθμό. Για άλλη μια φορά, ο Isaac θα πρέπει να παλέψει με νύχια και δόντια για να επιβιώσει, να συλλέξει τα τσακισμένα κομμάτια μνήμης του για να καταλάβει το τι ακριβώς συμβαίνει, να αγωνιστεί ενάντια στη λογική του που καταρρέει με αποτέλεσμα να υποφέρει από φριχτές ψευδαισθήσεις σχετικά με τη νεκρή κοπέλα του Nicole, που πλέον τον “στοιχειώνει” και, τέλος, να δώσει ένα τέλος σε αυτή την εκ νέου εισβολή των necromorph. Αυτά τα ολίγα, και ακόμα δεν ξεκινήσαμε!
Γραφικά / Ήχος :
Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς, είναι το πόσο καλύτερα είναι τα γραφικά. Αν και το πρωτότυπο παιχνίδι επίσης τα πήγαινε πολύ καλά σε αυτό τον τομέα, το “Dead Space 2” πραγματικά διαπρέπει. Μιλάμε ίσως για τον πιο ολοκληρωμένο γραφικά τίτλο μέχρι στιγμής για το PS3. Και ναι, δείχνει καλύτερα ακόμα και από το “God of War 3”!!! Τα πάντα λάμπουν σε full high definition (1080p) τα μοντέλα των χαρακτήρων και των τεράτων είναι ΑΨΟΓΑ και εξόχως φρικιαστικά, οι εκφράσεις των προσώπων είναι λεπτομερέστατες και σύμφωνες με τα συναισθήματα που πρέπει να εκφράζουν και επιπλέον με πολύ καλό συγχρονισμό των χειλιών των χαρακτήρων στις ατάκες που προφέρουν. Εξίσου σημαντικό lifting έχει γίνει και στα περιβάλλοντα που πλέον δεν περιορίζονται στους κλειστοφοβικούς σκοτεινούς διαδρόμους που απάρτιζαν το “Ishimura” του πρώτου παιχνιδιού. Καθώς η βάση “Sprawl” όπου λαμβάνει χώρα η δράση είναι πολύ μεγαλύτερη και εφόσον λειτουργούσε σαν είδος πόλης στο διάστημα όπου ζούσαν μόνιμα άνθρωποι εκει, όλο αυτό γίνεται με έξυπνους τρόπους αφορμή για πληθώρα ετερόκλητων περιβάλλοντων, από στενούς διαδρόμους, living quarters που θυμίζουν λόμπυ ξενοδοχείου, τον πιο φρικιαστικό παιδικό σταθμό που έχεις δει ποτέ (μετά το σχολείο στα 2 πρώτα “Silent Hill”!) την εκκλησία της αίρεσης των Unitologists και πολλά περιβάλλοντα με αντιβαρύτητα, στο κλιμακοστάσιο, εκτός της βάσης, στο αφιλόξενο διάστημα. Κοινώς, το μάτι δεν κουράζεται ποτέ, και στα νέα περιβάλλοντα ενίοτε πρέπει να γίνεται επανεκτίμηση των τακτικών του παίκτη, καθώς οι ίδιες στρατηγικές που εφαρμόζονται σε ένα κλειστό μακρόστενο διάδρομο, δεν πιάνουν σε μια ανοιχτή αλάνα, σε διασταυρούμενα περάσματα ή σε έναν αχανή χώρο εκτός της βάσης, χωρίς οξυγόνο και βαρύτητα.
Ο ήχος ακολουθεί εν ολίγοις τα γνωστά καλά μονοπάτια που χάραξε το πρώτο παιχνίδι, με ουσιαστική απουσία – εκτός από πολύ λίγες κρίσιμες στιγμές – soundtrack, απαρτιζόμενος κυρίως από ήχους του περιβάλλοντος (πχ αντικείμενα που πέφτουν) και φυσικά τα trademark αποτρόπαια ουρλιαχτά των necromorphs που κυριολεκτικά παγώνουν το αίμα. Εδώ, περισσότερο ίσως από κάθε άλλο παιχνίδι, ο ήχος είναι πλέον σημαντικό στοιχείο καθώς πάντα θα υπάρχει μια – έστω παραμικρή – ηχητική προειδοποίηση σχετικά με κάποιο τέρας που παραμονεύει στο χώρο που βρίσκεται ο Isaac. Φυσικά, πολλοί ήχοι είναι παραπλανητικοί και για “ψάρωμα” με αποτέλεσμα η αγωνία να παρατείνεται, το ίδιο και η απόλαυση που αντλεί ο παίκτης από τον τίτλο. Τέλος, άψογοι είναι και οι πολυπληθείς διάλογοι, τόσο από θέμα ποιότητας / ποσότητας / καθαρότητας, όσο και από τη συναισθηματική απόδοσή τους από τους ηθοποιούς.
Όλα αυτά απαρτίζουν μια ατμόσφαιρα που όμοιό της δεν υπάρχει πλέον – το τοποθετώ προσωπικά στα πλέον ατμοσφαιρικά παιχνίδια κονσόλας όλων των εποχών, μετά τα Resident Evil 1 & 2, Silent Hill 1 & 2, και τις σειρές Alone in the Dark & Fatal Frame. Κοινώς, είναι πρόκληση και θέλει αρκετό “στομάχι” για να το παίξει κανείς νύχτα, ολομόναχος με τα όλα τα φώτα κλειστά και τον ήχο στη διαπασών. Η μιαρή, αποπνικτική ατμόσφαιρα της εισβολής των necromorphs, το κλίμα της καταστροφής και του επικείμενου θανάτου που περιβάλλει τον Isaac δεν αποτελεί απλά αθροιστικό αποτέλεσμα την ηχητικής και γραφικής πανδαισίας, αλλά και της αισθητικής. Τα μοντέλα των τεράτων είναι ιδιαίτερα “οργανικά” ασυνήθιστα, γνήσια ενοχλητικά στο μάτι. Οι πάμπολλες σκηνές θανάτου και καταστροφής, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που προορίζονται για τον χαρακτήρα σας πριν την εμφάνιση του “game over” είναι αξιοθαύμαστα άμεσες, αποτρόπαιες και “πονάνε” ποικιλοτρόπως! Τα τέρατα κόβονται από την ισχύ των όπλων σας σε πολλά ματωμένα κομμάτια, ουρλιάζοντας και σφαδάζοντας από τον πόνο. Ο χαρακτήρας σας δεν πεθαίνει απλώς, αλλά μετατρέπεται σε τσακισμένα κομμάτια από κρέας. Προσωπικά θεωρώ κορυφαία εκείνη προς το τέλος του παιχνιδιού, στο mini game όπου ελέγχεις μια βελόνα την οποία πρέπει να καρφώσεις στο μάτι του ολοένα και πιο πανικόβλητου Isaac, με ηχητικό υπόβαθρο τους παλμούς του που ανεβαίνουν κλιμακωτά με το άγχος του, όσο η βελόνα πλησιάζει!
Κοινώς, μιλάμε για ένα παιχνίδι αυστηρά για ενήλικες, που είναι ακόμα πιο βίαιο και αιματηρό από το πρώτο. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει εδώ στους προγραμματιστές της ΕΑ που δεν ψάρωσαν από την επιτυχία του πρώτου παιχνιδιού και δεν αποπειράθηκαν να μειώσουν τη γραφική βια για να κάνουν το δεύτερο μέρος προσιτό σε ακόμα μεγαλύτερη μερίδα κοινού. Τρόμος και σφαγή που δεν σε θέλουν απλά για θεατή, αλλά μπαίνουν με υποχθόνιο τρόπο κάτω από το πετσί σου και μετουσιώνονται σε γνήσια εσωτερική ανατριχίλα! Μιλάμε ίσως για ένα από τα πιο βίαια παιχνίδια όλων των εποχών! Επιπλέον : είναι απίστευτα δύσκολο να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα, αγωνία και suspense σε ένα sequel, όταν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού στον παίκτη έχει ήδη καεί λόγω του πρώτου παιχνιδιού. Πλέον, ο παίκτης γνωρίζει τι είναι το “Dead Space”, ξέρει περί τίνος θέματος πραγματεύεται, ποιά είναι τα τέρατα και οι “κακοί” της υπόθεσης, γενικά ξέρει τι να περιμένει. Κι όμως, όλα αυτά επιτυγχάνονται και με το παραπάνω, με έναν αριστοτεχνικό, σχεδόν μαγικό τρόπο, χωρίς περιττές προσθήκες στο πολύ καλό lore του παιχνιδιού, χωρίς φτηνά κολπάκια και δοκιμασμένες συνταγές. Τα πάντα καταφέρνουν να είναι πιο φρέσκα και έντονα από ποτέ. Και αυτό το επίτευγμα είναι – πραγματικά – τόσο σπάνιο, όσο και αξιοθαύμαστο.
Χειρισμός / Gameplay :
Το 'χετε παίξει το πρώτο παιχνίδι; Ε, τότε, έχετε παίξει και το δεύτερο! Ο χειρισμός είναι ακριβώς ΙΔΙΟΣ και απαράλλαχτος με το αυθεντικό “Dead Space”. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να φανεί κομματάκι βαρύς στους νεοφερμένους, καθώς απαιτεί ταυτόχρονη χρήση όλων των πλήκτρων του χειριστηρίου και πολλούς διάφορους συνδυασμούς αυτών. Ωστόσο, η ταξινόμηση των λειτουργιών γίνεται με τόσο έξυπνο και εργονομικό τρόπο που μετά από ελάχιστη ώρα, γίνεται δεύτερη φύση του παίκτη. Μοναδική προσθήκη στον χειρισμό είναι τα πιο ολοκληρωμένα controls του Isaac, όταν βρίσκεται σε περιβάλλον χωρίς βαρύτητα. Πλέον δεν μεταβαίνει απλώς από επιφάνεια σε επιφάνεια, αλλά “πετάει” κανονικά στο κενό, παρέχοντάς του τη δυνατότητα για μάχη και εξερεύνηση σε κάθε διάσταση. Κρίμα που οι περιοχές που εκμεταλλεύονται τις καινούριες δυνατότητες του χειρισμού είναι τόσο πολύ λίγες...
Το gameplay εμπλουτίζεται με ακόμα περισσότερα όπλα (με προσωπικά αγαπημένο μου το detonator) και όλα έχουν δυο ξεχωριστές χρήσεις που ενεργοποιούνται με το πάτημα του αντίστοιχου συνδυασμού πλήκτρων. Παράλληλα, όλα τα κλασικά όπλα επιστρέφουν και λειτουργούν ακριβώς όπως τα ξέρατε. Το αυτό ισχύει και για τα stasis & kinesis modules, που πλέον αποκτούν ιδιαίτερα αυξημένη στρατηγική σημασία, λόγω της ανεβασμένης δυσκολίας και του IQ των τεράτων. Τέλος, πέρα από τα όπλα, μπορείτε και να αγοράσετε και διάφορες στολές για τον Isaac (και όχι απλά να αναβαθμίζετε την αρχική του, όπως στο πρώτο παιχνίδι) πράγμα που συνεισφέρει τα μέγιστα στην γραφική ποικιλία.
Και κάπου εδώ, αξίζει να αναφερθούμε στην πλέον ειδοποιό διαφορά σε σχέση με το παλιό “Dead Space” : τούτο εδώ είναι πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό για τον παίκτη! Οι Necromorphs βάλανε μυαλό! Βέβαια, αυτό είναι κάτι το αναμενόμενο αν αναλογιστεί κανείς το ότι ο Isaac τους έχει ήδη κόψει τον κώλο μια φορά. Πλέον χρησιμοποιούν διάφορες στρατηγικές για να σας προσεγγίσουν, αποφεύγουν ενεργά τις βολές σας, περικυκλώνουν, χρησιμοποιούν αεραγωγούς και άλλες παράπλευρες οδούς για να την πέσουν στον Isaac. Άλλοτε επιτίθονται μαζικά, στήνουν ενέδρες, το “παίζουν” ψόφιοι για να σας ξεγελάσουν. Δηλαδή καμιά σχέση με τα τέρατα του πρώτου παιχνιδιού που απλά έτρεχαν ουρλιάζοντας καταπάνω σας, άιντε και να χρησιμοποιούσαν που και που κανέναν αεραγωγό. Επιπλέον, τα τέρατα σχεδόν ποτέ δεν έρχονται μόνα τους, αλλά σε ορδές και σε αριθμούς – και ρυθμούς μεγαλύτερους σε σχέση με ότι σε είχε συνηθίσει το πρώτο παιχνίδι. Πλέον, τα stasis και kinesis εργαλεία του Isaac δεν είναι διακοσμητικά, αλλά απαραίτητα στοιχεία του gameplay, όπως και οι κανονικοί και alternative τρόποι χρήσης των όπλων, καθώς – ειδικά στο δεύτερο μέρος του παιχνιδιού – θα πρέπει αφενός να κάνετε προσεκτικό scouting και “προετοιμασία” του κάθε χώρου πριν μπείτε, αφετέρου θα πρέπει υπερβολικά πολλές φορές να κάνετε μέσα σε δέκατα δευτερολέπτου διαλογή σχετικά με ποιο από τα τέρατα που εφορμούν ταυτόχρονα κατά πάνω σας πρέπει πρώτο να πυροβολήσετε, ποιό να “παγώσετε”, ποιό να ζμπρώξετε κλπ...
Πράγμα που οδηγεί στο μοναδικό ουσιαστικό παράπονό μου σχετικά με το “Dead Space 2” : ο χαρακτήρας σας είναι πιο αργοκίνητος απ' όσο θα έπρεπε, ή μάλλον τα τέρατα είναι ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ από εσάς, απ' όσο θα έπρεπε και ο χώρος για να κάνεις μανούβρες και αποφυγές είναι σχεδόν πάντα περιορισμένος. Αποτέλεσμα : πολλοί θάνατοι – και ενδεχομένως στιγμές εκνευρισμού και απογοήτευσης – στους πιο ανυπόμονους / απρόσεκτους παίκτες και κάποιοι – ευτυχώς λίγοι - “φτηνιάρικοι” θάνατοι σε φάσεις που στην πέφτουν πάνω από 2 τέρατα ταυτόχρονα από μέρη που δεν μπορείς να δεις (πχ αποσπώμενα τμήματα από το ταβάνι) που ελάχιστα αν αργήσεις να αντιδράσεις, είναι παραπάνω από αρκετός χρόνος για να σου “ρουφήξουν” όλη την ενέργεια, όση πολλή και να σου απομένει.
Κερασάκι στην τούρτα, η πολύ μεγάλη (για παιχνίδι του είδους) διάρκεια, τα 15 ΤΕΡΑΣΤΙΑ επίπεδα (θέλει περίπου 1 ώρα το καθένα, τουλάχιστον στο πρώτο playthrough και δεδομένου ότι παίζεις και ψιλομεθοδικά και όχι σαν κάφρος) και τα 5 διαφορετικά επίπεδα συσκολίας, τα πολλά unlockable όπλα και στολές, τα achievements και δε συμμαζεύεται...
Online / Multiplayer:
Άκουσα παραπονάκια για το online. Βασικά περιορίζεται σε τοπικό δίκτυο και είναι ουσιαστικά ένα οργανωμένο “κυνηγητό” (με διάφορα game modes, αλλά η ουσία του παραμένει η ίδια) μεταξύ παικτών που υποδύονται άλλοτε humans και άλλοτε Necromorphs. Και ναι, το να παίζεις έναν necromorph είναι απίστευτα cool! Από την άλλη, δε θεωρώ την έλλειψη επιπλέον περιεχόμενου τόσο μεγάλη αμαρτία. Θέλω να πω, μιλάμε για το “Dead Space”, ένα κατεξοχήν single player παιχνίδι, όχι για Call of Duty όπου το διαδικτυακό παιχνίδι είναι εξίσου, αν όχι και πιο σημαντικό από single player! Συνεπώς, την παρουσία online περιεχομένου εδώ τη λαμβάνω υπόψη περισσότερο σαν “δώρο” παρά σαν αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας του “Dead Space”. Εξ ου και το δέχομαι θετικά, παρά τις όποιες – θεωρητικές – ελλείψεις του.
Ρεζουμέ :
Το σύνολο είναι τόσο καλό που αποζημιώνει και με το παραπάνω κάποια επιμέρους ελαττωματάκια του. Το πιο ατμοσφαιρικό, βίαιο, “ενήλικο” παιχνίδι των τελευταίων ετών και ένα από τα καλύτερα του είδους του, όλων των εποχών! Συνιστάται ανεπιφύλακτα.
Γραφικά : 5 / 5
Ήχος : 5 / 5
Gameplay : 4,5 / 5
Χειρισμός : 4,5 / 5
Ατμόσφαιρα : 5 / 5
Σενάριο : 4 / 5
Value for money : 5 / 5
Συνολικά πόσα πιάνει: 4,5 / 5
Πλατφόρμα : XBOX 360, PS3, PC
Με δυό λογάκια :
Το έπος του πρώτου Dead Space επιστρέφει και ακολουθεί πιστά το τρίπτυχο : ομορφότερο, μεγαλύτερο, θεαματικότερο.
Τα Θετικά :
Τα πάντα όλα : ατμόσφαιρα, γραφικά, ήχος, gameplay, χειρισμός, δυσκολία, διάρκεια. Ο Issaac έχει επιτέλους προσωπικότητα.
Τα Αρνητικά :
Ο Isaac είναι κομματάκι πιο αργοκίνητος απ'όσο θα έπρεπε. Σενάριο που θα μπορούσε να είναι και καλύτερο – κάνει και “κοιλίτσα” στη μέση του παιχνιδιού. Δεν έχει καμία καινοτομία, ούτε παρουσιάζει κάποια εξέλιξη στο gameplay, σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι που βγήκε πριν τόσα χρόνια. Κάποια από τα καινούρια όπλα (αλλά και κάποια από τα παλιά) δε θα τα χρησιμοποιήσεις ποτέ. Το Online / multiplayer κομμάτι προσφέρει “λιγότερα” από όσα θα μπορούσε και είχαν υποσχεθεί. Προκειμένου να “ξεκλειδώσεις” όλο το downloadable content πρέπει να τα έχεις “στάξει” στην εταιρία, με διάφορους χαζούς τρόπους.
Πόσα πιάνει; 4,5 / 5 και λίγα βάζω
Αναλυτικότερα :
Εντάξει. Τα ψέματα τελείωσαν. Άσε κάτω ότι παιχνιδάκι έπαιζες γιατί ο βασιλιάς των survival horror επέστρεψε και είναι πιο μεγαλόπρεπος, φιλόδοξος και... κ@βλωμένος από ποτέ! Όσοι από εσάς έχουν διαβάσει το προηγούμενο ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΑΤΟ review μου για το πρώτο “DEAD SPACE” ξέρουν ακριβώς για τι μιλάμε. Όσοι δεν το έχουν διαβάσει ακόμα... ε, σας συνηστώ να το ρίξετε μια ματιά γιατί όπως και τα παιχνίδια, έτσι και τα αντίστοιχα review, για λόγους οικονομίας χώρου, χρόνου και λέξεων, εν ολίγοις λαμβάνουν δεδομένο ότι μια σχετική επαφή με το ορίτζιναλ “Dead Space”, ο παίκτης πρέπει να την έχει. Για όσους επιμένουν να προσεγγίσουν το παιχνίδι... αδιάβαστοι, η ΕΑ έχει προνοήσει, παρέχοντας ένα πολύ περιληπτικό briefing σχετικά με τα όσα συνέβησαν στο πρώτο παιχνίδι και μετά σε πετά κατ'ευθείαν στη δράση.
Η ιστορία εκτυλίσσεται 3 χρόνια μετά το περιστατικό της καταστροφής του planetcracking vessel “Ishimura”. Ο ήρωας, Isaac Clarke, μοναδικός επιζών από το μοιραίο σκάφος, ξυπνά σε έναν διαστημικό σταθμό, ονόματι “The Sprawl” με πλήρη αμνησία του χρονικού διαστήματος που πέρασε εκεί. Σύντομα, οι τρόμοι από τους οποίους προσπαθούσε να ξεφύγει, οι αδυσώπητοι Necromorphs επιστρέφουν και καταλαμβάνουν τον διαστημικό σταθμό. Για άλλη μια φορά, ο Isaac θα πρέπει να παλέψει με νύχια και δόντια για να επιβιώσει, να συλλέξει τα τσακισμένα κομμάτια μνήμης του για να καταλάβει το τι ακριβώς συμβαίνει, να αγωνιστεί ενάντια στη λογική του που καταρρέει με αποτέλεσμα να υποφέρει από φριχτές ψευδαισθήσεις σχετικά με τη νεκρή κοπέλα του Nicole, που πλέον τον “στοιχειώνει” και, τέλος, να δώσει ένα τέλος σε αυτή την εκ νέου εισβολή των necromorph. Αυτά τα ολίγα, και ακόμα δεν ξεκινήσαμε!
Γραφικά / Ήχος :
Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς, είναι το πόσο καλύτερα είναι τα γραφικά. Αν και το πρωτότυπο παιχνίδι επίσης τα πήγαινε πολύ καλά σε αυτό τον τομέα, το “Dead Space 2” πραγματικά διαπρέπει. Μιλάμε ίσως για τον πιο ολοκληρωμένο γραφικά τίτλο μέχρι στιγμής για το PS3. Και ναι, δείχνει καλύτερα ακόμα και από το “God of War 3”!!! Τα πάντα λάμπουν σε full high definition (1080p) τα μοντέλα των χαρακτήρων και των τεράτων είναι ΑΨΟΓΑ και εξόχως φρικιαστικά, οι εκφράσεις των προσώπων είναι λεπτομερέστατες και σύμφωνες με τα συναισθήματα που πρέπει να εκφράζουν και επιπλέον με πολύ καλό συγχρονισμό των χειλιών των χαρακτήρων στις ατάκες που προφέρουν. Εξίσου σημαντικό lifting έχει γίνει και στα περιβάλλοντα που πλέον δεν περιορίζονται στους κλειστοφοβικούς σκοτεινούς διαδρόμους που απάρτιζαν το “Ishimura” του πρώτου παιχνιδιού. Καθώς η βάση “Sprawl” όπου λαμβάνει χώρα η δράση είναι πολύ μεγαλύτερη και εφόσον λειτουργούσε σαν είδος πόλης στο διάστημα όπου ζούσαν μόνιμα άνθρωποι εκει, όλο αυτό γίνεται με έξυπνους τρόπους αφορμή για πληθώρα ετερόκλητων περιβάλλοντων, από στενούς διαδρόμους, living quarters που θυμίζουν λόμπυ ξενοδοχείου, τον πιο φρικιαστικό παιδικό σταθμό που έχεις δει ποτέ (μετά το σχολείο στα 2 πρώτα “Silent Hill”!) την εκκλησία της αίρεσης των Unitologists και πολλά περιβάλλοντα με αντιβαρύτητα, στο κλιμακοστάσιο, εκτός της βάσης, στο αφιλόξενο διάστημα. Κοινώς, το μάτι δεν κουράζεται ποτέ, και στα νέα περιβάλλοντα ενίοτε πρέπει να γίνεται επανεκτίμηση των τακτικών του παίκτη, καθώς οι ίδιες στρατηγικές που εφαρμόζονται σε ένα κλειστό μακρόστενο διάδρομο, δεν πιάνουν σε μια ανοιχτή αλάνα, σε διασταυρούμενα περάσματα ή σε έναν αχανή χώρο εκτός της βάσης, χωρίς οξυγόνο και βαρύτητα.
Ο ήχος ακολουθεί εν ολίγοις τα γνωστά καλά μονοπάτια που χάραξε το πρώτο παιχνίδι, με ουσιαστική απουσία – εκτός από πολύ λίγες κρίσιμες στιγμές – soundtrack, απαρτιζόμενος κυρίως από ήχους του περιβάλλοντος (πχ αντικείμενα που πέφτουν) και φυσικά τα trademark αποτρόπαια ουρλιαχτά των necromorphs που κυριολεκτικά παγώνουν το αίμα. Εδώ, περισσότερο ίσως από κάθε άλλο παιχνίδι, ο ήχος είναι πλέον σημαντικό στοιχείο καθώς πάντα θα υπάρχει μια – έστω παραμικρή – ηχητική προειδοποίηση σχετικά με κάποιο τέρας που παραμονεύει στο χώρο που βρίσκεται ο Isaac. Φυσικά, πολλοί ήχοι είναι παραπλανητικοί και για “ψάρωμα” με αποτέλεσμα η αγωνία να παρατείνεται, το ίδιο και η απόλαυση που αντλεί ο παίκτης από τον τίτλο. Τέλος, άψογοι είναι και οι πολυπληθείς διάλογοι, τόσο από θέμα ποιότητας / ποσότητας / καθαρότητας, όσο και από τη συναισθηματική απόδοσή τους από τους ηθοποιούς.
Όλα αυτά απαρτίζουν μια ατμόσφαιρα που όμοιό της δεν υπάρχει πλέον – το τοποθετώ προσωπικά στα πλέον ατμοσφαιρικά παιχνίδια κονσόλας όλων των εποχών, μετά τα Resident Evil 1 & 2, Silent Hill 1 & 2, και τις σειρές Alone in the Dark & Fatal Frame. Κοινώς, είναι πρόκληση και θέλει αρκετό “στομάχι” για να το παίξει κανείς νύχτα, ολομόναχος με τα όλα τα φώτα κλειστά και τον ήχο στη διαπασών. Η μιαρή, αποπνικτική ατμόσφαιρα της εισβολής των necromorphs, το κλίμα της καταστροφής και του επικείμενου θανάτου που περιβάλλει τον Isaac δεν αποτελεί απλά αθροιστικό αποτέλεσμα την ηχητικής και γραφικής πανδαισίας, αλλά και της αισθητικής. Τα μοντέλα των τεράτων είναι ιδιαίτερα “οργανικά” ασυνήθιστα, γνήσια ενοχλητικά στο μάτι. Οι πάμπολλες σκηνές θανάτου και καταστροφής, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που προορίζονται για τον χαρακτήρα σας πριν την εμφάνιση του “game over” είναι αξιοθαύμαστα άμεσες, αποτρόπαιες και “πονάνε” ποικιλοτρόπως! Τα τέρατα κόβονται από την ισχύ των όπλων σας σε πολλά ματωμένα κομμάτια, ουρλιάζοντας και σφαδάζοντας από τον πόνο. Ο χαρακτήρας σας δεν πεθαίνει απλώς, αλλά μετατρέπεται σε τσακισμένα κομμάτια από κρέας. Προσωπικά θεωρώ κορυφαία εκείνη προς το τέλος του παιχνιδιού, στο mini game όπου ελέγχεις μια βελόνα την οποία πρέπει να καρφώσεις στο μάτι του ολοένα και πιο πανικόβλητου Isaac, με ηχητικό υπόβαθρο τους παλμούς του που ανεβαίνουν κλιμακωτά με το άγχος του, όσο η βελόνα πλησιάζει!
Κοινώς, μιλάμε για ένα παιχνίδι αυστηρά για ενήλικες, που είναι ακόμα πιο βίαιο και αιματηρό από το πρώτο. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει εδώ στους προγραμματιστές της ΕΑ που δεν ψάρωσαν από την επιτυχία του πρώτου παιχνιδιού και δεν αποπειράθηκαν να μειώσουν τη γραφική βια για να κάνουν το δεύτερο μέρος προσιτό σε ακόμα μεγαλύτερη μερίδα κοινού. Τρόμος και σφαγή που δεν σε θέλουν απλά για θεατή, αλλά μπαίνουν με υποχθόνιο τρόπο κάτω από το πετσί σου και μετουσιώνονται σε γνήσια εσωτερική ανατριχίλα! Μιλάμε ίσως για ένα από τα πιο βίαια παιχνίδια όλων των εποχών! Επιπλέον : είναι απίστευτα δύσκολο να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα, αγωνία και suspense σε ένα sequel, όταν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού στον παίκτη έχει ήδη καεί λόγω του πρώτου παιχνιδιού. Πλέον, ο παίκτης γνωρίζει τι είναι το “Dead Space”, ξέρει περί τίνος θέματος πραγματεύεται, ποιά είναι τα τέρατα και οι “κακοί” της υπόθεσης, γενικά ξέρει τι να περιμένει. Κι όμως, όλα αυτά επιτυγχάνονται και με το παραπάνω, με έναν αριστοτεχνικό, σχεδόν μαγικό τρόπο, χωρίς περιττές προσθήκες στο πολύ καλό lore του παιχνιδιού, χωρίς φτηνά κολπάκια και δοκιμασμένες συνταγές. Τα πάντα καταφέρνουν να είναι πιο φρέσκα και έντονα από ποτέ. Και αυτό το επίτευγμα είναι – πραγματικά – τόσο σπάνιο, όσο και αξιοθαύμαστο.
Χειρισμός / Gameplay :
Το 'χετε παίξει το πρώτο παιχνίδι; Ε, τότε, έχετε παίξει και το δεύτερο! Ο χειρισμός είναι ακριβώς ΙΔΙΟΣ και απαράλλαχτος με το αυθεντικό “Dead Space”. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να φανεί κομματάκι βαρύς στους νεοφερμένους, καθώς απαιτεί ταυτόχρονη χρήση όλων των πλήκτρων του χειριστηρίου και πολλούς διάφορους συνδυασμούς αυτών. Ωστόσο, η ταξινόμηση των λειτουργιών γίνεται με τόσο έξυπνο και εργονομικό τρόπο που μετά από ελάχιστη ώρα, γίνεται δεύτερη φύση του παίκτη. Μοναδική προσθήκη στον χειρισμό είναι τα πιο ολοκληρωμένα controls του Isaac, όταν βρίσκεται σε περιβάλλον χωρίς βαρύτητα. Πλέον δεν μεταβαίνει απλώς από επιφάνεια σε επιφάνεια, αλλά “πετάει” κανονικά στο κενό, παρέχοντάς του τη δυνατότητα για μάχη και εξερεύνηση σε κάθε διάσταση. Κρίμα που οι περιοχές που εκμεταλλεύονται τις καινούριες δυνατότητες του χειρισμού είναι τόσο πολύ λίγες...
Το gameplay εμπλουτίζεται με ακόμα περισσότερα όπλα (με προσωπικά αγαπημένο μου το detonator) και όλα έχουν δυο ξεχωριστές χρήσεις που ενεργοποιούνται με το πάτημα του αντίστοιχου συνδυασμού πλήκτρων. Παράλληλα, όλα τα κλασικά όπλα επιστρέφουν και λειτουργούν ακριβώς όπως τα ξέρατε. Το αυτό ισχύει και για τα stasis & kinesis modules, που πλέον αποκτούν ιδιαίτερα αυξημένη στρατηγική σημασία, λόγω της ανεβασμένης δυσκολίας και του IQ των τεράτων. Τέλος, πέρα από τα όπλα, μπορείτε και να αγοράσετε και διάφορες στολές για τον Isaac (και όχι απλά να αναβαθμίζετε την αρχική του, όπως στο πρώτο παιχνίδι) πράγμα που συνεισφέρει τα μέγιστα στην γραφική ποικιλία.
Και κάπου εδώ, αξίζει να αναφερθούμε στην πλέον ειδοποιό διαφορά σε σχέση με το παλιό “Dead Space” : τούτο εδώ είναι πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό για τον παίκτη! Οι Necromorphs βάλανε μυαλό! Βέβαια, αυτό είναι κάτι το αναμενόμενο αν αναλογιστεί κανείς το ότι ο Isaac τους έχει ήδη κόψει τον κώλο μια φορά. Πλέον χρησιμοποιούν διάφορες στρατηγικές για να σας προσεγγίσουν, αποφεύγουν ενεργά τις βολές σας, περικυκλώνουν, χρησιμοποιούν αεραγωγούς και άλλες παράπλευρες οδούς για να την πέσουν στον Isaac. Άλλοτε επιτίθονται μαζικά, στήνουν ενέδρες, το “παίζουν” ψόφιοι για να σας ξεγελάσουν. Δηλαδή καμιά σχέση με τα τέρατα του πρώτου παιχνιδιού που απλά έτρεχαν ουρλιάζοντας καταπάνω σας, άιντε και να χρησιμοποιούσαν που και που κανέναν αεραγωγό. Επιπλέον, τα τέρατα σχεδόν ποτέ δεν έρχονται μόνα τους, αλλά σε ορδές και σε αριθμούς – και ρυθμούς μεγαλύτερους σε σχέση με ότι σε είχε συνηθίσει το πρώτο παιχνίδι. Πλέον, τα stasis και kinesis εργαλεία του Isaac δεν είναι διακοσμητικά, αλλά απαραίτητα στοιχεία του gameplay, όπως και οι κανονικοί και alternative τρόποι χρήσης των όπλων, καθώς – ειδικά στο δεύτερο μέρος του παιχνιδιού – θα πρέπει αφενός να κάνετε προσεκτικό scouting και “προετοιμασία” του κάθε χώρου πριν μπείτε, αφετέρου θα πρέπει υπερβολικά πολλές φορές να κάνετε μέσα σε δέκατα δευτερολέπτου διαλογή σχετικά με ποιο από τα τέρατα που εφορμούν ταυτόχρονα κατά πάνω σας πρέπει πρώτο να πυροβολήσετε, ποιό να “παγώσετε”, ποιό να ζμπρώξετε κλπ...
Πράγμα που οδηγεί στο μοναδικό ουσιαστικό παράπονό μου σχετικά με το “Dead Space 2” : ο χαρακτήρας σας είναι πιο αργοκίνητος απ' όσο θα έπρεπε, ή μάλλον τα τέρατα είναι ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ από εσάς, απ' όσο θα έπρεπε και ο χώρος για να κάνεις μανούβρες και αποφυγές είναι σχεδόν πάντα περιορισμένος. Αποτέλεσμα : πολλοί θάνατοι – και ενδεχομένως στιγμές εκνευρισμού και απογοήτευσης – στους πιο ανυπόμονους / απρόσεκτους παίκτες και κάποιοι – ευτυχώς λίγοι - “φτηνιάρικοι” θάνατοι σε φάσεις που στην πέφτουν πάνω από 2 τέρατα ταυτόχρονα από μέρη που δεν μπορείς να δεις (πχ αποσπώμενα τμήματα από το ταβάνι) που ελάχιστα αν αργήσεις να αντιδράσεις, είναι παραπάνω από αρκετός χρόνος για να σου “ρουφήξουν” όλη την ενέργεια, όση πολλή και να σου απομένει.
Κερασάκι στην τούρτα, η πολύ μεγάλη (για παιχνίδι του είδους) διάρκεια, τα 15 ΤΕΡΑΣΤΙΑ επίπεδα (θέλει περίπου 1 ώρα το καθένα, τουλάχιστον στο πρώτο playthrough και δεδομένου ότι παίζεις και ψιλομεθοδικά και όχι σαν κάφρος) και τα 5 διαφορετικά επίπεδα συσκολίας, τα πολλά unlockable όπλα και στολές, τα achievements και δε συμμαζεύεται...
Online / Multiplayer:
Άκουσα παραπονάκια για το online. Βασικά περιορίζεται σε τοπικό δίκτυο και είναι ουσιαστικά ένα οργανωμένο “κυνηγητό” (με διάφορα game modes, αλλά η ουσία του παραμένει η ίδια) μεταξύ παικτών που υποδύονται άλλοτε humans και άλλοτε Necromorphs. Και ναι, το να παίζεις έναν necromorph είναι απίστευτα cool! Από την άλλη, δε θεωρώ την έλλειψη επιπλέον περιεχόμενου τόσο μεγάλη αμαρτία. Θέλω να πω, μιλάμε για το “Dead Space”, ένα κατεξοχήν single player παιχνίδι, όχι για Call of Duty όπου το διαδικτυακό παιχνίδι είναι εξίσου, αν όχι και πιο σημαντικό από single player! Συνεπώς, την παρουσία online περιεχομένου εδώ τη λαμβάνω υπόψη περισσότερο σαν “δώρο” παρά σαν αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας του “Dead Space”. Εξ ου και το δέχομαι θετικά, παρά τις όποιες – θεωρητικές – ελλείψεις του.
Ρεζουμέ :
Το σύνολο είναι τόσο καλό που αποζημιώνει και με το παραπάνω κάποια επιμέρους ελαττωματάκια του. Το πιο ατμοσφαιρικό, βίαιο, “ενήλικο” παιχνίδι των τελευταίων ετών και ένα από τα καλύτερα του είδους του, όλων των εποχών! Συνιστάται ανεπιφύλακτα.
Γραφικά : 5 / 5
Ήχος : 5 / 5
Gameplay : 4,5 / 5
Χειρισμός : 4,5 / 5
Ατμόσφαιρα : 5 / 5
Σενάριο : 4 / 5
Value for money : 5 / 5
Συνολικά πόσα πιάνει: 4,5 / 5
1 σχόλιο:
ΠΑΩ ΝΑ ΠΑΡΩ PS3
Δημοσίευση σχολίου