Δυο χρήσιμα έντυπα...

Αυτές τις πολύ καλές εικόνες μου τις έστειλε ο φίλος και παλιός συμμαθητής Αλέξης! Η Άδεια διανυκτερεύσεως βρέθηκε από σερφάρισμα στο ίντερνετ, ενώ το χειρόγραφο "φύλλο εξέτασης" είναι αυτούσιο όπως του το έδωσε ένας μπαμπάς για να εξετάσει την κόρη του! Φίλε μου, σε ευχαριστώ πολύ για το feedback!

Frozen

Μάστορας : Adam Green
Παίχτες : Shawn Ashmore, Emma Bell and Kevin Zegers
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Τρεις νεαροί snowboarders, παγιδεύονται στο chairlift του τελεφερίκ, στην ανάβαση σε ένα χιονοδρομικό. Κάτι η συννενόηση τσιμέντο, κάτι η γκαντεμιά, κάτι που ο χειριστής του lift φέρνει λιγάκι σε... δημόσιο υπάλληλο, στο διαταύτα το χιονοδρομικό κλείνει, όλοι φεύγουν και οι 3 άτυχοι νέοι μένουν μόνοι τους κρεμασμένοι κάτι δεκάδες μέτρα από το έδαφος. Πλέον, έχουν δυο μοναδικές διόδους : ή να βρουν ένα τρόπο να ξεφύγουν, ή να παγώσουν μέχρι θανάτου...

Αναλυτικότερα :
Το δυνατό σημείο του "Frozen" είναι η πρωτοτυπία του σκηνικού του. Ποιός από εμάς δεν έχει νιώσει έστω μια φορά μια αμηχανία στο τράνταγμα του τελεφερίκ καθώς ανεβαίνει την πλαγιά; κι όμως, ένας τόσο κοινός φόβος είχε μείνει τελείως ανεξερεύνητος κινηματογραφικά, μέχρι τώρα τουλάχιστον! Δεύτερον, η αγωνία χτίζεται δραματικά, με βασανιστικά μεθοδικούς ρυθμούς που οδηγούν σε σκηνές που πραγματικά θα σε κάνουν να θες να φας τα νύχια σου από το άγχος. Λίγες είναι πλέον οι ταινίες που καταφέρνουν να στριμώξουν τόση πολλή αγωνία μέσα σε τόσο λίγη χρονική διάρκεια, και για αυτό πρέπει να τις ανταμείβουμε αναγνωρίζοντας τις αρετές τους. Οι χαρακτήρες είναι άκρως αληθοφανείς, ωραία αναπτυγμένοι και στην πορεία καθώς αποκαλύπτονται ακόμα περισσότερα για αυτούς, σε κάνουν να τους συμπαθήσεις πραγματικά, επομένως και να νοιάζεσαι όσον αφορά το τι θα τους συμβεί. Αξιοπρεπέστατες ερμηνείες, φρέσκες φάτσες, ωραίοι ρεαλιστικοί διάλογοι.

Και αν το σκεφτείς, πέρα από το ότι το γεγονός της κυκλοφορίας ενός καλού θρίλερ είναι πλέον είδηση από μόνο του, είναι ειλικρινά πολύ δύσκολο να υλοποιήσεις ένα τέτοιο σενάριο. Θέλω να πω, πώς την παλεύεις τραβώντας όλη κι όλη μια καρέκλα που κρέμεται στο πουθενά με 3 νοματαίους πάνω, επί μιάμιση ώρα, χωρίς να κάνεις τον θεατή να βαρεθεί; Κι όμως, ο μάστορης εδώ τα καταφέρνει μια χαρά! Ε, μαγκιά του μεγάλη! Και αν κάποιες σκηνές του ήταν ακόμα πιο “επώδυνες” και το φινάλε του δεν ήταν τόσο απότομο και ημιτελές, σε σημείο που να σου καταστρέφει όλη την καλή εικόνα, ε τότε θα προσκυνούσαμε!

Splatter / Gore :
Σε κάποιες σκηνές θα πεις “άουτς!” Πάντως θα μπορείσε να είναι και πολύ πιο κακό και αμείλικτο...

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Μες στο ψοφόκρυο; Πλάκα με κάνεις;

Ρεζουμέ :
Εν ολίγοις, μια χαρά ταινιάκι είναι το "Frozen" παρά το ότι θα μπορούσε να είναι και πολύ καλύτερο. Έχει ατμόσφαιρα, αγωνία, ένα πρωτογενές, σκληρό αλλά μαγευτικά όμορφο τοπίο και φρέσκες, ωραίες φάτσες και ερμηνείες. Για πόσα καινούρια θρίλερ μπορείς να πεις κάτι τέτοιο στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε; Θριλεράκηδες αγαλλιάστε! Οι υπόλοιποι, απλώς μη το δείτε ποτέ μαζί με το έτερόν σας ήμισυ, γιατί μετά θα βλέπετε χιονοδρομικό κέντρο και δη τελεφερίκ, μόνο με το ... μακαρόνι!

The American (Ελ.Υπότιτλος : Ο Αμερικάνος)

Μάστορας : Anton Corbijn
Παίχτες : George Clooney, Paolo Bonacelli & Violante Placido
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Μετά από μια αποστολή που δεν τελειώνει με τον αναμενόμενο τρόπο, ένας επαγγελματίας δολοφόνος στέλνεται σε ένα απομονωμένο χωριό της Ιταλίας προκειμένου να μείνει έξω από το προσκήνιο μέχρι να κρυώσουν τα πράματα. Εκεί, ενάντια στις εντολές που έχει λάβει, θα έρθει σε επαφή με τους κατοίκους του χωριού. Ειδικά οι συζητήσεις με τον ιερέα και η ερωτική σχέση που συνάπτει με την πόρνη του χωριού, θα αρχίζουν να τον αλλάζουν εσωτερικά, με βαθμιαίο αλλά ριζικό τρόπο.

Αναλυτικότερα :
Άλλη μια ταινιούλα που αποδεικνύεται τελείως διαφορετική απ'ότι την περίμενα. Από τον τίτλο της και το εξώφυλλο του dvd αναμένεις να δεις κάτι σε action flick. Καμία σχέση. Το “The American” μπορεί να χαρακτηριστεί περισσότερο σαν... έγχρωμο film noire. Έχοντας ελάχιστους διαλόγους (δηλαδή αν είχε κατιτίς λιγότερους θα ήταν πιο μούγκα ακόμα και από το πρώτο... “Conan”!) , κορυφαίες ερμηνείες, σκηνοθεσία, τοπία και φωτογραφία, μιλάει μέσα από τις εικόνες, τα συναισθήματα και τις εκφράσεις των προσώπων και των ματιών. Όλοι εδώ δίνουν αξιοζήλευτες ερμηνείες, ειδικά ο Clooney που στο πρόσωπό του καθρεφτίζεται όλη η θλίψη, το κενό και η μοναξιά του χαρακτήρα που υποδύεται.

Κοινώς, μιλάμε για συνεμά εικόνων και συναισθημάτων, γνήσιο και “παλιομοδίτικο”, μακριά από υψηλά νοήματα και ψευτοκουλτουριάρικες τσιριτσάντζουλες. Εδώ υμνούνται τα απλά και αυτονόητα της ζωής, που όμως στην εποχή μας φαντάζουν τόσο δύσκολα και μπερδεμένα... ο έρωτας, η αλάγκη για απόδραση, για αλλαγή... Όχι ότι περιμέναμε κάτι λιγότερο από έναν τόσο άξιο σκηνοθέτη όπως ο Anton Corbijn, αλλά όπως και να έχει είναι πάντα χαρμόσυνο για μένα να επιβεβαιώνω με κάθε τέτοια ταινία που βλέπω ότι ο αληθινός κινηματογράφος υπάρχει ακόμα και είναι φρέσκος, ακμαίος και – πάνω απ' όλα – διαχρονικός.

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Η Violante Placido είναι η Sophia Loren της γενιάς της. Γυναικάρα με τα όλα της – και μας τα δείχνει και όλα! Θα τη απολαύσετε στην Καμαριέρα προσεχώς σαν mistress of the week!

Ρεζουμέ :
Κάποιοι από εσάς μπορεί να ξενίσουν από την έλλειψη δράσης, ή κάποιου “ουάου” ξεσπάσματος. Όλοι οι υπόλοιποι προχωρήστε άφοβα.

The Lovely Bones (Ελ.Υπότιτλος : Παραδεισένια Οστά)

Μάστορας : Peter Jackson
Παίχτες : Rachel Weisz, Mark Wahlberg & Saoirse Ronan
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 αν και παίζει να το αδικώ λιγουλάκι...
Με δυό λογάκια :
Αφηγείται την ιστορία ενός 14χρονου κοριτσιού που δολοφονείται βάναυσα από έναν παιδεραστή. Πλέον, βρισκόμενη σε έναν φανταστικό κόσμο μεταξύ του παραδείσου και της γης, προσπαθεί με τον τρόπο της να μαθαίνει περισσότερα για τους δικούς της και να βρει τρόπους μπορεί προκειμένου να εξακολουθεί να αποτελεί ακόμα μέρος της ζωής τους. Επίσης, θα πρέπει να αντιμετωπίσει και τα δικά της συναισθήματα προτού μπορέσει να προχωρήσει παραπέρα...

Αναλυτικότερα :
Αν μη τι άλλο, δεν περιμένεις μια τέτοια ταινία από τον Peter Jackson και σίγουρα οι φανς της κινηματογραφικής τριλογίας “Lord of the Rings” δε θα βρουν εδώ τίποτα που να τους αφορά. Η αλήθεια είναι ότι η ταινιούλα αυτή αδικείται. Αφενός λόγω του ονόματος του σκηνοθέτη της, που συνειρμικά κάνει το κοινό να περιμένει κάτι “μεγαλύτερο” και πιο αβανταδόρικο από αυτήν, αφετέρου λόγω της προώθησής της. Διαβάζοντας σχεδόν οποιαδήποτε επίσημη πληροφορία αφορά το “The Lovely Bones” αποκτάς την πεποίθηση ότι είναι ένα μεταφυσικό θριλεράκι τύπου “Gothica” ή “What Lies Beneath”. Δηλαδή καμία σχέση. Η ταινία αυτή έχει τόση σχέση με τα θρίλερ, όση και ο Ιπποκράτης με τα γραφεία της οδού Ιπποκράτους. Πρόκειται για ένα αληθινά παράξενο ταινιάκι – ίσως μοναδικό στο είδος του, ιδιαίτερα συναισθηματικό (έως και σπαραξικάρδιο) που δίνει προτεραιότητα στην κινηματογράφιση και στην ομορφιά της αφήγησης, παρά στο περιεχόμενό της.

Το κοντινότερο σε ταινία που μπορώ να προσδιορίσω προκειμένου να το παραλληλίσω με το “The Lovely Bones” προκειμένου να καταλάβετε για τι πράμα μιλάμε, είναι οι υπέροχες, μεταγενέστερες ταινίες του Kurosawa. Έτσι και εδώ, οι εκφράσεις των προσώπων, των ματιών, τα χρώματα και οι ήχοι και κυρίως τα συναισθήματα που προκύπτουν από τα παραπάνω, είναι σχεδόν πάντα πολύ πιο σημαντικά από την ίδια την πλοκή. Είναι μια βαθιά – έως αποπνικτικά – θλιβερή, συγκινητική ταινία, θέλω να πω έτσι και δεν σε αγγίξει η ερμηνεία φαινόμενο της Saoirse Ronan ε, καλά θα κάνεις να κόψεις τα ψυχοφάρμακα! Ή έστω, να κάνεις μεταμόσχευση ψυχής! Σίγουρα ένα πακέτο χαρτομάντηλα θα το χρειαστείς κατά τη διάρκεια της θέασής της, ειδικά αν τη βλέπεις μαζί με το έτερόν σου ήμισυ. Και αν και δεν περιέχει ούτε δείγμα βίας ή οποιασδήποτε τέτοιας σχετικής γραφικούρας, εντούτοις για πολλούς λόγους είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ για παιδιά, αν και είναι μασκαρεμένη σαν παιδική ταινία.

Τι άλλο λοιπόν να περιμένεις από το “The Lovely Bones” ; Μια υπέροχη πανδαισία χρωμάτων και ήχων (αν και θα μπορούσανε να είχανε μασκαρέψει καλύτερα τα γραφικά υπολογιστή). Μια ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ερμηνεία από τη Saroise Ronan – αυτό το κοριτσάκι αν δεν “καεί” θα γίνει η Meryl Streep της γενιάς της, να μου το θυμηθείτε! Παραδόξως, οι ερμηνείες των Rachel Weisz και Mark Wahlberg είναι πολύ κατώτερες από του αναμενόμενου, αλλά εντούτοις αξιοπρεπέστατες. Μια άψογη αναπαράσταση της εποχής όπου λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα. Παράξενη ιστορία, με πολλά απρόσμενα στοιχεία που θα ξενίσουν πολύ κόσμο. Σενάριο που θα μπορούσε να είναι πολύ πιο “σφιχτό” καθώς κάνει (ειδικά στη μέση της ταινίας) ασύστολη κοιλίτσα και γενικώς τα συστατικά του και οι χαρακτήρες (ιδιαίτερα οι δευτερεύοντες) δεν “κολλάνε” καλά με το υπόλοιπο σύνολο. Και γενικά, μια δίωρη σχεδόν αφόρητη συναισθηματική φόρτιση που δεν μέλλει να βρει ποτέ επαρκή κάθαρση, ή έστω κάποια αληθινά μεγάλη στιγμή όπου να διοχετευτεί όλη αυτή η συγκινησιακή ενέργεια. Δεν ξέρω αν μπορώ να συστήσω ανεπιφύλακτα το “The Lovely Bones”. Το αν θα σου αρέσει ή όχι, εξαρτάται απόλυτα από το ιδιοσυγκρασικό σου κριτήριο. Αν ψήνεσαι με όσα διάβασες μέχρι τώρα, προχώρα άφοβα...

Knight and Day (Ελ.Υπότιτλος : Επικίνδυνες Παρέες)

Μάστορας : James Mangold
Παίχτες : Tom Cruise, Cameron Diaz & Peter Sarsgaard
Πόσα πιάνει; 2,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Μια καθημερινή κοπέλα (αν μπορεί κανείς να αποκαλέσει έτσι την Cameron Diaz) συναντάει έναν μυστικό πράκτορα (Tom Cruise). Το αποτέλεσμα είναι ένα spy story που αποτελεί ότι πιο προβλέψιμο, κλισαρισμένο, χορταστικό και αβανταδόρικο στο είδος του.

Αναλυτικότερα :
Η πρώτη παρατήρηση που περνάει από το μυαλό : θα έπρεπε να έχουν διαλέξει άλλους ηθοποιούς. Ναι, γουστάρω άπειρα την Cameron Diaz, είναι η αγαπημένη μου ξανθιά όλων των εποχών. Αν υπήρχε ένα πάνθεο από σαραντάρες MILF, αυτή θα ήταν στάνταρ μέσα... πλάκα πλάκα, μόλις κατέβασα γαμάτη ιδέα για άρθρο στην Καμαριέρα! Περιμένω προτάσεις και υποδείξεις! Και – παραδόξως – έχω σε υπόληψη τον Tom Cruise, ο άνθρωπος το έχει... γενικώς και όποτε συνεργάστηκε με καλούς σκηνοθέτες έδωσε άριστες ερμηνείες... κρίμα μόνο που οι περισσότερες επιλογές στην καριέρα του είναι κουραδένιες. Όπως και να έχει, νομίζω πως ένα πιο σύγχρονο και “καυτό” κινηματογραφικό ζευγάρι θα έδινε ένα πολύ πιο ενδιαφέρον, φρέσκο και ζωντανό αποτέλεσμα. Και κάπου εδώ βρίσκεται το ένα από τα δυο μεγάλα φάουλ της ταινίας : στηρίζεται υπερβολικά πολύ στη χημεία των δυο πρωταγωνιστών που όμως αποτυγχάνει να δώσει τα αναμενόμενα. Αφενός, είναι πολύ μεγάλοι ηλικιακά για τους ρόλους τους. Μπορεί τα stunts και οι εκρήξεις να φαίνονται “τούμπανο”, αλλά η τεχνολογία και ειδικά η ανάλυση του blu-ray είναι αμείλικτα όσον αφορά την αποκάλυψη των ρυτίδων και των σημείων της ηλικίας – αλλά και των πλαστικών εγχειρίσεων! - σε αμφότερους τους ηθοποιούς. Αφετέρου, η χημεία δεν αποδίδει επειδή οι διάλογοι και κυρίως το love story τους είναι υπερβολικά ξενέρωτο, ανώδυνο και προβλέψιμο.

Και κάπου εκεί περνάμε στο δεύτερο μεγάλο φάουλ του “Knight and Day”. Πιο καρμπόν σενάριο δεν υπάρχει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είναι τόσο politically correct, προβλέψιμο, ανώδυνο (ναι, το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι!) και σεξουαλικά ευνουχισμένο, που θα μπορούσε να φέρει σαν παραγωγή ακόμα και τη σφραγίδα της... Disney! Ότι ΑΚΡΙΒΩΣ φαντάζεσαι ότι μπορεί να συμβεί, αυτό συμβαίνει. Είναι ίσως η μόνη ταινία που ΔΕΝ μπορείς να δώσεις spoiler ή να χαλάσεις κανενός είδους έκπληξη, επειδή ο καθένας μπορεί να μαντέψει τα πάντα για αυτήν, διαβάζοντας μονάζα τον τίτλο και την περίληψη της πλοκής, στη θήκη από το δισκάκι!

Τι απομένει; Μια κατά τα άλλα εξαιρετικά καλογυρισμένη ταινία. Σφιχτή, νευρική σκηνοθεσία, καταπληκτικά stunts, δράση πιο καλοκουρδισμένη και από Ελβετικό ρολόι, γρήγορα, λατρεμένα κλασικά και σύγχρονα αμάξια, απίθανες τοποθεσίες που χορταίνουν το μάτι, υπέροχα τοπία από διάφορες χώρες και σκηνικά. Μια οπτική πανδαισία που δυστυχώς δε διαθέτει κανένα άλλο όπλο στη φαρέτρα της προκειμένου να πείσει σαν μια ολοκληρωμένη ταινία. Εντάξει, οι πιο άψητοι στο είδος θα καλοπεράσουν. Αλλά εφόσον έχεις δει τις άπειρες ταινίες του είδους που με πολύ ταπεινότερο budget και παραγωγή, καταφέρνουν να είναι μίλια πιο ουσιαστικές από το “Knight and Day”, ε, ένα παράπονο σε πιάνει για τους ΤΟΝΟΥΣ δυναμικής που εδώ πάνε εν ολίγοις χαμένοι.

From Paris With Love

Μάστορας : ο Pierre Morel ... μαστουρωμένος!
Παίχτες : o Τραβόλτα καραφλός και με μούσι, εκρήξεις και πολλοί αλλοδαποί
Πόσα πιάνει; εξαρτάται από το πόσο πιωμένος είσαι! Για μένα, 2 / 5
Με δυό λογάκια :
Το στόρυ είναι ενός τυπικού μπατσοbuddy movie, με τον έναν εκ των πρωταγωνιστών να είναι ένας αρχάριος πράκτορας που προσπαθεί με “χαμαλίκια” να ανέβει στην ιεραρχία. Η επιθυμία του θα πραγματοποιηθεί – με απρόσμενες και ανεπιθύμητες συνέπειες - στο πρόσωπο του έτερου πρωταγωνιστή που είναι ένας σαλεμένος, υπερβολικά βίαιος τύπος.

Αναλυτικότερα :
Εντάξει. Είναι μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ένας – αγνώριστος – μουσάτος και με ξυρισμένο κεφάλι John Travolta. Ο οποίος ποζάρει μισοκρεμασμένος από το τζάμι ενός αυτοκινήτου που τρέχει μπάντες σε έναν πήχτρα στην κίνηση δρόμο, μιλάει χαλλλαρά στο τηλέφωνο με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο στοχεύει τους κακούς με ένα “κακό” mofo εκτοξευτή ρουκετών! Με άλλα λόγια, είναι μια ταινία που δε μπορείς να την πάρεις στα σοβαρά. Και εντάξει, ο Luc Besson, γιατί δικό του πνευματικό παιδί είναι το “From Paris with love”, τα τελευταία χρόνια είναι αγαπημένος στόχος / σάκκος του μποξ για κάθε λογής κακόβουλα σχόλια από τους κινηματογραφικούς κριτικούς παγκοσμίως. Και για να λέμε του στραβού το δίκιο, τις περισσότερες φορές οι τύποι έχουν και δίκιο. Αλλά έχει δώσει κατά τη διάρκεια της θητείας του τόσο ως σκηνοθέτη, όσο και ως παραγωγού - ταινίες / μικρά διαμαντάκια στο είδος τους και είναι από τους καλύτερους στο να κάνει αυτό που τέλωσπάντων κάνει : εξωφρενικές, ρατσιστικές, politically incorrect σεξιστικές ταινίες δράσης, τίγκα στο κλισέ και στην χαζομάρα. Αλλά με καλοκουρδισμένη παραγωγή, εντυπωσιακές σκηνές και λωλούς, πολύχρωμους χαρακτήρες. Στερεοτυπικότατο δείγμα αυτού του είδους είναι και αυτό εδώ το ταινιάκι.

Συνεπώς, αν ψάχνεσαι για μια “σοβαρή” ταινία δράσης, απλά αγνόησέ το. Αν ψάχνεις για μια “σοβαρή” ταινία in general, απόφυγέ το όπως ο διάολος το λιβάνι. Αλλά αν δε σε χαλάει να δεις μερικές πολύ καλοφτιαγμένες σκηνές δράσης, το πιο “ποιοτικό” πιστολίδι των τελευταίων ετών, βρωμόξυλο και attitude χωρίς χορευτικά και έναν John Travolta που παίζει σαν να τον έβαλαν να σνιφάρει ένα βουνό κοκαΐνης και μετά απλά τον άφησαν αμολυτό, έμπα άφοβα. Βασικά, και εφόσον λάβουμε σαν δεδομένο ότι αποδεχόμαστε το “From Paris With Love” όπως έχει, με την πλέον καλόβουλη και ανοιχτόμυαλη αντιμετώπιση, το κυρίως πρόβλημά του είναι ότι δεν έχει... επαρκή λόγο ύπαρξης, ακόμα και για ταινία του είδους. Δε θα δεις εδώ τίποτα που να μην το έχεις ήδη ξαναδει, και μάλιστα σε ακόμα καλύτερη και εξωφρενικότερη εκτέλεση κάπου αλλού. Εν ολίγοις, ένιωσα ότι πέρασαν 80 λεπτά από τη ζωή μου βλέποντας μονάχα τον Τραβόλτα να “γαζώνει” αλλοδαπούς. Δεν μου έμεινε τίποτα άλλο. Παρόλα αυτά, η ταινία σκηνοθετείται και εκτελείται αρτιότατα – είπαμε : για ταινία του είδους – και όσα δεις εκεί θα είναι σωστά βαλμένα και σκηνογραφημένα. Αλλά αν θες να δεις πως είναι ένα αληθινό “διαμάντι” αυτού του παράξενου και ακόμα ανεπίσημου υποείδους action flicks, δες κάποια από τις πρωιμότερες ταινίες του Besson και ακόμα καλύτερα, ένα από τα “CRANK”...

Πάνω απ'όλα, ΑΠΟΔΕΙΞΗ!

... χωρίς λόγια...

Dead Space 2

Εταιρία : EA
Πλατφόρμα : XBOX 360, PS3, PC

Με δυό λογάκια :
Το έπος του πρώτου Dead Space επιστρέφει και ακολουθεί πιστά το τρίπτυχο : ομορφότερο, μεγαλύτερο, θεαματικότερο.


Τα Θετικά :
Τα πάντα όλα : ατμόσφαιρα, γραφικά, ήχος, gameplay, χειρισμός, δυσκολία, διάρκεια. Ο Issaac έχει επιτέλους προσωπικότητα.

Τα Αρνητικά :
Ο Isaac είναι κομματάκι πιο αργοκίνητος απ'όσο θα έπρεπε. Σενάριο που θα μπορούσε να είναι και καλύτερο – κάνει και “κοιλίτσα” στη μέση του παιχνιδιού. Δεν έχει καμία καινοτομία, ούτε παρουσιάζει κάποια εξέλιξη στο gameplay, σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι που βγήκε πριν τόσα χρόνια. Κάποια από τα καινούρια όπλα (αλλά και κάποια από τα παλιά) δε θα τα χρησιμοποιήσεις ποτέ. Το Online / multiplayer κομμάτι προσφέρει “λιγότερα” από όσα θα μπορούσε και είχαν υποσχεθεί. Προκειμένου να “ξεκλειδώσεις” όλο το downloadable content πρέπει να τα έχεις “στάξει” στην εταιρία, με διάφορους χαζούς τρόπους.

Πόσα πιάνει; 4,5 / 5 και λίγα βάζω

Αναλυτικότερα :
Εντάξει. Τα ψέματα τελείωσαν. Άσε κάτω ότι παιχνιδάκι έπαιζες γιατί ο βασιλιάς των survival horror επέστρεψε και είναι πιο μεγαλόπρεπος, φιλόδοξος και... κ@βλωμένος από ποτέ! Όσοι από εσάς έχουν διαβάσει το προηγούμενο ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΑΤΟ review μου για το πρώτο “DEAD SPACE” ξέρουν ακριβώς για τι μιλάμε. Όσοι δεν το έχουν διαβάσει ακόμα... ε, σας συνηστώ να το ρίξετε μια ματιά γιατί όπως και τα παιχνίδια, έτσι και τα αντίστοιχα review, για λόγους οικονομίας χώρου, χρόνου και λέξεων, εν ολίγοις λαμβάνουν δεδομένο ότι μια σχετική επαφή με το ορίτζιναλ “Dead Space”, ο παίκτης πρέπει να την έχει. Για όσους επιμένουν να προσεγγίσουν το παιχνίδι... αδιάβαστοι, η ΕΑ έχει προνοήσει, παρέχοντας ένα πολύ περιληπτικό briefing σχετικά με τα όσα συνέβησαν στο πρώτο παιχνίδι και μετά σε πετά κατ'ευθείαν στη δράση.

Η ιστορία εκτυλίσσεται 3 χρόνια μετά το περιστατικό της καταστροφής του planetcracking vessel “Ishimura”. Ο ήρωας, Isaac Clarke, μοναδικός επιζών από το μοιραίο σκάφος, ξυπνά σε έναν διαστημικό σταθμό, ονόματι “The Sprawl” με πλήρη αμνησία του χρονικού διαστήματος που πέρασε εκεί. Σύντομα, οι τρόμοι από τους οποίους προσπαθούσε να ξεφύγει, οι αδυσώπητοι Necromorphs επιστρέφουν και καταλαμβάνουν τον διαστημικό σταθμό. Για άλλη μια φορά, ο Isaac θα πρέπει να παλέψει με νύχια και δόντια για να επιβιώσει, να συλλέξει τα τσακισμένα κομμάτια μνήμης του για να καταλάβει το τι ακριβώς συμβαίνει, να αγωνιστεί ενάντια στη λογική του που καταρρέει με αποτέλεσμα να υποφέρει από φριχτές ψευδαισθήσεις σχετικά με τη νεκρή κοπέλα του Nicole, που πλέον τον “στοιχειώνει” και, τέλος, να δώσει ένα τέλος σε αυτή την εκ νέου εισβολή των necromorph. Αυτά τα ολίγα, και ακόμα δεν ξεκινήσαμε!


Γραφικά / Ήχος :
Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς, είναι το πόσο καλύτερα είναι τα γραφικά. Αν και το πρωτότυπο παιχνίδι επίσης τα πήγαινε πολύ καλά σε αυτό τον τομέα, το “Dead Space 2” πραγματικά διαπρέπει. Μιλάμε ίσως για τον πιο ολοκληρωμένο γραφικά τίτλο μέχρι στιγμής για το PS3. Και ναι, δείχνει καλύτερα ακόμα και από το “God of War 3”!!! Τα πάντα λάμπουν σε full high definition (1080p) τα μοντέλα των χαρακτήρων και των τεράτων είναι ΑΨΟΓΑ και εξόχως φρικιαστικά, οι εκφράσεις των προσώπων είναι λεπτομερέστατες και σύμφωνες με τα συναισθήματα που πρέπει να εκφράζουν και επιπλέον με πολύ καλό συγχρονισμό των χειλιών των χαρακτήρων στις ατάκες που προφέρουν. Εξίσου σημαντικό lifting έχει γίνει και στα περιβάλλοντα που πλέον δεν περιορίζονται στους κλειστοφοβικούς σκοτεινούς διαδρόμους που απάρτιζαν το “Ishimura” του πρώτου παιχνιδιού. Καθώς η βάση “Sprawl” όπου λαμβάνει χώρα η δράση είναι πολύ μεγαλύτερη και εφόσον λειτουργούσε σαν είδος πόλης στο διάστημα όπου ζούσαν μόνιμα άνθρωποι εκει, όλο αυτό γίνεται με έξυπνους τρόπους αφορμή για πληθώρα ετερόκλητων περιβάλλοντων, από στενούς διαδρόμους, living quarters που θυμίζουν λόμπυ ξενοδοχείου, τον πιο φρικιαστικό παιδικό σταθμό που έχεις δει ποτέ (μετά το σχολείο στα 2 πρώτα “Silent Hill”!) την εκκλησία της αίρεσης των Unitologists και πολλά περιβάλλοντα με αντιβαρύτητα, στο κλιμακοστάσιο, εκτός της βάσης, στο αφιλόξενο διάστημα. Κοινώς, το μάτι δεν κουράζεται ποτέ, και στα νέα περιβάλλοντα ενίοτε πρέπει να γίνεται επανεκτίμηση των τακτικών του παίκτη, καθώς οι ίδιες στρατηγικές που εφαρμόζονται σε ένα κλειστό μακρόστενο διάδρομο, δεν πιάνουν σε μια ανοιχτή αλάνα, σε διασταυρούμενα περάσματα ή σε έναν αχανή χώρο εκτός της βάσης, χωρίς οξυγόνο και βαρύτητα.

Ο ήχος ακολουθεί εν ολίγοις τα γνωστά καλά μονοπάτια που χάραξε το πρώτο παιχνίδι, με ουσιαστική απουσία – εκτός από πολύ λίγες κρίσιμες στιγμές – soundtrack, απαρτιζόμενος κυρίως από ήχους του περιβάλλοντος (πχ αντικείμενα που πέφτουν) και φυσικά τα trademark αποτρόπαια ουρλιαχτά των necromorphs που κυριολεκτικά παγώνουν το αίμα. Εδώ, περισσότερο ίσως από κάθε άλλο παιχνίδι, ο ήχος είναι πλέον σημαντικό στοιχείο καθώς πάντα θα υπάρχει μια – έστω παραμικρή – ηχητική προειδοποίηση σχετικά με κάποιο τέρας που παραμονεύει στο χώρο που βρίσκεται ο Isaac. Φυσικά, πολλοί ήχοι είναι παραπλανητικοί και για “ψάρωμα” με αποτέλεσμα η αγωνία να παρατείνεται, το ίδιο και η απόλαυση που αντλεί ο παίκτης από τον τίτλο. Τέλος, άψογοι είναι και οι πολυπληθείς διάλογοι, τόσο από θέμα ποιότητας / ποσότητας / καθαρότητας, όσο και από τη συναισθηματική απόδοσή τους από τους ηθοποιούς.

Όλα αυτά απαρτίζουν μια ατμόσφαιρα που όμοιό της δεν υπάρχει πλέον – το τοποθετώ προσωπικά στα πλέον ατμοσφαιρικά παιχνίδια κονσόλας όλων των εποχών, μετά τα Resident Evil 1 & 2, Silent Hill 1 & 2, και τις σειρές Alone in the Dark & Fatal Frame. Κοινώς, είναι πρόκληση και θέλει αρκετό “στομάχι” για να το παίξει κανείς νύχτα, ολομόναχος με τα όλα τα φώτα κλειστά και τον ήχο στη διαπασών. Η μιαρή, αποπνικτική ατμόσφαιρα της εισβολής των necromorphs, το κλίμα της καταστροφής και του επικείμενου θανάτου που περιβάλλει τον Isaac δεν αποτελεί απλά αθροιστικό αποτέλεσμα την ηχητικής και γραφικής πανδαισίας, αλλά και της αισθητικής. Τα μοντέλα των τεράτων είναι ιδιαίτερα “οργανικά” ασυνήθιστα, γνήσια ενοχλητικά στο μάτι. Οι πάμπολλες σκηνές θανάτου και καταστροφής, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που προορίζονται για τον χαρακτήρα σας πριν την εμφάνιση του “game over” είναι αξιοθαύμαστα άμεσες, αποτρόπαιες και “πονάνε” ποικιλοτρόπως! Τα τέρατα κόβονται από την ισχύ των όπλων σας σε πολλά ματωμένα κομμάτια, ουρλιάζοντας και σφαδάζοντας από τον πόνο. Ο χαρακτήρας σας δεν πεθαίνει απλώς, αλλά μετατρέπεται σε τσακισμένα κομμάτια από κρέας. Προσωπικά θεωρώ κορυφαία εκείνη προς το τέλος του παιχνιδιού, στο mini game όπου ελέγχεις μια βελόνα την οποία πρέπει να καρφώσεις στο μάτι του ολοένα και πιο πανικόβλητου Isaac, με ηχητικό υπόβαθρο τους παλμούς του που ανεβαίνουν κλιμακωτά με το άγχος του, όσο η βελόνα πλησιάζει!

Κοινώς, μιλάμε για ένα παιχνίδι αυστηρά για ενήλικες, που είναι ακόμα πιο βίαιο και αιματηρό από το πρώτο. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει εδώ στους προγραμματιστές της ΕΑ που δεν ψάρωσαν από την επιτυχία του πρώτου παιχνιδιού και δεν αποπειράθηκαν να μειώσουν τη γραφική βια για να κάνουν το δεύτερο μέρος προσιτό σε ακόμα μεγαλύτερη μερίδα κοινού. Τρόμος και σφαγή που δεν σε θέλουν απλά για θεατή, αλλά μπαίνουν με υποχθόνιο τρόπο κάτω από το πετσί σου και μετουσιώνονται σε γνήσια εσωτερική ανατριχίλα! Μιλάμε ίσως για ένα από τα πιο βίαια παιχνίδια όλων των εποχών! Επιπλέον : είναι απίστευτα δύσκολο να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα, αγωνία και suspense σε ένα sequel, όταν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού στον παίκτη έχει ήδη καεί λόγω του πρώτου παιχνιδιού. Πλέον, ο παίκτης γνωρίζει τι είναι το “Dead Space”, ξέρει περί τίνος θέματος πραγματεύεται, ποιά είναι τα τέρατα και οι “κακοί” της υπόθεσης, γενικά ξέρει τι να περιμένει. Κι όμως, όλα αυτά επιτυγχάνονται και με το παραπάνω, με έναν αριστοτεχνικό, σχεδόν μαγικό τρόπο, χωρίς περιττές προσθήκες στο πολύ καλό lore του παιχνιδιού, χωρίς φτηνά κολπάκια και δοκιμασμένες συνταγές. Τα πάντα καταφέρνουν να είναι πιο φρέσκα και έντονα από ποτέ. Και αυτό το επίτευγμα είναι – πραγματικά – τόσο σπάνιο, όσο και αξιοθαύμαστο.

Χειρισμός / Gameplay :
Το 'χετε παίξει το πρώτο παιχνίδι; Ε, τότε, έχετε παίξει και το δεύτερο! Ο χειρισμός είναι ακριβώς ΙΔΙΟΣ και απαράλλαχτος με το αυθεντικό “Dead Space”. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να φανεί κομματάκι βαρύς στους νεοφερμένους, καθώς απαιτεί ταυτόχρονη χρήση όλων των πλήκτρων του χειριστηρίου και πολλούς διάφορους συνδυασμούς αυτών. Ωστόσο, η ταξινόμηση των λειτουργιών γίνεται με τόσο έξυπνο και εργονομικό τρόπο που μετά από ελάχιστη ώρα, γίνεται δεύτερη φύση του παίκτη. Μοναδική προσθήκη στον χειρισμό είναι τα πιο ολοκληρωμένα controls του Isaac, όταν βρίσκεται σε περιβάλλον χωρίς βαρύτητα. Πλέον δεν μεταβαίνει απλώς από επιφάνεια σε επιφάνεια, αλλά “πετάει” κανονικά στο κενό, παρέχοντάς του τη δυνατότητα για μάχη και εξερεύνηση σε κάθε διάσταση. Κρίμα που οι περιοχές που εκμεταλλεύονται τις καινούριες δυνατότητες του χειρισμού είναι τόσο πολύ λίγες...

Το gameplay εμπλουτίζεται με ακόμα περισσότερα όπλα (με προσωπικά αγαπημένο μου το detonator) και όλα έχουν δυο ξεχωριστές χρήσεις που ενεργοποιούνται με το πάτημα του αντίστοιχου συνδυασμού πλήκτρων. Παράλληλα, όλα τα κλασικά όπλα επιστρέφουν και λειτουργούν ακριβώς όπως τα ξέρατε. Το αυτό ισχύει και για τα stasis & kinesis modules, που πλέον αποκτούν ιδιαίτερα αυξημένη στρατηγική σημασία, λόγω της ανεβασμένης δυσκολίας και του IQ των τεράτων. Τέλος, πέρα από τα όπλα, μπορείτε και να αγοράσετε και διάφορες στολές για τον Isaac (και όχι απλά να αναβαθμίζετε την αρχική του, όπως στο πρώτο παιχνίδι) πράγμα που συνεισφέρει τα μέγιστα στην γραφική ποικιλία.

Και κάπου εδώ, αξίζει να αναφερθούμε στην πλέον ειδοποιό διαφορά σε σχέση με το παλιό “Dead Space” : τούτο εδώ είναι πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό για τον παίκτη! Οι Necromorphs βάλανε μυαλό! Βέβαια, αυτό είναι κάτι το αναμενόμενο αν αναλογιστεί κανείς το ότι ο Isaac τους έχει ήδη κόψει τον κώλο μια φορά. Πλέον χρησιμοποιούν διάφορες στρατηγικές για να σας προσεγγίσουν, αποφεύγουν ενεργά τις βολές σας, περικυκλώνουν, χρησιμοποιούν αεραγωγούς και άλλες παράπλευρες οδούς για να την πέσουν στον Isaac. Άλλοτε επιτίθονται μαζικά, στήνουν ενέδρες, το “παίζουν” ψόφιοι για να σας ξεγελάσουν. Δηλαδή καμιά σχέση με τα τέρατα του πρώτου παιχνιδιού που απλά έτρεχαν ουρλιάζοντας καταπάνω σας, άιντε και να χρησιμοποιούσαν που και που κανέναν αεραγωγό. Επιπλέον, τα τέρατα σχεδόν ποτέ δεν έρχονται μόνα τους, αλλά σε ορδές και σε αριθμούς – και ρυθμούς μεγαλύτερους σε σχέση με ότι σε είχε συνηθίσει το πρώτο παιχνίδι. Πλέον, τα stasis και kinesis εργαλεία του Isaac δεν είναι διακοσμητικά, αλλά απαραίτητα στοιχεία του gameplay, όπως και οι κανονικοί και alternative τρόποι χρήσης των όπλων, καθώς – ειδικά στο δεύτερο μέρος του παιχνιδιού – θα πρέπει αφενός να κάνετε προσεκτικό scouting και “προετοιμασία” του κάθε χώρου πριν μπείτε, αφετέρου θα πρέπει υπερβολικά πολλές φορές να κάνετε μέσα σε δέκατα δευτερολέπτου διαλογή σχετικά με ποιο από τα τέρατα που εφορμούν ταυτόχρονα κατά πάνω σας πρέπει πρώτο να πυροβολήσετε, ποιό να “παγώσετε”, ποιό να ζμπρώξετε κλπ...

Πράγμα που οδηγεί στο μοναδικό ουσιαστικό παράπονό μου σχετικά με το “Dead Space 2” : ο χαρακτήρας σας είναι πιο αργοκίνητος απ' όσο θα έπρεπε, ή μάλλον τα τέρατα είναι ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ από εσάς, απ' όσο θα έπρεπε και ο χώρος για να κάνεις μανούβρες και αποφυγές είναι σχεδόν πάντα περιορισμένος. Αποτέλεσμα : πολλοί θάνατοι – και ενδεχομένως στιγμές εκνευρισμού και απογοήτευσης – στους πιο ανυπόμονους / απρόσεκτους παίκτες και κάποιοι – ευτυχώς λίγοι - “φτηνιάρικοι” θάνατοι σε φάσεις που στην πέφτουν πάνω από 2 τέρατα ταυτόχρονα από μέρη που δεν μπορείς να δεις (πχ αποσπώμενα τμήματα από το ταβάνι) που ελάχιστα αν αργήσεις να αντιδράσεις, είναι παραπάνω από αρκετός χρόνος για να σου “ρουφήξουν” όλη την ενέργεια, όση πολλή και να σου απομένει.

Κερασάκι στην τούρτα, η πολύ μεγάλη (για παιχνίδι του είδους) διάρκεια, τα 15 ΤΕΡΑΣΤΙΑ επίπεδα (θέλει περίπου 1 ώρα το καθένα, τουλάχιστον στο πρώτο playthrough και δεδομένου ότι παίζεις και ψιλομεθοδικά και όχι σαν κάφρος) και τα 5 διαφορετικά επίπεδα συσκολίας, τα πολλά unlockable όπλα και στολές, τα achievements και δε συμμαζεύεται...


Online / Multiplayer:
Άκουσα παραπονάκια για το online. Βασικά περιορίζεται σε τοπικό δίκτυο και είναι ουσιαστικά ένα οργανωμένο “κυνηγητό” (με διάφορα game modes, αλλά η ουσία του παραμένει η ίδια) μεταξύ παικτών που υποδύονται άλλοτε humans και άλλοτε Necromorphs. Και ναι, το να παίζεις έναν necromorph είναι απίστευτα cool! Από την άλλη, δε θεωρώ την έλλειψη επιπλέον περιεχόμενου τόσο μεγάλη αμαρτία. Θέλω να πω, μιλάμε για το “Dead Space”, ένα κατεξοχήν single player παιχνίδι, όχι για Call of Duty όπου το διαδικτυακό παιχνίδι είναι εξίσου, αν όχι και πιο σημαντικό από single player! Συνεπώς, την παρουσία online περιεχομένου εδώ τη λαμβάνω υπόψη περισσότερο σαν “δώρο” παρά σαν αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας του “Dead Space”. Εξ ου και το δέχομαι θετικά, παρά τις όποιες – θεωρητικές – ελλείψεις του.

Ρεζουμέ :
Το σύνολο είναι τόσο καλό που αποζημιώνει και με το παραπάνω κάποια επιμέρους ελαττωματάκια του. Το πιο ατμοσφαιρικό, βίαιο, “ενήλικο” παιχνίδι των τελευταίων ετών και ένα από τα καλύτερα του είδους του, όλων των εποχών! Συνιστάται ανεπιφύλακτα.

Γραφικά : 5 / 5
Ήχος : 5 / 5
Gameplay : 4,5 / 5
Χειρισμός : 4,5 / 5
Ατμόσφαιρα : 5 / 5
Σενάριο : 4 / 5
Value for money : 5 / 5
Συνολικά πόσα πιάνει: 4,5 / 5

Wishful Thinking...

Έλα μου τώρα, παραδεχτείτε το! Και εσείς κάποτε είχατε μια τέτοιου τύπου φαντασίωση, που να αφορά οποιαδήποτε εκνευριστική συνωμοταξία ανθρώπων!

So Real It Hurts!

Είναι δυνατόν μετά να μη λατρεύεις εκείνη την εποχή;!; By the way, και εγώ μικρός είχα ένα τέτοιο παρδαλό (η λέξη που χρησιμοποιούσαμε τότε οι παλιοί τη 10ετία του '80 ήταν "έξαλλο"!!!) παντελονάκι σαν και αυτό του πιτσιρικά!

The Objective – Η Αποστολή (2008)

Εναλλακτικός Τίτλος : Ούφο είσαι και φάινεσαι
Μάστορας : Daniel Myrick
Παίχτες : Jonas Ball, Matthew R. Anderson, Jon Huertas
Πόσα πιάνει; ή το αγαπάς, ή το μισείς. Για μένα, 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Μια ομάδα σκληροτράχηλων βετεράνων ξεκινάει σε μια τυπική αποστολή στην έρημο του Αφγανιστάν, υπό την ηγεσία ενός αξιωματικού της CIA. Καθώς μπαίνουν βαθύτερα στην έρημο και αφήνουν τον πολιτισμό πίσω τους, γίνονται μάρτυρες ανεξήγητων φαινομένων που σταδιακά γίνονται ολοένα και εντονότερα... Και καθώς περνούν οι μέρες, οι άντρες αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η αποστολή τους δεν είναι αυτό που φαίνεται και ότι έχει πολλά μυστικά σημεία και άμεση σχέση με αυτά τα επικίνδυνα γεγονότα...

Αναλυτικότερα :
Εντάξει, είναι κομματάκι παλιό. Μου το έχει δώσει ο Κώστας εδώ και κανα χρόνο αλλά μόλις τώρα βρήκα χρόνο να το δω. Παράξενο φιλμάκι! Αν μπορούσα να το περιγράψω όσο ακριβέστερα και λιτότερα γίνεται, θα έλεγα κάτι σε “μεταφυσικό ψευδοντοκυμανταίρ αγωνίας”. Με το καλημέρα γίνεται εμφανές ότι έχουμε να κάνουμε με μικρή παραγωγή. Περιορισμένα “φτωχά” σκηνικά, επιλογές στους ηθοποιούς που θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες, cast, γυρίσματα, σκονισμένη, ηλιοκαμμένη με ξεθωριασμένα χρώματα φωτογραφία και δε συμμαζεύεται. Καθόλη τη διάρκεια της ταινίας, σε μακρά διαστήματα σε συνοδεύει η φωνή του αφηγητή – κεντρικού προσώπου της ιστορίας. Κανονικά, η αφήγηση δεν είναι σωστή μέθοδος για να καθοριστεί το pacing μιας ταινίας, ούτε για να γεμίσουν τα κενά της ιστορίας. Ακόμα και ο Oliver Stone που το επιχείρησε στον “ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ” έφαγε το κράξιμο της αρκούδας, κι ας είχε ολόκληρο Antony Hopkins να του απαγγέλλει. Εδώ, παραδόξως λειτουργει, καθώς ο αφηγητής καταγράφει τα όσα συμβαίνουν σε ένα ημερολόγιο, κατά την Lovecraft-ική παράδοση. Η δε φωνή του έχει εκείνο το επιτηδευμένο γρέζι (όποιοι έχουν παίξει τα παιχνίδια Metal Gear καταλαβαίνουν ακριβώς τι εννοώ) που μπορεί να μην είναι “ρεαλιστικό” για τα δεδομένα της ταινίας, αλλά είναι εξόχως ατμοσφαιρικό και ταιριάζει γάντι με το rugged στοιχείο της.

Όσο προχωράει η ταινία, οι αδυναμίες της μετατρέπονται σιγά σιγά σε προτερήματα. Τα φτωχά σκηνικά και η λιτή φωτογραφία, απεικονίζουν μεγαλόπρεπα την ερήμωση και την απεραντοσύνη της αραβικής ερήμου, την πρωτογενή φύση του τοπίου. Οι άγνωστοι (και προφανώς άπειροι) ηθοποιοί, με το τραχύ μη εκλεπτυσμένο παίξιμό τους φαντάζουν πολύ λιγότερο ηθοποιοί και περισσότερο... κανονικοί άνθρωποι, δίνοντας μια αισθητική σχεδόν reality στις σκηνές. Και πάνω από όλα, αυτό το suspense, η αναμονή για κάτι που βασικά ξέρεις (ή έχεις ψιλιαστεί) ότι θα συμβεί, αλλά δε συμβαίνει ποτέ, παρά μόνο στις τελευταίες σκηνές της ταινίας... βασικά είχα χρόνια να δω τόσο καλά δουλεμένο το στοιχείο της αγωνίας, καθώς κυριολεκτικά ο σκηνοθέτης έχει επιστρατεύσει κάθε κόλπο που υπάρχει στο βιβλίο προκειμένου να σε κρατήσει σε αγωνία και στην άκρη της καρέκλας σου για πρακτικά όλη τη διάρκεια της ταινίας, χωρίς να παραπονεθείς, ούτε και να σκυλοβαρεθείς να περιμένεις για κάτι που δεν έρχεται και να τα παρατήσεις.

Κάθε σκηνή κρύβει και μια υποχθόνια έκπληξη, ένα νέο κόλπο που εντέινει ακόμα περισσότερο την αναμονή ενώ κάθε βήμα που κάνουν οι άτυχοι στρατιώτες στο ρημαδιασμένο τοπίο, τους φέρνει ακόμα πιο κοντά στο αναπόφευκτο τέλος τους. Και είναι αυτή η αγωνία, η αμφιβολία, η περιέργεια και η μηδενιστική (και απόλυτα Lovecraft-ική στο ύφος) βεβαιότητα του τέλους που κάνει το “The Objective” να ξεχωρίζει. Επίσης όμως το κάνει και μια ταινία που δεν είναι κατάλληλη για όλους. Το κλίμα ξεκινάει με το καλημέρα βαρύ, για να καταντήσει ασήκωτο. Η ευφυέστατη χρήση του στοιχείου του μεταφυσικού, δε σου επιτρέπει ποτέ να είσαι σίγουρος για τίποτα, ακόμα και μετά το τέλος του. Και όλα τα συμπεράσματα που μπορεί να διεξαχθούν, αποκτώνται κόποις, με το στίψιμο του μυαλού σου και είναι δικά σου, όπως εσύ τα αντιλαμβάνεσαι και τα μπολιάζεις με τη φαντασία σου, γιατί η ταινία δε σου προσφέρει το φαγητό μασημένο, δε σου δίνει τις εξηγήσεις και το υπόβαθρο έτοιμα, δε σε καλοπιάνει σαν θεατή. Για αυτό και πολλούς θα τους ξενίσει αυτό το ταινιάκι και ειδικά το καταπληκτικό φινάλε που κατά τη γνώμη μου έχει πολλές αντιστοιχίες με το αντίστοιχο του “2001 : A Space Odyssey” του Stanley Cubrick.

Splatter / Gore :
Δεν έχει και δεν το χρειάζεται.

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Το αυτό. Δεν έχει και δεν τα χρειάζεται.

Ρεζουμέ :
Η πιο άρτια δουλειά στο στοιχείο του suspense που έχω δει εδώ και χρόνια και ευφυέστατη χρήση του στοιχείου του paranormal, από τις πολύ καλές που έχω δει (επιπέδου “Mothman Prophecies”, “Blair Witch Project”, και δε συμμαζεύεται...). Αν η παραγωγή ήταν καλύτερη, με τα λιγοστά του εφφέ να στέκουν στο ύψος των περιστάσεων, αν είχε ένα καλύτερο cast και πιο σωστή προώθηση, θα προσκυνούσαμε. Αλλά όπως και να έχει, παραμένει ένα μικρό, αδικημένο διαμαντάκι που έχει ήδη βρει τη θέση του στην παραφιλολογία του cult...

Piranha 3D

Εναλλακτικός Τίτλος : Φάτε Ψάρια Μάτια (στην κυριολεξία!)
Μάστορας : μερακλής από τους λίγους
Παίχτες : τα ωραιότερα μωρα και τα στενότερα μπικίνια
Πόσα πιάνει; ...δεν πιάνεται! Απλά priceless!!!
Με δυό λογάκια :
Σεισμός προκαλεί ένα υποθαλάσσιο ρήγμα που με τη σειρά του ανοίγει μια δίοδο σε μια υποβρύχια λίμνη όπου... βρίσκονται κάτι σκληροτράχηλα, τσαντισμένα παλαιολιθικά πιράνχα φυλακισμένα από την εποχή του Νώε. Και όλα αυτά τυγχάνει να λαμβάνουν χώρα κάτω από μια λίμνη τουριστικό θέρετρο για όλα τα φοιτητοκαγκούρια της Αμερικής. Και τυγχάνει να είναι και full season! Γιούργια!

Αναλυτικότερα :
Εντάξει, και μόνο ο τίτλος, δε σου αφήνει πολλά περιθώρια για υποθέσεις, θεωρίες και αναλύσεις. Κόντρα καφρίλα, splatter-ιά και απολαυστικότατο μπανιστήρι στο χορταστικότερο πακέτο των τελευταίων ετών! Απενοχοποιημένη διασκέδαση, ιλαρότητα, χαβαλές, χαζομάρα. Και παρόλα αυτά, είναι τόσο καλό! Πραγματικά, φαντάζει εξωπραγματικό το πόσο καλοφτιαγμένα είναι τα πάντα όλα που θα δεις σε αυτό το ταινιάκι! Τι να πεις; Εντάξει, το σενάριο είναι κουκουρούκου. Αλλά έχει και τις στιγμές που η αγωνία που βιώνεις είναι γνήσια (ειδικά πριν το τέλος) η συγκίνηση είναι... εμ... συγκινητική (!) και όλα τα σεναριακά κλισέ των χαζοφοιτητικών ταινιών ξεδιπλώνονται με τόσο μεράκι και μαεστρία που φαντάζουν φρέσκα και διασκεδαστικότατα. Τι να λέμε τώρα, δεν υπάρχει νόημα... Ειδικά αν πρόλαβες να το δεις σε καλό 3D σινεμά, όταν παιζόταν, ήταν αποθέωση. Μπορείς όψιμα να επαναλάβεις την εμπειρία, αν έχεις 3D blu-ray player, 3D τηλεόραση και τα αντίστοιχα γυαλάκια, καθώς στο δισκάκι περιλαμβάνεται η πλήρης αντίστοιχη εκδοχή της ταινίας, μαζί με την πιο “συμβατική” δισδιάστατη. Αλλά και πάλι, και στο απλό blu-ray να το δεις, άρχοντας θα είσαι! Όπως και να' χει, θα το (ξανα)δεις και θα πεις κι ένα τραγούδι!

Splatter / Gore :
Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, στην πιο splatter mainstream κυκλοφορία των τελευταίων ετών. Παραπονάκι : θα μπορούσε η υπερβολική χρήση εφφέ υπολογιστή να αποφευχθεί (προφανώς γίνεται εξαιτίας του 3D) όπως και τα make up effects θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Αλλά και πάλι, δεν πειράζει. Θα γεμίσει η οθόνη σου αίμα και ξεσκισμένα κομμάτια σάρκας! Αρρώστια!

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Εντάξει, δεν υπάρχει. Οι παραγωγοί πρέπει να μάζεψαν τα κορυφαία βυζιά και γενικώς τα κορυφαία μωρα στην πιάτσα, να τους φόρεσαν τα μικροσκοπικότερα μπικίνια και να τα αμόλησαν! Θέαμα – παράδεισος για τον κάθε βυζολάγνο. Και κάποιες κοπέλες, πέρα από εντυπωσιακές, είναι αληθινά πανέμορφές. Kudos και για την υπέροχη υποβρύχια σκηνή όπου τα δυο μοντέλα (τσοντούδες) φασώνονται ολόγυμνες (μα όλοσδιόλου, και θα στα δείξουν ΟΛΑ!) υπό τους ήχους... όπερας!

Ρεζουμέ :
Ότι διασκεδαστικότερο, χορταστικότερο, ουάου φανταστικότερο στο είδος του. Τόσο ένοχα απολαυστικό, όσο και οι υπέροχες ταινίες “Porky's” που όλοι βλέπαμε στα κρυφά, τότε τη 10ετία του '80! (Τι θυμήθηκα πάλι ο πούστης!) Η απόλυτη καλοκαιρινή ταινία, που τουλάχιστον για λίγο θα διώξει τη βαρυχειμωνιά από το σαλόνι και τη διάθεσή σου. Υπέροχες παραλίες, πανέμορφα δροσερά κορίτσια που τα δείχνουν όλα, κάφρικο splatter, δράση και αγωνία. Ειλικρινά, θέλεις κι άλλα;

Wall Street – Money Never Sleeps

Εναλλακτικός Τίτλος : Για τα λεφτά τα κάνεις όλα
Μάστορας : ο ίδιος με το προηγούμενο, Oliver Stone
Παίχτες : Michael Douglas, Frank Langella, Shia LaBeouf (μα τι όνομα κι αυτό!)
Πόσα πιάνει; ...πάντως τα πιάνει τα λεφτά του...
Με δυό λογάκια :
Ο γνωστός χρηματιστής – μεγαλοκαρχαρίας (Michael Douglas) αποφυλακίζεται μετά από 8 χρόνια και βγαίνει σε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από αυτόν που ήξερε. Παράλληλα, ο (επίσης τσακάλι - χρηματιστής) αρραβωνιαστικός της κόρης του, που τυγχάνει να τον θαυμάζει σαν πρότυπο, τον πλησιάζει για να μάθει από αυτόν αλλά και για να τον βοηθήσει να επανασυνδεθεί με την κόρη του. Όλα αυτά με φόντο τον χαοτικό κόσμο του χρηματιστηρίου, που θα γίνει ακόμα χαοτικότερος ένεκα της οικονομικής κρίσης. Μέσα στον κυκεώνα, θα καταφέρει να τα βρει με τον εαυτό και την οικογένειά του, ή θα ανακύψει στις παλιές του συνήθειες; Γιατί ως γνωστόν, πρώτα βγαίνει η ψηχή του ανθρώπου και μετά το χούι του...

Αναλυτικότερα :
Εντάξει, υπήρχε πολύ καλός λόγος να βγει ένα δεύτερο Wall Street, ένεκα των χαλεπών καιρών που περνάμε. Οι συνθήκες το κάνουν αν μη τι άλλο άκρως επίκαιρο και ενδιαφέρων. Δεύτερον, η καριέρα του Oliver Stone είχε πάρει εδώ και αρκετά χρόνια την κάτω βόλτα και χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα δυναμικό comeback. Το καταφέρνει εδώ; Ναι μεν, αλλά μάλλον όχι όπως τότε. Εντάξει, δεν έχω δει το αυθεντικό “Wall Street”. Και οποιαδήποτε γνώση σχετικά με οικονομικά, είναι 100% ασύμβατη με τον εγκέφαλό μου, απλά δε μπορώ να την επεξεργαστώ. Οπότε, δε μπορώ να πω ότι είμαι απόλυτα σίγουρος για την αλήθεια και την αντικειμενικότητα των καταστάσεων που περιγράφονται, καθώς και για την ορθότητα των απόψεων που αναπτύσσονται. Όμως, ότι είδα μου φαντάζει επαρκώς αληθινό. Και κατά τη γνώμη μου, αυτό το “Wall Street” ειδικά η πρώτη μιάμιση και βάλε ώρα του (από την μαμούθ διάρκεια των 2 ωρών και 15 περίπου λεπτών) κωλολέει. Έχει ερμηνείες κορυφής – ιδιαίτερα από τον Michael Douglas, έναν συμπαθέστατο Shia LaBeouf (μα τι όνομα κι αυτό!) και είναι πάντα απόλαυση να βλέπω (έστω για λίγο) τον Frank Langella στην οθόνη μου και αισθάνομαι ότι έστω αργά, αυτός ο ΜΕΓΑΛΟΣ ηθοποιός επιτέλους δικαιώθηκε, ακόμα και από τους “ποιοτικούς” της πιάτσας. Όχι ότι το είχε ανάγκη βέβαια, αλλά λέμε τώρα...

Η σκηνοθεσία είναι νευρική και ζωντανότερη από ποτέ. Προφανώς, εδώ ο βετεράνος σκηνοθέτης βρισκόταν σε μεγάλα κέφια. Αφήγηση γρήγορη, κοφτή, εγκεφαλική, ζόρικη, πανέξυπνη, αν και σε σημεία κάνει λίγο κοιλίτσα, ένεκα την τερατώδους διάρκειας της ταινίας. Καταπληκτικοί διάλογοι, στυλ, ατμόσφαιρα, attitude, τα πάντα όλα. Και όσοι ψαρώνετε μην τυχόν σας πέσει λιγουλάκι βαρύ, μη φοβού, είναι απρόσμενα απαλλαγμένο από εξεζητημένες ορολογίες και θεωρίες και καταφέρνει να κάνει τα νοήματά του εξαιρετικά λιανά προκειμένου να τα καταλάβει ο οποιοσδήποτε. Περισσότερο πρόκληση θα είναι να συμβαδίσεις με τους ταχέις ρυθμούς του, παρά να καταλάβεις τα όσα λένε. Και αν δεν υπήρχε το ξενέρωτο τελευταίο κομμάτι και το ανεκδιήγητο φινάλε που μετατρέπει εντός πενταλέπτου το Wall Street σε χαζορομαντική οικογενειακή κωμεντί, ο κόσμος όλος θα μιλούσε για τη μεγάλη επιστροφή του Oliver Stone. Αλλά όπως και να έχει, καταδιασκέδασα με το “Wall Street”. Μου θύμισε καλό, παλιομοδίτικο σινεμά και εκείνες τις πολιτικές – δικαστικές ταινίες σταθμούς της 10ετίας του '80. παρόλα αυτά, καταφέρνει να είναι φρεσκότατο και (παρά το ότι πραγματεύεται ένα απύθμενα ξενέρωτο θέμα κατά τη γνώμη μου, δηλαδή τη λατρεία των χρημάτων) συναρπαστικότατο.

Μάντεψε πώς λέγεται ο γάτος!...

Και, ναι, αυτό που προφανώς σου πέρασε από το μυαλό είναι σωστό! Το όνομα αυτού του γάτου είναι... ΑΔΟΛΦΟΣ!!! Για προφανείς λόγους! Ευχαριστώ πολύ τον Νάσο για την έμπνευση να βαφτίσει το γάτο του έτσι και για τη φανταστική φωτογραφία!

Best of 2010

Έστω και με μια μικρή καθυστέρηση, αυτό το post είναι αφιερωμένο στις κορυφαίες 10 ταινίες που μας εντυπωσίασαν τη χρονιά που μας πέρασε. Αν είσαι αναγνώστης, απλά δε θες να χάσεις αυτά τα 10 διαμαντάκια. Για αναλυτικότερα σχόλια, σε παραπέμπω στα αντίστοιχα review της Καμαριέρας. Παρατηρήσεις, πάσης φύσεως σχόλια, προσθήκες, προτάσεις και δε συμμαζεύεται, είναι όπως πάντα ευπρόσδεκτα. Πάντως, σαν γενική εντύπωση, παρά την οικονομική κρίση, το 2010 υπήρξε αρκετά παραγωγική χρονιά, με ταινίες πολλές και καλές, σε αντίθεση με το απόλυτα αδιάφορο 2009. Ίσως η οικονομικές συνθήκες να έκαναν τους υπέυθυνους να διαλέγουν προσεκτικότερα τα σενάρια, βάζοντας στην άκρη τις μπαζοταινίες και τα αναίτια sequels (όχι βέβαια ότι δεν είχαμε πολλά και από δαύτα!) και τους παραγωγούς να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους ανεβάζοντας κατακόρυφα τον ποιοτικό πήχη. Το δικό μας top 10 παρατίθεται παρακάτω, με πολλή αγάπη και σε απόλυτα τυχαία σειρά...


1# The Road
Λυρικό, βαθιά ανθρώπινο, επιβλητικό, καταθλιπτικό, ιδιοφυές. Ένας ύμνος για το ανθρώπινο πνεύμα, τη θυσία για την αγάπη, το πείσμα που μπορεί να βγάλει από τον καθένα μας τον λογοτεχνικό ήρωα που αψηφά κάθε δυσκολία. Και μια ζωντανή απόδειξη ότι οι ταινίες που βασίζονται σε βιβλίο είναι πάντα οι καλύτερες.

2# NINE
Ένα μιούζικαλ διαφορετικό από τα άλλα. Σου κάνει λιανή μα πλήρη ανασκόπηση στις σχέσεις μεταξύ άντρα και γυναίκας σε μόλις 90 κάτι λεπτά. Κορυφαίες ερμηνείες και παρουσίες, υπέροχα τραγούδια, σενάριο, χορογραφίες, τα πάντα όλα. Ένα μικρό κομψοτέχνημα στην ταινιοθήκη σου.

3# UP
Απλά το καλύτερο CGI cartoon (μαζί με το “WALL - E”) όλων των εποχών. Πολύχρωμο, περιπετειώδες, σκερτσόζικο. Αλλά και αληθινά πνευματώδες, βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό, χωρίς μελούρες και φτηνά δάκρυα. Θα τολμούσε κανείς να πει ότι είναι περισσότερο κατάλληλο για ενήλικες, παρά για πιτσιρικάδες. Αν το δεις και δε σε αγγίξει, ε, αυτό σημαίνει ότι είναι καιρός να κόψεις τα ψυχοφάρμακα...

4# Shutter Island
Ο Scorcese μας έχει συνηθίσει σε αριστουργήματα και το Shutter Island δεν είναι εξαίρεση. Βαθύ, παλιομοδίτικο suspense και ατμόσφαιρα τόσο πυκνή που σχεδόν την κόβεις με μαχαίρι. Αποπνικτική – σχεδόν απόκοσμη – αγωνία, αριστουργηματική φωτογραφία, σκηνοθεσία και soundtrack. Και ο Leonardo Di Caprio στην καλύτερή του μέχρι τώρα ερμηνεία.


5# Ninja Assassin
Ναι, οι ninja τα σπούσαν, τα σπάνε και θα τα σπάνε και το Ninja Assassin είναι η ζωντανή απόδειξη του πόσο δυνατό icon είναι ΑΚΟΜΑ στην κουλτούρα μας, παρά το σύστριγγλο και την απομυθοποίηση που υπέστησαν τη 10ετία του '80. Ίσως η πιο χορταστική ταινία πολεμικών τεχνών των (πολλών!) τελευταίων ετών.

6# Inception
Εγκεφαλικό, κατάλληλο για λίγους, απαιτητικό, μπερδεμένο. Και το καλύτερο πρωτότυπο σενάριο των τελευταίων ετών. Το Inception θα κάνει τα μυαλά σου να πονάνε και θα εισχωρήσει στις συζητήσεις σου, αρκετό καιρό αφότου το έχεις δει, γεννώντας αναλύσεις, διαφωνίες και αντιπαραθέσεις. Πράγμα που ανέκαθεν αποτελεί σήμα κατατεθέν κάθε αληθινά ΜΕΓΑΛΗΣ ταινίας...

7# Up in the Air
Οι αποστειρωμένοι χώροι και η σκηνοθεσία του, αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο το βαθιά ανθρώπινο στοιχείο του. Ένα μικρό αληθινά συγκηνιτικό αριστούργημα, από τον πιο υποσχόμενο σκηνοθέτη της γενιάς του και ίσως η καλύτερη εμφάνιση του Clooney.

8# Prince of Persia
Το πιο καλοφτιαγμένο κινηματογραφικό παραμύθι όλων των εποχών, μετά (ίσως) από την τριλογία Lord of the Rings. Χορταστικό, εκθαμβωτικό, ίσως η πιο entertaining ταινία της χρονιάς. Θα αποτελέσει από δω και εξής πρότυπο προς κάθε επίδοξο διάδοχο. Αν τη βρίσκεις μόνο με Φασμπίντερ, θα σου πέσει κομματάκι ελαφρύ, αλλά είναι η καλύτερη λύση για ένα χαλαρό κινηματογραφικό βράδυ στον καναπέ με το έτερόν σου ήμισυ ή και με τα παιδιά / ξαδερφάκια σου ακόμη!

9# The Ghost Writer
O Roman Polanski επιστρέφει και είναι ακριβώς όπως τον αγαπήσαμε και ίσως και καλύτερος. Λογοτεχνικός, εγκεφαλικός και μάστορας της ατμόσφαιρας και του αργού βασανιστικού suspense. Τόσο καλός που καταφέρνει να κάνει ακόμα και τους McGregor και Brosnan να βγάλουν (μετά από πολλά χρόνια) αληθινά καλές ερμηνείες! Ο αξιότερος εν ζωή διάδοχος του Alfred Hitchcock. Απλά υποκλινόμαστε.


10# Centurion
Ήρθε από το πουθενά και στρογγυλοκάθισε στο θρόνο της κορυφαίας σύγχρονης επικής ταινίας, όπου τα τελευταία χρόνια είχε ριζώσει το... “13th Warrior”. Επιβλητικά χιονισμένα τοπία, αξιοπρεπέστατη ιστορική συνέπεια και υπόβαθρο μια εποχή τόσο ενδιαφέρουσα και ανεξερεύνητη που φαντάζει σχεδόν μυθική. Άμεσες μάχες, χτυπήματα που “πονάνε”, καλές ερμηνείες, επικό ατσάλι και αίμα στους πάγους! Πώρωση! Και οστεοπώρωση άμα λάχει να 'ούμε!

SALT

Εναλλακτικός Τίτλος : Από τη Ρωσία με αράπη
Μάστορας : Phillip Noyce
Παίχτες : η θεά Αντζελίνα και κάτι άλλοι
Πόσα πιάνει; 2,5 / 5 (και άμα δεν είχε την Αντζελίνα, θα του έβαζα και λιγότερα...)
Με δυό λογάκια :
Μια πράκτορας της CIA (εννοείται η Αντζελίνα ρε βλάχο!) τα βρίσκει μπαστούνια όταν ένας Ρώσος πράκτορας που αυτομολεί τη δίνει στεγνά στους συνεργάτες της. Βλέπεις, το κορίτσι ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι είναι πράκτορας των Ρώσων και μάλιστα ταγμένη σε ένα μυστικό πρόγραμμα προερχόμενο από τον ψυχρό πόλεμο. Δηλαδή από την εποχή του Νώε. Λέω υποτίθεται, γιατί μέχρι τότε δεν το γνωρίζουμε ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε και η Αντζείνα η ίδια (μάλλον). Ακολουθεί μιάμιση ώρα κυνηγητό. Κάποτε, στο τέλος μαθαίνουμε την αλήθεια, αλλά μέχρι τότε έχει πάει αργά και πρέπει να πάμε για ύπνο, οπότε δε βαριέσαι ρε αδερφέ, whatever. Είτε Ρωσίδα, είτε Αμερικανίδα, εμείς θα την αγαπάμε...

Αναλυτικότερα :
... και κάπως έτσι έχει το “SALT” (ρε γαμώτη μου, έπρεπε να βαφτίσουν την ταινία “Αλάτι”; Κανένα άλλο ονοματάκι για την πρωταγωνίστρια δεν έπαιζε;) Μια ώρα και 44 λεπτά – αν επιλέξεις να δεις το director's cut, η theatrical version είναι συντομότερη – όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Βασικά, ΟΛΑ όσα βλέπεις, φαντάζουν τόσο παράλογα στα μάτια σου που αδυνατείς όχι μόνο να καταλάβεις το γιατί γίνονται όλα αυτά, αλλά και να συμπαθήσεις την πρωταγωνίστρια, καθώς, οι πράξεις της μάλλον αντιπάθεια σου προκαλούν για το πρόσωπό της, παρά το αντίθετο. Να πω την αμαρτία μου δηλαδής – δυο τρεις φορές σκέφτηκα “σκότωσ' τη την καριόλα!” ναι, τόσο πολύ! Και εντάξει, κάποια στιγμή η εξήγηση δίνεται που με - σχετικά – επαρκή τρόπο μπαλώνει τα πράματα και βάζει πολλά στη θέση τους. Αλλά αυτό γίνεται κάπου στο τελευταίο δεκάλεπτο της ταινίας και μέχρι τότε αφενός έχεις μπερδευτεί τόσο πολύ, αφετέρου έχεις πάψει να πολυδίνεις σημασία, με αποτέλεσμα όπως και να έχει, εδώ και ώρα η προσοχή σου να είναι εστιασμένη οπουδήποτε αλλού εκτός από την ταινία και τα μισά – τουλάχιστον! - από όσα έχεις δει παίζει να τα έχεις ήδη ξεχάσει.

Το βασικό μείον, φάνηκε από τα παραπάνω. Το σενάριο είναι κουραδένιο. Υπερβολικά απλοϊκό στη βάση του, αλλά κρύβει τη φτώχεια του με σκητοθετικές και αφηγητικές τσιριτσάντζουλες, με αποτέλεσμα να μπερδεύει και να αποπροσανατολίζει το θεατή. Και ακόμα και μετά την εξήγηση του φινάλε, παραμένουν πάμπολλες τρύπες, κενά και παράλογα σημεία. Η Jolie (φοβερά αδυνατισμένη, σε βαθμό νευρικής ανορεξίας) δίνει μια συμπαθέστατη ερμηνεία, οι υπόλοιποι ρόλοι, υπάρχουν απλώς για να... υπάρχουν, η σκηνοθεσία είναι νευρική, αλλά έχουμε δει και πολύ καλύτερα, η φωτογραφία μέτρια. Θεωρητικά, είναι πολιτικό / κατασκοπικό / action thriller, τύπου Jason Bourne, αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε. Η δράση ακολουθεί μια πιο ρεαλιστικότροπη φόρμα και προσφέρει κάποιες εντυπωσιακές σκηνές, με τη Jolie να κόβει κώλους, να τρέχει, να τραυματίζεται, να πηδάει από αμάξια και δε συμμαζεύεται, αλλά χωρίς να κάνει τους παπάδες που μας έχει συνηθίσει φερ'ειπείν ο James Bond. Κανένα πρόβλημα με το παραπάνω, ίσα ίσα που και άλλες ταινίες που ακολούθησαν τέτοιες φόρμες στη δράση τα πήγαν περίφημα, όπως αυτές της τριλογίας του Bourne. Αλλά εδώ η σκηνοθεσία αποτυγχάνει να εκμεταλλευτεί με το σωστό τρόπο το υλικό της, με αποτέλεσμα – πέραν κάποιων λίγων εξαιρέσεων - ότι βλέπουμε στο σύνολό του να φαντάζει “λίγο” και κάπως... φτηνιάρικο.

Splatter / Gore :
Ουδέν. Το αίμα που θα δεις είναι στην συχνά πυκνά στραπατσαρισμένη “πρόσοψη” της Jolie. Και οι – λίγοι – πυροβολισμοί στα σώματα, είναι “αναίμακτα” εφφέ υπολογιστή. Ξενέρα.

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Βλέπε παραπάνω : ουδέν. Η Jolie, αν και πλέον φαντάζει σαν ανθρωπάκι από οδοντογλυφίδες, με δυο ματωμένες φράουλες για χέιλη, σε ένα υπερμεγέθες – σε σχέση με το σώμα – κεφάλι, εντούτοις το έχει ακόμα. Το sex appeal ρέει από μέσα της, ειδικά σε δυο σκηνές – στη μια από αυτές βγάζει το υπέροχο μαύρο string-άκι της για να το “φορέσει” στο μάτι μιας κάμερας ασφαλείας! Spicy! Δυστυχώς, το ευνουχισμένο, συντηρητικό σενάριο, δεν της δίνει άλλες ευκαιρίες να ξεδιπλώσει το ταμπεραμέντο της, το οποίο πλέον είναι – κακά τα ψέματα – και ο μόνος λόγος που βλέπουμε ακόμα τις ταινίες της.

Ρεζουμέ :
Συντηρητικό, ακαταλαβήστικο, παράλογο, κουραστικό και γενικά “λίγο” και σαφέστατα κατώτερο των προσδοκιών. Αν και πολλά από τα επιμέρους υλικά του είναι πολύ καλά, η Jolie σε φόρμα και κάποιες από τις σκηνές του είναι αξιόλογες, εντούτοις, το “SALT” απογοητεύει.

Τζούλια 2 Μαύροι

Για όσους δεν το έμαθαν ακόμα, αυτός ο διόλου εύγλωττος τίτλος ανήκει στο τελευταίο πόνημα της Τζούλιας, φυσικά υπό την αίγιδα της SIRINA. Αρχικά, προσπάθησε αποτυχημένα να μας πουλήσει φούμαρα τύπου “εμού και του ιδίου” όσον αφορά το πρώτο και πολυσυζητημένο “ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ”. Δεν είναι τυχαίο. Aντιγράφοντας προφανώς την αντίστοιχη προσπάθεια της Paris Hilton με τον τότε γκόμενό της, με τις σικέ μυνήσεις και δε συμμαζεύεται, που τελικά κατέληξε στο να μοιράζονται από κοινού τα κέρδη της ερασιτεχνικής τσόντας βγάζοντας πολλά πολλά φράγκα. Εξάλλου, ποτέ δεν έκρυψε η Τζούλια ότι ανέκαθεν έβλεπε τον εαυτό της σαν την Ελληνίδα Paris Hilton. Βέβαια, η προσπάθειά της ήταν καταδικασμένη να αποτύχει, καθώς το “ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ” κάθε άλλο παρά ερασιτεχνικό ήταν... τέλως πάντων, τώρα προσπαθεί να καθιερωθεί σαν η απόλυτη Ελληνίδα πορνοστάρ, ίσως η πρώτη μετά από τις cult μέρες του Ελληνικού ερωτικού κινηματογράφου, που σημαδεύτηκε από τις χαρακτηριστικές φάτσες αλλά και το ταμπεραμέντο προσωπικοτήτων όπως ο Κώστας Γκουσγκούνης (ο οποίος by the way το guest πέρασμά του το έκανε από 2 τσόντες της SIRINA) η Τίνα Σπάθη, ο Νότης Πιτσιλός, ο Τέλλης Σταλλόνε και τόσοι άλλοι.

Προσωπική μου άποψη : πέρασε και δεν ακούμπησε. Τόσο το “ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ”, όσο και το “Τζούλια 2 Μαύροι” είναι παντελώς αδιάφορα σαν κυκλοφορίες, με το καινούριο να είναι σαφώς κατώτερο από το πρώτο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το “Τζούλια 2 Μαύροι” θα το βρεςι όπου υπάρχουν και οι υπόλοιπες κυκλοφορίες της SIRINA, κοινώς, στα περίπτερα. Σε μειωμένη τιμή (15 αντί 20 ευρώ που στοίχιζε το “ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ”), αφενός λόγω κρίσης, αφετέρου λόγω ελλιπούς... περιεχόμενου. Και περνάμε στην πρώτη και πλέον χτυπητή αδυναμία του “Τζούλια 2 Μαύροι” : δεν είναι ταινία. Είναι ένα βιντεάκι, σαν και άλλα που έχουν κυκλοφορήσει με τη Τζούλια στο ίντερνετ, αλλά με καλύτερη παραγωγή και μεγαλύτερη διάρκεια, για την ακρίβεια 36 λεπτά. Απολύτως απαράδεκτο. Και εντάξει, το “ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ” πες ότι όταν κυκλοφόρησε υποτίθεται ότι ήταν προσωπικό βίντεο, οπότε η περιορισμένη χρονική του διάρκεια άιντε να πεις ότι ήταν δικαιολογημένη. Αλλά τούτο εδώ; που προσπαθεί πλέον να σταθεί σαν αυτοτελής επαγγελματική τσόντα; Δεν παίζει...

Επιπλέον, τα πρώτα 10 λεπτά πάνε στο... βρόντο καθώς αποτελούνται από ένα ναρκισσιστικό παραλήρημα της Τζούλιας, η οποία μόνη σαν το λεμόνι – και εμφανώς παχύτερη απ'ότι την έχουμε συνηθίσει – κάνει oral sex στο... χέρι της (ναι, επί 10 ατελείωτα λεπτά!) κάνοντας νάζια στο φακό (χωρίς να βγάζει καθόλη τη διάρκεια της ταινίας ποτέ το ροζ “τύπου” baby doll που καλύπτει το στήθος και την κοιλιά της) και πετώντας ατάκες τύπου “Δε μπορείς να με γ@μήσεις!”, “Είμαι η πιο όμορφη” και τελειώνοντας την πρώτη ενότητα με ένα απογειωτικό “Εντάξει, φτάνει! Βαρέθηκα!”

Και περνάμε στο κυρίως έργο, που, όπως μαρτυρά και ο τίτλος, έχει να κάνει με τη Τζούλια και 2 μαύρους. Μέσα σε ένα σαλόνι που θαρρείς ότι το κουβάλησαν με χρονομηχανή από τη 10ετία του '80 και συγκεκριμένα πάνω σε ένα γκρίζο καναπέ, είναι εστιασμένη η κάμερα και θα λάβει χώρα όλη η “δράση”. Μετά από ένα σύντομο πρόλογο (“...βαρέθηκα τόσο καιρό να πηγαίνω με λευκούς και είπα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό, δυο αγόρια... περίεργα...”) από μέρους της Τζούλιας, μπαίνουν στο πλάνο οι 2 μαύροι. Η Τζούλια ξεκινά τα νάζια της πάνω τους και να ζουζουνιάζει γενικώς, αλλά (σύμφωνα με το σενάριο) ύστερα από λίγη ώρα, η υπομονή των μαύρων εξαντλείται, σηκώνονται, τη γραπώνουν και την κάνουν να πει το δεσπότη Παναγιώτη. Ακολουθεί ένα ατέλειωτο, μονότονο 20λεπτο “σφυροκόπημα” της Τζούλιας από τους μαύρους, γεμάτο από ακίνητα, αδιάφορα και μακρινά πλάνα, απότομο – τύπου χασάπη – μοντάζ με σκηνές που κόβονται ανεξήγητα και εξίσου ανεξήγητα περνάνε στη μέση φάσεων που έχουν ήδη αρχίσει.

Όσον αφορά τους διαλόγους : μηδέν εις το πηλίκον. Μούγγα στη στρούγγα, με εξαίρεση της λίγες στιγμές που ο ένας μαύρος μουρμουρίζει κάτι δικά του στα Αγγλικά, τα βογγητά – και ενίοτε τα τσιριχτά – της Τζούλιας, και τα όσα λίγα μπορεί να πει με τα περιορισμένα Αγγλικά της, τύπου “fuck me”, “Help!” τα οποία αμέσως μετά φροντίζει και να μας τα μεταφράσει κιόλας (!) με τα αντίστοιχα “γ@μήστε με” και “Βοήθεια!”

Κατά τα άλλα, η δράση είναι μάλλον μονότονη, με την πεπατημένη του θέματος να θέλει τη Τζούλια στα τέσσερα να δέχεται σε doggy style της περιποιήσεις του ενός μαύρου, ενώ παίζει σόλο κλαρίνο με τον άλλον. Μετά συναλλάσονται οι μαύροι, και παίζει ξανά το ίδιο από την αρχή. Μετά τη γυρίζουν ανάποδα, και ξανάπαίζει το ίδιο από την αρχή. Και μετά αλλάζουν θέσεις οι 2 μαύροι και – μάντεψε! - ξαναπαίζει το ίδιο ξανά μανά από την αρχή. Με άλλα λόγια, μιλάμε για απόλυτα κοινότυπα και “προβλεπέ” πράματα (για δεδομένα τσόντας, έτσι;), ενώ άλλα πολλά – και απείρως πιο ενδιαφέροντα – που θα μπορούσαν να γίνουν, απλά αγνοούνται. Αν περιμένετε δηλαδή φάσεις τύπου double penetration, double oral και δε συμμαζεύεται, απλά ξεχάστε τις. Δεν υπάρχει καν anal – η μια φορά που το προσπάθησαν δεν τους βγήκε και έκοψαν στη μέση την αντίστοιχη σκηνή, περνώντας σε άλλη. Σαν επιμύθιο της παρτούζας, έχουμε την πιο ξενέρωτη cum shot που έχεις δει ποτέ – και ναι, είναι ΑΚΟΜΑ πιο ξενέρωτη από την αντίστοιχη του “ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ” - και αφορά μονάχα τον ένα μαύρο, ο οργασμός του άλλου ακόμα αγνοείται.

Τι απομένει; Μια αξιόλογη σκηνή όπου η Τζούλια περιποιείται στοματικά τα θηριώδη προσόντα του ενός εκ των παρτενέρ της. Κάποια “τύπου” BDSM χαστουκάκια, φάπες και πουτσοσκάμπιλα. Και... αυτά! Άιντε και ο χιουμοριστικός επίλογος, αφότου η Τζούλια έχει πια αποχωρήσει. Παρεμπιπτόντως, η κοπέλα που εμφανίζεται στο τελευταίο λεπτό της ταινίας είναι σαφέστατα πιο ενδιαφέρουσα από τη Τζούλια! Πολύ κακώς δεν συμπεριέλαβαν και αυτή - και άλλες – στην ταινία, ώστε και την ισχνή διάρκειά της να ενισχύσουν και την περιορισμένη – καλλιτεχνική και εμπορική - αξία της. Όπως και να έχει, δε μπορώ να την προτείνω για αγορά. Καλύτερα να την κατεβάσεις ή να στη δώσει κανένας γνωστός και να τη δεις μια φορά από περιέργεια – και αυτό αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις. Η Τζούλια προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί σαν πορνοστάρ, αλλά με τέτοιας ποιότητας προσπάθειες δεν έχει μέλλον ούτε εκεί. Αυτό το πόνημα στο εξωτερικό, δε θα ήταν επ'ουδενί αποδεκτό σαν ολοκληρωμένη πορνοταινία. Σαν κομμάτι τέτοιας ίσως - και πάλι θα θεωρούταν από τα πολύ μέτρια στην έμπνευση και την απόδοση, έως απαράδεκτα όσον αφορά τη σκηνοθεσία και το μοντάζ.

Πώς Λειτουργεί ο Παραδειγματισμός

... από τη Μαίρη...


Μία ομάδα επιστημόνων τοποθέτησε 5 πιθήκους σε ένα
κλουβί και στη μέση έβαλε μία σκάλα με μερικές μπανάνες
στην κορυφή.

Κάθε φορά που ένας πίθηκος ανέβαινε στη σκάλα, οι επιστήμονες κατέβρεχαν τους υπόλοιπους πίθηκους με παγωμένο νερό.

Μετά από λίγο κάθε φορά που ένας πίθηκος ανέβαινε στη σκάλα, οι υπόλοιποι ορμούσαν και τον ξυλοκοπούσαν.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, κανένας πίθηκος δεν ανέβαινε πια στη σκάλα παρά τον έντονο πειρασμό.

Τότε οι επιστήμονες αποφάσισαν να αντικαταστήσουν τον ένα από τους πίθηκους. Το πρώτο πράγμα που έκανε αυτός ο νέος πίθηκος ήταν να ανέβει στη σκάλα. Αμέσως οι υπόλοιποι τον ξυλοκόπησαν.

Μετά από μερικά ξυλοκοπήματα, ο νεοφερμένος έμαθε να μην ανεβαίνει στη σκάλα παρότι δεν ήξερε γιατί.

Στη συνέχεια αντικαταστάθηκε και 2ος πίθηκος και συνέβη το ίδιο με τον 1ο πίθηκο να συμμετέχει στο ξυλοκόπημα του δεύτερου. Άλλαξε και 3ος πίθηκος και συνέβη το ίδιο. Ήρθε και 4ος και το ξυλοκόπημα συνεχίστηκε και τέλος αντικαταστάθηκε και ο 5ος.

Αυτό που είχε απομείνει, ήταν μια ομάδα πιθήκων που παρότι δεν είχαν δεχτεί ποτέ παγωμένο νερό, συνέχισε να ξυλοκοπά όποιον πίθηκο επιχειρούσε να ανέβει στη σκάλα.

Αν μπορούσε κάποιος να ρωτήσει τους πίθηκους γιατί ξυλοκοπούσαν όποιον προσπαθούσε να ανέβει...
Βάζω στοίχημα ότι θα απαντούσε

“Δεν ξέρω – αλλά έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ”

Σας ακούγεται γνωστό;

Επιμύθιο :

«Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα. Και δεν είμαι σίγουρος για το σύμπαν."
Albert Einstein