WET

Εταιρία : Bethestha Softworks / Artificial Mind & Movement
Πλατφόρμα : PS3, XBOX 360
Με δυό λογάκια :
Το “Kill Bill” συναντά το “Grindhouse : Death Proof”. Και η Bethestha επανέρχεται στο προσκήνιο με κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με το στυλ παιχνιδιών που την έχουμε συνηθίσει. Μια πρόταση δράσης που τη διακρίνει τόση πρωτοτυπία, όσο και ατίθασο attitude. Δυστυχώς, τεχνικές δυσπραγίες, δεν επιτρέπουν στο WET να αναδειχθεί σε κάτι παραπάνω από μια καλή πρόταση ενοικίασης...

Τα Θετικά :
Πανέξυπνοι, φρέσκοι και πρωτότυποι μηχανισμοί για ξέφρενο πιστολίδι. Συναρπαστικές σκηνές δράσης που ουσιαστικά τις σκηνοθετείς ο ίδιος. Τρελός ρυθμός, δε σε αφήνει να ηρεμήσεις ποτέ. Απίστευτο soundtrack, το καλύτερο που θα έχεις ακούσει ποτέ σε videogame. Άψογο art direction με 70's grindhouse look και “Kill Bill” attitude. Έξυπνη παρουσίαση με cell shaded γραφικά του rage mode.

Τα Αρνητικά :
Ασυνέπειες όσον αφορά τον προγραμματισμό και τις ιδιότητες του περιβάλλοντος του παιχνιδιού που μπαίνουν εμπόδιο στην απρόσκοπτη τέλεση των ακροβατικών. Κακός χειρισμός που ωθεί σε λάθη και “φτηνιάρικους” θανάτους. Κατά καιρούς ασυνεπής κάμερα. Γραφικά περασμένης γενιάς, αδιάφορα περιβάλλοντα και μοντέλα χαρακτήρων. Απογοητευτικό φινάλε. Μικρό σε διάρκεια. Αδιάφορο και λίγο εξτρά περιεχόμενο. Απουσία online δυνατοτήτων. Μεγάλοι loading times.

Αναλυτικότερα :
Από το ξεκίνημά του, το WET σου δίνει μια καλή ιδέα του τι σου επιφυλάσσει. Στην πρώτη κιόλας σκηνή, γλιστράς κάτω από ένα τραπέζι σε slow motion, ενώ πύργοι από ποτήρια σαμπάνιας σκάνε και γεμίζουν τον χώρο με θραύσματα γυαλιού και οι σφαίρες των εχθρών σου σφυρίζουν δίπλα στα αυτιά σου. Μπαλωθιές πέφτουν προς όλες τις κατευθύνσεις, μια τεράστια γαμήλια τούρτα εκρήγνυται και ένας μικρός στρατός από εγκληματίες που θέλουν να σε σκοτώσουν ολοένα πλησιάζει. Εσύ όμως, πηδάς από το τραπέζι, υπερίπτασαι πάνω από ένα μεγάλο άγαλμα από πάγο, διασχίζεις τρέχοντας κάθετα τον τοίχο της αίθουσας, συνεχίζοντας να πυροβολείς και να σκορπάς το θάνατο ασύστολα. Όταν έχει μείνει ένας μόνο, ορμάς κατά πάνω του κάνοντας άλλο ένα power slide, περνάς κάτω από τα πόδια του και καθώς σηκώνεσαι τον κλαδεύεις με το katana σου. Και έτσι, μέσα σε λίγες ουσιαστικά στιγμές (οι οποίες έχουν “επιμηκυνθεί” εξαιτίας του slow motion) έχεις ξαποστείλει μια μικρή συμμορία, σε μια εξαίσια ντελιριακή slow-motion σφαγή. Και κάπως έτσι παέι, μέχρι να το τερματίσεις. Γαμάτο; Αρχικά ναι. Δυστυχώς, η αρχική του φούρια ξεφουσκώνει γοργά και απομυθοποιείται στα μάτια σου, για πολλούς και λάθος λόγους που αδικούν το παιχνίδι.

Η τρελαμένη δράση του WET είναι πρακτικά ένας συνδιασμός κινηματογραφικών stunts και ακροβατικών με βαρβάτο πυροβολητό, υπό την ομπρέλλα ενός slow motion που σε κάποιους θα θυμίσει το περίφημο “bullet time” των παιχνιδιών αλλά και της ταινίας “Max Payne”. Ωστόσο, εδώ είναι πιο κινηματογραφικό από ποτέ και λειτουργεί τελείως αυτόματα και ανεξάρτητα από τον παίκτη. Όταν το παιχνίδι κρίνει ότι αυτό που κάνεις στην οθόνη είναι αρκούντως “παπατζήδικο” το slow motion ενεργοποιείται από μόνο του. Πρακτικά, κάθε φορά που πυροβολάς κάνοντας ταυτόχρονα οτιδήποτε άλλο ΕΚΤΟΣ από το να περπατάς ή να τρέχεις, ο χρόνος παγώνει, το ένα χέρι της ηρωίδας του παιχνιδιού (ελέγχεις μια freelance εκτελέστρια ονόματι Ruby Malone) σημαδεύει αυτόματα προς τον κοντινότερο εχθρό, ενώ το άλλο χέρι ελέγχεις πού σημαδεύει “χειροκίνητα” με τον δεξί αναλογικό μοχλό. Όλα αυτά σερβίρονται με ένα σενάριο εκδίκησης τύπου “Kill Bill” που δεν έχει και πολλά πράγματα να πει (αλλά τη δουλειά του την κάνει) και με μονοδιάστατους, αδιάφορους χαρακτήρες που θα τους ξεχάσεις αμέσως αφότου το τερματίσεις. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, οι λίγες ώρες που θα ασχοληθείς με το WET είναι ο χαβαλές ο ίδιος.

Μεταξύ των πιστών, το παιχνίδι κάνει flashback στο ορμητήριο της Ruby που είναι βασικά ένας σκουπιδότοπος αποτελούμενος από κήτη κατεστραμμένων αεροσκαφών. Εκεί, μαθαίνεις σταδιακά τη χρήση κάθε καινούριου όπλου από τα 4 που χρησιμοποιείς (handguns, shotguns, SMG, crossbows) όπως και πώς να κάνεις master τα κόλπα και τα ακροβατικά της Ruby μέσα από διάφορες δοκιμασίες όπου κόντρα στο ρολόι πρέπει να τερματίσεις μια προκαθορισμένη διαδρομή, καταστρέφοντας παράλληλα διάφορους στόχους. Όλα αυτά βοηθούν στην ομαλή εξοικείωση με το παιχνίδι και στον καλό καταμερισμό της δυσκολίας μεταξύ των πιστών. Το σύνολο συμπληρώνεται με ένα upgrade shop όπου πόντους που κερδίζεις ανάλογα με την απόδοσή σου, μπορείς να τους ανταλλάξεις για να “ξεκλειδώσεις” επιπλέον ικανότητες της Ruby, εξτρά ζωή και να ανεβάσεις τα χαρακτηριστικά των όπλων σου (rate of fire, ammo capacity, damage).

Δυστυχώς, η απλότητα του παιχνιδιού μπαίνει εμπόδιο στη διασκέδαση. Είναι πολύ λίγα τα πράγματα που μπορείς να κάνεις με τη Ruby, ονομαστικά τα εξής : α) κάνεις άλματα στον αέρα ενώ πυροβολάς β) να περιστρέφεσαι γύρω από οριζόντιες δοκούς και να πηδάς από τη μια στην άλλη, ενώ πυροβολάς γ) να τρέχεις κάθετα ή διαγώνια σε τοίχους, ενώ πυροβολάς και τέλος δ) να κάνεις ένα (γαμάτο οπτικά) παρατεταμένο power slide, ενώ πυροβολάς. Κάτι ψιλοabilities που ξεκλειδώνεις στην πορεία, όπως να κάνεις έναν ελιγμό αποφυγής “τύπου God of War” δεν προσθέτουν καθόλου στην εμπειρία του παιξίματος, καθώς πρακτικά ό,τι και να δοκιμάσεις εκτός bullet time, είναι σίγουρο ότι θα έχει σαν αποτέλεσμα να φας τα μούτρα σου.

Όλα αυτά δεν είναι από μόνα τους απαραίτητα άσκημα, αρκεί το παιχνίδι να τα υποστηρίζει με όλο του το είναι. Και εκεί είναι που το WET βάζει μέγιστη τρικλοποδιά στον εαυτό του. Η δράση λαμβάνει χώρα σε αδιάφορες πίστες με περιορισμένη χρωματική παλέττα. Σε αυτές, η αλληλεπίδραση που έχεις με το περιβάλλον είναι αρκετά περιορισμένη (κοινώς, πέρα από κάποια λίγα breakable items και τους εχθρούς σου, τίποτα άλλο δεν αντιδρά στις σφαίρες σου) Αλλά το μεγαλύτερο σφάλμα είναι το προβληματικό collision detection και τα “αναξιόπιστα” στη συμπεριφορά τους περιβάλλοντα. Εξηγώ. Κάνεις άλμα, συγκρούεσαι με έναν εχθρό, παρόλα αυτά συνεχίζεις την πορεία σου στον αέρα, περνώντας “από μέσα του” δίχως να συμβεί τίποτα άλλο. Κάνεις ένα άλμα και περνάς απέναντι με ασφάλεια. Κάνεις το ίδιο άλμα αργότερα, σε ένα ίδιο χάσμα με ίδια απόσταση και τσακίζεσαι. Σύντομα θα ανακαλύψεις ότι η ελευθερία σου στο παιχνίδι είναι ιδιαίτερα περιορισμένη και συγκεκριμένα υφίσταται στις επιλογές που το ίδιο το παιχνίδι σου επιτρέπει να κάνεις. Φερ' ειπείν, θα πηδήξεις με ασφάλεια το συγκεκριμένο χάσμα επειδή ΠΡΕΠΕΙ να το κάνεις προκειμένου να συνεχίσει το παιχνίδι. Στο ίδιο χάσμα αργότερα θα τσακιστείς επειδή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ 'ΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΣ για να συνεχίσεις. Κοινώς, τα πάντα καθορίζονται από το αν το παιχνίδι σου επιτρέπει να κάνεις κάτι, και όχι από τις δυνατότητες που υποτίθεται ότι σου δίνει.

Άλλο παράδειγμα. Είσαι σε ένα δωμάτιο με 4 ίδιους τοίχους. Στο πάνω μέρος του ενός από αυτούς, υπάρχει ένα περβάζι που πρέπει να ανέβεις για να συνεχίσεις παρακάτω. Έχεις τη δυνανότητα να τρέξεις κάθετα πάνω σε τοίχους, άρα μπορείς ανεξαρτήτως του πού είναι το περβάζι, τουλάχιστον να αποπειραθείς να τρέξεις κάθετα σε οποιοδήποτε από τους 4, σωστα; ΛΑΘΟΣ. Μπορείς να τρέξεις κάθετα μόνο πάνω στον “σωστό” τοίχο, ενώ στους άλλους 3 δεν έχεις καν τη δυνατότητα να το προσπαθήσεις γιατί η Ruby “αρνείται” να υπακούσει στη σχετική εντολή του χειριστηρίου! Κοινώς, είναι προκαθορισμένο το ποιοί τοίχοι, δοκοί κλπ υποτίθεται ότι “πρέπει” να υπακούσουν στις εντολές σου και μόνο σε αυτούς επιτρέπεται να κάνεις τα ακροβατικά σου. Μάλιστα, μπορείς ανά πάσα στιγμή να δεις πού “επιτρέπεται” να αλληλεπιδράσεις, κρατώντας παητμένο ένα κουμπί. Σαν φαινόμενο είναι απαράδεκτο, θυμίζει παιχνίδια παλαιότερης δεκαετίας και απογοητεύει. Σε συνδιασμό με την αναξιόπιστη κάμερα που τείνει να κάνει τα δικά της, θα κάνεις αρκετά σφάλματα και θα την πληρώσεις τη νύφη με πολλούς χαζούς θανάτους που θα μπορούσαν να είχα αποφευχθεί. Πιο χαρακτηριστικό όλων, είναι ένα συγκεκριμένο σημείο όπου είναι να πηδήξεις πάνω από ένα γκρεμό. Στοχεύεις, παίρνεις φόρα και... με το που κινηθείς προς την άκρη, η κάμερα μεταφέρεται (από μόνη της αυτόματα και ΧΩΡΙΣ να έχεις εκείνη τη στιγμή την επιλογή να την ελέγξεις) ως δια μαγείας ΚΑΤΩ από τα πόδια της Ruby, προκειμένου να δείξει με κινηματογραφικό τρόπο το άλμα σου, “κινηματογραφώντας” ένα κοντινό πλάνο, από κάτω προς τα πάνω. Έτσι όμως, δε βλέπεις πού πας! Και σκοτώνεσαι...

Κορυφαίες στιγμές του παιχνιδιού, είναι φυσικά οι αρένες του. Κλειστές αλάνες, τίγκα στα εμπόδια και με άπειρους εχθρούς να βγαίνουν από “spawn doors”, πόρτες που όσο παραμένουν ανοιχτές (δηλαδή μέχρι να τις καταστρέψεις), βγαίνουν συνέχεια από μέσα τους κακοποιοί. Εκεί το WET είναι στα καλύτερά του, με την ήδη ξέφρενη μουσική του να γίνεται ακόμα πιο τρελαμένη και με δεκάδες εχθρών να πυροβολούν ταυτόχρονα προς την κατεύθυνσή σου. Έχει και ένα κομματάκι στρατηγικής που πρέπει να ακολουθήσεις προκειμένου να ξεπαστρέψεις πιο αποδοτικά τους εχθρούς σου, πριν η ζωή σου πέσει στο μηδέν. Ωστόσο, έτσι και το σακουλευτείς το κόλπο, γίνεται αρκετά απλό και είναι πάντα το ίδιο. Πρώτα σκοτώνεις τον “leader” των κακοποιών, αφενός γιατί σε γαζώνει με chaingun, αφετέρου επειδή η παρουσία του και μόνο “ανεβάζει” τα στατιστικά και την απόδοση των υπόλοιπων κακοποιών. Μετά, κάνεις ότι ακροβατικό είναι διαθέσιμο, κυρίως για να συλλέξεις τα διάφορα bonus multipliers που βρίσκονται διάσπαρτα στην πίστα, επειδή αφενός πολλαπλασιάζουν τους πόντους που παίρνεις σκοτώνοντας, αφετέρου αυξάνουν δραστικά το ρυθμό που ανακτάς τη ζωή σου, κάτι απαραίτητο, εφόσον δεκάδες εχθρών ταυτόχρονα σε πυροβολούν όλη αυτή την ώρα. Τρίτον, κλείνεις μια μια τις spawn doors και τέλος ξεπαστρεύεις τους εχθρούς που απόμειναν.

Άλλη κορυφάια στιγμή του, είναι το rage mode. Σε φάσεις (που είναι απόλυτα προκαθορισμένες από το παιχνίδι) η Ruby “θολώνει” και τρελαίνεται! Τότε, αρχίζει να χτυπάει μανιασμένα ένας συναγερμός αυτοκινήτου, τα πάντα στο πεδίο της όρασής σου μετατρέπονται σε περιγράμματα από μαύρο – άσπρο μέσα σε ένα καθολικά ΚΟΚΚΙΝΟ φόντο, η μουσική ξεφεύγει σε ρυθμό και ένταση και αρχίζει η τρελή σφαγή όπου πλέον πας για το μεγαλύτερο chain kill που μπορείς να καταφέρεις. Τέλος, οι δυο σκηνές καταδίωξης στον αυτοκινητόδρομο (στα πρότυπα του “Matrix : Reloaded”) καθώς και οι φάσεις που χρησιμοποιείς το mounted gun, είναι καλοφτιαγμένες και προσφέρουν μια καλοδεχούμενη ποικιλομορφία στο gameplay και αλλαγή στο ρυθμό αυτού.

Το παιχνίδι τερματίζει νωρίς, σε περίπου 5 ώρες. Τελειώνοντας το, ξεκλειδώνεις κάποια έξτρα που όμως δεν αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο. Μπορείς να ξαναπαίξεις όποια πίστα θέλεις προσπαθώντας να μαζέψεις όσο πιο πολλούς πόντους μπορείς. Μπορείς να ξαναπαίξεις τα chalenge mode στο καταφύγιο της Ruby, αλλά είναι τα ίδια που έχεις ήδη δει, με τίποτα το καινούριο. Έχει μια gallery από σκίτσα χαρακτήρων και concept art και τέλος, μαζεμένα βιογραφικά στοιχεία και διάφορα “κουτσομπολιά” για τους χαρακτήρες του παιχνιδιού, που βασικά επαναλαμβάνουν ότι είναι ήδη γραμμένο στο manual.

Σενάριο / Ατμόσφαιρα :
Μια “προβλεπέ” ιστορία υποκόσμου με γερή δόση “Kill Bill” εκδίκησης. Τίποτα το σπουδαίο, αλλά λειτουργικό. Οι χαρακτήρες δείχνουν ενδιαφέροντες, αλλά είναι μονοδιάστατοι και πνιγμένοι στα στερεότυπα. Τα πάντα έχουν ένα έξυπνο 70's look, από το κοκκώδες “φιλτρο” στην κάμερα, ως τη μουσική, στυλ, περιβάλλοντα, στήσιμο κλπ. Σχεδόν εκπλήσσεσαι όταν διαπιστώνεις ότι η ιστορία του WET λαμβάνει χώρα στη σύγχρονη εποχή! Μικρό στη διάρκειά του, με απογοητευτικό τέλος.

Γραφικά / Ήχος :
Η καλλιτεχνική επιμέλεια είναι σε πολύ ανώτερο επίπεδο από τα γραφικά. Η όλη 70-ίλα είναι άψογα δοσμένη και τα πάντα εντείνουν στην παρακμιακή underground ατμόσφαιρα. Ωστόσο, τα γραφικά είναι ξεκάθαρα προηγούμενης γενιάς και θυμίζουν ύποπτα αυτά του Fallout (του πρώτου για τα PS3 & XBOX εννοώ, όχι του καινούριου, επερχόμενου “New Vegas”). Πολύγωνα που βγάζουν μάτι, μονότονα (με λίγες καλές εξαιρέσεις) περιβάλλοντα και ακόμα πιο αδιάφορα μοντέλα χαρακτήρων (με εξαίρεση μόνο αυτό της Ruby) που είναι και αρκετά περιορισμένα στην ποικιλομορφία τους. Κοινώς, καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού στις πίστες σε κυνηγούν 3 διαφορετικών λογιών κλώνοι των ίδιων και των ίδιων χαρακτήρων! Επίσης, συχνά είναι και τα “σπασίματα” στα γραφικά, όπως και η έλλειψη συγχρονισμού ανάμεσα στους διαλόγους και την κίνηση στα χείλη των χαρακτήρων.

Από την άλλη μεριά, ο ήχος είναι ότι καλύτερο που έχεις ακούσει ποτέ σε παιχνίδι. Πάνω από 20 διαφορετικά συγκροτήματα συνεισφέρουν στην ηχητική επένδυση του παιχνιδιού. Και είναι όλα τα τραγούδια ΓΑΜΑΤΑ, τρελαμένο γκαζωμένο hard rock / rock'n roll σαν να βγήκε από μια καλή grindhouse ταινία!

Χειρισμός :
Προβληματικός, αφενός λόγω των εξαιρετικά περιορισμένων δυνατοτήτων της Ruby, αφετέρου εξαιτίας της προβληματικής κάμερας. Τα'παμε και αναλυτικότερα παραπάνω, σωστά;

Gameplay :
Τρελό και απολαυστικό πιστολίδι, έστω για το λίγο χρονικό διάστημα που θα ασχοληθείς μαζί του. Είναι κρίμα επειδή το WET θα μπορούσε να είναι άπειρα καλύτερο. Ας ελπίσουμε σε ένα διορθωμένο και ακόμα πιο “μπριζωμένο” δεύτερο μέρος...

Online / Multiplayer:
Ουδέν. Απαράδεκτο για σημερινό παιχνίδι.

Ρεζουμέ :
Το'παμε. Πρωτότυπο, γκαζωμένο με λίγη αλλά εξαιρετική δράση, πολλά τεχνικά προβλήματα, με μικρή σε διάρκεια και αδιάφορη ιστορία. Αξίζει να το νοικιάσεις για τις 2 – 3 ημέρες που θα σου πάρει μέχρι να το τελειώσεις και μέχρι εκεί.

Γραφικά / ήχος : 2,5 / 5 για τα γραφικά, 4,5 / 5 για την καλλιτεχνική απόδοση, 5 / 5 για τον ήχο
Gameplay / Χειρισμός : 4 / 5
Ατμόσφαιρα / Σενάριο : 2,5 / 5
Value for money : 2 / 5
Συνολικά πόσα πιάνει: 3,5 / 5 επιεικώς