Brothers

Μάστορας : Jim Sheridan
Παίχτες : Jake Gyllenhaal , Natalie Portman , Tobey Maguire
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Δυο αδέρφια, τελείως διαφορετικά. Ο ένας συγκροτημένος, στρατιωτικός και οικογενειάρχης. Ο άλλος λίγο αλητάκος, λίγο φυλακόβιος προσπαθεί με τη σπιρτάδα και την τσαχπινιά του να τα βγάλει πέρα. Όταν ο πρώτος θα χαθεί σε μια αποστολή στο μέτωπο, ο δεύτερος αναλαμβάνει να σηκώσει κάποια από τα οικογενειακά βάρη του αδερφού του. Βλέπει τα πράγματα αλλιώς και στην πορεία δένεται συναισθηματικά με τα παιδιά, αλλά και με τη σύζυγο του. Και μια ωραία μέρα, ο χαμένος αδερφός επιστρέφει, αλλά δεν είναι πλέον ο ίδιος...

Αναλυτικότερα :
Για αυτού ακριβώς του είδους τις ταινίες είναι που ΔΕΝ προβλέπεται να ανέβει ποτέ σχετικό review στην Καμαριέρα. Εκτός κι αν πρόκειται για κάτι εξαιρετικό και ξεχωριστό. Και το “Brothers” πετυχαίνει να αξιώσει και τους δυο αυτούς τίτλους. Και το κάνει με σεμνότητα, καλλιτεχνική αρτιότητα και κορυφαίες ερμηνείες. Ακόμα και ηθοποιοί που δεν είχα μέχρι πρότινος σε ιδιαίτερη εκτίμηση (Tobey Maguire, δηλαδή ο κινηματογραφικός “Spiderman” και Jake Gyllenhaal, ο νυν “Prince of Persia”) δίνουν ρέστα. Και φυσικά μια Natalie Portman θεά που κατορθώνει να καταπνίξει το μοιραίο sex appeal της για να ερμηνεύσει το ρόλο της συζύγου και μητέρας που πενθεί.

Βασικά, η ταινία αποτελείται από σκηνές οικογενειακού δράματος στις οποίες παρεμβάλλονται φάσεις από τη δράση του μεγάλου αδερφού στο Afghanistan. Η αφήγηση καθυστερεί λιγουλάκι και οι αρετές της ιστορίας αργούν να ξετυλιχτούν, αλλά όταν αυτό γίνεται, επιτυγχάνειται ένα ιδιαίτερα φυσικό, smooth, “οργανικό” συναίσθημα. Οι χαρακτήρες (ειδικά των 2 αντρών) είναι καλογραμμένοι και ολοκληρωμένοι, οι διάλογοι υποδειγματικοί και ευτυχώς αποφεύγεται η παγίδα του να υποπέσει σε διδακτισμούς, κλισέ αντιπολεμικά μηνύματα και τέτοιου τύπου politically correct παπαριές. Όλα τα λεφτά εδώ είναι οι χαρακτήρες και οι ερμηνείες.

Αν κάτι πάσχει στο “Brothers” είναι η πλοκή. Χωρίς να έχει κάτι το μεμπτό, είναι ψιλοπροβλεπόμενη, υποτονική και κάπως... λίγη για τη μεγάλη οθόνη. Νιώθεις ότι περισσότερο θα ταίριαζε σε μια καθημερινή δραματική σειρά της τηλεόρασης. Το αυτό ισχύει ιδιαίτερα στο φινάλε, όπου θα περίμενε κανείς λιγάκι πιο large καταστάσεις, συγκινήσεις ή συγκρούσεις.

Ρεζουμέ :
Έξοχο και αξιοπρεπέστατο, είναι ένα πάρα πολύ καλό έργο του είδους του που ακόμα και οι μη φανς θα εκτιμήσουν. Αφού ένας κάφρος σαν και εμένα κατάφερε να το “νιώσει”, ε, μπορείς και εσύ!

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Είναι βασισμένο στην αντίστοιχη Δανική κινηματογραφική παραγωγή, “Brødre”.