Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010
Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
REC 2
Εναλλακτικός Τίτλος : Τα ζόμπι πεινούν για big brother και σάπια έμβρυα
Μάστορας : Jaume Balagueró, Paco Plaza
Παίχτες : Jonathan Mellor, Manuela Velasco & Óscar Zafra
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Μια ομάδα των ειδικών δυνάμεων έχει αποστολή να μπει σε ένα σφραγισμένο κτήριο όπου έχει λάβει χώρα κάποια υποτιθέμενη λοίμωξη. Μέσα εκεί, θα συγκρουστούν με αιμοβόρα ζόμπι και θα μάθουν τη μακάβρια αλήθεια πίσω από τα γεγονότα...
Αναλυτικότερα :
Όποιος δεν έχει δει ακόμα το αυθεντικό REC TOY 2006, ας πάψει την ανάγνωση αυτού του review και να ΤΣΑΚΙΣΤΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ ΤΩΡΑ! Και αυτό επειδή απλά πρόκειται για μια από τις κορυφαίες ταινίες τρόμου της δεκαετίας που μας πέρασε. Η σκηνοθετική του αμεσότητα – όλο το έργο είναι υποτίθεται γυρισμένο σε κάμερα χειρός, όπως ήταν κάποτε το καταπληκτικό και πολύ αδικημένο “Blair Witch Project” - και γενικά το attitude, οι καλές ερμηνείες, σενάριο και δε συμμαζεύεται, είχα σαν αποτέλεσμα ένα από τα καλύτερα re-imaginings του κουρασμένου και κορεσμένου concept των ζομποταινιών. Η επιτυχία του – εμπορική και καλλιτεχνική – ήταν πολύ μεγάλη, η ανταπόκριση του κόσμου άμεση και οδήγησαν σε ένα Αμερικανικό remake, ονόματι “Quarantine” (ως γνωστόν, οι Αμερικάνοι ό,τι καλό ξενόγλωσσο βγαίνει το ξεπατικώνουν και το ξαναγυρίζουν στη γλώσσα τους επειδή βαριούνται / δεν ξέρουν να... διαβάζουν υπότιτλους!) και σε τούτο εδώ το sequel.
Λοιπόν, για sequel, καλά τα πάει. Φυσικά, ολάκερο το team της πρώτης ταινίας είναι παρών, όσον αφορά τον κόσμο στα παρασκήνια. Τα σκηνικά είναι τα ίδια, ο τρόπος φιλμαρίσματος ίδιος (αυτή τη φορά από την surveillance κάμερα που είναι ενσωματωμένη στα κράνη των μελών της ομάδας), η νευρική, σφιχτή σκηνοθεσία ίδια και υπάρχουν και κάποιες guest εκπλήξεις από την πρώτη ταινία. Και στο σενάριο, ακολουθεί πιστά τα γεγονότα που συνέβησαν αμέσως μετά το πρώτο έργο και εμβαθύνει σε αυτά σε τέτοιο βαθμό που πρακτικά έτσι κι αλλιώς θα χρειαστεί να το δεις πριν προχωρήσεις σε αυτό εδώ το sequel.
Τώρα, στο δια ταύτα. Εντάξει, με τα sequel όλοι ξέρουμε τι παίζει. Είναι πρακτικά αδύνατο να επαναλάβεις το impact του πρώτου έργου, επειδή πολύ απλά έχεις πλέον χάσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Χώρια που το... 99,99% των sequels είναι κατά παραγγελία, επειδή πήγε καλά η πρώτη ταινία. Και όποτε σενάριο / βιβλίο / οτιδήποτε πολιτιστικό στοιχείο φτιάχτηκε κατά παραγγελία, ήταν σαφώς κατώτερο των προσδοκιών. Εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο δυσμενή, καθώς δεν υφίστανται αναγνωρίσιμοι, εγκατεστημένοι χαρακτήρες και σταθερές προκειμένου να “πατήσει” εκεί το sequel και τουλάχιστον ό,τι του λείπει να το αναπληρώσει με την προβολή και περεταίρω ανάλυση κάποιων γνωστών ηρώων.
Κοινώς, δεν υπάρχει κανένας καλλιτεχνικός λόγος ύπαρξης του συγκεκριμένου sequel. Το πρόσχημα της περεταίρω εμβάθυνσης στο έτσι και αλλιώς ισχνό και αντιφατικό σενάριο (κολλητικό... possesion???) πολύ σύντομα αποδεικνύεται ανεπαρκές. Και μένεις με μια ταινία που παρά τις εγγενείς αδυναμίες της, είναι εξαιρετικά καλογυρισμένη, με καλό suspense, ένταση, έξυπνη χρήση του σκοταδιού και των πλάνων πρώτου προσώπου (που ενίοτε θυμίζουν αντίστοιχες καλές φάσεις από videogames τύπου Clive Barker's Jericho, Doom, κλπ) και κάποιες σκηνές που πραγματικά κόβουν την ανάσα, μέχρι το πολύ καλό “μπλιαξ” φινάλε. Τόσο καλό, που θα ήταν χίλιες φορές προτιμότερο να μην έφερε τη ρετσινιά του sequel, αλλά να τολμούσε να ήταν αυτό που του άξιζε : μια ανεξάρτητη, αυτόνομη ταινία.
Splatter / Gore :
Ζομποταινία με τα όλα της. Απ'όλα έχει ο μπαξές, απλά λόγω των αστραπιαίων ρυθμών της δράσης και του “χειροκίνητου” γυρίσματος τα περισσότερα δε θα προλάβεις να τα δεις! Κορυφή το φινάλε. Άξιο. Αν είχε και βυζάκια, θα ήταν ακόμα καλύτερο, αν και τα “καλούδια” της κοπελιάς, όπως ασφυκτιούν στο στενό μπλουζάκι της είναι εξόχως λιμπισίμια. Στήθη άσπρα σαν τα γάλατα, γαργάλα τα, γαργάλα τα...
Ρεζουμέ :
Ίσως και να το βαθμολόγησα πιο ευνοϊκά από όσο του άξιζε. Αντικειμενικά, μάλλον του ταιριάζει ένα 3,5 / 5. Αλλά το είδος της “σοβαρής” ζομποταινίας είναι τόσο εύθραυστο και σπάνιο που πρακτικά είναι στα μάτια μου πιο προστατευόμενο και από την... καρέττα καρέττα!
Jonah Hex
Εναλλακτικός Τίτλος : Ούι ούι μάνα μ' πως είναι τούτους έτσι ωρέ;
Μάστορας : Jimmy Hayward
Παίχτες : Josh Brolin, Megan Fox, John Malkovich
Πόσα πιάνει; 3 / 5
Με δυό λογάκια :
Ένας ήρωας αλλιώτικος από τους άλλους. Φριχτά παραμορφωμένος, αλκοολικός, με μπουρδελιάρα αγαπησιάρα, κακομούτσουνος, μόνιμα μουρτζούφλης και χωρίς να δίνει δεκάρα για καμιά συμβατική έννοια δίκαιου, αρχών και ροζ αρκουδιών. Ο Jonah Hex (Josh Brolin) περιφέρεται στα σκονισμένα τοπία της άγριας δύσης ζητώντας εκδίκηση από τη νέμεσή του, τον στρατηγό Turnbull (John Malcovich)...
Αναλυτικότερα :
Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το ομώνυμο comic, το οποίο προφανώς ουδέποτε έκανε την εμφάνισή του στη χώρα μας. Καθόλου τυχαίο, καθώς το θέμα του είναι πιο αμερικανίζον και από τα πλέον Αμερικάνικα. Ωστόσο, βλέποντας τα documentaries που μεριλαμβάνονται στα extras του blu-ray, συμπαιρένεις ότι αυτός ο αντι-ήρωας, έχει προφανώς τη δική του ιδιαίτερη ιστορία, cult status και σχετικά περιορισμένο, αλλά πολύ αφοσιωμένο κοινό. Whatever. Κακά τα ψέματα, επέλεξα την ταινία από το ράφι του videoclub για ένα και μοναδικό λόγο : για την λατρεμένη και– κατά την ταπεινή μου γνώμη – ομορφότερη γυναίκα εν ζωή, την Megan Fox. Η οποία, μπορεί ακόμα υποκριτικώς να μην έχει αποδείξει ότι το'χει, αλλά από φωνή... κορμάρα!
Τι είδα; Έναν άκρως ενδιαφέρον και πρωτότυπο χαρακτήρα, που τον υποδύεται υποδειγματικά ο Josh Brolin, ο οποίος κυριολεκτικά σηκώνει στους ώμους του όλη την ταινία. Αλλά τι ερμηνεία! Το τύπος γρυλίζει όπως έκαναν οι κλασικοί pulp ήρωες της 10ετίας του '30, ακόμα και στην “αληθινή” καθημερινή του ομιλία! Ακούς αυτή τη φωνή και νιώθεις τα “μαλακά” σου να βαραίνουν! Ειλικρινά καταπληκτικός, ίσως η καλύτερη οπτικά και ερμηνευτικά απόδοση “κομιξάδικου” ήρωα που έχω δει ποτέ. Και πάνω κάτω... αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος να δεις την ταινία. Μετά έχει έναν John Malcovich που προφανώς το'χει βάλει σκοπό – αυτός και ο Jeremy Irons! - να καταστρέψει με την παρουσία του κάθε ταινία φαντασίας που βγαίνει! Και τέλος, μια Megan Fox χάρμα οφθαλμών, ιδρωμένη μέσα στις δαντέλες, τα κορδελάκια και τους σφιχτούς της κορσέδες, αλλά απόλυτα ΓΛΑΣΤΡΑ, καθώς ο ρόλος της δεν έχει κανένα, ΜΑ ΚΑΝΕΝΑ λόγο ύπαρξης στην ταινία, εκτός φυσικά από το να κάνει τα σάλια των αρσενικών να τρέχουν και καγκούρια σαν και μένα να τρέχουν να πληρώνουν για ενοικιάσεις! Και είναι κρίμα, επειδή στις λίγες στιγμές που εμφανίζεται δίνει μια άκρως colorful και συμπαθητική ερμηνεία, ίσως μια από τις καλύτερες στην μέχρι τώρα καριέρα της, αλλά που δυστυχώς παραμένει απόλυτα αναξιοποίητη από τους συντελεστές της ταινίας.
Κατά τα άλλα, η σκηνοθεσία είναι άκρως διεκπεραιωτική και αδιάφορη, η φωτογραφία παλατζάρει μεταξύ απόλυτα ηλιοκαμμένου και δε-βλέπω-την-τύφλα-μου σκοτεινού και το σενάριο, πέρα από τις λίγες καλές στιγμές που έχουν να κάνουν με τις υπερφυσικές ικανότητες του Jonah Hex και τα πάρε δώσε του με τον κόσμο των πνευμάτων, είναι σημαντικά κατώτερο των προσδοκιών, anti-climatic, αδιάφορο και τυποποιημένο.
Splatter / Gore :
Πέρα από τα “ουάου” make up effects που έχουν χρησιμοποιηθεί για να αποτυπώσουν την παραμορφωμένη σκατόφατσα του Jonah Hex, τίποτις άλλο.
Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Η Megan Fox είναι η ομορφότερη οπτική καραμέλα στον κόσμο, που σε σαγηνεύει με το πανέμορφο και ασφυκτικά σφιχτό περιτίλυγμά της, κάνοντας κάθε κύτταρο του αμφιβληστροειδή σου να θέλει απελπισμένα να τη γευτεί... κάτι που δυστυχώς δε συμβαίνει ποτέ.
Ρεζουμέ :
Δεν είναι κακό, όλα κι όλα. Είναι αξιοπρεπέστατο και στέκεται μια χαρά όπως έχει. Αλλά... δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο που θα σου αφήσει κάποια ξεχωριστή εντύπωση, ή οποιαδήποτε ανάμνηση από τη θέασή του. Μια απλώς καλή ταινία που με καλύτερο σενάριο και αποδοτικότερη διαχείρηση του υλικού που έτσι και αλλιώς διέθετε, θα ήταν πολύ πολύ πιο αξιόλογη.
The Grown Ups (Οι Μεγάλοι)
Εναλλακτικός Τίτλος : Πώς Καταντήσαμε λοχία
Μάστορας : ... έχει και από τέτοιον;
Παίχτες : Adam Sandler, Maria Bello, Chris Rock, Rob Sneider,
Πόσα πιάνει; 2 / 5
Με δυό λογάκια :
Με αφορμή το θάνατο του προπονητή που είχαν στη σχολική ομάδα μπάσκετ, 5 ενήλικες πρώην φίλοι και συμμαθητές συναντιώνται και αποφασίζουν όλοι μαζί να περάσουν, ένεκα νοσταλγίας, λίγο quality time, με τις οικογένειές τους. Το σκηνικό αυτό θα σταθεί αφορμή για ιδιαίτερες ζυμώσεις, τραγελαγικές καταστάσεις και γλυκόπικρες αποκαλύψεις...
Αναλυτικότερα :
Βλέποντας το “Grown Ups” η μόνη σκέψη που με απασχολούσε ήταν το πόσο καλύτερη θα μπορούσε να είναι αυτή η ταινία. Σκέψου το λιγάκι : έχεις μαζεμένα κάτω από την ίδια σκηνοθετική στέγη 4 από τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης κωμωδίας. Έχεις πολλούς, ΠΟΛΛΟΥΣ χαρακτήρες, μια ωραία αφορμή για ένα πρωτότυπο σενάριο, ωραία τοποθεσία να παίξεις και... τι, θες κι άλλα; Τέλωσπάντων, έχεις όλα αυτά τα καλά και αντί να πας να φτιάξεις μια αριστουργηματικά αγαπησιάρικια κωμωδία χαρακτήρων, σαν και αυτές που έπαιζε στη δεκαετία του '80 και του '90 ο Steve Martin, πας και φτιάχνεις μια... οικογενειακή φαρσοκωμωδία. Δηλαδή, η ξενέρα η ίδια.
Τι φταίει; Κατ' αρχήν τη μερίδα του λέοντος στην ευθύνη φέρει το κακό σενάριο, με τους απόλυτα ρηχούς, εξωφρενικούς και άκρως αναληθοφανείς χαρακτήρες με τους οποίους ο θεατής δε μπορεί με τίποτα να ταυτιστεί. Φτηνά, επαναλαμβανόμενα αστεία τύπου fart jokes, υπερπληθώρα από “τάχα μου” cool one liners και έναν παράξενο αμφιθυμικό προσανατολισμό που προσπαθεί να απευθυνθεί σε παιδικό και ταυτόχρονα σε ενήλικο κοινό και φυσικά αποτυγχάνει σε αμφότερα. Αμ τι, όταν εναλάσσεις πλάνα με νερόβραστα παιδικά αστειάκια τύπου disney και στο καπάκι με άλλα που περιέχουν σεξουαλικά υπονοούμενα – και ενίοτε παραφιλικού χαρακτήρα, όπως αυτό με την υπονοούμενη... κτηνοβασία του ενός εκ των πρωταγωνιστών – με τι περιμένεις να καταλήξεις; Με μια ταινία που μάλλον φέρνει σε... σούπα / κολάζ από άλλες πολύ καλύτερές της. Η σκηνοθεσία είναι απόλυτα αδιάφορη και διεκπεραιωτική, σαν τηλεοπτική ένα πράμα, το αυτό και η φωτογραφία. Το φινάλε της μας ταϊζει βεβιασμένα την απαραίτητη δραματουργία και διδακτισμό του κώλου, μόνο που εδώ είναι τόσο πολύ πρόχειρη και ψεύτικη που χίλιες φορές καλύτερα θα ήταν να απουσίαζε πλήρως.
Προσπαθώντας να βρω κάποιο καλό στοιχείο για να βαστήξω τα μπόσικα, δε μπορώ να παραβλέψω την καταπληκτική χημεία της βασικής ομάδας των πρωταγωνιστών, που παρά το κουραδένιο σενάριο και τους ανεγκέφαλους διαλόγους, εντούτοις, βρίσκει κάποιες λίγες σποραδικές στιγμές να λάμψει. Κάποιες λίγες καλές κωμικές στιγμές, επιτυχημένα γκανγκς και σπιρτόζικοι διάλογοι αναμφισβήτητα υπάρχουν. Και γενικά, για τελείως ανεξήγητους λόγους, το όλο σύνολο παρά την προχειρότητα και τις οφθαλμοφανείς κακοτεχνίες και ελλείψεις του, παρακολουθείται αβίαστα με μια... μουδιασμένη ευχαρίστηση μέχρι τους τίτλους τέλους. Όπως όταν έχεις κολλήσει σε ένα καθόλα αδιάφορο σε σένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, αλλά παρόλα αυτά εξακολουθείς να το βλέπεις χωρίς να ξέρεις το γιατί...
Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Εννοείται δεν παίζουν, αλλά τα 3 δολοφονικά ξανθά, που παρουσιάζονται, αποζημιώνουν και με το παραπάνω. Η υπέροχη Maria Bello είναι για πιο εκλεπτυσμένα “ώριμα” γούστα και τα 2 τρελά ζαρκάδια που υποδύονται τις κόρες του Rob Sneider για πιο άγριες και “μυαλά στα κάγκελα” καταστάσεις! Θα τις απολαύσετε σύντομα σαν “Mistress of the Week”! Όλες τους!
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010
Inception
Μάστορας : Christopher Nolan
Παίχτες : Leonardo DiCaprio, Marion Cotillard, Michael Caine, Joseph Gordon-Levitt, Ellen Page
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Το μέλλον της βιομηχανικής κατασκοπίας έγκειται πλέον στην επιστήμη του να... μπαίνει κανείς στο μυαλό του αντιπάλου του μέσω ονείρων και να κλέβει τις ιδέες και τα μυστικά του. Ένας κορυφαίος “κλέφτης ονείρων” προκειμένου να απαλλαχτεί από τις εκκρεμότητες και τα φαντάσματα του παρελθόντος του, δέχεται για μια τελευταία φορά να εξασκήσει την “τέχνη” του, επιχειρώντας όμως το αντίστροφο : να μπει στο μυαλό κάποιου και να του “φυτέψει” μια ξένη προς αυτόν ιδέα, προκειμένου να τον κάνει να αποφασίσει ο ίδιος την καταστροφή της οικονομικής αυτοκρατορίας του. Όμως, για να γίνει αυτό, θα πρέπει να μπει βαθιά στο υποσυνείδητό του και εκεί να αντιμετωπίσει πέρα από τις πνευματικές άμυνες του αντιπάλου του και τους δικούς του μύχιους φόβους...
Αναλυτικότερα :
Εντάξει, ενίοτε δικαιούμαι να κάνω και τα... απαράδεκτά μου. Και εννοώ το ότι δεν είδα το “Inception” στο σινεμά, τότε που προβαλλόταν, σε αντίθεση των προτροπών και των παροτρύνσεων σχεδόν όλων όσων γνώριζα. Ναι, καλά διάβασες. ΔΕΝ ΠΗΓΑ ΝΑ ΔΩ ΤΟ “INCEPTION” ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ. Μαλακία μου; Ε, ναι. Εντάξει, εκείνη την περίοδο λείπαμε σε παρατεταμένες διακοπές και κάτι το ένα, κάτι το άλλο, κάτι κάποια τρεχάματα που προέκυψαν καλοκαιριάτικα, εν ολίγοις, όταν ξεμπέρδεψα από όλα όσα έπρεπε να... ξεμπερδευτούν (!) δεν είχε εν τω μεταξύ μείνει κανένας φίλος/γνωστός/whatever που να ενδιαφέρεται να το δει και να ΜΗΝ το έχει κάνει ήδη. Και κάπως έτσι... ούτε έτυχε, ούτε πέτυχε. Και ανάμεσα στα α) πάω μόνος μου στο σινεμά σαν την καλαμιά στον κάμπο και να με περάσουν στην ηλικία μου όπως με δουν ανάμεσα στα παιδάκια για κανένα παιδεραστη, ή β) σύρω με το ζόρι τη Σοφία στο σινεμά για να το δούμε και μετά να την κουβαλάω στους ώμους μου κοιμισμένη και να με τρίβει με ΒΙΞ την πλάτη για να μου περάσει το λουμπάγκο, ε, είπα δε βαριέσαι, θα το πετύχω σε blu-ray και θα το απολαύσω από τον καναπέ του σπιτιού μου... όποτε! Όπερ και εγένετο. Και ναι, η αναμονή άξιζε τον κόπο. Και ναι, έπρεπε να το έχω δει στο σινεμά. Και ας με περνούσαν σε τελική ανάλυση για παιδεραστή!
Εντάξει, τα λόγια είναι περιττά. Εν ολίγοις, ότι έχεις ακούσει για αυτή την ταινία, είναι αληθινό. Κορυφαία επιστημονική φαντασία, σχεδόν παλιάς κοπής και νοοτροπίας (θυμίζει στο στυλ λιγουλάκι Phillip Dick), σε ένα ΑΚΡΩΣ πρωτότυπο και ενδιαφέρον σενάριο που το σκάρωσε ο ίδιος ο μάστορης. Μάγκας. Και ερμηνείες κορυφής βγάζει από τους πρωταγωνιστές του και έχει μια Marion Cotillard πιο υπέροχη (ΑΚΥΡΟ : σχεδόν πιο υπέροχη) από ποτέ, αν εξαιρέσεις τη λατρεμένη παρουσία της στο “NINE”. Σκηνές που κόβουν την ανάσα και ανάλογές τους δεν έχεις ξαναδει. Και το κυριότερο : αυτό εδώ δεν είναι άλλο ένα φιλμάκι με ένα καλό σενάριο και... τσόντα εκρήξεις. Δηλαδή... είναι, αλλά όχι μόνο αυτό. Είναι πάνω από όλα, ένα ζόρικο πνευματικό puzzle, ένας κινηματογραφικός κύβος του Rubik που θα φέρει στα όρια της την προσοχή και την οξυδέρκειά σου. Θα το καταλάβεις αυτό όταν (θα το πω ΠΑΟΚ-τσίδηκα) τα μυαλά σου θα αρχίσουν να πονάνε στο επικό δεύτερο μισό της ταινίας όπου η δράση διαδραματίζεται ταυτόχρονα σε 4 διαφορετικά ονειρικά επίπεδα ασυνείδητου, το καθένα με δικιά του, ανεξάρτητη ροή του χρόνου και διαφορετικούς φυσικούς νόμους! Πανέξυπνο και πρωτόγνωρο. Μπορούμε να το “κλειδώσουμε” με σιγουριά, από τώρα : το “Inception” παίζει μπάλα μόνο του σε δικό του γήπεδο, φτιάχνει δική του σχολή και οι επίδοξοι μιμητές οσονούπω έρχονται!
Λογικά, από έναν τέτοιο πρωτοπόρο είναι λιγουλάκι άδικο να κάνεις παράπονα. Αλλά θα είμαι λάθος και εξίσου άδικος αν ισχυριστώ ότι το “Inception” είναι άψογο. Επειδή απλά ΔΕΝ είναι. Η διήγηση είναι πολύ πιο γρήγορη από όσο πρέπει, με αποτέλεσμα τα περισσότερα από τα πολύ καλά concepts του να παρουσιάζονται πολύ βιαστικά και ουσιαστικά να παραμένουν ανεκμετάλλευτα. Έχω βάσιμες υποψίες ότι έπεσε τρελό ψαλίδι στο μοντάζ προκειμένου αυτό το έπος να χωρέσει σε μόλις... δυόμισι ώρες. Ελπίζω στο μέλλον να κυκλοφορήσει ένα πολύ πιο ολοκληρωμένο director's cut που θα αναδείξει τις αδικημένες λεπτομέρειες του. Βέβαια, η γρηγοράδα στο ρυθμό είναι και εσκεμμένη, προκειμένου να “μπριζώσει” περεταίρω το θεατή και να κάνει το γρίφο του σεναρίου ακόμα πιο δυσεπίλητο. Αλλά και για να καλύψει τα λαθάκια και τις “τρύπες” που αναμφίβολα υπάρχουν. Τέλος, λανθασμένο είναι και το pacing και ανομοιόμορφη η κατανομή του φιλμικού χρόνου, με αποτέλεσμα concept που είναι απαραίτητα για να νιώσεις στο πετσί σου την πλοκή να παραμένουν ανεξήγητα, προκειμένου να προβάλλει... παρατεταμένες (και ουσιαστικά άχρηστες) σκηνές δράσης και πιστολιδιού που μάλλον μπήκαν για να μη ξενερώσει το πιο “γκάου” κοινό. Ειδικά το... counter strike που παίζεται στους πάγους είναι πέρα από περιττό και ξένο ως προς το υπόλοιπο υλικό της ταινίας. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα ψεγαδάκια, κυριολεκτικά θα προσκυνούσα.
Ρεζουμέ :
Πρωτοποριακό και κορυφαίο, αλλά άνισο και κυμαινόμενο στις επιδόσεις του. Ή του ύψους, ή του (λέμε τώρα) βάθους. Του άξιζαν περισσότερα, θέλω, αλλά δε μπορώ να του βάλω πάνω από ένα 4 / 5...
Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010
Traitor Skin
To campaign μας συνεχίζεται ακάθεκτο, παρά τις αντίξοες συνθήκες. Η Ντόρα έκανε κόμμα, οι αποτέτοιοι του ΔΝΤ αλωνίζουν στην Ελλάδα και η Age of Worms αργά αλλά σταθερά ανατέλλει... αν μη τι άλλο, μας περιμένουν ενδιαφέρουσες ημέρες! Α, και ο Θανάσης βρίσκεται ακόμα σε κώμα ευδαιμονίας μετά τα καινούρια "κατορθώματα" του χαρακτήρα του!
Οι φλόγες σιγόκαιγαν, φωτίζοντας τη νύχτα. Καθώς περνούσαν οι ώρες, μετέτρεπαν το σωρό των πτωμάτων σε μια άμορφη μάζα από καψαλισμένη σάρκα, κατεστραμμένα ιμάτια και στάχτη. Ο Nechthor παρακολουθούσε σιωπηλός τη σκηνή να ξετυλίγεται αργά και ένιωθε ένα συναίσθημα δυσφορίας να τον τρώει εσωτερικά, να μεγαλώνει μέσα του και να κυριαρχεί στις σκέψεις του. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν εξάλλου θύματα της δικής του προδοσίας, μιας πλάνης στην οποία τον έριξε η φιλοδοξία του και... ποιός ξέρει τι άλλο; Έψαχνε μέσα του, αλλά απάντηση ξεκάθαρη δεν έβρισκε.... Ήξερε ότι μάτια ανώτερα από αυτά των ανθρώπων ήταν προσηλωμένα πάνω του, παρακολουθούσαν τις κινήσεις του, τον προστάτευαν και συνέχιζαν να του παρέχουν τις δυνάμεις που κανονικά δε δικαιούταν, έχοντας πλέον απομακρυνθεί από την πίστη και την υπακοή στον Hieroneous... να άραγε ήταν Εκείνος, ο γηραιότερος Αδερφός...; Ακόμα τα πάντα ήταν ρευστά, αμφιβολίες και γκρίζες ζώνες παντού... Ήξερε ότι προορίζεται για κάτι εξαιρετικό και ότι η μοίρα του επιφυλάσσει μεγαλεία τα οποία οφείλει να αδράξει, αλλά δεν ήξερε ακριβώς τον τρόπο... μέχρι τώρα...
Ο σορός της στάχτης μεγάλωνε καθώς τα σώματα αναλώνονταν στη φωτιά. Μετά από πολυήμερο αγώνα και με ανυπολόγιστες απώλειες σε περιουσία και ανθρώπινες ζωές, μια άνευ προηγουμένου καθολική κινητοποίηση των αρχών την πόλης είχε καταφέρει τελικά να καταστείλει τη συμφορά. Εκείνος προσπάθησε να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο, αλλά πάντα η βλοσυρή του διάθεση έβαφε με μελανά ανεξήτηλα χρώματα κάθε του λογισμό. Όσο η ώρα περνούσε, το σύννεφο της καύσης φάνταζε ολοένα και πιο μαύρο, ολοένα και πιο πυκνό, απλωνόταν πάνω από το χώρο και τον γέμιζε με μια οσμή που ενοχλούσε και ερέθιζε ρουθούνια και μάτια, άφηνε μια πικρή γεύση στο στόμα. Είχε ένα κακό προαίσθημα, το ένιωθε να γιγαντώνεται πάνω και πέρα από αυτόν, σαν το μιαρό σύννεφο καπνού... το οποίο συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι είχε αρχίσει να τον ενοχλεί ολοένα και περισσότερο. Έπιασε τον εαυτό του αρκετές ώρες να το παρατηρεί επίμονα σαν υπνωτισμένος. Δε μπορούσε να διώξει την εντύπωση ότι μια αδιόρατη, κακόβουλη παρουσία, κρυμμένη μέσα στον καπνό τον παρακουλουθούσε εξίσου επίμονα...
Παραμέρισε τις ενοχλητικές σκέψεις που τον βασάνιζαν, προσπάθησε να δει τη θετική πλευρά της κατάστασης, το ανυπολόγιστο κέρδος που προσκόμισε... το όνομά του ήταν ήδη στα χείλη των κατοίκων της πόλης και προφερόταν με δέος και θαυμασμό... ήταν πλέον στα μάτια τους ο ήρωας που τους έσωσε από μια καταστροφή δίχως προηγούμενο. Όλοι μιλούσαν για τον εκλεκτό του Hextor, που στο όνομα του θεού του Πολέμου έσωσε την πόλη! Σήμερα οι κάτοικοι του Greyhawk, αύριο ο κόσμος όλος! Ποτέ δε θα μάθαιναν ότι...
... το σύννεφο του καπνού είχε χαμηλώσει αφύσικα κοντά στη γη, απλωνόταν γύρω και πάνω του έτοιμο να τον καταπιεί. Φωνές απορίας, ξαφνιάσματος και αγωνίας άρχισαν να ακούγονται γύρω του, από πρόσωπα που πλέον δε μπορούσε να διακρίνει. Σάστισε. Έπρεπε να σταθεί και να αντιμετωπίσει ότι κι αν έβγαινε μέσα από τον μαύρο καπνό, ή να τρέξει μακριά του, όπως τον παρότρυναν το ένστικτο και τα προαισθήματά του;... όποια και να ήταν η απόφασή του, ο χρόνος που απέμενε ήταν πολύ λίγος για να την μετατρέψει σε πράξη. Το σύννεφο τον σκέπασε. Όλα γύρω του σκοτείνιασαν και οι φωνές των παρευρισκόμενων χάθηκαν από τα αυτιά του. Παγωμένοι αγέρηδες της Κόλασης τον αγκάλιασαν. Αγκαθωτές αλυσίδες τριβέλιζαν σαν να κινούνται με τη δική τους θέληση... στο βάθος, σε ανυπολόγιστη απόσταση ακούγονταν αμυδρά ο ήχος από κτηνώδη πόδια και σιδερόφραχτες οπλές που κινούνταν στο ρυθμό, που υπαγόρευαν ακατάληπτα ουρλιαχτά και παραγγέλματα, απαρτίζοντας ένα δαιμονικό εμβατήριο που έβγαινε από μη ανθρώπινους λαιμούς... Μια στριγγή, γυναικεία φωνή ήχησε στο μυαλό του, ξεχειλίζοντας το από τη δική της απερίγραπτη βαναυσότητα, ειρωνία και διαβολική απόλαυση...
Όπως ξαφνικά τον είχε τυλίξει, έτσι ξαφνικά διαλύθηκε το σύννεφο, έγινε ξανά ακίνδυνος καπνός όπως και πριν, πλανιόταν τεμπέλικα πάνω από τη νεκρική πυρά. Οι παρεβρισκόμενοι τον κοίταξαν απορημένα... και έκαναν πίσω νευρικοί, απομακρύνονταν σιωπηλά μακριά του γυρίζοντας το βλέμμα τους αλλού και άλλοι ψιθυρίζοντας φοβισμένοι μέσα από τα δόντια τους. Κοίταξε κάτω... η πανοπλία του απλωνόταν διαλυμένη στα πόδια του. Ήταν γυμνός από τη μέση και πάνω αλλά δε θα ήταν ποτέ ο ίδιος... το δέρμα του κάλυπτε ολοκληρωτικά ένα λεπτεπίλεπτο στρώμα γκριζόμαυρης στάχτης που δεν ξεκολλούσε από πάνω του, όσο και αν το έτριβε... είχε μια αφύσικα, ψυχρή και υγρή αίσθηση και έβαφε τα χέρια του εκεί που το άγγιζαν με ένα άλικο χρώμα... Μια αφόρητη αίσθηση θλίψης και ενοχής τον τύλιξε... που τη διαδέχτηκαν η βεβαιότητα και η αποφασιστικότητα. Για πρώτη ίσως φορά έβλεπε τα πάντα καθαρά, τις απαντήσεις που ζητούσε ολοφάνερες μπροστά του... Πλέον ήξερε βαθιά μέσα του πού ανήκει. Πλέον, η μοίρα του ήταν στα χέρια του...
Traitor Skin – Minor Artifact, Armor Body Slot
Armor Bonus : +9, Maximum Dexterity Bonus : +8, Armor Check Penalty 0, Arcane Spell Failure Chance 0%, Speed (30 ft) 30 feet, Weight : N/A
To Traitor Skin δεν είναι μαγικό αντικείμενο με την αυστηρή έννοια της λέξης, καθώς δεν είναι δυνατόν για αυτόν που το “φοράει” ούτε να αλληλεπιδράσει μαζί του, ούτε και μπορεί να επιλέξει να το αφαιρέσει από πάνω του. Μπορεί να αφαιρεθεί μονάχα με Wish, Atonement, Mordenkainen's Disjunction ή αντίστοιχης φύσης και επιπέδου μαγεία, όπότε και καταστρέφεται ολοκληρωτικά. Είναι ένα λεπτεπίλεπτο γκριζόμαυρο στρώμα που κολλάει ανεξήτηλα στο δέρμα, φτιαγμένο από τις στάχτες και το αίμα αθώων που έχασαν τη ζωή τους με ιδιαίτερα ειδεχθή τρόπο, σαν συνέπεια συνειδητής πράξης αυτού που το φοράει. Έχει μια ανεξήγητη “υγρή” λάμψη και όποιος το αγγίξει έχει έχει την δυσάρεστη αίσθηση ότι το κόκκινο υγρό που βάφει τα χέρια του είναι αίμα... Σπάνιο “δώρο” θεοτήτων του Σκότους ή και Demon Lords, είναι ένας τρόπος να “ανταμείψουν” κάποιον θνητό που με τις ιδιαίτερα αποτρόπαιες (και κατά προτίμηση, όπως υπαινίσσεται και το όνομά του, προδοτικές) πράξεις του προσέλκυσε την προσοχή τους. Το Traitor Skin φοριέται στη θέση πανοπλίας και ο κάτοχός του δεν έχει τη δυνατότητα να φορέσει από πάνω οτιδήποτε αντικείμενο παρέχει κάποιο Armor Bonus. Σε τέτοια περίπτωση, το Traitor Skin δεν ανέχεται το αντικείμενο, το οποίο αυτόματα καταστρέφεται σαν να είχε υποστεί την επίδραση ενός Disintegrate spell. Οι υπόλοιπες ιδιότητές του είναι οι ακόλουθες :
1)Μπορεί να “υιοθετήσει” την εμφάνιση ρουχισμού, πανοπλίας ή “κανονικού” δέρματος κατά τη θέληση του κατόχου του, με μηχανισμό παρόμοιο με αυτό του Disguise Self spell. Όποιος άλλος αλληλεπιδράσει με οποιονδήποτε τρόπο με το “μεταμφιεσμένο” Traitor Skin μπορεί να καταλάβει ότι πρόκειται για ψευδαίσθηση, αν επιτύχει σε ένα Will Save DC 20. Παρόλα αυτά, το Traitor Skin μπορεί να “επιλέξει” από μόνο του (απόφαση του dungeon master) να αποκαλύψει την αληθινή του όψη, “προδίδοντας” τον κάτοχό του (ο οποίος δε δικαιούται κάποιο saving throw προκειμένου να αποτρέψει την κατάσταση), ειδικά όταν αυτός κατακλύζεται από έντονα αρνητικά συναισθήματα. Κάτι τέτοιο γίνεται αυτόματα όταν ο κάτοχός του εμπλέκεται σε μάχη.
2)Κάνει πιο ευέλικτο τον κάτοχό του, προσδίδοντάς του +10 feet enhancement bonus στην υπάρχουσα ταχύτητά του.
3)Παρέχει μόνιμα τα πλεονεκτήματα του Spring Attack feat, ακόμα και αν ο κάτοχός του δεν καλύπτει τα απαραίτητα prerequisites.
4)Energy Immunity : O κάτοχός του μπορεί σαν standard action να ενεργοποιήσει αυτή την ιδιότητα 1 φορά / ημέρα, που του δίνει πλήρη immunity σε μια μορφή ενέργειας (acid, cold, electricity, fire) της επιλογής του, για 1 λεπτό.
5)Healing, greater : O κάτοχός του μπορεί σαν standard action να ενεργοποιήσει αυτή την ιδιότητα 2 φορές / ημέρα, που τον θεραπεύει για 3d8 + 15 points of damage. Σε περίπτωση που ο κάτοχος του Traitor Skin πέσει κάτω από 0 hit points, η ιδιότητα αυτή ενεργοποιείται αυτόματα από την πανοπλία, εφόσον βέβαια δεν έχει υπερβεί το όριο ημερήσιας χρήσης της.
6)Εκπέμπει μια σαφέστατη overwhelming Evil & Magic aura όσον αφορά τα Detect spells, που δε γίνεται με κανένα τρόπο, μαγικό ή μη, να καλυφθεί.
7)Το Traitor Skin, όσο είναι ορατό, προκαλέι μια ήπια παραμόρφωση των χαρακτηριστικών του προσώπου και του σώματος του κατόχου του, κάνοντάς τον να φαντάζει πολύ πιο βλοσυρός, επικίνδυνος, απρόσιτος και γενικά δυσάρεστος. Αυτό επιβάλλει -10 penalty στα Bluff, Diplomacy, Gather Information skill checks, και στα Charisma checks. Όσο παραμένει “κρυμμένο”, το penalty εξακολουθεί να υφίσταται, αλλά μειώνεται σε -5.
8)Τέλος, ο κάτοχός του βασανίζεται για το υπόλοιπο της ζωής του από απερίγραπτους εφιάλτες, καθώς Erynies devils και παρόμοια πλάσματα του σκότους (ανάλογα με τη φύση του ανώτερου όντος που “δώρισε” το Traitor Skin) τον βασανίζουν στον ύπνο του, υπενθυμίζοντάς του για πάντα την προδοσία του και μη αφήνοντάς τον να απαλλαγεί από τις ενοχές του. Οι μακροχρόνιες συνέπειες αυτής της κατάστασης, στον ψυχισμό και την μοίρα του χαρακτήρα είναι στην ευχέρεια του dungeon master. Όπως και να έχει, ο κάτοχος του Traitor Skin ποτέ δε θυμάται ακριβείς λεπτομέρειες των εφιαλτών του, απλά χαρακτηρίζεται από κακή διάθεση που δεν τον εγκαταλείπει ποτέ. Έχει 50% πιθανότητα κάθε μέρα, για όλο το υπόλοιπό της, να υποστεί -1 penalty στα skill & ability checks, saving throws, attack & damage rolls εξαιτίας της υπερβολικής δυσθυμίας και των τύψεων που κυριολεκτικά τον κατατρώνε.
Traitor Skin
Οι φλόγες σιγόκαιγαν, φωτίζοντας τη νύχτα. Καθώς περνούσαν οι ώρες, μετέτρεπαν το σωρό των πτωμάτων σε μια άμορφη μάζα από καψαλισμένη σάρκα, κατεστραμμένα ιμάτια και στάχτη. Ο Nechthor παρακολουθούσε σιωπηλός τη σκηνή να ξετυλίγεται αργά και ένιωθε ένα συναίσθημα δυσφορίας να τον τρώει εσωτερικά, να μεγαλώνει μέσα του και να κυριαρχεί στις σκέψεις του. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν εξάλλου θύματα της δικής του προδοσίας, μιας πλάνης στην οποία τον έριξε η φιλοδοξία του και... ποιός ξέρει τι άλλο; Έψαχνε μέσα του, αλλά απάντηση ξεκάθαρη δεν έβρισκε.... Ήξερε ότι μάτια ανώτερα από αυτά των ανθρώπων ήταν προσηλωμένα πάνω του, παρακολουθούσαν τις κινήσεις του, τον προστάτευαν και συνέχιζαν να του παρέχουν τις δυνάμεις που κανονικά δε δικαιούταν, έχοντας πλέον απομακρυνθεί από την πίστη και την υπακοή στον Hieroneous... να άραγε ήταν Εκείνος, ο γηραιότερος Αδερφός...; Ακόμα τα πάντα ήταν ρευστά, αμφιβολίες και γκρίζες ζώνες παντού... Ήξερε ότι προορίζεται για κάτι εξαιρετικό και ότι η μοίρα του επιφυλάσσει μεγαλεία τα οποία οφείλει να αδράξει, αλλά δεν ήξερε ακριβώς τον τρόπο... μέχρι τώρα...
Ο σορός της στάχτης μεγάλωνε καθώς τα σώματα αναλώνονταν στη φωτιά. Μετά από πολυήμερο αγώνα και με ανυπολόγιστες απώλειες σε περιουσία και ανθρώπινες ζωές, μια άνευ προηγουμένου καθολική κινητοποίηση των αρχών την πόλης είχε καταφέρει τελικά να καταστείλει τη συμφορά. Εκείνος προσπάθησε να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο, αλλά πάντα η βλοσυρή του διάθεση έβαφε με μελανά ανεξήτηλα χρώματα κάθε του λογισμό. Όσο η ώρα περνούσε, το σύννεφο της καύσης φάνταζε ολοένα και πιο μαύρο, ολοένα και πιο πυκνό, απλωνόταν πάνω από το χώρο και τον γέμιζε με μια οσμή που ενοχλούσε και ερέθιζε ρουθούνια και μάτια, άφηνε μια πικρή γεύση στο στόμα. Είχε ένα κακό προαίσθημα, το ένιωθε να γιγαντώνεται πάνω και πέρα από αυτόν, σαν το μιαρό σύννεφο καπνού... το οποίο συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι είχε αρχίσει να τον ενοχλεί ολοένα και περισσότερο. Έπιασε τον εαυτό του αρκετές ώρες να το παρατηρεί επίμονα σαν υπνωτισμένος. Δε μπορούσε να διώξει την εντύπωση ότι μια αδιόρατη, κακόβουλη παρουσία, κρυμμένη μέσα στον καπνό τον παρακουλουθούσε εξίσου επίμονα...
Παραμέρισε τις ενοχλητικές σκέψεις που τον βασάνιζαν, προσπάθησε να δει τη θετική πλευρά της κατάστασης, το ανυπολόγιστο κέρδος που προσκόμισε... το όνομά του ήταν ήδη στα χείλη των κατοίκων της πόλης και προφερόταν με δέος και θαυμασμό... ήταν πλέον στα μάτια τους ο ήρωας που τους έσωσε από μια καταστροφή δίχως προηγούμενο. Όλοι μιλούσαν για τον εκλεκτό του Hextor, που στο όνομα του θεού του Πολέμου έσωσε την πόλη! Σήμερα οι κάτοικοι του Greyhawk, αύριο ο κόσμος όλος! Ποτέ δε θα μάθαιναν ότι...
... το σύννεφο του καπνού είχε χαμηλώσει αφύσικα κοντά στη γη, απλωνόταν γύρω και πάνω του έτοιμο να τον καταπιεί. Φωνές απορίας, ξαφνιάσματος και αγωνίας άρχισαν να ακούγονται γύρω του, από πρόσωπα που πλέον δε μπορούσε να διακρίνει. Σάστισε. Έπρεπε να σταθεί και να αντιμετωπίσει ότι κι αν έβγαινε μέσα από τον μαύρο καπνό, ή να τρέξει μακριά του, όπως τον παρότρυναν το ένστικτο και τα προαισθήματά του;... όποια και να ήταν η απόφασή του, ο χρόνος που απέμενε ήταν πολύ λίγος για να την μετατρέψει σε πράξη. Το σύννεφο τον σκέπασε. Όλα γύρω του σκοτείνιασαν και οι φωνές των παρευρισκόμενων χάθηκαν από τα αυτιά του. Παγωμένοι αγέρηδες της Κόλασης τον αγκάλιασαν. Αγκαθωτές αλυσίδες τριβέλιζαν σαν να κινούνται με τη δική τους θέληση... στο βάθος, σε ανυπολόγιστη απόσταση ακούγονταν αμυδρά ο ήχος από κτηνώδη πόδια και σιδερόφραχτες οπλές που κινούνταν στο ρυθμό, που υπαγόρευαν ακατάληπτα ουρλιαχτά και παραγγέλματα, απαρτίζοντας ένα δαιμονικό εμβατήριο που έβγαινε από μη ανθρώπινους λαιμούς... Μια στριγγή, γυναικεία φωνή ήχησε στο μυαλό του, ξεχειλίζοντας το από τη δική της απερίγραπτη βαναυσότητα, ειρωνία και διαβολική απόλαυση...
“... οι στάχτες των νεκρών θα σε σκεπάσουν
το αίμα τους θα γίνει αρματωσιά σου...
Η θλίψη τους θα γίνει και δική σου
η μήνη τους θα γίνει ενοχή που θα σε κατατρέξει...”
το αίμα τους θα γίνει αρματωσιά σου...
Η θλίψη τους θα γίνει και δική σου
η μήνη τους θα γίνει ενοχή που θα σε κατατρέξει...”
Όπως ξαφνικά τον είχε τυλίξει, έτσι ξαφνικά διαλύθηκε το σύννεφο, έγινε ξανά ακίνδυνος καπνός όπως και πριν, πλανιόταν τεμπέλικα πάνω από τη νεκρική πυρά. Οι παρεβρισκόμενοι τον κοίταξαν απορημένα... και έκαναν πίσω νευρικοί, απομακρύνονταν σιωπηλά μακριά του γυρίζοντας το βλέμμα τους αλλού και άλλοι ψιθυρίζοντας φοβισμένοι μέσα από τα δόντια τους. Κοίταξε κάτω... η πανοπλία του απλωνόταν διαλυμένη στα πόδια του. Ήταν γυμνός από τη μέση και πάνω αλλά δε θα ήταν ποτέ ο ίδιος... το δέρμα του κάλυπτε ολοκληρωτικά ένα λεπτεπίλεπτο στρώμα γκριζόμαυρης στάχτης που δεν ξεκολλούσε από πάνω του, όσο και αν το έτριβε... είχε μια αφύσικα, ψυχρή και υγρή αίσθηση και έβαφε τα χέρια του εκεί που το άγγιζαν με ένα άλικο χρώμα... Μια αφόρητη αίσθηση θλίψης και ενοχής τον τύλιξε... που τη διαδέχτηκαν η βεβαιότητα και η αποφασιστικότητα. Για πρώτη ίσως φορά έβλεπε τα πάντα καθαρά, τις απαντήσεις που ζητούσε ολοφάνερες μπροστά του... Πλέον ήξερε βαθιά μέσα του πού ανήκει. Πλέον, η μοίρα του ήταν στα χέρια του...
Traitor Skin – Minor Artifact, Armor Body Slot
Armor Bonus : +9, Maximum Dexterity Bonus : +8, Armor Check Penalty 0, Arcane Spell Failure Chance 0%, Speed (30 ft) 30 feet, Weight : N/A
To Traitor Skin δεν είναι μαγικό αντικείμενο με την αυστηρή έννοια της λέξης, καθώς δεν είναι δυνατόν για αυτόν που το “φοράει” ούτε να αλληλεπιδράσει μαζί του, ούτε και μπορεί να επιλέξει να το αφαιρέσει από πάνω του. Μπορεί να αφαιρεθεί μονάχα με Wish, Atonement, Mordenkainen's Disjunction ή αντίστοιχης φύσης και επιπέδου μαγεία, όπότε και καταστρέφεται ολοκληρωτικά. Είναι ένα λεπτεπίλεπτο γκριζόμαυρο στρώμα που κολλάει ανεξήτηλα στο δέρμα, φτιαγμένο από τις στάχτες και το αίμα αθώων που έχασαν τη ζωή τους με ιδιαίτερα ειδεχθή τρόπο, σαν συνέπεια συνειδητής πράξης αυτού που το φοράει. Έχει μια ανεξήγητη “υγρή” λάμψη και όποιος το αγγίξει έχει έχει την δυσάρεστη αίσθηση ότι το κόκκινο υγρό που βάφει τα χέρια του είναι αίμα... Σπάνιο “δώρο” θεοτήτων του Σκότους ή και Demon Lords, είναι ένας τρόπος να “ανταμείψουν” κάποιον θνητό που με τις ιδιαίτερα αποτρόπαιες (και κατά προτίμηση, όπως υπαινίσσεται και το όνομά του, προδοτικές) πράξεις του προσέλκυσε την προσοχή τους. Το Traitor Skin φοριέται στη θέση πανοπλίας και ο κάτοχός του δεν έχει τη δυνατότητα να φορέσει από πάνω οτιδήποτε αντικείμενο παρέχει κάποιο Armor Bonus. Σε τέτοια περίπτωση, το Traitor Skin δεν ανέχεται το αντικείμενο, το οποίο αυτόματα καταστρέφεται σαν να είχε υποστεί την επίδραση ενός Disintegrate spell. Οι υπόλοιπες ιδιότητές του είναι οι ακόλουθες :
1)Μπορεί να “υιοθετήσει” την εμφάνιση ρουχισμού, πανοπλίας ή “κανονικού” δέρματος κατά τη θέληση του κατόχου του, με μηχανισμό παρόμοιο με αυτό του Disguise Self spell. Όποιος άλλος αλληλεπιδράσει με οποιονδήποτε τρόπο με το “μεταμφιεσμένο” Traitor Skin μπορεί να καταλάβει ότι πρόκειται για ψευδαίσθηση, αν επιτύχει σε ένα Will Save DC 20. Παρόλα αυτά, το Traitor Skin μπορεί να “επιλέξει” από μόνο του (απόφαση του dungeon master) να αποκαλύψει την αληθινή του όψη, “προδίδοντας” τον κάτοχό του (ο οποίος δε δικαιούται κάποιο saving throw προκειμένου να αποτρέψει την κατάσταση), ειδικά όταν αυτός κατακλύζεται από έντονα αρνητικά συναισθήματα. Κάτι τέτοιο γίνεται αυτόματα όταν ο κάτοχός του εμπλέκεται σε μάχη.
2)Κάνει πιο ευέλικτο τον κάτοχό του, προσδίδοντάς του +10 feet enhancement bonus στην υπάρχουσα ταχύτητά του.
3)Παρέχει μόνιμα τα πλεονεκτήματα του Spring Attack feat, ακόμα και αν ο κάτοχός του δεν καλύπτει τα απαραίτητα prerequisites.
4)Energy Immunity : O κάτοχός του μπορεί σαν standard action να ενεργοποιήσει αυτή την ιδιότητα 1 φορά / ημέρα, που του δίνει πλήρη immunity σε μια μορφή ενέργειας (acid, cold, electricity, fire) της επιλογής του, για 1 λεπτό.
5)Healing, greater : O κάτοχός του μπορεί σαν standard action να ενεργοποιήσει αυτή την ιδιότητα 2 φορές / ημέρα, που τον θεραπεύει για 3d8 + 15 points of damage. Σε περίπτωση που ο κάτοχος του Traitor Skin πέσει κάτω από 0 hit points, η ιδιότητα αυτή ενεργοποιείται αυτόματα από την πανοπλία, εφόσον βέβαια δεν έχει υπερβεί το όριο ημερήσιας χρήσης της.
6)Εκπέμπει μια σαφέστατη overwhelming Evil & Magic aura όσον αφορά τα Detect spells, που δε γίνεται με κανένα τρόπο, μαγικό ή μη, να καλυφθεί.
7)Το Traitor Skin, όσο είναι ορατό, προκαλέι μια ήπια παραμόρφωση των χαρακτηριστικών του προσώπου και του σώματος του κατόχου του, κάνοντάς τον να φαντάζει πολύ πιο βλοσυρός, επικίνδυνος, απρόσιτος και γενικά δυσάρεστος. Αυτό επιβάλλει -10 penalty στα Bluff, Diplomacy, Gather Information skill checks, και στα Charisma checks. Όσο παραμένει “κρυμμένο”, το penalty εξακολουθεί να υφίσταται, αλλά μειώνεται σε -5.
8)Τέλος, ο κάτοχός του βασανίζεται για το υπόλοιπο της ζωής του από απερίγραπτους εφιάλτες, καθώς Erynies devils και παρόμοια πλάσματα του σκότους (ανάλογα με τη φύση του ανώτερου όντος που “δώρισε” το Traitor Skin) τον βασανίζουν στον ύπνο του, υπενθυμίζοντάς του για πάντα την προδοσία του και μη αφήνοντάς τον να απαλλαγεί από τις ενοχές του. Οι μακροχρόνιες συνέπειες αυτής της κατάστασης, στον ψυχισμό και την μοίρα του χαρακτήρα είναι στην ευχέρεια του dungeon master. Όπως και να έχει, ο κάτοχος του Traitor Skin ποτέ δε θυμάται ακριβείς λεπτομέρειες των εφιαλτών του, απλά χαρακτηρίζεται από κακή διάθεση που δεν τον εγκαταλείπει ποτέ. Έχει 50% πιθανότητα κάθε μέρα, για όλο το υπόλοιπό της, να υποστεί -1 penalty στα skill & ability checks, saving throws, attack & damage rolls εξαιτίας της υπερβολικής δυσθυμίας και των τύψεων που κυριολεκτικά τον κατατρώνε.
Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010
The Collector (Εισβολέας)
Μάστορας : Marcus Dunstan
Παίχτες : Josh Stewart, Andrea Roth and Juan Fernández
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5, για το είδος του 4 /5
Με δυό λογάκια :
O Arkin, ένας κλειδαράς και μικροαπατεώνας, προσλαμβάνεται από μια έυπορη οικογένεια για να τους βάλει κλειδαριές και γενικώς να τους ασφαλίσει το σπίτι με πότρες, κάγκελα, συναγερμούς κλπ, όσο θα λείπουν στις διακοπές τους. Το ίδιο βράδυ, αφού έχουν φύγει, μπουκάρει στο σπίτι για να το ληστέψει. Όμως, διαπιστώνει ότι δεν είναι ο μοναδικός νυχτερινός επισκέπτης... ένας ιδιαίτερα ευφυής δολοφόνος έχει φυλακίσει την οικογένεια και γεμίσει το σπίτι με θανατηφόρες παγίδες. Τώρα, πρέπει να βρει τρόπο να δραπετεύσει από ένα σπίτι του οποίου τις εξόδους ο ίδιος έχει σφαλίσει και κάθε του βήμα μπορεί να είναι το τελευταίο...
Αναλυτικότερα :
Σε αυτό το review θα μνημονεύσουμε συχνά τη σειρά “SAW”. Δεν είναι τυχαίο, καθώς ο σκηνοθέτης Marcus Dunstan, έχει επίσης σκηνοθετήσει και τις 3 τελευταίες ταινίες της διάσημης σειράς. Οπότε, κοινά στοιχεία στη σκηνοθεσία, φωτογραφία και το γενικότερο attitude, αναμφισβήτητα υπάρχουν. Ωστόσο, αυτό το ταινιάκι καταφέρνει χωρίς φανφάρες και ταρζανιλίκια να διατηρήσει το δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα και να φέρει ζέστη στην καρδιά του κάθε θριλεράκια, ειδικά αυτού που αρέσκεται σε αυτά της new age κοπής. Πώς να περιγράψει κανείς το “The Collector”; Βάλε μαζί στο μίξερ τα SAW, HOME ALONE, THE STRANGERS, HALLOWEEN, και θα έλεγα ότι είσαι στο σωστό δρόμο.
Αναμφισβήτητα, μετά τον πρωταγωνιστή, τα αληθινά αστέρια της ταινίας είναι οι παγίδες που στήνει απλόχερα ο Collector. Ευφάνταστες και ποικίλες στην εμφάνιση και τη λειτουργία τους, δεν έχουν καμία σχέση με τις στημένες και “ηθικοπλαστικές” παγίδες του SAW, απλά είναιι εδώ για να κάνουν τη δουλειά τους. Και είναι αυτή η απλότητά τους που τις κάνει τόσο ελκυστικές και καταφέρνει να έχει τέτοιο αντίκτυπο στη συνείδηση του θεατή. Γιατί πίστεψέ το : οι παγίδες εδώ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ! Και το κάνουν ψυχρά, απρόσωπα, χωρίς κουνημένες κάμερες και wanna be cool κόλπα, πλάνα και οπτικές γωνίες. Το αυτό ισχύει και για το προφίλ του δολοφόνου. Ο Collector είναι ένας ταλαντούχος καριόλης. Δε μιλάει, δεν αποκαλύπτεται, δε δείχνει ΠΟΤΕ το πρόσωπό του (εκτός από τα μακάβρια, γυαλιστερά μπιρμπιλωτά του μάτια) και μέχρι να τελειώσει η ταινία θα έχεις μάθει ελάχιστα έως τίποτα για αυτόν. Πράγμα απίστευτα αποδοτικό : βάζει τη φαντασία να παίρνει μπροστά. Και είναι ξανά αυτός ο μινιμαλισμός που τον κάνει αξιοσημείωτα άμεσο και επιβλητικό : δεν έχει κίνητρα, δε θέλει να εκδικηθεί, δε θέλει να σώσει τον κόσμο. Ο στόχος του είναι ο θάνατος και το μαρτύριο των θυμάτων του, for its own sake. Ωραίος, άρρωστος και απίστευτα ταλαντούχος. Ο καριόλης. Και ναι, οι δολοφόνοι δίχως εξωτερικά κίνητρα είναι οι πιο γαμάτοι από όλους.
Σίγουρα το “THE COLLECTOR” έχει τα ελαττωματάκια του. Ένα από αυτά είναι η έλλειψη ρεαλισμού – όλες αυτές οι παγίδες που στήθηκαν στο πι και φι κανονικά θα ήθελαν μέρες, αν όχι εβδομάδες για να στηθούν. Τουτοιοτρόπως, ο μινιμαλισμός του σεναρίου, αν και άψογα αναζωογονητικός εντούτοις αφήνει τον θεατή ξεκρέμαστο. Επειδή ποτέ δε μαθαίνεις για ποιό λόγο σε τελική ανάλυση διαδραματίστηκαν τα όσα είδες στην ταινία. Και αυτό, αν και προσωπικά, έχοντας υπερ-κορεστεί από περίπλοκους δολοφόνους και σενάρια, δε με χαλάει καθόλου, ίσως να ξενίσει τον πιο άψητο θριλερά.
Splatter / Gore :
Πολλές παγίδες με ζουμερά, σιχαμερά αποτελέσματα που αποτυπώνονται σε κάθε ευκαιρία με αποτρόπαιους, γραφικότατους θανάτους. Αίμα, splatter-ιά και gore, η χαρά του κάθε μοβόρου θεατή.
Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Αν και πάει κανας μήνας από τότε που το είδα, είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι έσκασαν μύτη στην οθόνη τουλάχιστον ένα ζευγάρι θεσπέσια τουμπανιστά χολυγουντιανά βυζάκια...
Ρεζουμέ :
Το “THE COLLECTOR” είναι ένα εξόχως διασκεδαστικό μιξ από διάφορα είδη τρομοταινιών. Λίγο στα λόγια του και ΠΟΛΥ στις πράξεις του, στάζει αίμα, σιχασιά και “αρρωστήλα”. Και το συμαντικότερο όλων, κάτι που πλέον τείνουν να αγνοούν οι σύγχρονοι σκηνοθέτες : γνήσια αγωνία, suspense και εσωτερική ένταση. Αδημονώ για τη συνέχεια, την οποία πρακτικά μας υπόσχονται στο φινάλε.
Sex & the City 2
Μάστορας : ... έχει και αποτέτοιον;
Παίχτες : ... οι γνωστές 4, τα lifting, τα botox, τα ρούχα, τα παπούτσα και τα αξεσουάρ τους...
Πόσα πιάνει; 1,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Η Carrie Bradshaw (Sarah Jessica Parker) και οι καλύτερές της φίλες (Kim Cattrall, Cynthia Nixon, and Kristin Davis) επέστρεψαν! Ανατριχιάσατε; όχι; ούτε κι εγώ! Δυο χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, ακόμα προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις αλλαγές του έγγαμου βίου της με τον Big (Chris Noth) και αρχίζει να νιώθει τα πρώτα σημάδια κόπωσης. Η απαραίτητη ευκαιρία για break από τη μονοτονία που χαρακτηρίζει τις ζωές τους, δίνεται με τη μορφή ενός ταξιδιού στο Abu Dhabi, όπου πέφτει σε μια παλιά της αγάπη από τις εργένικες μέρες, τον Έινταν (John Corbett).
Αναλυτικότερα :
Ειλικρινά τώρα, περίμενεις να δεις ευνοϊκή κριτική για μια τέτοια ταινία, σε ΑΥΤΟ εδώ το blog? Ε, δεν παίζει! Αλλά και πέρα από αυτό, η ταινία είναι τόσο κακή και κενή περιεχομένου, που θα δυσκολέψει ακόμα και τον πλέον καλόπιστο reviewer, προκειμένου να της βάλει βαθμό... πάνω από τη βάση. Έχω δει αρκετό Sex & the City, λόγω ζαπινγκ στα ιδιωτικά κανάλια, στα breaks από το καθημερινό διάβασμά μου, επειδή η μεταμεσονύκτια ώρα προβολής τους συμπίπτει με τις ώρες που μου απομένει μέσα στο 24ωρο για να μελετήσω. Και αν και διαφωνώ στις απόψεις και το attitude της συγκεκριμένης σειράς, εντούτοις δε μπορώ παρά να εκτιμήσω την καλή παραγωγή, τη σπιρτόζικη σκηνοθεσία, τα προσεγμένα κείμενα αλλά και τις αξιοσημείωτα καλές ερμηνείες της trademark θηλυκής τετράδας, όσον αφορά φυσικά την ορίτζιναλ τηλεοπτική σειρά. Είδα την πρώτη ταινία και ξέρασα. Αποτέλεσμα τούτου ήταν το αντίστοιχό μου review. H δεύτερη ταινία είναι κατά τι καλύτερη από την πρώτη, κυρίως επειδή δεν είναι πλέον δέσμια του εγωκεντρισμού της πρωταγωνίστριας, αλλά επιλέγει αυτή τη φορά να παρουσιάσει στα ίσια τα πονήματα της γνωστής παρέας, “όπως παλιά”. Αλλά το κακό σενάριο και η παντελής έλλειψη συναισθηματικής έντασης και δραματοποίησης, όπως και η ΤΕΡΑΤΩΔΗΣ διάρκεια της ταινίας (δυόμισι ώρες) κουράζουν και αφαιρούν την όποια απόλαυση θα μπορούσε να προσφέρει στον θεατή.
Η ταινία δεν δείχνει να εξυπηρετεί τίποτα άλλο, παρά σαν αφορμή για να μοστραριστούν στην οθόνη ΑΠΕΙΡΑ σύνολα από παπούτσια / ρούχα / αξεσουάρ. Πράγμα αναμενόμενο, αν σκεφτείς ότι ουσιαστικά οι αντίστοιχοι οίκοι μόδας είναι εκείνοι που βάζουν και τα φράγκα στην παραγωγή. Δεύτερον, σαν μια άνευ λόγου και αιδούς υπερέκθεση χλιδής και σπατάλης, η οποία είναι τόσο εξώφθαλμη και εξωπραγματική που σε πολύ κόσμο θα φανεί εκνευριστική. Κατά τα άλλα; Βαρετό σενάριο (ΑΝ είσαι τόσο καλοπροαίρετος ώστε τα το χαρακτηρίσεις έτσι) που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις που προκύπτουν με τον πλέον πρόχειρο, προβλέψιμο, ανώδυνο, politically correct τρόπο. Τι απομένει; Τουλάχιστον στα μάτια μου, τα δυο αξιοπρόσεκτα περάσματα δυο μεγάλων κυριών, των Miley Cyrus & Penelope Cruz. Και μην ξεχάσω την υπέροχη Alice Eve στο ρόλο της υπερσεξουάλας nanny και τις θεσπέσιες ΒΥΖΑΡΕΣ της σε μια νοστιμότατη σκηνή που περιλαμβάνει ένα βρεγμένο t-shirt και μάλλον ρίχτηκε στο ντορβά σαν... κίνηση συμπαράστασης προς τους δύσμοιρους αρσενικούς που “σύρθηκαν” από τις αγαπημένες τους προκειμένου να δουν αυτή την ταινία, επειδή ως γνωστόν, το νινί σέρνει καράβι. Βέβαια, the only thing better than a wet T-shirt is NO shirt, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες...
Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Η προχωρημένη ηλικία της πρωταγωνιστικής τετράδας (είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ και συνάμα κάπως καταθλιπτικό το πόσο πολύ γέρασαν και “έσπασαν” στα χαρακτηριστικά τους), δεν επιτρέπει πλέον το γύρισμα ερωτικών σκηνών με πολύ οπτικό περιεχόμενο. Εξ ου και δεν υφίστανται καθόλου εδώ. Πάμε παρακάτω.
Ρεζουμέ :
Είναι παράξενο και ταυτόχρονα κρίμα που οι απείρως ακριβότερες και δουλεμένες κινηματογραφικές ταινίες είναι τόσο κατώτερες από ένα μέσο επεισόδιο της παλιάς, ορίτζιναλ τηλεοπτικής σειράς. Είναι σαν να βλέπω το αντίστοιχο των ταινιών με τις αδερφές... Olsen (τις θυμάται κανείς;) αλλά για ενήλικο κοινό.
Up In The Air
Μάστορας : Jason Reitman
Παίχτες : George Clooney, Vera Farmiga and Anna Kendrick
Πόσα πιάνει; 4,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ο Ryan Bingham (George Clooney), είναι ένα υψηλόβαθμο στέλεχος πολυεθνικής που δουλειά του είναι να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και να απολύει εργαζόμενους άλλων εταιριών των οποίων τα αφεντικά δεν θέλουν να μπουν οι ίδιοι σε αυτή τη δυσάρεστη διαδικασία. Ο Bingham απολαμβάνει τη ζωή του on the road, που είναι στερημένη από κάθε δέσμευση, με γρήγορες και ελεύθερες σχέσεις και την πολυτέλεια της πρώτης θέσης στο αεροπλάνο. Το πολύτιμο lifestyle του θα τεθεί σε κίνδυνο όταν το αφεντικό του (Jason Bateman) προσλάβει μια νεαρή αλλά φιλόδοξη υπάλληλο ονόματι Nathalie (Anna Kendrick) που σχεδιάζει να αντικαταστήσει την “τέχνη” του με streaming video conferencing για περιορισμένα πτητικά έξοδα και απολύσεις... εξ αποστάσεως.
Αναλυτικότερα :
Αμέσως μετά την πρεμιέρα του στο Festival της Βενετίας, ο ντόρος και η φήμη του εκτοξεύτηκαν... κυριολεκτικά up in the air! Και καθόλου άδικα. Μαζικά θετικά reviews και εκτιμήσεις που εκθειάζουν τον σχετικά φρέσκο Reitman (THANK YOU FOR SMOKING, JUNO) συγκρίνοντας τον άμεσα με καταξιωμένους βετεράνους μάστορες του είδους. Και ναι, ομολογουμένως, η μόλις τρίτη κινηματογραφική προσπάθεια του Reitman είναι η πλέον ανώτερη και πιο ολοκληρωμένη. Θα ακούσουμε πολλά από αυτόν τον κύριο στο μέλλον. Και σύντομα το κομοδίνο του θα κοσμεί ένα ολόδικό του χρυσό αγαλματάκι, να μου το θυμηθείτε! Από την άλλη, ο George Clooney, ηθοποιάρα, θεός, περσόνα, trademark και δε συμμαζεύεται, έχει ένα streak ποιοτικών ταινιών όπως τα “MICHAEL CLAYTON”, “THE GOOD AMERICAN” και THE MEN WHO STARE AT GOATS, που εντούτοις δεν έψησαν εισπρακτικά το κοινό, βγάζοντας μετά βίας τα έξοδά τους. Κάτι τέτοιο ευτυχώς δε συμβαίνει εδώ, καθώς η ποιότητα πάει χέρι χέρι με την καλώς εννοούμενη εμπορικότητα και αναγνωρισιμότητα και το “Up in the Air” μπορεί να αποβεί για τον Clooney το αντίστοιχο που ήταν το JERRY MAGUIRE για τον Tom Cruise.
Και πραγματικά, εδώ ο κύριος κεντάει. Αλλά έχει έναν σπουδαίο χαρακτήρα, πρώτης τάξεως σενάριο και ποιοτικούς διαλόγους για να δουλέψει. Και πραγματικά διαπρέπει. Πιστεύω ότι εδώ ειδικά, οι κυρίες θα τον λατρέψουν, καθώς είναι η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που εμπλέκεται σε ένα πλήρες και κανονικό ρομάντζο επί οθόνης με την άψογη (και εικονική - epic MILF) Vera Farmiga, που παίζει εν ολίγοις το θυλυκό αντίστοιχό του και η χημεία τους κυριολεκτικά σπάει κόκκαλα και μπαίνει κάτω από το πετσί του κάθε θεατή. Ένα σε λέω αφού : το ζεύγος εδώ λειτουργεί τόσο καλά, όσο και το παλιότερο ντουέτο του με τη Jennifer Lopez στο OUT OF SIGHT.
Σκηνοθεσία ρολόι από τον Reitman με υπέροχα εναέρια πλάνα και “αποστειρωμένα” περιβάλλοντα που αναδεικνύουν την κενότητα και τη μοναξιά που χαρακτηρίζει τη ζωή του πρωταγωνιστή. Κορυφαία δραματουργία, που έχει το κατιτίς της να προσφέρει στον καθένα από εμάς, μια ιστορία που είναι συνάμα ανθρώπινη και ψυχαγωγική. Υπέροχο και εξίσου “Oscar-ικό” soundtrack από τον Rolfe Kent (που επίσης επιμελήθηκε τη μουσική του MEN WHO STARE AT GOATS).
Iron Man 2
Μάστορας : Jon Favreau
Παίχτες : Robert Downey Jr., Mickey Rourke, Gwyneth Paltrow, Scarlett Johansson &
Πόσα πιάνει; 2,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ο δισεκατομμυριούχος superhero Tony Stark/Iron Man (Robert Downey Jr.) επέστρεψε και αυτή τη φορά θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολλαπλούς αντιπάλους : α) τον εγωισμό του που “ξεφεύγει”, καθώς σύντομα χάνει τον έλεγχο μετά τη φήμη που έπαιται της αποκάλυψης ότι όντως είναι ο Iron Man. β) την καταρρέουσα υγεία του, καθώς πλήττεται από τον αντιδραστήρα / τεχνητή καρδιά που χρησιμοποιεί και τέλος γ) με τον δισεκατομμυριούχο ανταγωνιστή του οπλέμπορα Justin Hammer (Sam Rockwell), που με τη βοήθεια ενός ψυχοπαθή Ρώσου εφευρέτη ονόματι Ivan Venko (Mickey Rourke) θα αποπειραθούν να φτιάξουν νέες οπλισμένες στολές που θα καταστήσουν τον Iron Man ανεπανόρθωτα ξεπερασμένο και... μακαρίτη.
Αναλυτικότερα :
Γούσταρα αμέτρητα το πρώτο Iron Man, για αυτό και του έδωσα και πολύ καλή βαθμολογία στο αντίστοιχο review. Δεν είμαι hardcore comic guy, αλλά η τελευταία παρτίδα ταινιών που πατάνε με το ένα πόδι στην comic παράδοση και από την άλλη δίνουν ενδιαφέρουσες modern-day μυθοπλασίες μαζί με superheroes, που παρόλα αυτά είναι ρεαλιστικόμορφοι και ολοκληρωμένοι σαν χαρακτήρες, μια χαρά μου κάθεται σαν φιλμικό είδος. Καλύτερα μαργαριτάρια του οποίου θεωρώ τα BATMAN BEGINS & THE DARK KNIGHT, IRON MAN, X2, KICK-ASS, SIN CITY (και θα μπορούσα σε αυτά να συμπεριλάβω και τα THE SPIRIT αν δεν ήταν κουραδένιο και το WATCHMEN αν δεν ήταν αφόρητα βαρετό). Ναι, οι εν λόγω ταινιούλες θεωρώ ότι κόβουν κώλους. Για αυτό και απογοητεύτηκα πολύ από το IRON MAN 2. Αν προσπαθούσα να συνοψίσω τα προβλήματά του σε μια και μόνο φράση, θα έλεγα ότι “η ταινία αυτή δε τη νιώθεις καθόλου σαν μια που της αξίζει το όνομα “IRON MAN 2” αλλά μάλλον, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τη λες... IRON MAN 1.5”.
Και είναι κρίμα επειδή φαίνεται ότι έπεσε χρήμα και προσπάθεια σε αυτό το sequel και δεν ήταν απλά πρόφαση για να εξαργυρώσουν ακόμη περισσότερα φράγκα. Δηλαδή, ΗΤΑΝ, αλλά όχι τόσο χύμα, φτηνή και ξεδιάτροπη. Και σενάριο υπάρχει και πολλές υποϊστορίες και εντυπωσιακές σκηνές και ουσιαστική προσπάθεια να δέσει τα τωρινά γεγονότα με αυτά της προηγούμενης ταινίας και να παρουσιάσει ένα “what if” σενάριο και να το δέσει όσο το δυνατόν καλύτερα και πιο αξιόπιστα με την “αληθινή” ζωή. Παρόλα αυτά, τίποτα δε γίνεται για να “ανέβει” αυτό το sequel, δεν καταφέρνει καν να φτάσει ούτε στο μισό επίπεδο από όσο ήταν το πρώτο έργο.
Οι villains είναι απλά άθλιοι. Πιο ψεύτικοι, μονοδιάστατοι και “χαρτονένιοι” δεν υπάρχουν. Ένας καλός ηθοποιός (Sam Rockwell) υποδύεται μια καρικατούρα και ένας μετριότατος Rourke με ψευτορώσικη προφορά. Αμφότεροι δεν είναι στο ελάχιστο απειλητικοί και αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα μειονεκτήματα της ταινίας : δε νιώθεις ούτε μια στιγμή ότι ο IRON MAN βρίσκεται ποτέ σε κίνδυνο! Ποτέ! Οι κακοί αυτοί παρακαλούσαν για έναν ακόμα... χειρότερο που να τους ελέγχει. Αλλά δυστυχώς, εξυπηρετούν μονάχα σαν αφορμή για τις λιγοστές, υπερβολικά λιγοστές action scenes.
Ναι, καλά διαβάζεις. Υπερβολικά λιγοστές! Η ταινία δεν έχει σχεδόν καθόλου δράση! Πράγμα περιττό να πω ότι είναι απλά αδιανόητο για μια ταινία με ΥΠΕΡΗΡΩΑ! Μονάχα 2 σκηνές δράσης υπάρχουν και αυτές είναι τόσο σύντομες και τύπου άντε-να-ξεμπερδεύουμε που απλά απογοητεύουν. Αποτέλεσμα : ένα φινάλε που είναι αφενός copy / paste της προηγούμενης ταινίας, αφετέρου είναι τόσο στερημένο από ένταση και δράση που απλά θα σε κάνει να περιμένεις να τελειώσει η ταινία και να ασχοληθείς με κάτι άλλο. Δε μπορώ να το προτείνω παρά μονάχα σε άρρωστους φανς του είδους, οι οποίοι έτσι και αλλιώς έχουν δει εδώ και μήνες την ταινία στους σινεμάδες, χωρίς να περιμένουν τούτο – ή οποιοδήποτε άλλο - review.
Για να είμαστε αντικειμενικοί, οφείλουμε να επισημάνουμε και τα λίγα θετικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το IRON MAN 2 :
Πρώτον : ο RDJ κόβει κώλους στο ρόλο του Tony Stark, αν και εδώ ο ρόλος και τα κείμενά του είναι σαφώς κατώτερα και αποπνέουν μια αίσθηση προχειρότητας, βιασύνης και κατά ένα τόνο περισσότερο χιουμοράκι απ'όσο θα έπρεπε και δυστυχώς αρκετά φτηνό για έναν τόσο large χαρακτήρα. Συνεπώς, το edge και η “επικινδυνότητα” που τον χαρακτήριζαν στο πρώτο film, εδώ πάνε περίπατο. Όπως και να έχει, η ερμηνεία του είναι το μοναδικό πράγμα που πραγματικά αξίζει στην ταινία, το βάρος της οποίας και το σενάριό της τα σηκώνει ολοκληρωτικά στις πλάτες του. Η Scarlet Johansson ΣΚΙΖΕΙ στο ρόλο της Black Widow, αν και μάλλον μπήκε για να τρέξουν τα σάλια των αρσενικών από την ασφυκτικά ΣΤΕΝΗ στολή της από μαύρο lycra (ή ότι άλλο σκατα χρησιμοποιούν για να τις φτιάξουν) Πιο αδικημένη από όλες, η κατά τα άλλα πολύ καλή Gwyneth Paltrow που εδώ το μόνο πράγμα που της απομένει να κάνει είναι να γκρινιάζει και να υστεριάζει ακατάσχετα.
Ρεζουμέ :
Το IRON MAN 2 είναι μια OK ταινιούλα, αλλά τίποτα παραπάνω. Ναι, στάνταρ θα φέρει hundreds of millions of dollars στους παραγωγούς του, από τα κουκλάκια, τα αυτοκόλλητα και τα αξεσουάρ μόνο. Και πολύς κόσμος, ειδικά οι μικρότεροι σε ηλικία και οι λιγότερο έμπειροι και απαιτητικοί θεατές θα το διασκεδάσουν και θα βρουν αυτό το review υπερβολικά αυστηρό. That's fine by me. Αλλά πιστεύω ότι μετά από λίγο χρονικό διάστημα μετά τη θέασή του, δε θα απομείνει στη μνήμη κανενός. Λυπάμαι πολύ που διαπιστώνω ότι το IRON MAN 2 δε φτάνει ούτε στη σκιά του πρωτότυπου έργου. Είναι σίγουρα καλύτερο από τα περσινά κουραδένια μεγα-blockbusters (WOLVERINE & TERMINATOR: SALVATION), αλλά παρόλα αυτά, κάθε πλάνο του κραυγάζει ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ και είναι αισθητά και σε κάθε τομέα κατώτερο από τον προκάτοχό του.
ONDINE
Μάστορας : Neil Jordan
Παίχτες : Colin Farrell, Alicja Bachleda and Dervla Kirwan
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ένας Ιρλανδός ψαράς ονόματι Syraceuse (Colin Farrell), σώζει μια όμορφη γυναίκα, πιάνοντάς τη στα δίχτια του ενώ αυτή επέπλεε αναίσθητη στη θάλασσα. Η γυναίκα, που αποκαλεί τον εαυτό της Ondine (Alicja Bachleda), δείχνει να υποφέρει από αμνησία. Σύντομα, οι δυό τους ερωτεύονται βαθιά. Εν τω μεταξύ, η μικρή, ανάπηρη κόρη του Syraceuse, αναπτύσσει μια περίεργη πεποίθηση ότι η Ondine δεν είναι άνθρωπος, αλλά ένα τύπου γοργόνα θαλάσσιο πλάσμα...
Αναλυτικότερα :
Χωρίς πολλή διαφήμιση και φανφάρα, το “ONDINE” έλαβε πολύ καλές κριτικές στα κινηματογραφικά φεστιβάλ που προβλήθηκε – με αποκορύφωμα το Toronto International Film Festival. Η οποιαδήποτε σύνοψη της πλοκής, μάλλον το αδικεί, επειδή το σενάριό του είναι βαθιά ανθρώπινο και αντισυμβατικό συνάμα. Αλλά μην τρέφεις αμφιβολία, πρόκειται για μια αληθινά ατμοσφαιρική και σαγηνευτική ταινία. Απλά, τα περισσότερα – σχεδόν όλα – από τα πραγματικά αξιοσημείωτα στοιχεία του, δεν μπαίνει στη διαδικασία να τα αφηγηθεί μέσω του – ούτως ή άλλως μινιμαλιστικού – σεναρίου, αλλά τα αποτυπώνει γλαφυρά στις εκφράσεις του προσώπου και στη σημειολογία των πρωταγωνιστών του.
Κατ' αρχήν, ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ αξίζει στον Colin Farrell που δείχνει να ξεφεύγει επιτέλους από τη λούμπα του κινηματογραφικού σταρ και επιλέγοντας πλέον να συνεργάζεται με ποιοτικούς σκηνοθέτες της κλάσης των Michael Mann, Terrence Malick, Woody Allen, Martin McDonagh και στη συγκεκριμένη περίπτωση με τον Neil Jordan, μας χαρίζει υπέροχες ερμηνείες που τον αναδεικνύουν σαν ένα από τα μεγαλύτερα υποκριτικά ταλέντα της γενιάς του. Τόσο πολύ, που αν συνεχίσει έτσι, είμαι ικανός ακόμα και να του συγχωρήσω τα gay-λίκια, τη χλαμύδα και τα ψεύτικα φρύδια που φορούσε στον “Αλέξανδρο”. Ναι, το παλικάρι είναι πλέον ΤΟΣΟ καλός. Και στο “ONDINE” συνεχίζει την καλή του πορεία με μια ερμηνεία βαθιά ανθρώπινη και δωρική, στο ρόλο του πρώην αλκοολικού Syraceuse, που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα με το διαλυμένο του γάμο, το άρρωστο παιδί του και μια κοινωνία που τον θεωρεί τελειωμένο.
Εν ολίγοις, το ONDINE είναι μια υπέροχη ταινία και μακράν η καλύτερη του Neil Jordan από το “THE CRYING GAME”. Πολύ μικρότερο σε κλίμακα, budget και δε συμμαζεύεται, κερδίζει εξαιτίας της απλότητας, της ανθρωπιάς του και της δωρικής λυρικότητάς του. Εξίσου υπέροχη είναι και η ατμοσφαιρική φωτογραφία από τον Christopher Doyle με κάθε κάδρο της ταινίας να θυμίζει μελαγχολικό ζωγραφικό πίνακα. Το αυτό ισχύει και για το όμορφο, υποτονικό soundtrack από τον Kjartan Sveinsson
Παραπονάκι : το τελευταίο εικοσάλεπτο είναι κάπως προβλέψιμο και μοιραία αποποιείται της πιο φανταστικής πλευράς του σεναρίου, σε αντάλλαγμα της πολύ πιο πεζής (και... ξενέρωτης!) αλήθειας. Υποθέτω πως δεν γινόταν βέβαια αλλιώς. Πάντως, ευτυχώς οι καλές εντυπώσεις που θα προσκομίσεις από τη θέαση της ταινίας, δεν πρόκειται να αλλάξουν. Το συνηστώ ανεπιφύλακτα.
Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Ο Colin Farrell είναι πλέον και στη ζωή ζευγάρι με τη συμπρωταγωνίστριά του στο ONDINE, Alicja Bachleda.
The Back Up Plan
Μάστορας : Alan Poul
Παίχτες : Jennifer Lopez, Alex O'Loughlin and Michaela Watkins
Πόσα πιάνει; 1,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Μοναχική αστή – και παρεμπιπτόντως θεά – γυναίκα που το βιολογικό της ρολόι χτυπά ακατάσχετα και ασταμάτητα, αποφασίζει να κάνει ένα παιδί μόνη της, χρησιμοποιώντας τεχνητή γονιμοποίηση και δωρητή σπέρματος, εφόσον ακόμα ο ονειρεμένος mr nice guy δεν έχει βρεθεί. Όμως, με το που γίνεται η σύλληψις, ο έρως χτυπάει απρόσμενα την πόρτα της. Πώς να την παλέψει και πώς να του σερβίρει την αλήθεια, ότι κυοφορεί παιδί αλλουνού και μάλιστα... σωλήνα; να ζει κανείς ή να μη ζει; ωωωωωωω Γιόρικ! Βαρεθήκατε κιόλας ή ακόμα; Μαντέψατε τι θα γίνει στη συνέχεια; Προβλέψατε το φινάλε; Ε, ναι, κι εγώ!
Αναλυτικότερα :
Ειλικρινά τώρα : μπορεί κανείς να πάρει στα σοβαρά αυτή την ταινία; Πρώτα από όλα : επειδή ΟΛΕΣ οι γκομενοταινίες είναι ΙΔΙΕΣ, έχουν χρησιμοποιήσει κάθε πιθανή ΠΑΠΑΡΙΑ μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, προκειμένου να βρουν νέο τρόπο για να μας σερβίρουν το ίδιο χιλιοζεσταμένο φαγητό. Και πλέον, έχουμε φτάσει προ πολλού και πολλάκις στα... εξωφρενικά, κομπλέ με διάφορα σκηνοθετικά τερτίπια και σκηνές “εκπλήξεις” προκειμένου να μας χρυσώσουν το χάπι. Το οποίο όμως, έχει πάντα την ίδια βαρετή γεύση και γλυκανάλατη επίγευση του παραμυθένιου χαρούμενου σε σημείο ΑΝΟΙΑΣ happy end. Όπως και εδώ. Κατ' αρχήν, hello, guys, από reality check έχετε ακουστά; Τίποτα; ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ; ΝΤΗΠ ΓΙΑ ΝΤΗΠ; Δηλαδή, περιμένετε να πιστέψουμε ότι μια γυναίκα σαν τη Jennifer Lopez υπάρχει έστω ΜΙΑ ΣΤΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ πιθανότητα να μείνει μπακούρι σε τέτοιο τραγικό σημείο ώστε να αρχίσει να ανησυχεί για τις γεροντοκόρες και... γηράσκουσες παρθένες ωοθήκες της; Η επιλογή της πρωταγωνίστριας είναι τελείως φάουλ, πιο φάουλ δεν έχει. Μια πιο άσημη (και με σημαντικά λιγότερη... θεοσύνη!) κοπέλα θα ήταν απείρως καταλληλότερη για το ρόλο και θα αναδείκνυε τις λιγοστές αρετές αυτής της ταινίας.
Τι άλλο απομένει;... μάλλον τίποτα. Ναι, η Lopez είναι θεά, σηκώνει το 100% της ταινίας στους καλογυμνασμένους ώμους και τους ΤΟΡΝΕΥΤΟΥΣ γοφούς της και σε λίγες καλές σκηνές τσαλακώνει απολαυστικά τον εαυτό της. Αλλά εδώ, με τόσο κουραδένιο σενάριο, διαλόγους και συνοδές ερμηνείες, δε μπορεί παρά να φαντάζει ξενέρωτη. Απορώ και πώς δέχτηκε να παίξει εδώ. Και η ταινία είναι ασφυκτικά επιφανειακή, με μηδέν συγκίνηση, συναίσθημα και δραματουργία, πνίγεται στη ροζ politically correct αδιάφορη λούμπα και την προβλεψιμότητα. Λιγότερο συναρπαστική και πρωτότυπη και από χουντικό χιτάκι του “στιγμιαίο λάθος” Πασχάλη. Και λίγα σας λέω. Αποφύγατε.
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010
Dungeons & Dragons Fantasy Roleplaying Game
Εταιρία : Wizards of the Coast
Συγγραφείς : Mike Mearls, Bill Slavicsek and James Wyatt
Όλα κι όλα. Αν κάποιος δικαιούται να κάνει review σε αυτό το μανάρι, ε, αυτός είμαι εγώ! Αφενός γιατί με αφορμή τα παιχνίδια μας στην Κάισσα κυριολεκτικά το ΕΛΙΩΣΑ, αφετέρου επειδή το περιεχόμενό του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα, καθώς η εντύπωση που θα προσκόμιζα από αυτό θα καθόριζε το αν τελικά καβαλήσω το τρένο της καινούριας έκδοσης του Dungeons & Dragons (αν όχι κανονικά, έστω με το “άλλοθι” των D&D Essentials, βλ σχετικά παρακάτω), ή αν θα παραμείνω στα γνωστά και αγαπημένα λημέρια της λατρευτής μου 3,5 Edition, με κίνδυνο αύριο μεθαύριο να γίνω και εγώ άλλος ένας μεταλλαγμένος ξερόλας “δεινόσαυρος” rpg-ας από αυτούς που ανέκαθεν κοροϊδευα, επειδή έμειναν κολλημένοι στα παλιά δυσλειτουργικά πλέον συστήματα και στις (αμφίβολες) δόξες του παρελθόντος και των νιάτων τους, αφενός επειδή τσιγκουνεύονται να ξηλωθούν για να αγοράσουν καινούρια βιβλία, αφετέρου επειδή είναι υπερβολικά ακαμάτες για να στρώσουν κάτω τον κώλο τους να διαβάσουν πώς παίζει ο κόσμος τη σήμερον ημέρα!
Λοιπόν, τι ακριβώς είναι το Dungeons & Dragons Fantasy Roleplaying Game, κοινώς γνωστό (για ευνόητους λόγους) και σαν “Red Box”; Σε τι διαφέρει και τι παραπάνω έχει να προσφέρει σε σχέση με τα 2 starter της 4ης έκδοσης των κανόνων που έχουν ήδη κυκλοφορήσει; Η απάντηση είναι ότι το Red Box είναι το πρώτο προϊόν της σειράς D&D Essentials και δουλειά του είναι αφενός να δώσει μια καλή γεύση του τι εστί D&D Essentials, αφετέρου να προσφέρει σε πρωτάρηδες παίκτες μια πρώτης τάξεως εισαγωγή στο μαγικό κόσμο του Dungeons & Dragons, όπως είχε κάνει και ο πολύ διασημότερος ομώνυμός του πρόγονος, τόοοοσα χρόνια πριν. Και όσον αφορά το τελευταίο, τολμώ να πω ότι γενικά το πετυχαίνει, προσφέροντας πολύ (για την καλή τιμή των 20 ευρώ) υλικό, ότι σχεδόν χρειάζονται μέχρι και 5 άτομα για τις πρώτες τους D&D εμπειρείες. Αναλυτικότερα, τα περιεχόμενά του θα τα ξεσκονίσουμε παρακάτω. Τώρα, όσον αφορά τα ζόρικα (και πολύ πιο άμεσα αφορώντα εμένα!). Τι εστί D&D Essentials? Ότι και αν είναι, την απάντηση ΣΙΓΟΥΡΑ δε θα τη μάθεις από το site της εταιρίας, ούτε και από κανένα επίσημο φορέα. Πράγματι, η παρουσίαση & η διαφήμισή του είναι αρκετά awkward & unclear, σε βαθμό που αν περιοριστείς στην πληροφόρηση των αρμόδιων να κινδυνεύσεις να μη καταλάβεις ποτέ τι ακριβώς είναι και γιατί βγήκε αυτή η σειρά, εφόσον υπάρχει μια φρεσκότατη νέα (αν και ακόμη αμφιλεγόμενη) έκδοση κανόνων του παιχνιδιού, προκειμένου το αγαπημένο παιχνίδι να πορευτεί την 4η δεκαετία της ζωής του.
Λοιπόν, ας μη ξεγελιόμαστε. Τα D&D Essentials είναι ένας τρόπος να “χρυσωθεί το χάπι” της 4ης έκδοσης με μια μορφή που να θυμίζει την προηγούμενη έκδοση, στον πολύ κόσμο που ξένισε με τις δραστικές αλλαγές στα κλασικά, παγιωμένα concept που έφερε η νέα έκδοση του Dungeons & Dragons. Είναι ένα σύστημα παράλληλο, αλλά 100% συμβατό με το υλικό της 4ης έκδοσης. Με άλλα λόγια, άλλος είναι ο Fighter των Essentials και άλλος αυτός της 4ης έκδοσης. Δε μπορούν να πάρουν ο ένας υλικό, feats, levels του άλλου. Παρόλα αυτά, αντιμετωπίζουν τους ίδιους κανόνες, τα ίδια τέρατα και χρησιμοποιούν τα ίδια αντικείμενα. Όλοι σχεδόν οι χαρακτήρες των Essentials είναι σε γενικές γραμμές απλούστεροι και με λιγότερες powers από τους χαρακτήρες της 4th edition, που με την πληθώρα των powers τους είχαν ξενίσει ένα λιγότερο απαιτητικό (αλλά καθόλου ευκαταφρόνητο αριθμητικά) κοινό που απλά ήθελε με το χαρακτήρα του να πιάσει ένα σπαθί και να απολαύσει απλή αλλά μεστή D&D εμπειρία, χωρίς να σκοτίζει τα κάκαλά του με 10σέλιδα από ειδικές ικανότητες, at will, encounter, dailies και δε συμμαζεύεται. Φυσικά και αυτές δεν καταργούνται τελείως, απλά για την πλειοψηφία των χαρακτήρων των Essentials, είναι αριθμητικά πολύ λιγότερες, απλούστερες και γενικά πολύ πιο πρακτικές και “μπιφτεκωτές”.
Επιπλέον, οι Wizard & Cleric δουλεύουν ξανά “κάπως” όπως παλιά, με επαναφορά των prepared spells & domains. Και γενικά, όλοι οι χαρακτήρες ανεβαίνουν βάσει ενός level advancement table σχεδόν πανομοιότυπου στη μορφή και τη λειτουργία του με τα αντίστοιχα της 3rd Edition. Παρελθόν επιπλέον αποτελούν οι daily powers για τους fighter & rogue, που δουλεύουν με ελάχιστες at will & encounter powers και αντί να παίρνουν καινούριες ανεβαίνοντας επίπεδο χαρακτήρα, κερδίζουν επιπλέον χρήσεις των ήδη υπάρχοντων. Τώρα, θα με πεις ποιό το νόημα όλων αυτών; Έλα μου ντε! Θέλω να πω, όσοι αγάπησαν τη 4th Edition σίγουρα θα παραμείνουν σε αυτή και δε θα την κρεμάσουν στο ράφι για χάρη των Essentials, τα οποία θα θεωρήσουν μάλλον απλοϊκά και περιορισμένα σε επιλογές σε σχέση με τον πακτωλό που ήδη τους προσφέρεται από τις κυκλοφορίες της Wizards of the Coast. Από την άλλη, το κοινό που εγκατέλειψε τις εξελίξεις στο D&D εξαιτίας της 4ης, εμμένοντας στο παλιό τους υλικό ή μεταπιδώντας σε προϊόντα άλλων εταιριών που εξακολουθούν να υποστηρίζουν μέσω Open Game Licence την 3η έκδοση (όπως τα Pathfinder & True 20) είναι μάλλον απίθανο να μεταπειστούν εξαιτίας των Essentials, τα οποία όπως και να έχει θα τους βρωμάνε για πάντα 4th edition, φάση MMO και δε συμμαζεύεται... Ποιοί μένουν;
α) οι τελείως αρχάριοι που δεν έχουν καμιά επαφή με προηγούμενα συστήματα του D&D. Αυτό περιλαμβάνει και εσένα φίλε αναγνώστη, αν μέχρι τώρα δεν έχεις καταλάβει Χριστό απ'ότι γράφω. Λιγάκι υπομονή και θα φτάσω σε σένα στη συνέχεια...
β) ένα οικονομικά καταπιεσμένο / απρόθυμο κοινό που απωθείται από την υπερπληθώρα των βιβλίων και επιλογών που προσφέρονται (με το αζημίωτο φυσικά) και την όλη συνεπαγόμενη οικονομική απομύζηση. Ειδικά για αυτούς, τα Essentials φαντάζουν ιδιαίτερα ελκυστικά, καθώς θα απαρτίζουν μια πολύ περιορισμένη γκάμα προϊόντων στην οποία θα χρειάζεται να επενδύσει κανείς προκειμένου να παίξει (και από τα οποία χρειάζονται για τον dungeon master ουσιαστικά μόνο τα Heroes of the Forgotten Lands, Dungeon Master's Kit & Monster Vault) και μάλιστα σε τιμή ακόμα πιο χαμηλή από τα βιβλία της 3,5 αλλά και της 4ης έκδοσης.
γ) Τέλος, τους διστακτικούς – σαν και μένα – που θέλουν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις στο άθλημα, αλλά... δε μπορούν / δεν έχουν τολμήσει ακόμα το μεγάλο βήμα.
Φτάνει αυτό το κοινό για να δικαιολογήσει αυτές τις κυκλοφορίες; Όταν πλέον το κοινό κάποιου μετρίως δημοφηλούς MMORG μακράν ξεπερνά σε πληθυσμό το ενεργό κοινό του D&D? Προσωπικά αμφιβάλλω, αλλά σε τελική ανάλυση δε με πέφτει και λόγος. Θέλω μονάχα να ξεκαθαρίσω το εξής : διαφωνούσα, διαφωνώ και ΘΑ ΔΙΑΦΩΝΩ κάθετα με τη 4th Edition του παιχνιδιού και με ότι αυτή πρεσβεύει. Ωστόσο, εδώ κάνω ένα review και οφείλω να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός. Για αυτό και δε θα σχολιάσω ΚΑΘΟΛΟΥ το σύστημα (στο κάτω κάτω το προϊον αυτό απευθύνεται σε πρωτάρηδες παίκτες που δε γνωρίζουν ούτε και ενδιαφέρονται για συγκρίσεις με παλιότερα συστήματα) παιχνιδιού, αλλά καθαρά την αξία του περιεχόμενου αυτού του box set και το κατά πόσο καλά κάνει τη δουλειά του. Ακολούθως, αφήνουμε τους πολλούς προλόγους, παίρνουμε τα πάντα από την αρχή και τα ξεκοκκαλίζουμε δεόντως :
Παρουσίαση : αν μη τι άλλο, εντυπωσιακή. Το κόκκινο, εξαιρετικής ποιότητας κουτί από σκληρό χαρτόνι, με τον κλασικό πίνακα του Elmore στο εξώφυλλο, είναι πολύ πιο εντυπωσιακό στο ράφι σε σχέση με οποιαδήποτε φωτογραφία που θα δεις στο ίντερνετ. Ένα θα σε πω : ακόμα και εγώ, ο ψημένος (τρομάρα μου!) αν και αποφασισμένος να μην πληρώσω για ένα τρίτο starter της 4ης έκδοσης, (μετά τα Keep on the Shadowfell & το άθλιο περσινό στο μπλέ κουτί) με το που το έπιασα στα χέρια μου απλά δε γινόταν να αντισταθώ και ουσιαστικά αυτόματα προσγείωσα το σκληρά δουλευμένο μου εικοσάευρο στις χερούκλες του Χρήστου, έχοντας ένα ηλίθιο χαμόγελο να κοσμεί το κάθε άλλο παρά θεσπέσιο πρόσωπό μου! Βαθμολογία : 5/5.
Περιεχόμενο : χορταστικότατο. Δώσε βάση :
32 σελίδων βιβλιαράκι (περισσότερο φυλλάδιο δεμένο με συνδετήρα) με το οποίο φτιάχνεις χαρακτήρα, μαθαίνεις τους βασικούς κανόνες του παιχνιδιού και ταυτόχρονα παίζεις και μια μικρή solo περιπέτεια. Η περιπέτεια είναι με μορφή ερωτηματολογίου, σαν τα παλιά βιβλιοπαιχνίδια του “Μοναχικού Λύκου” και βάσει των επιλογών του παίκτη, διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του, από τα ability scores μέχρι και τον εξοπλισμό του. Όλα αυτά επιτυγχάνονται σε μια χρονική περίοδο... 15 το πολύ λεπτών, στο πέρας των οποίων θα έχεις έτοιμο πληρότατο και κανονικότατο δικό σου χαρακτήρα και θα είσαι πανέτοιμος για τις πρώτες σου μάχες! Εξυπνότατη ιδέα, αν και χωλαίνει κάπως πρακτικά. Ο λόγος; Ανετότατα την τρέχεις σε έναν παίκτη. Έτσι όμως και έχεις 4 παίκτες απέναντί σου τι κάνεις; παίζεις την ίδια περιπέτεια 4 φορές για τον καθένα και όλοι οι υπόλοιποι τραβάνε εν τω μεταξύ χαρταετό; Δυστυχώς δεν υπάρχουν ξέχωρες οδηγίες για δημιουργία χαρακτήρα. Μεγάλη έλλειψη, αν και με λίγη αφαιρετική σκέψη και καλό διάβασμα μπορείς να “ξεψαχνίσεις” τους κανόνες από το περιεχόμενο της περιπετειούλας και να φτιάξεις στα γρήγορα τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Βαθμολογία 3,5 / 5. Έξυπνη ιδέα, αλλά η έλλειψη ξέχωρων κανόνων της αφαιρεί πόντους. Στα μείον και οι περιορισμένες επιλογές : μόλις 4 races (human, elf, halfling & dwarf) και άλλες 4 character classes (fighter, rogue, wizard & cleric). Έχει και κάποια λιγουλάκια τυπογραφικά λάθη, ιδιαίτερα σε κάποιες αριθμητικές αξίες στατιστικών, αλλά τίποτα απάλευτο.
64 σελίδων βιβλίο (επίσης δεμένο με συνδετήρα) για τον Dungeon Master, με τους κανόνες του παιχνιδιού, συμβουλές για το πώς να τρέξει ο DM το παιχνίδι, μια μικρή “κανονική” περιπέτεια και ένα μικρό Monster Manual. Τέλος, οδηγίες για “ανέβασμα” των χαρακτήρων στο 2ο επίπεδο και ένα πολύ μικρό “τύπου” campaign setting που περιγράφει συνοπτικά τη Nentir Vale, το βασικό σκηνικό στο οποίο παίζεται πλέον το Dungeons & Dragons. Είναι ίσως το πλέον αδύναμο σημείο του πακέτου και για πολλούς και διάφορους λόγους με υποχρεώνει να του βάλω μια βαθμολογία μόλις 1,5 / 5 :
α) οι κανόνες είναι καλογραμμένοι, αν και θα μπορούσαν να περιλαμβάνονται και μια δεύτερη φορά, σε ένα ξεχωριστό φυλλάδιο που θα απευθύνεται στον παίκτη και μόνο. Έτσι, δε θα χρειαζόταν να βάζει χέρι σε ένα βιβλίο που κατά τα άλλα απευθύνεται μόνο στον dungeon master. Εφόσον το έχουν ήδη κάνει στο παρελθόν (Keep on the Shadowfell, το οποίο μπορείς μάλιστα να το κατεβάσεις νομιμότατα και 100% τσάμπα από την ιστοσελίδα της Wizards ΕΔΩ) δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έκαναν κάτι αντίστοιχο και σε αυτό το κουτί.
β) Λείπουν βασικά στοιχεία που 100% θα χρειαστούν και θα χρησιμοποιήσουν οι παίκτες. Ούτε ένα equipment catalogue, τίποτις. Δηλαδή, αν θέλει κάποιος να αγοράσει... ένα σκοινί, ένα άλλο όπλο, μια πανοπλία, ένα potion? Τίποτα; ε; Τίποτα! Απαράδεκτη έλλειψη.
γ) Οι χαρακτήρες ανεβαίνουν μόλις μέχρι το 2ο επίπεδο. Ενώ στο ΔΩΡΕΑΝ starter που σχολιάσαμε πριν, ανεβαίνουν μέχρι και το τρίτο. Δηλαδή, μετά από πολύ λίγα encounters, το περιεχόμενο του κουτιού είναι πλέον άχρηστο, και είσαι υποχρεωμένος να αγοράσεις το πρώτο βιβλίο των Essentials, “Heroes of the Forgotten Lands” για να συνεχίσεις. Ακόμα πιο απαράδεκτο.
δ) Η εισαγωγική περιπέτεια, (παρά τα λίγα καλά στοιχεία της) είναι ΤΟΣΟ ΚΑΚΗ που κυριολεκτικά ντρέπεσαι να την τρέξεις στους παίκτες σου. Ουσιαστικά είναι μια σειρά από encounters δεμένα σε ένα ο-Θεός-να-το-κανει-σενάριο που ολοκληρώνει την ιστορία του πρώτου βιβλίου. Ένα θα σε πω, ένα : στο δεύτερο μόλις encounter βάζει δυνητικά τους παίκτες αντιμέτωπους με large white dragon. ΝΗΣΑΦΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΡΑΚΟΥΣ ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ LEVELS!!! Είναι ηλίθιο αισθητικά, εξευτελίζει ένα από τα πλέον εικονικά τέρατα του D&D. Είναι καταστροφικό, καθώς πιθανότατα θα δώσει άδοξο τέλος στην ύπαρξη του party πριν καλά καλά ξεκινήσουν. Δηλαδή, κάτι τέτοιο τι σόι εντύπωση θα αφήσει σε πρωτάρηδες παίκτες; Απογοητευτικότατη, ΠΟΛΥ δύσκολη στις μάχες της, γενικά, υπόδειγμα κακού adventure design. Και προορίζεται να είναι η πρώτη adventure εμπειρία σε κάποιους παίκτες! Κρίμα...
2 φύλλα χοντρό χαρτόνι που περιέχουν die-cut tokens (“τάπες”) για όλους τους χαρακτήρες και τα τέρατα. Εξαιρετικής ποιότητας και διπλής όψης, είναι σχεδόν ίδια και με αυτά του προηγούμενου starter. Προσωπικά τα έιχα ήδη, αλλά για κάποιον που δεν έχει άλλες τάπες / μινιατούρες, θα αποβούν ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο. Βαθμολογία : 5 /5
Φύλλα λεπτό χαρτόνι που περιέχουν powers, ιδιότητες, μαγικά αντικείμενα και πάει λέγοντας για τους παίκτες. Θα μπορούσε να είναι πιο χοντρό και ανθεκτικό το χαρτί στην υφή του, δεδομένου ότι θα κληθούν οι καρτούλες σας να αντιμετωπίσουν βαριά χρήση. Παρόλα αυτά είναι άψογα σχεδιασμένες (θα σας ψιλοταλαιπωρήσουν μέχρι να τις αφαιρέσετε από τα περιθώριά τους χωρίς να τις σκίσετε) και ευτυχώς χωράνε γάντι σε πλαστικά protectors τα οποία το δίχως άλλο θα πρέπει να προμηθευτείτε και να χρησιμοποιήσετε. Θα μπορούσαν να περιέχονται διπλή ίσως φορά, καθώς θα προκύψει ένα θεματάκι αν 2 ή περισσότεροι παίκτες σας θελήσουν να παίξουν χαρακτήρες με ίδιο class. Προφανώς, θα μπορείτε να τους βάλετε να καθίσουν πλάι πλάι και να χρησιμοποιούν από κοινού τις καρτούλες. Προτείνω, πριν τις κόψετε, τα φωτοτυπήσετε τα φύλλα για παν ενδεχόμενο. Αλλά ας μη τα θέλουμε και όλα... Βαθμολογία : 4 / 5
Double-sided dungeon map, που περιέχει τους χάρτες που απεικονίζουν όλες τις τοποθεσίες της solo & της κανονικής περιπέτειας. Καλής ποιότητας, αν και ειδικά τους wilderness maps, κάπου τους έχει ξαναπετύχει το μάτι μου στο παρελθόν...
6 μαύρα πολυεδρικά ζάρια.
4 φύλλα χαρακτήρα. Φωτοτύπησέ τα πολλές πολλές φορές.
Ένα voucher που περιέχει κωδικό για να κατεβάσετε από την ιστοσελίδα της εταιρίας άλλη μια solo περιπέτεια που απαρτίζεται από μια παράπλευρη ιστορία της πρώτης solo περιπέτειας. Μόνο για την περίπτωση που θα σας πιάσουν μοναξιές... παραδόξως, είναι μάλλον καλύτερη από την κανονική μεγάλη περιπέτεια! Χρησιμοποιεί τμήματα από τους χάρτες που περιέχονται στο κουτί.
Συμπέρασμα : ανάμεικτα συναισθήματα. Αναμφίβολα το περιεχόμενο του πακέτου είναι πλούσιο και η τιμή του καλή. Αλλά το περιορισμένο progression των χαρακτήρων και η ΚΑΚΙΣΤΗ κανονική περιπέτεια, περιορίζουν πολύ τη χρησιμοτητά του. Είναι καλύτερο από το προηγούμενο starter στο μπλε κουτί (το οποίο ΟΥΤΕ ΝΑ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ) αλλά χειρότερο από το Keep on the Shadowfell το οποίο θυμίζω για ΤΡΙΤΗ φορά ότι παρέχεται επισήμως και δωρεάν από την ίδια τη Wizards. Θα έλεγα ότι στο τέλος θα σου μείνουν μονάχα οι τάπες και οι καρτούλες που σαφέστατα δεν αξίζουν τα 20 ευρώ της τιμής. Οι έμπειροι παίκτες, μπορούν να προσπεράσουν δίχως δεύτερη σκέψη. Επομένως, μπορώ να το προτείνω μονάχα σε τελείως πρωτάρηδες παίκτες που δεν έχουν ιδέα από D&D... και πάλι με επιφύλαξη. Είναι – σχεδόν – πλήρες και παρά τα ελαττώματά του τη δουλειά του την κάνει. Αλλά, προσωπικά, θα το χάριζα φερ'ειπείν στα ανήψια μου, που δεν έχουν καθόλου προηγούμενη εμπειρία; Μάλλον ναι, μόνο και μόνο επειδή πλέον δε μπορώ να βρω κάποιο από τα υπέροχα και έτη φωτός ανώτερα starter set του παρελθόντος, σαν το Wrath of the Minotaur, ή το θεϊκό μαύρο starter κουτί της δεύτερης έκδοσης το οποίο με “μύησε” προσωπικά στον μαγικό κόσμο του παιχνιδιού και τις 3 ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΕΣ περιπέτειές του χρησιμοποιώ (updated στους καινούριους κανόνες) ακόμα μέχρι και σήμερα.
Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010
Machete
Μάστορας : Ethan Maniquis, Robert Rodriguez
Παίχτες : Jessica Alba, Michelle Rodriguez, Danny Trejo, Lindsay Lohan, Robert De Niro, Don Johnson
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Αφού προδίδεται από την οργάνωση που τον προσέλαβε για ένα συμβόλαιο δολοφονίας, ο Machete παίρνει στις πλάτες του μια βάρβαρη εκστρατεία εκδίκησης ενάντια στα πρώην αφεντικά του. He knows the score... he gets the women... and he kills the bad guys! If you 're gonna hire Machete to kill the bad guys... you'd best make damn sure... the bad guy isn't you!!!
Αναλυτικότερα :
Ανάσταση! Πόσα χρόνια περιμέναμε το Machete? Με το που βγήκαν οι δυο grindhouse ταινίες, ΤΟΣΑ χρόνια! Δηλαδή από το... 2006; Ε, κάπου εκεί. Η αναμονή άξιζε; Σαφέστατα ναι, αλλά μπορούσε και καλύτερα... Σε περίπτωση που είσαι από άλλο πλανήτη, ή δεν έχεις καμία σχέση με κινηματογράφο ή απλά βρέθηκες σε τούτο το blog από τύχη, εξηγώ. Εκείνη την εποχή, οι 2 πιο ΑΡΧΙΔΑΤΟΙ εν ζωή σκηνοθέτες (και κολλητάρια) δηλαδή ο Quentin Tarantino και ο Robert Rodriguez, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε ένα πρωτόγνωρο για την εποχή μας πρότζεκτ. Στόχος : μια ταινία (σωστότερα : 2 μισές ταινίες στη συσκευασία μιας) που θα αποτείμει τον μέγιστο φόρο τιμής στην αξέχαστη σχολή των grindhouse ταινιών. Είντα είναι τούτο; Ταινίες κυρίως δράσης, φτηνές στην παραγωγή που στόχευαν στα κατώτερα των ενστίκτων του κοινού. Σεξ, αίμα, cult και underground καταστάσεις. Κυρίως το είδος άνθισε τις 10ετίες του '60 και του '70, ενώ από τη χώρα μας πέρασε και δεν ακούμπησε επειδή έπεσε θύμα της λογοκρισίας της δικτατορίας των Συνταγματαρχώνε (όπως θα λέγαμε και στο χωριό μου!). Προφανώς θεωρούσαν σημαντικότερο και πολιτιστικά ανώτερο να μας μπουκώσουν τα αυτιά με τις άριες διεθνών καλλιτεχνών και βιρτουόζων όπως ο Πασχάλης, η Μπέσσυ Αργυράκη, ο Τέρης Χρυσός (τάκα τάκα τάκα τα!) και άλλοι εξίσου κορυφαίοι!
Λοιπόν, το εγχείρημα επετεύχθη, αλλά υπήρχε μια διαφωνία με την εταιρία διανομής η οποία δεν έβρισκε οικονομικά προσοδοφόρα την προβολή δυο μίνι ταινίών μαζί. Σημείωση : αυτό το παράδοξο φαινόμενο είχε συνδεθεί άρρηκτα με τις κλασικές grindhouse ταινίες με μια λογική τύπου “με 1 εισητήριο, 2 έργα ΣΕΧ”. Οπότε, οι σκηνοθέτες πήραν τις ταινίες τους πίσω, γύρισαν συμπληρωματικές σκηνές και προωθήθηκαν διεθνώς σαν ξεχωριστά έργα. Μιλάμε για τα “Death Proof” του Tarantino και το “Planet Terror” του Rodriguez, που έτσι και δεν τα έχεις υπόψη σου, εφόσον γουστάρεις cult καταστάσεις, ε, ντροπή σου! Τρέχα δέστα και τα δυο επειδή είναι απλά ό,τι καλύτερο στο είδος τους. Πού δένουν τώρα όλα αυτά με το Machete? Λοιπόν, κάθε grindhouse προβολή, πήγαινε πακέτο με τα απαραίτητα τρέιλερ άλλων “διαμαντιών” του είδους. Έτσι και ζέσταμα έκανε ο θεατής αλλά και ενημερωνόταν. Τα δε τρέιλερ ήταν τόσο αγαπητά στο κοινό που τρόπον τινά θεσμοθετήθηκαν. Έτσι και στην περίπτωσή μας, εν έτει 2006 οι δυο δημιουργοί ήθελαν να συνοδεύσουν τις ταινίες τους με τα απαραίτητα “καμμένα” τρέιλερ από αντίστοιχες παραγωγές. Ντακόρ (=κατάλαβες) μέχρι τώρα; Ντακόρ! Πάμε παρακάτω...
Έλα μου όμως που αντίστοιχες παραγωγές δεν υπήρχαν! Έτσι, η επόμενη φαεινή ιδέα ήταν να φτιαχτούν φανταστικά τρέιλερ από ΨΕΥΤΙΚΕΣ ταινίες που φυσικά στην πραγματικότητα δεν υφίστατο. Μάλιστα, είχαν προκυρήξει και σχετικό διαγωνισμό, όπου ο καθένας μπορούσε να γυρίσει το δικό του grindhouse trailer και να τους το στείλει. Ο νικητής, θα απολάμβανε την τιμή να λάβει χρηματοδότηση προκειμένου να γυρίσει το τρέιλέρ του ακόμα καλύτερο και φυσικά θα “άνοιγε” τις ταινίες σε παγκόσμιο επίπεδο. Όπερ και εγένετο και επιλέχτηκαν 2 τρέιλερ από φανς (σχεδόν όλες τις συμμετοχές μπορείτε να τις βρείτε στο YouTube, φράφτε grindhouse trailers και απολαύστε!) ένα τρέιλερ που το γύρισε ο... Rob Zombie (το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ "Werewolf Women of the SS") και τέλος, το καλύτερο όλων, το τρέιλερ του ίδιου του Robert Rodriguez, για μια ταινία ονόματι Machete. E, λοιπόν, έγινε ο πανικός. Αφενός, το τρέιλερ ήταν το ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΟ ΙΔΙΟ!!! Αφετέρου, το feedback που έλαβαν οι δημιουργοί ήταν τέτοιων διαστάσεων που δε θα ήταν υπερβολή αν ισχυριζόταν κανείς ότι το τρέιλερ του Machete ήταν πολύ καλύτερο και επιτυχημένο από τις ταινίες που προλόγιζε! Και επειδή φωνή λαού = οργή Θεού, βγήκε ο ίδιος ο Rodriguez και υποσχέθηκε ότι κάποτε το Machete θα γίνει κανονική αυτοτελής ταινία!
Όμως τα χρόνια περνούσαν και Machete δε βλέπαμε. Κάποια στιγμή, η ιστορία ξεχάστηκε... Αλλά να που φέτο, εν μέσω φεστιβαλικού θέρους έσκασε από το πουθενά το Machete, τα πήρε όλα και τα σήκωσε, εν μέσω πολλών και ποικίλων σχολίων! Και μετά από τη “σύντομη” αυτή ιστορική αναδρομή, περνάμε στο ψητό, στην ομώνυμη ταινία... τι να πει κανείς τώρα... απλά αν γουστάρεις cult πράμα και δεν έχεις ακόμα δει το Machete, κανόνισε καφροπροβολή το συντομότερο δυνατόν. Η ταινία τα σπάει. Εκπληρώνει σχεδόν όλες τις υποσχέσεις που δίνει στο τρέιλερ, και ακόμα περισσότερα! Πέρα από την ερμηνεία – βράχο – τσιμεντόλιθο - μπετόν αρμέ του θεού Danny Trejo, έχει τα πιο τρελά guest που έχεις δει ποτέ, στα οποία συμμετέχει cast το οποίο οποιοσδήποτε σκηνοθέτης σέβεται τον εαυτό του, προκειμένου να το καβατζάρει για την ταινία του, άνετα θα πουλούσε τα παιδιά του σε παιδεραστές στην Ταϋλάνδη. Κρατήσου : Robert DeNiro, Jessica Alba, Don Johnson, Michelle Rodriguez, Lindsay Lohan, Tom Savini και... Steven Seagal!!!
Όλοι αυτοί οι εκλεκτοί κύριοι και κυρίες περνάνε γαμάτα και το δείχνουν, ενώ στην ταινία γίνεται κυριολεκτικά της κακομοίρας, με αποκορύφωμα το φινάλε που είναι από άλλο πλανήτη! Ένα σε λέω αφού : τέτοιο χαοτικό φινάλε είχα να δω από το τελευταίο επεισόδιο του... “Καπαμαρού”! Κατά τα άλλα, σκηνοθεσία αλφάδι, όπως ακριβώς περιμένουμε από τον Rodriguez που προφανώς τα καμμένα σκηνικά στη μέση του πουθενά κάτω από τον καυτό Μεξικάνικο ήλιο, τα έχει... βούτυρο στο ψωμί του. Άψογες ερμηνείες, ένας Trejo που επιτέλους τον χορταίνεις (αφού σε κάθε άλλη ταινία που εμφανιζόταν μέχρι τώρα ήταν από δεύτερος ρόλος μέχρι... κομπάρσος!) Καμμένες, απίστευτες καταστάσεις, αίμα, πιστολίδι, σφαγή και κιτρινιάρικη, φθαρμένη φωτογραφία και φίλτρα που ζέχνουν... 70-ίλα!
Τι τρώει το Machete? Η πολυλογία του. Το σενάριο είναι υπερβολικά φλύαρο, οι χαρακτήρες υπερβολικά πολλοί και η διάρκειά του πολύ μεγαλύτερη απ΄ότι χρειαζόταν. Φερ'ειπείν, δεν υπήρχε ΚΑΝΕΝΑΣ λόγος ύπαρξης για το ρόλο της Lindsay Lohan. Ναι, τρελαίνομαι να βλέπω γυμνά τα λευκά, αρρωστιάρικα βυζάκια της, αλλά ο ρόλος της είναι τελείως άχρηστος στην ταινία. Το αυτό ισχύει και για πολλούς άλλους ρόλους, που μοιραία παραμελούνται ή... ξεχνιούνται, όπως οι 2 αδερφές ή ο χαρακτήρας του εκτελεστή (Tom Savini). Το αυτό ισχύει και για το σενάριο. Ναι, το ξέρω ότι οι Αμερικάνοι έχουν μεγάλο πρόβλημα όσον αφορά το θέμα της παράνομης μετανάστευσης των Μεξικανών στο έδαφός τους. Αλλά, ρε αδερφέ, όταν βλέπω μια ταινία ονόματι “Machete” κάτι τέτοιο ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, ούτε και θέλω να με προβληματίσει! Χωρίς πλάκα, η όλη κουβέντα σχετικά με το θέμα και τις πολιτικές / κοινωνικές προεκτάσεις του τραβάει υπερβολικά πολύ, αδικεί την ταινία, ξενερώνει την έτσι κι αλλιώς ισχνή πλοκή και λειτουργεί εις βάρος αυτού που θα έπρεπε να κάνει καλύτερα η ταινία : να αριστεύει στις “καήλες” και στην ανελέητη grindhouse σφαγή!
Splatter / Gore :
Παραδόξως, λιγότερο από όσο περίμενα. Η εισαγωγή είναι ένα αιματοβαμμένο προσκύνημα, αλλά το υπόλοιπο της ταινίας φλυαρεί πολύ και δεν ακολουθεί τους ίδιους ρυθμούς του πολύ καλύτερου πρώτου μέρους...
Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Ότι καλύτερο και ότι εκλεκτότερο. Και το καλύτερο όλων : η Jessica Alba γυμνή σε ένα τελείως απρόσμενο πλάνο που θα σου κάνει το μάτι... γαρίδα! Όπως συνήθιζε να αποτυπώνει γλαφυρά τον καημό του, με μαρκαδόρο στον τοίχο του ιατρείου, ένας παλιός μου φαντάρος, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω κι εγώ : “Να σε γλείψω μωρό μου και ας πάω από ζάχαρο”!
Ρεζουμέ :
Αναμφίβολα άξιο, αναμφισβήτητα θα αποκτήσει τη δική του θέση στο cult hall of fame, μαζί με τα παλιότερα αριστουργήματα των Roger Corman, Lamberto & Mario Bava, Peter Jackson, των πρώιμων Sam Raimi & Wes Craven αλλά και Robert Rodriguez, Quentin Tarantino και τόσων άλλων θεών. Αλλά όσο σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να είναι τόσο μα τόσο καλύτερο...
Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
H Jessica Alba είχε δηλώσει στο παρελθόν σαφέστατα ότι δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να εμφανιστεί γυμνή σε ταινία. Αμ δε... ο Rodriguez είναι τόσο μάγκας που την κάνει να τα πετάξει ΟΛΑ και να πει και ένα τραγούδι. Το αποτέλεσμα είναι τόσο... σφιχτό, γυαλιστερό και τούμπανο που δεν περιγράφεται... είναι ίσως μια από τις ομορφότερες εν ζωή γυναίκες...
Άμεσα βγήκε έτερη βρώμα πως το γυμνό πλάνο είναι ψεύτικο. Στην πραγματικότητα, λένε, η Alba πόζαρε με τα εσώρουχα και τη γδύσανε ψηφιακά με photoshop. να το πιστέψουμε;
Δες το τρέιλερ που τα ξεκίνησε όλα ΕΔΩ:
http://www.youtube.com/watch?v=W8cCzltPD6Y&has_verified=1
Κατέβασε την ταινία ΕΔΩ :
http://rapidshare.com/files/420614534/2010machr5.part1.rar.html
http://rapidshare.com/files/420614587/2010machr5.part2.rar.html
http://rapidshare.com/files/420614661/2010machr5.part3.rar.html
http://rapidshare.com/files/420614718/2010machr5.part4.rar.html
http://rapidshare.com/files/420614762/2010machr5.part5.rar.html
http://rapidshare.com/files/420614809/2010machr5.part6.rar.html
http://rapidshare.com/files/420614864/2010machr5.part7.rar.html
Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010
Prince of Persia : The Sands of Time
Μάστορας : Mike Newell
Παίχτες : Jake Gyllenhaal , Gemma Arterton, Ben Kingsley , Alfred Molina ,
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Στη μυθική Περσία, ένας τσαχπίνης πρίγκηπας και μια πανέμορφη πριγκίπισσα γίνονται ζευγάρι παρά τις διαφορές τους και ενώνουν τις δυνάμεις τους ενάντια σε σκοτεινές δυνάμεις και πανούργους, προδοτικούς εχθρούς. Δηλαδή καμιά σχέση με το βαπόρι απ'την Περσία... Στόχος όλων είναι ένα αρχαίο μαχαίρι που μπορεί να απελευθερώσει τις θρυλικές Sands of Time – ένα δώρο από τους θεούς που έχει τη δυνατότητα να ελέγξει τη ροή του χρόνου και δίνει στον κάτοχό του τη δύναμη να κυριεύσει τον κόσμο...
Αναλυτικότερα :
Ξενερώνω με το σήμα της Disney productions στους τίτλους αρχής... τρομάρα μου! Ευτυχώς, για πολλοστή φορά το – κατά τα άλλα - αλάθητό μου ένστικτο και η movie fan εμπειρία ετών βγήκε... λάθος! Μιλάμε ίσως για την πλέον επιτυχημένη μεταφορά video game στη μεγάλη οθόνη όλων των εποχών! Τόσο σπουδαία παραγωγή, τόσο ζωντανό, τόσο... large! Έντονο, 100% διασκεδαστικό με καλές ερμηνείες, δυνατή ιστορία, έξυπνο χιούμορ και γνήσιο συναίσθημα εκεί που χρειάζεται, ίσως αυτό το Prince of Persia να είναι ο καλύτερος τρόπος που υπάρχει αυτό τον καιρό προκειμένου να περάσεις ένα υπέροχο κινηματογραφικό απόγευμα. Ξέχασε ότι ήξερες για τις κινηματογραφικές μεταφορές βιντεοπαιχνιδιών. Ξέχνα την παλιά, σαχλή Disney που έβγαζε μόνο παιδικά χαζοχαρούμενα έργα. Εδώ μιλάμε για το Hollywood στα καλύτερά του – γαμώ το κέρατό μου, αν έχει ένα λόγο ύπαρξης το Hollywood, είναι για να βγάζει ταινίες σαν και αυτή!
Τι άλλο να πω; Χρειάζεσαι κι άλλα; Υποδειγματικός στο ρόλο του ο Gyllenhaal, σαν να γεννήθηκε για να παίξει σε αυτή την ταινία. Τέλεια σκηνικά και παραγωγή, ζωντανεύουν επιβλητικά τη μυθική εποχή. Αρτιότατη σκηνοθεσία, φωτογραφία και σενάριο που καταφέρνει όχι μόνο να δέσει όλα τα στοιχεία του ορίτζιναλ παιχνιδιού, αλλά και να τους δώσει γνήσιο νόημα! “Πολύχρωμοι” στην παραξενιά τους δευτερέυοντες χαρακτήρες, δίνουν γεύση και ποικιλία στο όλο κλίμα. Από τον πιο χιουμοριστικό, στον πιο ψαρωτικό χαρακτήρα – σκέτη ΚΑΒΛΑ οι assassins! - το Prince of Persia καταφέρνει να είναι γεμάτο τρελαμένες, συναρπαστικές, μοναδικά ετερόκλητες καταστάσεις που επενδύονται με κάθε σχεδόν πτυχή του συναισθηματικού φάσματος! Αν δεν ήταν το φινάλε – αχταρμάς που ολίγον χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα και αν το τέλος δεν ήταν τόσο ΜΑ ΤΟΣΟ παραμυθένια happy, ακόμα θα προσκυνούσα. Αλλά όπως και να έχει, δε μπορώ να μη το προτείνω, όχι 100, αλλά 150%. Κάνε ένα διάλειμμα από τη μελέτη του Φασμπίντερ, δώσε ένα μικρό lunch break στην πιο δήθεν πλευρά του εαυτού σου και τράβα ένα Χ στις πιο “σοβαρές” σου διαθέσεις. Βάλε το μυαλό για δυο ωρίτσες λίγο στην άκρη και απόλαυσε κορυφαίο θέαμα με ουσία. Είναι μια από τις καλύτερες ευκαιρίες που θα βρεις ποτέ.
Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Υπέροχο σύγχρονο παραμύθι, το καλύτερο στο είδος του. Βρώμα βγήκε πως εξαιτίας της επιτυχίας του, η εταιρία ετοιμάζει ολόκληρο Prince of Persia movie franchise, κάτι σαν το αντίστοιχο του "Pirates of the Caribbean" movie franchise. Ακόμα περισσότερο τρελό parkour στις στέγες της μυθικής Περσίας και μαγικές ιστορίες; Ε, ΝΑΙ!!! Like, like, like!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
