The Collector (Εισβολέας)

Μάστορας : Marcus Dunstan
Παίχτες : Josh Stewart, Andrea Roth and Juan Fernández
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5, για το είδος του 4 /5
Με δυό λογάκια :
O Arkin, ένας κλειδαράς και μικροαπατεώνας, προσλαμβάνεται από μια έυπορη οικογένεια για να τους βάλει κλειδαριές και γενικώς να τους ασφαλίσει το σπίτι με πότρες, κάγκελα, συναγερμούς κλπ, όσο θα λείπουν στις διακοπές τους. Το ίδιο βράδυ, αφού έχουν φύγει, μπουκάρει στο σπίτι για να το ληστέψει. Όμως, διαπιστώνει ότι δεν είναι ο μοναδικός νυχτερινός επισκέπτης... ένας ιδιαίτερα ευφυής δολοφόνος έχει φυλακίσει την οικογένεια και γεμίσει το σπίτι με θανατηφόρες παγίδες. Τώρα, πρέπει να βρει τρόπο να δραπετεύσει από ένα σπίτι του οποίου τις εξόδους ο ίδιος έχει σφαλίσει και κάθε του βήμα μπορεί να είναι το τελευταίο...

Αναλυτικότερα :
Σε αυτό το review θα μνημονεύσουμε συχνά τη σειρά “SAW”. Δεν είναι τυχαίο, καθώς ο σκηνοθέτης Marcus Dunstan, έχει επίσης σκηνοθετήσει και τις 3 τελευταίες ταινίες της διάσημης σειράς. Οπότε, κοινά στοιχεία στη σκηνοθεσία, φωτογραφία και το γενικότερο attitude, αναμφισβήτητα υπάρχουν. Ωστόσο, αυτό το ταινιάκι καταφέρνει χωρίς φανφάρες και ταρζανιλίκια να διατηρήσει το δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα και να φέρει ζέστη στην καρδιά του κάθε θριλεράκια, ειδικά αυτού που αρέσκεται σε αυτά της new age κοπής. Πώς να περιγράψει κανείς το “The Collector”; Βάλε μαζί στο μίξερ τα SAW, HOME ALONE, THE STRANGERS, HALLOWEEN, και θα έλεγα ότι είσαι στο σωστό δρόμο.

Αναμφισβήτητα, μετά τον πρωταγωνιστή, τα αληθινά αστέρια της ταινίας είναι οι παγίδες που στήνει απλόχερα ο Collector. Ευφάνταστες και ποικίλες στην εμφάνιση και τη λειτουργία τους, δεν έχουν καμία σχέση με τις στημένες και “ηθικοπλαστικές” παγίδες του SAW, απλά είναιι εδώ για να κάνουν τη δουλειά τους. Και είναι αυτή η απλότητά τους που τις κάνει τόσο ελκυστικές και καταφέρνει να έχει τέτοιο αντίκτυπο στη συνείδηση του θεατή. Γιατί πίστεψέ το : οι παγίδες εδώ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ! Και το κάνουν ψυχρά, απρόσωπα, χωρίς κουνημένες κάμερες και wanna be cool κόλπα, πλάνα και οπτικές γωνίες. Το αυτό ισχύει και για το προφίλ του δολοφόνου. Ο Collector είναι ένας ταλαντούχος καριόλης. Δε μιλάει, δεν αποκαλύπτεται, δε δείχνει ΠΟΤΕ το πρόσωπό του (εκτός από τα μακάβρια, γυαλιστερά μπιρμπιλωτά του μάτια) και μέχρι να τελειώσει η ταινία θα έχεις μάθει ελάχιστα έως τίποτα για αυτόν. Πράγμα απίστευτα αποδοτικό : βάζει τη φαντασία να παίρνει μπροστά. Και είναι ξανά αυτός ο μινιμαλισμός που τον κάνει αξιοσημείωτα άμεσο και επιβλητικό : δεν έχει κίνητρα, δε θέλει να εκδικηθεί, δε θέλει να σώσει τον κόσμο. Ο στόχος του είναι ο θάνατος και το μαρτύριο των θυμάτων του, for its own sake. Ωραίος, άρρωστος και απίστευτα ταλαντούχος. Ο καριόλης. Και ναι, οι δολοφόνοι δίχως εξωτερικά κίνητρα είναι οι πιο γαμάτοι από όλους.

Σίγουρα το “THE COLLECTOR” έχει τα ελαττωματάκια του. Ένα από αυτά είναι η έλλειψη ρεαλισμού – όλες αυτές οι παγίδες που στήθηκαν στο πι και φι κανονικά θα ήθελαν μέρες, αν όχι εβδομάδες για να στηθούν. Τουτοιοτρόπως, ο μινιμαλισμός του σεναρίου, αν και άψογα αναζωογονητικός εντούτοις αφήνει τον θεατή ξεκρέμαστο. Επειδή ποτέ δε μαθαίνεις για ποιό λόγο σε τελική ανάλυση διαδραματίστηκαν τα όσα είδες στην ταινία. Και αυτό, αν και προσωπικά, έχοντας υπερ-κορεστεί από περίπλοκους δολοφόνους και σενάρια, δε με χαλάει καθόλου, ίσως να ξενίσει τον πιο άψητο θριλερά.

Splatter / Gore :
Πολλές παγίδες με ζουμερά, σιχαμερά αποτελέσματα που αποτυπώνονται σε κάθε ευκαιρία με αποτρόπαιους, γραφικότατους θανάτους. Αίμα, splatter-ιά και gore, η χαρά του κάθε μοβόρου θεατή.

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Αν και πάει κανας μήνας από τότε που το είδα, είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι έσκασαν μύτη στην οθόνη τουλάχιστον ένα ζευγάρι θεσπέσια τουμπανιστά χολυγουντιανά βυζάκια...

Ρεζουμέ :
Το “THE COLLECTOR” είναι ένα εξόχως διασκεδαστικό μιξ από διάφορα είδη τρομοταινιών. Λίγο στα λόγια του και ΠΟΛΥ στις πράξεις του, στάζει αίμα, σιχασιά και “αρρωστήλα”. Και το συμαντικότερο όλων, κάτι που πλέον τείνουν να αγνοούν οι σύγχρονοι σκηνοθέτες : γνήσια αγωνία, suspense και εσωτερική ένταση. Αδημονώ για τη συνέχεια, την οποία πρακτικά μας υπόσχονται στο φινάλε.