REC 2

Εναλλακτικός Τίτλος : Τα ζόμπι πεινούν για big brother και σάπια έμβρυα
Μάστορας : Jaume Balagueró, Paco Plaza
Παίχτες : Jonathan Mellor, Manuela Velasco & Óscar Zafra
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Μια ομάδα των ειδικών δυνάμεων έχει αποστολή να μπει σε ένα σφραγισμένο κτήριο όπου έχει λάβει χώρα κάποια υποτιθέμενη λοίμωξη. Μέσα εκεί, θα συγκρουστούν με αιμοβόρα ζόμπι και θα μάθουν τη μακάβρια αλήθεια πίσω από τα γεγονότα...

Αναλυτικότερα :
Όποιος δεν έχει δει ακόμα το αυθεντικό REC TOY 2006, ας πάψει την ανάγνωση αυτού του review και να ΤΣΑΚΙΣΤΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ ΤΩΡΑ! Και αυτό επειδή απλά πρόκειται για μια από τις κορυφαίες ταινίες τρόμου της δεκαετίας που μας πέρασε. Η σκηνοθετική του αμεσότητα – όλο το έργο είναι υποτίθεται γυρισμένο σε κάμερα χειρός, όπως ήταν κάποτε το καταπληκτικό και πολύ αδικημένο “Blair Witch Project” - και γενικά το attitude, οι καλές ερμηνείες, σενάριο και δε συμμαζεύεται, είχα σαν αποτέλεσμα ένα από τα καλύτερα re-imaginings του κουρασμένου και κορεσμένου concept των ζομποταινιών. Η επιτυχία του – εμπορική και καλλιτεχνική – ήταν πολύ μεγάλη, η ανταπόκριση του κόσμου άμεση και οδήγησαν σε ένα Αμερικανικό remake, ονόματι “Quarantine” (ως γνωστόν, οι Αμερικάνοι ό,τι καλό ξενόγλωσσο βγαίνει το ξεπατικώνουν και το ξαναγυρίζουν στη γλώσσα τους επειδή βαριούνται / δεν ξέρουν να... διαβάζουν υπότιτλους!) και σε τούτο εδώ το sequel.

Λοιπόν, για sequel, καλά τα πάει. Φυσικά, ολάκερο το team της πρώτης ταινίας είναι παρών, όσον αφορά τον κόσμο στα παρασκήνια. Τα σκηνικά είναι τα ίδια, ο τρόπος φιλμαρίσματος ίδιος (αυτή τη φορά από την surveillance κάμερα που είναι ενσωματωμένη στα κράνη των μελών της ομάδας), η νευρική, σφιχτή σκηνοθεσία ίδια και υπάρχουν και κάποιες guest εκπλήξεις από την πρώτη ταινία. Και στο σενάριο, ακολουθεί πιστά τα γεγονότα που συνέβησαν αμέσως μετά το πρώτο έργο και εμβαθύνει σε αυτά σε τέτοιο βαθμό που πρακτικά έτσι κι αλλιώς θα χρειαστεί να το δεις πριν προχωρήσεις σε αυτό εδώ το sequel.

Τώρα, στο δια ταύτα. Εντάξει, με τα sequel όλοι ξέρουμε τι παίζει. Είναι πρακτικά αδύνατο να επαναλάβεις το impact του πρώτου έργου, επειδή πολύ απλά έχεις πλέον χάσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Χώρια που το... 99,99% των sequels είναι κατά παραγγελία, επειδή πήγε καλά η πρώτη ταινία. Και όποτε σενάριο / βιβλίο / οτιδήποτε πολιτιστικό στοιχείο φτιάχτηκε κατά παραγγελία, ήταν σαφώς κατώτερο των προσδοκιών. Εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο δυσμενή, καθώς δεν υφίστανται αναγνωρίσιμοι, εγκατεστημένοι χαρακτήρες και σταθερές προκειμένου να “πατήσει” εκεί το sequel και τουλάχιστον ό,τι του λείπει να το αναπληρώσει με την προβολή και περεταίρω ανάλυση κάποιων γνωστών ηρώων.

Κοινώς, δεν υπάρχει κανένας καλλιτεχνικός λόγος ύπαρξης του συγκεκριμένου sequel. Το πρόσχημα της περεταίρω εμβάθυνσης στο έτσι και αλλιώς ισχνό και αντιφατικό σενάριο (κολλητικό... possesion???) πολύ σύντομα αποδεικνύεται ανεπαρκές. Και μένεις με μια ταινία που παρά τις εγγενείς αδυναμίες της, είναι εξαιρετικά καλογυρισμένη, με καλό suspense, ένταση, έξυπνη χρήση του σκοταδιού και των πλάνων πρώτου προσώπου (που ενίοτε θυμίζουν αντίστοιχες καλές φάσεις από videogames τύπου Clive Barker's Jericho, Doom, κλπ) και κάποιες σκηνές που πραγματικά κόβουν την ανάσα, μέχρι το πολύ καλό “μπλιαξ” φινάλε. Τόσο καλό, που θα ήταν χίλιες φορές προτιμότερο να μην έφερε τη ρετσινιά του sequel, αλλά να τολμούσε να ήταν αυτό που του άξιζε : μια ανεξάρτητη, αυτόνομη ταινία.

Splatter / Gore :
Ζομποταινία με τα όλα της. Απ'όλα έχει ο μπαξές, απλά λόγω των αστραπιαίων ρυθμών της δράσης και του “χειροκίνητου” γυρίσματος τα περισσότερα δε θα προλάβεις να τα δεις! Κορυφή το φινάλε. Άξιο. Αν είχε και βυζάκια, θα ήταν ακόμα καλύτερο, αν και τα “καλούδια” της κοπελιάς, όπως ασφυκτιούν στο στενό μπλουζάκι της είναι εξόχως λιμπισίμια. Στήθη άσπρα σαν τα γάλατα, γαργάλα τα, γαργάλα τα...

Ρεζουμέ :
Ίσως και να το βαθμολόγησα πιο ευνοϊκά από όσο του άξιζε. Αντικειμενικά, μάλλον του ταιριάζει ένα 3,5 / 5. Αλλά το είδος της “σοβαρής” ζομποταινίας είναι τόσο εύθραυστο και σπάνιο που πρακτικά είναι στα μάτια μου πιο προστατευόμενο και από την... καρέττα καρέττα!