Tokyo Gore Police

Άλλος έχει το όνομα και άλλος έχει τη χάρη. Μπορεί σε τούτο το μπλογκ να διαβάζετε ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η παγκόσμια σκουπιδοκαφροφιλμογραφία (εγώ την ανακάλυψα αυτή τη λέξη!!! Θα βγάλω και copyright και όποιος την ξεστομίζει από δω και μπρος θα μου σκάει φράγκα!!!) αλλά ο αληθινός guru των καμμένων ταινιών δεν είναι άλλος από τον Volrath. Το ταλέντο αυτού του παλικαριού να εντοπίζει καμμένα πράγματα πάσης φύσεως δεν εξηγήται, δεν περιγράφεται, δεν παλεύεται. Χρωστώ ευγνωμοσύνη σε αυτόν που εξαιτίας του έγινα κοινωνός αυτού του Γιαπωνέζικου αριστουργήματος. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Πρώτα απ' όλα. Είναι δυνατόν να μην αγαπήσεις μια ταινία που τιτλοφορείται έτσι? Το φιλμάκι σε κερδίζει από πριν καν βάλεις το δισκάκι στο dvd να παίξει, σου έχει βάλει γκολ από τα αποδυτήρια. Η εισαγωγή ανεβάζει τον πήχη ακόμα ψηλότερα. Μετά από μια θεϊκή καφροσκηνή, ξεκινά η δράση. Ένας ρασταφάρι Ιάπωνας (!!!) έχει τεμαχίσει στην ταράτσα ενός κτηρίου μια γυναίκα και τρώει τα κομμάτια της. Πάνοπλοι αστυνομικοί τρέχουν να τον συλλάβουν. Ο τύπος τους λιανίζει με ένα αλυσοπρίονο. Ένα τηλέφωνο χτυπά, ζητούν τον κατάλληλο άνθρωπο να παρέμβει. Μια πανέμορφη κοπελίτσα (φτυστή η Lucy Liu στα νιάτα της) βγάζει από το πορτ μπαγκάζ του περιπολικού ένα μπαζούκα (!!!), σημαδεύει στο έδαφος κάτω από τα πόδια της και πατάει τη σκανδάλη. Το οστικό κύμα της έκρηξης την εκτοξεύει αμέσως πάνω στην ταράτσα όπου μαίνεται η μάχη. Όπως ακριβώς κάναμε παλιά στο Quake για να φτάσουμε περιοχές που δεν τις έφτανες με απλό άλμα!!! Με ένα katana κόβει το χέρι του παρανοϊκού εγκληματία και στη χέρι του μέλους του φυτρώνει ένα δεύτερο όπλο τύπου... ζωντανό οργανικό αλυσοπρίονο!!! Που μπορεί να το εκτοξεύει κιόλας! Ακολουθεί ξιφασκία με... αλυσοπρίονα, two weapon (chainsaw) fighting, κομμένα κεφάλια, τόνοι αίματος και gore και ένας ...όγκος με μορφή κλειδιού (!!!). Πέφτουν τίτλοι αρχής.

Ναι, όλο αυτό το μπουρδέλο που μόλις σας περιέγραψα ήταν μόνο η εισαγωγή. Επακολουθεί ένα απίστευτο χάος, από αυτά που μόνο ένα Ιαπωνικό αρρωστημένο μυαλό θα μπορούσε να συλλάβει. Μιλάμε για σκηνές που θα κάνουν τα εγκεφαλικά κύτταρά σου να αυτοκτονήσουν ομαδικά. Διαφημήσεις για φωσφοριζέ ειδικά ξυραφάκια για να κόψεις ανώδυνα και γευστικά τις φλέβες σου? Το 'χει. Μια στριπτιτζού με διπλή μαστεκτομή που ανάμεσα στα πόδια της φυτρώνει... ένα τεράστιο κεφάλι κροκοδείλου? Το 'χει. Γενετικά μεταλλαγμένες πουτάνες με καβούκι σαλιγκαριού στην πλάτη? Το 'χει. Εκτοξευτή... κομμένων χεριών? Το 'χει. Ένα θηλυκό pet σε πλήρη S/M περιβολή με κόμμένα χέρια και πόδια (fully upgradable με διάφορα εργαλεία τύπου σπαθιά, τετραπλά M-16 κλπ...) και με δώρο ενσωματωμένο διακόπτη που την κάνει να λειτουργεί υπό mode... διάφορων ψυχιατρικών νοσημάτων? Το 'χει. Τρελός επιστήμονας που από τον εγκέφαλό του βγαίνουν... κάννες περίστροφου? Έχει και από δαύτο. Τι άλλο να πεις? Κάνει το Machine Girl (βλ. Και σχετικό παλαιότερο ποστ) να θυμίζει... ταινία του Αγγελόπουλου και το Tetsuo – the Iron Man να μοιάζει βαρετό. Ποοολύ προχώ. Δεκαετίες μπροστά.

Η πλάκα είναι ότι όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου έχει και υπόθεση. Σε ένα δυσοίωνο μέλλον, η Ιαπωνία καταργεί την δημόσια αστυνόμευση και μετατρέπει την αστυνομία σε ιδιωτική. Παράλληλα, μια νέα γενιά εγκληματιών κάνει την εμφάνισή της στο προσκήνιο, οι λεγόμενοι engineers. Είναι άνθρωποι που έχουν υποστεί σε εθελούσιες γενετικές μεταβολές με αποτέλεσμα να αποκτούν αυξημένες δυνάμεις. Αλλά η αληθινή απειλή και το ισχυρότερο όπλο των engineers προκύπτει όταν αυτοί πληγωθούν ή χάσουν ένα μέλος. Στη θέση της πληγής φυτρώνουν... οργανικά όπλα τύπου αλυσοπρίονα, μαχαίρια κλπ. Οι engineers δρουν κατά κανόνα impulsively, σαν berserkers, χωρίς σχεδιασμό και χώρίς έννοια για την προσωπική τους ασφάλεια. Όταν όμως μια νέα σειρά φόνων υπόδηλώνει την παρουσία ενός τέτοιου ατόμου που δρα προμελετημένα και με σαφές πλάνο, οι καλύτεροι της police corporation επιστρατεύονται για να του συλλάβουν και να τον βγάλουν από τη μέση. Και όλα αυτά είναι μόνο η αρχή.

Πέρα από την πλάκα τώρα, εντυπωσιάζουν και ξαφνιάζουν ευχάριστα τα στάνταρ παραγωγής που είναι υπερβολικά υψηλά για ταινία του είδους. Το αυτό ισχύει και για τη νευρική και ζωντανή σκηνοθεσία, αν εξαιρέσεις κάποια επαναλαμβανόμενα πλάνα και γωνίες λήψης που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Το Soundtrack τα σπάει, μου θύμισε μουσικά θέματα καταδίωξης από παιχνίδια της σειράς Resident Evil. Τόσο καλο!!! Δε θα ήταν υπερβολή να λέμε ότι εδώ έχουμε ένα “ζωντανό” manga με πραγματικούς ηθοποιούς. Χιούμορ, ευφυής ειρωνία και άφθονα κινηματογραφικά tributes (τα διαφημιστικά σποτάκια παραπέμπουν άμεσα στα αντίστοιχα του Starship Trooper) είναι το κερασάκι στην τούρτα σε μια υποδειγματική καφροταινία που πίσω από τους κουβάδες αίματος και gore κρύβει απίστευτη εξυπνάδα και καπατσοσύνη. Για ακόμα μια φορά προσκυνώ τη Γιαπωνέζικη αρρωστίλα και δένω κότσο την υπόσχεση που μου δίνουν οι συντελεστες στο τέλος της ταινίας : More Gore Next Time!!!