Punisher : Warzone, Feast

Punisher : Warzone

Είδατε το Twilight και ξενερώσατε τα μάλα? Σας υποχρέωσε η γυναίκα να παρακολουθήσετε μαζί αγκαλίτσα κάποια από τις παλιές συροπιαστές ρομαντζοκωμωδίες της Meg Ryan και νιώθετε γυναικείες ορμόνες να σας κατακλύζουν? Μπήκατε παρά τη θέλησή σας σε κάποιον από τους ναούς της γυναικείας υπερκατανάλωσης τύπου Beauty Shop και αισθάνεστε ένα ευωδιαστό ροζ σύννεφο προγεστερόνης να σας πνίγει, να σας φέρνει πιο κοντά με τη γυναικεία πλευρά του εαυτού σας, να σας φυτρώνουν βυζιά? Ε, δείτε το νέο Punisher να στρώσετε!

Από την εποχή των ταινιών του αείμνηστου Charles Bronson είχε το Hollywood να κάνει τέτοια απενοχοποιημένη, αμετροεπή επείδηξη cohones και βάρβαρου αντρίκειου στυλ. Όλα τα λεφτά για τον τυπά που επέλεξαν για πρωταγωνιστή – αυτός ο Franc Castle δεν είναι good looking, δεν έχει καλούς τρόπους, δεν είναι politically correct, δεν είναι ερωτευμένος, δεν έχει κάνει αποτρίχωση, δεν χορεύει μπαλέτο όσο δέρνει, δεν έχει μακροσκελείς καλογραμμένους διαλόγους. Αυτός ο Punisher δε γουστάρει να μιλάει γιατί οι άντρες δε μιλούν πολύ, όπως άδει και το παλαιό άσμα. Σφάζει στο γόνατο, φτύνει κυνισμό, χολή και μολύβι. Είναι μουτρωμένος, μουρτζούφλης, τσαντισμένος. Φονιάς.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η ουσία είναι μια και ο μπακλαβάς γωνία. Το Punisher είναι υποδειγματικά αρχιδάτη τεστοστερονούχα περιπέτεια, παραδοσιακή και πρόστυχια. Δεν τις φτιάχνουν πια έτσι. Ωστόσο, σε πείσμα των ποταπών καιρών μας, όπως λέει και το τραγούδι : “Όσο υπάρχει τράπουλα θα βγαίνουνε ρηγάδες κι όσο υπάρχουν δάσκαλοι, θα βγαίνουν μαθητάδες.”

Feast

Μεγάλη η επιτυχία του Feast, λίγα χρόνια πριν. Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις αράδες, οι διαφημίσεις για το sequel κατακλύζουν τα κινηματογραφικά sites στο διαδίκτυο. Δεν είναι τυχαίο. Αποτελεί το From Dusk 'till Dawn της νέας χιλιετίας. Χωρίς τους βρυκόλακες. Σε ένα ξεχασμένο και από το Θεό καταγώγιο τύπου “μπαρ το Ναυάγιο” ξεμπουκάρει ξαφνικά ένας καταματωμένος τύπος. Προειδοποιεί τους θαμώνες ότι πρέπει να σφραγίσουν πόρτες και παράθυρα και να οπλιστούν με ό,τι διαθέτουν γιατί “αυτοί έρχονται”. Οι υπόλοιποι θαμώνες (οι οποίοι εν τω μεταξύ μας έχουν συστηθεί με την πλέον έξυπνη και απολαυστική σκηνοθετική πατέντα που έχω δει εδώ και χρόνια, θα σας θυμίσει Two Smoking Barrels & The Snatch) φυσικά, τον γράφουν στα παλιά τους υποδύματα. Και τότε βγαίνει ένα πλάσμα τύπου τέρας και του τρώει το κεφάλι.

Επακολουθεί ο χαμός. Για τα επόμενα 80 λεπτά σου σερβίρεται το πιο χορταστικό splatter πακέτο από την εποχή του Inside (βλ. το σχετικό review στην kamariera). Νευρική, γκαζωμένη, ζωντανή σκηνοθεσία. Η κουνημένη κάμερα λίγο ενοχλεί, όπως και η πολύ σκοτεινή φωτογραφία, αλλά έχουμε πλέον συνηθίσει σε αυτή την “αρρώστια” των μοντέρνων θρίλερ, οπότε δε μασάμε. Μέσα στον πανικό, σε άκυρες στιγμές, σκάνε μύτη αστείες καφροκαταστάσεις που βγάζουν αβίαστα γέλιο. Και μετά, ξανά, τρως στη μάπα gore με το μέτρο αλλά χωρίς μέτρο. Αυτή η απότομη εναλλαγή συναισθημάτων που σου προκαλεί το εργάκι, είναι παράξενα διασκεδαστική.

Στο τέλος της ημέρας, η απόλαυση που σου προκαλεί αυτή η ταινιούλα είναι ευθέως ανάλογη της παρέας αλλά και των προσδοκιών σου. Αν θες να δεις ένα σοβαρό, ουσιαστικό θρίλερ, θα σε απωθήσει η πλήρης απώλεια σεναρίου, οι ρηχοί χαρακτήρες και το “πουλάω μούρη” attitude που χαρακτηρίζει τη σκηνοθεσία του Feast. Ιδιαίτερα αν διαθέτεις θηλυκή παρέα, ξανασκέψου το, πριν βάλεις το δισκάκι στο dvd. Δεν είναι έργο που προσφέρεται για αγκαλίτσες μετά, και θα ξενερώσει το έτερόν σου ήμισυ. Αν, από την άλλη, θες να δεις μια απενοχοποιημένη καφροταινία που παράλληλα διαθέτει την ευφυία να παίζει – ενίοτε και να καννιβαλίζει – τις συμβάσεις του είδους, τότε θα το κατευχαριστηθείς. Εγώ, προσωπικά, έπεσα κάπου στη μέση.