Gears of War 2

Το παιχνίδι – κράχτης του XBOX 360 που ακόμα τα κάνει να πουλάνε σαν ζεστά ψωμάκια, ένεκα αποκλειστικότητας (βλ. Νταβατζηλίκι) της Microsoft. Σου λέει, “άμα δεν έχεις XBOX, δεν παίζεις μάγκα”. Ωστόσο δεν θα ασχοληθώ με την ηθική τέτοιων “ιμπεριαλιστικών” πολιτικών, αλλά με το παιχνίδι καθεαυτό που είναι ένα τα-μυαλά-στα-κάγκελα shoot 'em up που γαμεί και δέρνει. Η υπόθεση ακολουθεί επακριβώς αυτή του πρώτου μέρους το οποίο σόρρυ, αλλά δε γνωρίζω. Ωστόσο μπορώ να καταλάβω ότι έχει να κάνει με τον πόλεμο της ανθρωπότητας με μια εξωγήινη φυλή, τους locust που στην πλειονότητά τους είναι σαν ζόμπι-κομμάντο-τούμπανα bad motherfuckers με πολυβόλα και χειροβομβίδες.

Όπως και να το πάρεις, το παιχνίδι εντυπωσιάζει. Απίθανα γραφικά και σχεδόν κινηματογραφικά production values που φαίνονται από πριν καν ξεκινήσεις να παίζεις, από την εντυωσιακή και μακροσκελή εισαγωγή και το καλό tutorial που σε εξοικειώνει με τον “περίεργο” χειρισμό, κυρίως λόγω του άβολου χειριστηρίου του XBOX. Την αρχική μου εντύπωση την επαλήθευσαν τα credits τέλους που θέλουν τουλάχιστον 15 λεπτά (!!!) μέχρι να τελειώσουν. Εδώ έχει πέσει πολύ χρήμα και πολλή δουλειά. Πρωταγωνιστές, το ίδιο δίδυμο του πρώτου μέρους, 2 τύποι που όταν τους βλέπεις, μπορείς να φανταστείς ότι κουβαλάνε ένα καβλί τουλάχιστον μισό μέτρο έκαστος. Πολλή τεστοστερόνη, ωστόσο δεν πέφτουν στην παγίδα να γίνονται καρικατούρες, αλλά έξυπνα διατηρούν ένα μουρτζούφλικο αντι-ηρωικό στυλ που τους κάνει απίστευτα cool, με την καλή έννοια.

Το παιχνίδι στην ουσία του δεν είναι παρά άλλο ένα 3διάστατο shooter σαν αυτά που όσοι από εσάς έχετε υπάρξει κάτοχοι κονσόλας από εποχή Playstation (του πρώτου!) και μετά, σίγουρα τα έχετε φάει με το κουτάλι. Ωστόσο, αυτό που το κάνει να διαφοροποιείται είναι ένα έμφυτο στοιχείο τακτικής, απευθείας “δανεισμένο” από το Halo. Με άλλα λόγια, όποιος πάει να το παίξει Ράμπο και ορμήσει κάφρικα΄στους εχθρούς χωρίς να πάρει την κατάλληλη κάλυψη, θα δει τα ραδίκια ανάποδα, ακόμα και στο χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας. Το ψωμοτύρι του παιχνιδιού είναι η συνεχής κάλυψη πίσω από ένα τύπου φράγμα, τα ελεγχόμενα πυρά, υπομονή και συγχρονισμός ώστε να πυροβολείτε τη σωστή στιγμή, άιντε και κανένα covering fire για τους συμπολεμιστές σας. Γιατί σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού θα σας συνοδεύει τουλάχιστον ένα bot ελεγχόμενο από τον υπολογιστή και πιστέψτε με, θα είστε grateful για αυτό. Οι ελεγχόμενοι από τον υπολογιστή παίκτες είναι πανέξυπνοι (τουλάχιστον στην αρχή, θα πολεμούν πολύ καλύτερα από εσάς!) εφαρμόζουν τακτικές, σας καλύπτουν όποτε χρειαστεί με τα πυρά τους και πολλές φορές θα σας γιατρέψουν ή με κάποιο άλλο τρόπο θα σας βγάλουν από κάποια δύσκολη θέση. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι κατά στιγμές θα έχετε και εσείς την ευκαιρία να τους ανταποδώσετε τη χάρη, πράγμα που δίνει ένα war buddy feeling στην περιπέτειά σας.

Το αυτό ισχύει και για τους εχθρούς. Σε γενικές γραμμές, η τεχνιτή νοημοσύνη του παιχνιδιού κάνει θαύματα. Οι locust συμπεριφέρονται σαν κανονικοί στρατιώτες σε μάχη, ταμπουρώνονται πίσω από καλύμματα, πραγματοποιούν ελιγμούς και κυκλωτικές κινήσεις, σας ρίχνουν χειροβομβίδες όταν κρίνουν ότι δε μπορούν να σας χτυπήσουν με τα πολυβόλα τους και συννενοούνται μεταξύ τους πριν σας κάνουν όλοι μαζί ντου. Το παιχνίδι τελειώνει σε 7-8 ωρίτσες (δηλαδή δυο απογεύματα), στο χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας. Διάρκεια παραπάνω από αξιοπρεπής για παιχνίδι του είδους. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα ξανασχοληθείτε μαζί του, καθώς έχει σπουδαίο replayability. Καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και ειδικά στον τερματισμό του θα σας ξεκλειδωθούν ένας σκασμός achievments, unlockable material, bonus games κλπ κλπ με αποκορύφωμα το The Horde, μια ανελέητη deathmatch λαίλαπα όπου θα αντιμετωπίσετε χαρακτήρες και τέρατα του παιχνιδιού σε συνεχή κύματα. Όλα αυτά αρκούν για να σας προσφέρουν διασκέδαση για πάρα πολύ καιρό, και φανταστείτε ότι δεν έχω θίξει καν τις δυνατότητες που σας ανοίγονται όταν χρησιμοποιήσετε την υπηρεσία XBOX live όπου μπορείτε να παίξετε συνεργοί ή αντίπαλοι με άλλους παίκτες στο διαδίκτυο σε όλα τα σενάρια και τα modes του παιχνιδιού.

Τα αρνητικά του παιχνιδιού. Πρώτα από όλα, η μέτρια ιστορία. Βέβαια παιχνίδι αυτού του είδους δε το παίζεις για την ιστορία του, αλλά όταν υπάρχουν action τίτλοι με σεναριακό βάθος ενός Metal Gear ή επιπέδου Splinter Cell, ε, θέλεις το κατιτίς παραπάνω σου. Δεύτερον, η περιορισμένη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Μπορείτε μόνο να κρυφτείτε πίσω από κάποια εμπόδια, να σκαρφαλώσετε πάνω από τα πιο χαμηλά από αυτά, να μαζέψετε όπλα από το έδαφος, να πετάξετε τα δικά σας και... αυτά. Δεν υπάρχει καν ένα πλήκτρο άλματος ή κάποια λειτουργία σκαρφαλώματος π.χ. Από τοίχους ή κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα κάποιες στιγμές την πορεία σας να κόβουν κάποια χαμηλά εμπόδια του περιβάλλοντος. Αυτό περιορίζει την αίσθηση της ελευθερίας και θυμίζει λιγάκι παιχνίδια παλιότερων γενεών. Τρίτον, η περιορισμένη χρωματική παλέτα, τουλάχιστον μέσα στην ίδια πίστα. Κάθε πίστα του Gears... είναι ομολογουμένως μοναδική και τελείως ξεχωριστή από τις άλλες. Ωστόσο, μέσα στην ίδια πίστα θα συναντήσετε συνέχεια τα ίδια χρώματα και παραστάσεις. Τέταρτον και τελευταίο, σε κάποιες στιγμές η δράση εξελίσσεται τόσο γρήγορα που... χάνεις το μπούσουλα και τον προσανατολισμό σου, με αποκορύφωμα στις πίστες που πολεμάς πάνω στα ιπτάμενα πλάσματα, αλλά και όταν οδηγείς το buggy. Εκνευριστικά ενσταντανε θα συμβούν και κάποιες φάσεις θα τις παίξετε ξανά και ξανά επειδή ή δεν προλαβαίνετε να καταλάβετε έγκαιρα τι συμβαίνει (όπως στη μάχη μέσα στη σπηλιά με το ιπτάμενο τέρας), ή λόγω κακού χειρισμού (ιδιαίτερα με το buggy)

Ωστόσο, αυτά τα μικροελαττώματα δεν αρκούν για να αμαυρώσουν την αξία αυτού του κάφρικου action διαμαντιού. Εντυπωσιασμός και καλή παρουσίαση είναι οι πιο εκθαμβωτικές αρετές του, αλλά κάτω από το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα υπάρχει ένα παιχνίδι με ουσία και περιεχόμενο που παρά το επαναλαμβανόμενο της φύσης του (επανάληψη η οποία συνεχώς εμπλουτίζεται με διάφορα “κόλπα” και υποπαιχνίδια) δεν σε αφήνει στιγμή να το βαρεθείς. Απαραίτητη αγορά για όλους τους κατόχους του ΧΒΟΧ 360 που θέλουν να ευχαριστηθούν ένα δυνατό action τίτλο.