Πράμα που σαλεύει!

Τα σπάω!

Η Wizards αυτή τη στιγμή χαρίζει όλο το πακέτο του Keep on the Shadowfell!

Δεν κάνω πλάκα, ούτε γνωρίζω γιατί πήραν μια τέτοια απόφαση.

Πάντως τα 2 βιβλία του πακέτου μπορείτε να τα κατεβάσετε νόμιμα και ΤΕΛΕΙΩΣ δωρεάν, χωρίς καν να χρειαστεί να δώσετε στοιχεία ή κάτι τέτοιο, από την ιστοσελίδα της εταιρίας σε άριστης ποιότητας PDF σε αυτό το link :

http://www.wizards.com/default.asp?x=dnd/4news/20090428

Τουλάχιστον εσείς θα γλιτώσετε τα 27 ευρώ που εγώ έσκασα για να το προμηθευτώ κάτι μήνες μιο πριν.

Για review και περισσότερες λεπτομέρειες για την περιπέτεια, ανατρέξτε στο σχετικό παλιότερο ποστ στην kamariera όπου κάνω κανονική νεκροτομική έκθεση για το πακέτο.

Have fun!

Call of Cthulhu – The Card Game

Η τελευταία προσπάθεια να αποδωθεί υπό μορφή card game το σκοτεινό φανταστικό όραμα του The Call of Cthulhu από την ανερχόμενη τότε, “κεφάλι” σήμερα στο χώρο των επιτραπεζίων παιχνιδιών Fantasy Flight Games, έγινε πριν από 4 και βάλε χρόνια. Το αποτέλεσμα τότε ήταν ένα παιχνίδι που δυστυχώς δεν έπιασε εμπορικά και ύστερα από κάμποσα expansions και άλλο ένα βασικό σετ καρτών σταμάτησε η κυκλοφορία του. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι το παιχνίδι είχε λόγω της φύσης του πολύ περιορισμένο target group. Αφενός οι οπαδοί των card games δε γνώριζαν στην πλειοψηφία τους για τη μυθολογία Κθούλου και έτσι δυσκολεύονταν να μπουν στο κατάλληλο state of mind που θα τους επέτρεπε να το απολαύσουν. Αφετέρου, οι φανατικοί των παιχνιδιών ρόλων, και ειδικά του ομώνυμου, δεν παίζουν στην πλειονότητά τους καρτοπαίχνιδα.

Άλλο ένα πρόβλημα ήταν η ιδιορρυθμία των κανόνων. Ήταν υπερβολικά πολύπλοκοι και “παράξενοι” για το κοινό των πιο απλών καρτοπαίχνιδων π.χ. Yu-Gi-Oh! ή Magic the Gathering, και από την άλλη, θεωρήθηκαν υπερβολικά απλοποιημένοι και ότι “θυμίζουν υπερβολικά Magic” από το κοινό των πιο hardcore καρτοπαίχνιδων. Είναι κρίμα, γιατί αν δει κανείς το παιχνίδι χωρίς προκαταλήψεις και παρωπίδες, θα ανακαλύψει ένα εξόχως στρατηγικό card game με υπέροχο artwork, πολύ μεράκι στην κατασκευή του, πίστη στο πνεύμα του πρωτοτύπου, χαρακτήρα και μια καλή ισορροπία μεταξύ “ψαγμένου” και πιο “δράσης” τύπου.

Όπως και να έχει το πράγμα, η Fantasy Flight φέτος λανσάρει αυτό το κουτί που ουσιαστικά είναι μια συλλογή καρτών του παλιού αυτού παιχνιδιού μαζί με ένα μικρό board, 6 πλαστικά... αγαλματάκια Κθούλου (είναι θεϊκά!) για να μαρκάρεις τους πόρους σου που χρησιμοποίησες, καθώς και tokens διπλής όψεως από χοντρό, σκληρό χαρτόνι και ένα πολύ καλογραμμένο, αναλυτικό βιβλίο οδηγιών. Αλλά το πιο σημαντικό είναι οι ίδιες οι κάρτες : μια πληρέστατη συλλογή από τα παλιά σετ και επεκτάσεις του παιχνιδιού, απαριθμεί περίπου 155 κάρτες και είναι φτιαγμένες με τέτοια ισορροπία και αναλογία ώστε να μπορείς άμεσα, με το άνοιγμα του κουτιού να φτιάξεις διάφορους συνδυασμούς deck και να παίξεις. Συγκεκριμένα, οι κάρτες έχουν την εξής αναλογία ανά faction :

20 Cthulhu cards
20 Hastur cards
20 Yog-Sothoth cards
20 Shub-Niggurath cards
20 Syndicate cards
20 Miscatonic University cards
20 Agency cards
15 Neutral cards
10 Story cards

Οι 4 πρώτες φατρίες είναι αυτές των “κακών”, των τεράτων της μυθολογίας Κθούλου. Οι άλλες 3 είναι των (ας πούμε) “καλών” ανθρώπινων χαρακτήρων. Οι Neutral cards είναι ουδέτερες, πάνε με όλα. Πρακτικά, μπορείτε να συνδυάσετε μέχρι 2 φατρίες στην τράπουλά σας, ακόμα και να αναμείξετε μια κακή ομάδα με μια καλή. Οπότε, απλά παίρνετε τις 20 κάρτες μιας φατρίας, τις 20 κάποιας (οποιασδήποτε) άλλης, κολλάτε και κάμποσες ουδέτερες και η τράπουλά σας είναι έτοιμη! Πανέξυπνη, πολύ πρακτική ιδέα που επιτρέπει σε αυτό το πακέτο να παιχτεί πρακτικά σαν επιτραπέζιο παιχνίδι ενώ παράλληλα μπορείτε να το εμπλουτίσετε με τις κάρτες της παλιάς σας συλλογής καθώς είναι απολύτως συμβατό με τις παλιές κάρτες του Call of Cthulhu.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η ποιότητα των καρτών τα σπάει. Σε αυτό το πακέτο παρελάζουν αστέρια του παιχνιδιού σαν The Great Cthulhu, Shub-Niggurath, The King In Yellow, Yog-Sothoth, Y'Colonac, Hound of Tindalos, Dimensional Shambler και ακόμα περισσότερες, κάρτες παντοδύναμες που μέχρι πρότινος ήταν υπερσπάνιες. Όλα αυτά τυλιγμένα σε ένα μεγάλο, όμορφο κουτί από σκληρό χαρτόνι και με ωραιότατο artwork. Νομίζω ότι η τιμή των 40 περίπου ευρώ που στοιχίζει το παιχνίδι είναι παραπάνω από λογική, για να μη πω ευκαιρίας. Μοναδικό παραπονάκι μου είναι ότι οι κάρτες του κουτιού έχουν όλες λευκό border, όπως είχαν οι κάρτες των πρώτων βασικών εκδόσεων του Magic, προκειμένου να ξεχωρίζουν από αυτές που υπήρχαν στο παλιό, “ορίτζιναλ” παιχνίδι.

Gears of War 2

Το παιχνίδι – κράχτης του XBOX 360 που ακόμα τα κάνει να πουλάνε σαν ζεστά ψωμάκια, ένεκα αποκλειστικότητας (βλ. Νταβατζηλίκι) της Microsoft. Σου λέει, “άμα δεν έχεις XBOX, δεν παίζεις μάγκα”. Ωστόσο δεν θα ασχοληθώ με την ηθική τέτοιων “ιμπεριαλιστικών” πολιτικών, αλλά με το παιχνίδι καθεαυτό που είναι ένα τα-μυαλά-στα-κάγκελα shoot 'em up που γαμεί και δέρνει. Η υπόθεση ακολουθεί επακριβώς αυτή του πρώτου μέρους το οποίο σόρρυ, αλλά δε γνωρίζω. Ωστόσο μπορώ να καταλάβω ότι έχει να κάνει με τον πόλεμο της ανθρωπότητας με μια εξωγήινη φυλή, τους locust που στην πλειονότητά τους είναι σαν ζόμπι-κομμάντο-τούμπανα bad motherfuckers με πολυβόλα και χειροβομβίδες.

Όπως και να το πάρεις, το παιχνίδι εντυπωσιάζει. Απίθανα γραφικά και σχεδόν κινηματογραφικά production values που φαίνονται από πριν καν ξεκινήσεις να παίζεις, από την εντυωσιακή και μακροσκελή εισαγωγή και το καλό tutorial που σε εξοικειώνει με τον “περίεργο” χειρισμό, κυρίως λόγω του άβολου χειριστηρίου του XBOX. Την αρχική μου εντύπωση την επαλήθευσαν τα credits τέλους που θέλουν τουλάχιστον 15 λεπτά (!!!) μέχρι να τελειώσουν. Εδώ έχει πέσει πολύ χρήμα και πολλή δουλειά. Πρωταγωνιστές, το ίδιο δίδυμο του πρώτου μέρους, 2 τύποι που όταν τους βλέπεις, μπορείς να φανταστείς ότι κουβαλάνε ένα καβλί τουλάχιστον μισό μέτρο έκαστος. Πολλή τεστοστερόνη, ωστόσο δεν πέφτουν στην παγίδα να γίνονται καρικατούρες, αλλά έξυπνα διατηρούν ένα μουρτζούφλικο αντι-ηρωικό στυλ που τους κάνει απίστευτα cool, με την καλή έννοια.

Το παιχνίδι στην ουσία του δεν είναι παρά άλλο ένα 3διάστατο shooter σαν αυτά που όσοι από εσάς έχετε υπάρξει κάτοχοι κονσόλας από εποχή Playstation (του πρώτου!) και μετά, σίγουρα τα έχετε φάει με το κουτάλι. Ωστόσο, αυτό που το κάνει να διαφοροποιείται είναι ένα έμφυτο στοιχείο τακτικής, απευθείας “δανεισμένο” από το Halo. Με άλλα λόγια, όποιος πάει να το παίξει Ράμπο και ορμήσει κάφρικα΄στους εχθρούς χωρίς να πάρει την κατάλληλη κάλυψη, θα δει τα ραδίκια ανάποδα, ακόμα και στο χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας. Το ψωμοτύρι του παιχνιδιού είναι η συνεχής κάλυψη πίσω από ένα τύπου φράγμα, τα ελεγχόμενα πυρά, υπομονή και συγχρονισμός ώστε να πυροβολείτε τη σωστή στιγμή, άιντε και κανένα covering fire για τους συμπολεμιστές σας. Γιατί σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού θα σας συνοδεύει τουλάχιστον ένα bot ελεγχόμενο από τον υπολογιστή και πιστέψτε με, θα είστε grateful για αυτό. Οι ελεγχόμενοι από τον υπολογιστή παίκτες είναι πανέξυπνοι (τουλάχιστον στην αρχή, θα πολεμούν πολύ καλύτερα από εσάς!) εφαρμόζουν τακτικές, σας καλύπτουν όποτε χρειαστεί με τα πυρά τους και πολλές φορές θα σας γιατρέψουν ή με κάποιο άλλο τρόπο θα σας βγάλουν από κάποια δύσκολη θέση. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι κατά στιγμές θα έχετε και εσείς την ευκαιρία να τους ανταποδώσετε τη χάρη, πράγμα που δίνει ένα war buddy feeling στην περιπέτειά σας.

Το αυτό ισχύει και για τους εχθρούς. Σε γενικές γραμμές, η τεχνιτή νοημοσύνη του παιχνιδιού κάνει θαύματα. Οι locust συμπεριφέρονται σαν κανονικοί στρατιώτες σε μάχη, ταμπουρώνονται πίσω από καλύμματα, πραγματοποιούν ελιγμούς και κυκλωτικές κινήσεις, σας ρίχνουν χειροβομβίδες όταν κρίνουν ότι δε μπορούν να σας χτυπήσουν με τα πολυβόλα τους και συννενοούνται μεταξύ τους πριν σας κάνουν όλοι μαζί ντου. Το παιχνίδι τελειώνει σε 7-8 ωρίτσες (δηλαδή δυο απογεύματα), στο χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας. Διάρκεια παραπάνω από αξιοπρεπής για παιχνίδι του είδους. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα ξανασχοληθείτε μαζί του, καθώς έχει σπουδαίο replayability. Καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και ειδικά στον τερματισμό του θα σας ξεκλειδωθούν ένας σκασμός achievments, unlockable material, bonus games κλπ κλπ με αποκορύφωμα το The Horde, μια ανελέητη deathmatch λαίλαπα όπου θα αντιμετωπίσετε χαρακτήρες και τέρατα του παιχνιδιού σε συνεχή κύματα. Όλα αυτά αρκούν για να σας προσφέρουν διασκέδαση για πάρα πολύ καιρό, και φανταστείτε ότι δεν έχω θίξει καν τις δυνατότητες που σας ανοίγονται όταν χρησιμοποιήσετε την υπηρεσία XBOX live όπου μπορείτε να παίξετε συνεργοί ή αντίπαλοι με άλλους παίκτες στο διαδίκτυο σε όλα τα σενάρια και τα modes του παιχνιδιού.

Τα αρνητικά του παιχνιδιού. Πρώτα από όλα, η μέτρια ιστορία. Βέβαια παιχνίδι αυτού του είδους δε το παίζεις για την ιστορία του, αλλά όταν υπάρχουν action τίτλοι με σεναριακό βάθος ενός Metal Gear ή επιπέδου Splinter Cell, ε, θέλεις το κατιτίς παραπάνω σου. Δεύτερον, η περιορισμένη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Μπορείτε μόνο να κρυφτείτε πίσω από κάποια εμπόδια, να σκαρφαλώσετε πάνω από τα πιο χαμηλά από αυτά, να μαζέψετε όπλα από το έδαφος, να πετάξετε τα δικά σας και... αυτά. Δεν υπάρχει καν ένα πλήκτρο άλματος ή κάποια λειτουργία σκαρφαλώματος π.χ. Από τοίχους ή κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα κάποιες στιγμές την πορεία σας να κόβουν κάποια χαμηλά εμπόδια του περιβάλλοντος. Αυτό περιορίζει την αίσθηση της ελευθερίας και θυμίζει λιγάκι παιχνίδια παλιότερων γενεών. Τρίτον, η περιορισμένη χρωματική παλέτα, τουλάχιστον μέσα στην ίδια πίστα. Κάθε πίστα του Gears... είναι ομολογουμένως μοναδική και τελείως ξεχωριστή από τις άλλες. Ωστόσο, μέσα στην ίδια πίστα θα συναντήσετε συνέχεια τα ίδια χρώματα και παραστάσεις. Τέταρτον και τελευταίο, σε κάποιες στιγμές η δράση εξελίσσεται τόσο γρήγορα που... χάνεις το μπούσουλα και τον προσανατολισμό σου, με αποκορύφωμα στις πίστες που πολεμάς πάνω στα ιπτάμενα πλάσματα, αλλά και όταν οδηγείς το buggy. Εκνευριστικά ενσταντανε θα συμβούν και κάποιες φάσεις θα τις παίξετε ξανά και ξανά επειδή ή δεν προλαβαίνετε να καταλάβετε έγκαιρα τι συμβαίνει (όπως στη μάχη μέσα στη σπηλιά με το ιπτάμενο τέρας), ή λόγω κακού χειρισμού (ιδιαίτερα με το buggy)

Ωστόσο, αυτά τα μικροελαττώματα δεν αρκούν για να αμαυρώσουν την αξία αυτού του κάφρικου action διαμαντιού. Εντυπωσιασμός και καλή παρουσίαση είναι οι πιο εκθαμβωτικές αρετές του, αλλά κάτω από το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα υπάρχει ένα παιχνίδι με ουσία και περιεχόμενο που παρά το επαναλαμβανόμενο της φύσης του (επανάληψη η οποία συνεχώς εμπλουτίζεται με διάφορα “κόλπα” και υποπαιχνίδια) δεν σε αφήνει στιγμή να το βαρεθείς. Απαραίτητη αγορά για όλους τους κατόχους του ΧΒΟΧ 360 που θέλουν να ευχαριστηθούν ένα δυνατό action τίτλο.

Friday the 13th (2009)

Αυτό είναι το δεύτερο ποστ που γράφω όσον αφορά αυτή την ταινία. Τρίτο αν μετρήσεις και το δίπτυχο αφιέρωμα που έκανα σε όλες τις προηγούμενες ταινίες της σειράς, με αφορμή την προβολή αυτής, της καινούριας. Είχε προηγηθεί μια συντομότερη δημοσίευση που έγραψα λίγο αφότου πληροφορήθηκα για το άμεσο release της. Με άλλα λόγια, περίμενα αγωνιωδώς για αυτήν. Όχι γιατί πίστευα ότι θα δω το κινηματογραφικό διαμάντι. Ούτε καν πιστεύω ότι τα υπόλοιπα έργα της σειράς είναι άξια λόγου, αν εξαιρέσεις ίσως τα 3 πρώτα. Αλλά μεγάλωσα με αυτά τα έργα. Για αυτό και έγινα έτσι! Και όσο γκουφοταινίες και να είναι, τα Friday the 13th, τα Nightmare on Elm Street, τα Rocky, τα Terminator, τα φιλμάκια των Alien & Predator και τόσα άλλα χαζά έργα της δεκαετίας του '80, θα μου φέρνουν πάντα μαζί τους κάθε φορά που τα βλέπω ένα κομμάτι της αθωότητας, της χαμένης παιδικής μου ηλικίας, των καλοκαιριών που μύριζαν αρμύρα από τη θάλασσα της Αγιάς Φωτιάς, πίσσα και πετρέλαιο από τις μολυσμένες αμμουδιές του Καρφά και καμμένο πλαστικό από τα λαλημένα κυκλώματα του παλιού μου Sega Master System.

Στημένος με ευλάβεια στην ουρά του multiplex. Δεύτε λάβετε pop corn. 8 ευρώ για να δεις μια ταινία. Σε μιάμιση ώρα δηλαδή ξοδεύουμε πλέον κάτι λιγότερο από 3 χιλιάδες δραχμές, ποσό που κάποτε κάλυπτε τα προσωπικά μου έξοδα (στο δημοτικό) για ένα μήνα. Το έργο αρχίζει. Οι προσδοκίες μου από το έργο ιδιαίτερα χαμηλές. Αλλά μέσα μου, στα κρυφά, τολμώ να ελπίζω. Σχεδόν κανένας ωστόσο δεν τίμησε με την παρουσία του το έργο στην αίθουσα. Ιδιωτική προβολή. Σε 4 θέσεις στη σειρά κάθομαι εγώ, ο αδερφός μου, η Σοφία και η Αφροδίτη. Αφού πέσουν τα φώτα, ξεμπουκάρουν άλλες 3 παρέες και κάθονται σιγοκουβεντιάζοντας. Η μια από αυτές μάλλον ήρθαν κατα λάθος ή δε βρήκαν κάπου αλλού να πάνε. Δε μου μοιάζουν πάντως για νοσταλγούς. Οι άλλες 2 αποτελούνται από πιτσιρίκια. Νεούδια. Παραξενεύομαι. Ξενερώνουμε με τα τρέιλερ του Σούλα Έλα Ξανά και του Dragonball.

Τίτλοι αρχής. Μας γίνεται μια πολύ γρήγορη (αλλά περιεκτική) περίληψη των προγενέστερων γεγονότων. Για τον πνιγμό του μικρού Jason, την εκδίκηση της μάνας του, τον αποκεφαλισμό της μπροστά στα μάτια του γιού της. Συνεχίζουμε στο ψητό. Παρακολουθώ αμίλητος. Σιγά σιγά συνειδητοποιώ κάτι. “Ρε αυτό είναι καλό!” Το βουλώνω για να μη το γρούσουζέψω. Καλογυρισμένο έργο. Καλή δράση. Γκαζωμένο, δεν κάνει στιγμή κοιλιά. Νιώθω ξανά τη γνωστή αγωνία να μου χαϊδεύει τη ραχοκοκκαλιά από τα τραβηγμένα, παρατεταμένα πλάνα. Τις παράξενες γωνίες λήψεις. Αυτές που σου υποδηλώνουν ότι ο δολοφόνος μπορεί να ξεπροβάλλει από παντού. Μετράω τουλάχιστον 3 διαφορετικά θεσπέσια ζευγάρια βυζάκια. Ή μάλλον περισσότερο φέρνουν σε βυζάρες. Απίστευτες γυναικάρες, όμορφα αγόρια. Εξάλλου, το κοκτέιλ βίας και ερωτισμού ήταν ανέκαθεν το μυστικό της επιτυχίας του Friday the 13th. Καλές σκηνές βίας, ισορροπημένες. Ζουμερές, αλλά χωρίς άντερα. Εδώ οι υπεύθυνοι το διάβασαν καλά το μαθημά τους. Από τη μέση της ταινίας και μετά όλες οι κουβέντες στο σινεμά έχουν κοπεί μαχαίρι. Πρώτη φορά είδα πιτσιρίκια στο σινεμά να παρακολουθούν τόσο ευλαβικά, να τηρούν σιγήν ιχθύος. Παναγίτσες σωστές. Καλό και το φινάλε-φόρος τιμής στο πρώτο έργο.

Πολύ καλή δουλειά. Με την έννοια ότι ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε να είναι. Δηλαδή ένα απενοχοποιημένο απολαυστικό κοκτέιλ από χαζοκαβλωμένους εφήβους, τραβηγμένη αγωνία σχολής Dario Argento και άμεση κινηματογραφική βια που οφείλει πολλά στον παππού της George Romero. Έτσι όπως ήταν πάντα (τουλάχιστον στα πρώτα καλά έργα της σειράς). Χωρίς σκηνοθετικά ακροβατικά και αυνανισμούς. Χωρίς κουνημένες κάμερες και “cool” ατάκες. Αυτό το ταινιάκι έχει πολύ περισσότερη ευλάβεια, σεβασμό και ουσία μέσα του από πολλές “σοβαρές” ταινίες. Ο Jason θεός. Σαν αληθινό φάντασμα του παρελθόντος, δεν ξεθώριασε, δε γέρασε ούτε μια μέρα, παρά το ότι πέρασαν τόσα χρόνια. Επιβλητικός, στιβαρός. Πάντα αμίλητος και αδίσταχτος. Δεν έχει στυλ, δεν ξέρει να ποζάρει στο φακό. Είναι απόμακρος, αδέξιος αλλά διαβολικά αποτελεσματικός and he shoots to kill. Παρόλα αυτά είναι ένα παρωχημένο προϊόν. Για τους νοσταλγούς. Δε μπορώ να φανταστώ τι appeal μπορεί να έχει σε έναν πιτσιρικά σήμερα. Και, να πω την αλήθεια, ούτε με νοιάζει.

Αλλάζουν οι καιροί. Άτιμος κόσμος. Μας βάφτισε παλιοσειρές, τον Jason αλλά και μένα. Αυτός όμως παρέμεινε πιο ειλικρινής, πιο αληθινός. Φορά ακόμα τα σκισμένα σκουρόχρωμα ρούχα, την trademark μάσκα του, χαϊδεύει ακόμα την αγαπημένη του μαχαίρα.

“...Stripes on a tiger don't wash away...”

Εγώ πάλι, φορώ άλλα trademark, αυτά που κάποτε έβλεπα σε κάτι μεγάλους και τους έλεγα φλώρους. Ό,τι αλήθεια και τρέλα έμεινε από τότε την κουβαλώ μέσα στο κεφάλι μου. Μακάρι να είχα την ψυχική δύναμη αλλά και τη... λιανότητα να χωρέσω στα παλιά μου ρούχα. Αυτά που φόραγα όταν ήμουν 69 κιλά (τώρα ζυγίζω 93). Στα τριμμένα μου τζην, τα ιδρωμένα μπλουζάκια, τις μυτερές δερμάτινες καουμπόηκές μου μπότες (sooo 80's!!!) που με βλέπαν να τις φορώ στο σχολείο και με κοροϊδευαν λέγοντάς μου ότι με δαύτες μπορώ να σκοτώνω κατσαρίδες στις γωνιές. Και στην έξοδο του σινεμά, βλέπω όλους τριγύρω μου με ένα πλατύ χαμόχελο ικανοποίησης (“καλό ήταν!!!”) που απορρέει από την τρομάρα που βίωσαν στην οθόνη και πιάνω παράλληλα τον εαυτό μου να κάνει αυτές τις σκέψεις και να συγκινείται με αφορμή ένα έργο που έχει να κάνει με ένα παραμορφωμένο μανιακό δολοφόνο. Πράγμα μου σημαίνει ότι είτε με πιάνουν τα προεμμηνοπαυσιακά μου, είτε ότι είμαι χαλασμένος πολύ περισσότερο από ότι υπολόγιζα.

Friday the 13th - Complete series, Part II

Friday the 13th Part 5 – A New Beginning
Στο τέταρτο έργο της σειράς είδαμε τον Jason να πεθαίνει οριστικά και αμετάκλητα. Όμως ο κόσμος ήθελε και άλλο. Αυτό το εργάκι ίσως να ήθελε να σηματοδοτήσει μια καινούρια στροφή... στην ποιότητα του κινηματογραφικού franchise. Εξ ου και ο τίτλος. Ωστόσο δεν του βγήκε, όπως αποδεικνύει η ιστορική πραγματικότητα. Ωστόσο, αυτό το φιλμάκι είναι από τα πιό ενδιαφέροντα της σειράς... τουλάχιστον στο σεναριακό τομέα.
Το σενάριο ακολουθεί τον Tommy, το παιδάκι που σκότωσε το Jason στο προηγούμενο έργο. Έχουν περάσει 20 περίπου χρόνια από την τρομακτική εκείνη νύχτα και ο Tommy εξελίχθηκε σε έναν... ολίγον τι sociopath και με αμέτρητα ψυχοτραυματικά προβλήματα έφηβο. Ποτέ δεν ξεπέρασε το ψυχολογικό σοκ και σε ανύποπτες στιγμές βασανίζεται από οράματα στα οποία πρωταγωνιστεί ο διαβόητος δολοφόνος. Μετά από μια... απάτη εισαγωγή, το έργο ξεκινά με την εισαγωγή του Tommy σε... άλλο ένα ψυχιατρικό ίδρυμα. Κάπου εκεί, φρικτοί φόνοι ξεκινούν που χαρακτηρίζονται από το... γνωστό διακριτικό στυλ του Jason. Έτσι ξεκινά ένα “who did it?” παιχνίδι μεταξύ του σκηνοθέτη και των θεατών. Οι ύποπτοι πολλοί. Το φινάλε και η λύση του μυστηρίου παραπέμπει άμεσα στα παλιά giallo του Argento.
Πρόκειται ίσως για το πιο πρωτότυπο και σεναριακά τολμηρό μέλος της σειράς, ωστόσο το γλυκό δεν έδεσε. Η άνευρη, αδιάφορη σκηνοθεσία και οι κακές ερμηνείες καταποντίζουν το έργο, καθώς και η διάχυτη... συντηρητικότητα που το χαρακτηρίζει. Ίσως να πρόκειται για το μοναδικό έργο του franchise στο οποίο αφενός έχει πέσει απόλυτο εμπάργκο στις ερωτικές σκηνές (δε βλέπουμε βυζάκια ούτε για δείγμα) αλλά και στις σκηνές βίας. Σχεδόν όλοι οι φόνοι συμβαίνουν εκτός κάμερας. Στο ντοκυμανταίρ “His Name Was Jason...” οι συντελεστές γκρινιάζουν για τις πιέσεις που τους ασκήθηκαν από την εταιρία διανομής προκειμένου το έργο να μη χαρακτηριστεί Rated X, δηλαδή ακατάλληλο για ηλικίες κάτω από 18 ετών, κάτι που ακόμα θεωρείται ότι ισοδυναμεί με εμπορική αυτοκτονία στην Αμερική. Επίσης μιλούν για πολύ πιο βίαιες κομμένες σκηνές, που ωστόσο ποτέ δεν τις είδαμε, έστω σε μια remastered έκδοση, ή σε ένα Director's Cut. Ίσως, με αφορμή την κυκλοφορία του καινούριου Friday the 13th να αλλάξει το σκηνικό. Ίδωμεν... Τέλος, οι comic relief σκηνές δε δένουν με το περιεχόμενο του έργου και σε ξενερώνουν.
Εν ολίγοις, το “A New Beginning” πρόκειται στο σύνολό του για ένα από τα πιο αδιάφορα έργα της σειράς. Ωστόσο, η πατέντα με τις απανωτές νεκραναστάσεις του Jason και συνάμα ο πραγματικός κατήφορος της σειράς, θα ξεκινούσε από το επόμενο μέρος...

Friday the 13th – part 6 – Jason Lives
Το κόλπο του... ψευδο-Jason που επιστρατεύθηκε στο Part 5 ήταν καλό... για μια φορά. Ο κόσμος ήθελε κι άλλο από το μανιακό δολοφόνο με τη μάσκα του hockey και δεν υπήρχε περίπτωση η γενική αυτή απαίτηση να μείνει ανικανοποίητη από τους θεομπαίχτες παραγωγούς του Hollywood. Η εισαγωγή είναι χαζούλικη αλλά αναγκαία. Ο Jason πρέπει με κάποιο τρόπο να επιστρέψει στην ενεργό δράση και όποια πατέντα και να επιστρατευόταν, το αποτέλεσμα θα έδειχνε το λιγότερο αδέξιο. Τελικά επιστρατεύθηκε το ίδιο κόλπο που πέτυχε στο τέρας του Frankenstein. Ο Jason ανασταίνεται λόγω... ηλεκτροπληξίας! Ο Tommy (το παιδάκι που σκότωσε τον Jason στο Part 4 & παράλληλα ο πρωταγωνιστής του Part 5) θέλοντας μια και καλή να απαλλαγεί από τα οράματα που συνεχίζουν να τον βασανίζουν, αποφασίζει να βρει το πτώμα του θρυλικού δολοφόνου και να το καταστρέψει ολοσχερώς. Πάει λοιπόν και βρίσκει τον τάφο του, ξεθάβει το πτώμα και ετοιμάζεται να το κάψει. Προτού το κάνει όμως αυτό, για κάποιο άγνωστο λόγο αποφεσίζει να το παλουκώσει στο στήθος με μια μεγάλη μεταλλική βέργα... go figure. Στο επόμενο πλάνο, ένας κεραυνός χτυπάει ΕΚΕΙΝΟ ΑΚΡΙΒΩΣ το σημείο και μάλιστα ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ και έτσι ο Jason επιστρέφει θριαμβευτικά στην ενεργό δράση.
Από τα αδύναμα έργα της σειράς, αρκετά συντηρητικό στις σκηνές βίας (όλοι οι φόνοι την κρίσιμη στιγμή συμβαίνουν εκτός κάμερας) και κάπως πιο... ανοιχτόμυαλο στις ερωτικές σκηνές (μέτρησα τουλάχιστον 4 διαφορετικά ζευγάρια βυζάκια, ένα θεσπέσιο και ηδονικό κωλαράκι καθώς και μια πανέμορφη και άψογα αποτριχωμένη “blink and you miss it!” υποθαλάσσια λήψη). Επίσης εδώ υπάρχει ο πιο καλοφτιαγμένος, εντυπωσιακός Jason, τόσο σαν σκουληκιασμένο πτώμα, όσο και μετά, σαν undead δολοφόνος, με τα σημάδια από τις προηγούμενες μάχες να φαίνονται πανω στο σώμα του και τη ραχοκοκκαλιά του “μαδημένη” από κάθε ίχνος μυικού ιστού και εκτεθιμένη μέσα από τα σκισμένα ρούχα του. Στο φινάλε ο Tommy καταφέρνει να δέσει γύρω από το λαιμό του Jason μια αλυσίδα και να τον βυθίσει στην Crystal Lake, γιατί (σύμφωνα με τα λεγόμενά του) “...ο Jason μπορεί να πεθάνει πραγματικά μόνο στο σημείο που σκοτώθηκε την πρώτη φορά...” Τώρα, τρέχα γύρευε από πού έβγαλε ένα τέτοιο συμπέρασμα...

Friday the 13th part 7 – The New Blood
Στο εργάκι αυτό πρωταγωνιστεί ένας από τους πιο συμπαθητικούς χαρακτήρες της σειράς, η Tina, μια προβληματισμένη έφηβη με ψυχοκινητικές / ψυχοτραυματικές / psionics ικανότητες. Σε μια στιγμή έντονης συναισθηματικής φόρτισης, κάνει focus τις δυνάμεις της στη λίμνη με αποτέλεσμα να αναστήσει αθελά της το πτώμα του Jason που βρίσκεται αλυσοδεμένο στο βυθό.
Άλλος ένας αδύναμος κρίκος της αλυσίδας με γερό πετσοκόψιμο στις σκηνές βιας και σεξ, λίγο καλύτερο από τα 2 προηγούμενα έργα της σειράς, αλλά παρόλα αυτά δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τη μετριότητα. Ο Jason για πρώτη φορά μετά το part 3 μας δείχνει το πρόσωπό του, πλέον ένα νεκροζώντανο / super zombie πλάσμα.
Η τελική αναμέτρηση είναι από τις πιο αξιόλογες σε σχέση με άλλα έργα της σειράς, την προσπερνά σε μήκος και “μέγεθος” μόνο η αντίστοιχη του Freddy VS Jason. Το φινάλε είναι ελαφρώς κλεμμένο από το Νεκροσκόπο του Brian Lumley. Όταν όλα δείχνουν τελικό νικητή το Jason, παρά τις όποιες προσπάθειες των πρωταγωνιστών, ο εδώ και 20 χρόνια νεκρός πατέρας της Tina, απαντά στην αγωνία και στα τηλεκινητικά μηνύματά της, σηκώνεται από τον υποβρύχιο τάφο του και παρασύρει τον Jason μαζί του, ξανά στα βάθη της λίμνης...

Friday the 13th part 8 – Jason Takes Manhattan
Χαλαρά η χειρότερη ταινία της σειράς. Ο Jason “αναπαύεται” στο βυθό της Crystal Lake, εκεί που τον (ξανα)έστειλε η Tina από το προηγούμενο έργο. Ανασταίνεται (ξανά!) με... ηλεκτροπληξία (πάλι!!!) από την άγκυρα ενός πλοιαρίου που περέσυρε... ένα υποθαλάσσιο ηλεκτροφόρο καλώδιο και το έφερε σε επαφή με το σώμα του. Μετά, ο Jason επιβαίνει σε ένα πλοίο γεμάτο (μαντέψτε) με χαζούς καβλωμένους έφηβους που πάνε εκδρομή στο Manhattan.
Επακολουθεί ντεμέκ σφαγή με ψεύτικους εκτός οθόνης φόνους, αλλοπρόσαλοι χαρακτήρες, χιούχου σενάριο. Το δεύτερο μισό της ταινίας πρακτικά αποτελείται από σκόρπιες σκηνές στις οποίες απεικονίζονται οι χαρακτήρες να περιδιαβαίνουν σε διάφορες τυχαίες τοποθεσίες του Manhattan προσπαθώντας να γλιτώσουν από τη μανία του Jason, σε πλήρη ασυναρτησία τόπου και χρόνου. Στη μια σκηνή θα τρέχουν στο δρόμο, στην επόμενη θα βρίσκονται σε μια ταράτσα, στη μεθεπόμενη σε έναν υπόνομο.
Κερασάκι στην τούρτα το πιο άκυρο και απογοητευτικό φινάλε, με το Jason να... πνίγεται σε μια πλημμύρα από τοξικά απόβλητα (επειδή στο Manhattan, ως γνωστόν κάθε βράδυ τα μεσάνυχτα οι υπόνομοι ξεχειλίζουν από όξινα τοξικά απόβλητα!!!) αφήνοντας πίσω του αντί για λιωμένα / καμμένα / whatever απομεινάρια... ένα ημίγυμνο νεκρό ενήλικα με γαλάζιο σωβρακάκι!!! Προφανώς, η ενήλικη βερζιόν του αγοριού που πνίγηκε κάποτε στα βάθη της Crystal Lake... go figure.

Friday the 13th part 9 – Jason in Hell
Το περίφημο χαμένο μέρος της σειράς, τουλάχιστον για την Ελλάδα, καθώς οι δικοί μας διανομείς θεωρούσαν (και όχι άδικα) τη σειρά “τελειωμένη” και έτσι ποτέ δεν το έφεραν στη χώρα μας. Στην εισαγωγή (απίστευτη κωλάρα!!!) ο Jason εκτελείται συνοπτικά από... μια ομάδα του FBI. Πυροβολείται ανελέητα, βομβαρδίζεται και ανατινάζεται μέχρις ότου η μάυρη του καρδιά αποκολλάται από το στήθος του και σταματάει να χτυπά. Βέβαια στην προηγούμενη ταινία τον είδαμε να διαλύεται ολοσχερώς από τοξικά απόβλητα αλλά... τέλωσπάντων.
Δε θα πω άλλα για την πλοκή, παρά μόνο ότι εδώ ο Jason, ή τουλάχιστον το πνεύμα του μεταφέρεται από άτομο σε άτομο και διαπράττει τους γνωστούς του φόνους. Οι όποιες καλές ιδέες ωστόσο πάνε στο βρόντο εξαιτίας του σεναρίου που είναι σωστό παραλήρημα. Σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που θέλει να φέρνει επιρροές από :
1.Evil Dead (σε μια σκηνή απεικονίζεται το ίδιο ακριβώς Necronomicon που χρησιμοποιήθηκε στην πρώτη ιστορική ταινία του Sam Raimi!!! επίσης χρησιμοποιούν ένα... μαγικό μαχαίρι για να σκοτώσουν το Jason!)
2. Shivers (Ελ. Υπότιτλος – Ανατριχίλες) του David Cronenberg (o Jason από ένα σημείο και μετά μεταφέρεται σαν... κάτι μεταξύ σκουλήκι και Alien μεταξύ των θυμάτων του που κάνει possess) και...
3.Terminator(!!!) - δείτε και θα καταλάβετε...
Όλα αυτά υπό τη συνεχή εκνευριστική πολυλογία ενός μαύρου τύπου... bounty hunter που κυνηγάει το Jason και για κάποιο απροσδιόριστο λόγο πάντα γνωρίζει επακριβώς τι συμβαίνει. Επιπλέον μαθαίνουμε ότι ο Jason έχει μια άγνωστη αδερφή (άρα τις κουτσουκέλες της πρόλαβε και τις έκανε η μαμά Vorhees...) αλλά και ανηψάκι, το οποίο μάλιστα έχει γεννήσει! Άρα είναι κάτι σε... παππούς? Περίπου.
Δε θα βρεις πιο γιούργια από αυτό. Είναι τόσο κακό που ακόμα και οι ίδιοι οι παραγωγοί του παραδέχτηκαν εκ των υστέρων δημοσίως ότι έκαναν πολλά σοβαρά λάθη όσον αφορά τις αποφάσεις που έλαβαν για το σενάριο και την πλοκή της ταινίας. Και είναι κρίμα γιατί έχει κάποια (λίγα) καλά στοιχεία τα οποία παραμένουν ανεκμετάλλευτα. Η Crystal Lake για παράδειγμα, έχει πλέον γεμίσει επιχειρήσεις... που εκμεταλλεύονται εμπορικά το θρύλο του Jason!!! Μπορείτε να αγοράσετε Jason burgers - τα μπιφτέκια έχουν σχήμα μάσκας του hockey! και τηγανητές πατάτες Jason fingers (!!!) σε τιμή προσφοράς. Τηλεοπτικές εκπομπές και reality shows με εγκληματίες κάνουν Jason Exclusives. Κάποιες σκηνές splatter είναι πραγματικά καλές. Η τελευταία σκηνή που ουσιαστικά προλογίζει το Freddy VS Jason είναι ένα μικρό έπος.

Jason X
Από τα πιο αδιάφορα και αδύναμα έργα της σειράς. Η δράση μεταφέρεται στο μακρινό μέλλον, σε ένα διαστημικό σταθμό. Ψάχνοντας στα ερείπια της κατεστραμμένης γης επιστήμονες ανακαλύπτουν τον κατεψυγμένο και απολιθωμένο Jason. Φυσικά κάνουν την πατάτα και τον ξαναζωντανεύουν και το μακελειό αρχινά ξανά.
Το ταινιάκι πάσχει από παντού. Εξωπραγματικοί και ρηχοί χαρακτήρες που προσπαθούν να είναι αστείοι αλλά γίνονται απλώς σαχλοί. Gore δοσμένο με αφθονία μεν, αλλά με αδέξιο τρόπο δε. Το στοιχείο του horror εδώ πήγε περίπατο και μας απομένουν κάποιες σκόρπιες δόσεις σπλάτερ και χαζοκωμωδίας. Πρωτότυποι μεν, αδιάφοροι δε φόνοι με εξαίρεση μια θεϊκή σκηνή στο φινάλε, εκεί που τυλίγει την κοπέλα στο sleeping bag και τη χτυπάει στο δέντρο. Τώρα το τι δουλειά έχουν τα παραπάνω στο διάστημα... μη το ρωτάτε, μεγάλη ιστορία. Πάντως το στιγμιότυπο αυτό είναι απίστευτη καφρίλα που βγάζει καλό γέλιο.
Μοναδικά καλά στοιχεία... το ότι η ταινία δεν παίρνει καθόλου στα σοβαρά τον εαυτό της. Τολμώ να πω ότι ίσως αυτό το φιλμάκι να μη καταποντιζόταν τόσο πολύ αν δεν είχε καμιά σχέση με το franchise του Friday the 13th. Θα μπορούσε πολύ καλύτερα να σταθεί μόνο του. Ίσως. Αυτό καθώς και το τέλος της... που θα μπορούσε δηλαδή να είναι. Το φινάλε, με τον Jason να αποκτά μεταλλικό σώμα και να γίνεται κάτι σε... υπερζόμπι-cyborg-δολοφόνος, ήταν μια καλή ιδέα, αλλά δεν αξιοποιήθηκε καθόλου σωστά. Κάπου εκεί η ταινία τελειώνει και μέσα στο επόμενο 5λεπτο ξεχνάς ακόμα και το γεγονός ότι την είδες.

Freddy vs Jason
Πολυαναμενόμενο έργο. Αρκετά χρόνια πριν την τελική ημερομηνία προβολής του είχε ανακοινωθεί η πρόθεση των παραγωγών να φτιάξουν μια ταινία στην οποία θα συναντιούνται 2 από τα πιο θρυλικά, δημοφιλή, αγαπημένα “τέρατα” της μεγάλης οθόνης : ο Freddy Krueger και ο Jason Vorhees. Μετά από άπειρες καθυστερήσεις και αναβολές (πρόφαση ήταν η εύρεση κατάλληλου σεναρίου) η ταινία όταν τελικά προβλήθηκε σημείωσε αρκετή εισπρακτική επιτυχία, δίνοντας το φιλί της ζωής σε 2 ουσιαστικά τελειωμένα κινηματογραφικά franchise.
Πολύ μελάνι σπαταλήθηκε τότε για την πάρτη της, πολλές και διφορούμενες οι κριτικές. Περισσότερες ήταν οι αρνητικές. Προσωπικά τη γουστάρω αυτή την ταινιούλα. Είναι ένα χαβαλεδιάρικο πριβέ roller coaster διασκέδασης, αφιερωμένο αποκλειστικά στους φανς των 2 κινηματογραφικών σειρών. Καταφέρνει το πολύ δύσκολο έργο να διατηρεί ταυτόχρονα κομμάτια της ατμόσφαιρας και του “Nightmare on Elm Street” αλλά και του “Friday the 13th”. Βρίσκει έναν τουλάχιστον αξιοπρεπή λόγο να “μπαλώσει” το λόγο συνύπαρξης των 2 τεράτων. Η σκηνοθεσία είναι μοντέρνα, γκαζωμένη, σφιχτή. Τα υψηλά production values εξασφάλισαν πλάνα τουλάχιστον εντυπωσιακά. Και οι σκηνές αναμέτρησης των 2 θρυλικών φονιάδων είναι ανθολογίας, τουλάχιστον. Έξτρα προσκύνημα, το κερασάκι-στην-τούρτα θεϊκό φινάλε.
Με άλλα λόγια είναι ένα απενοχοποιημένο b-movie με πρώτιστο στόχο του την επίτευξη διασκέδασης. Παράλληλα έχει τη σοφία να μη παίρνει ποτέ τον εαυτό του στα σοβαρά. Με δεδομένα όλα τα πάραπάνω, μπορεί κάποιος να το απολαύσει σαν μια παγωμένη μπύρα, αν διατηρεί μυαλό ανοιχτό. Αν από την άλλη περιμένει να δει το σοβαρό κινηματογραφικό διαμάντι που θα υποσκελίσει τα κλασικά αριστουργήματα του είδους, ε τότε καλύτερα να μαζέψει τα κουβαδάκια του και να πάει σε άλλη παραλία...

The Spirit, Outlander

The Spirit

Το παλιό comic του Will Eisner μεταφέρθηκε ετεροχρονισμένα στη μεγάλη οθόνη από το ίδιο (πάνω κάτω) team που μας πρόσφερε το 2006 το έπος Sin City (η καλύτερη ταινία της χρονιάς) και υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Franc Miller. Χρησιμοποιώντας την ίδια περίπου τεχνική με την προαναφερθείσα ταινία (έχει υποστεί ολική ψηφιακή επεξεργασία), το ίδιο σκηνικό (δεν αναγράφεται άμεσα, αλλά τόπος δράσης της ταινίας είναι μια μεγαλούπολη πρακτικά ίδια με τη Sin City) και το ίδιο neo-noir ύφος, η επιτυχία ήταν πρακτικά δεδομένη. Θέλω να πω, με τόσο δυνατά υλικά, τι στο καλό θα μπορούσε να πάει στραβά?

Η απάντηση είναι – πολλά πράγματα. Η ταινία πάσχει και μπάζει από παντού. Ο Franc Miller μπορεί να έχει ένα καθιερωμένο (και κατά τη γνώμη μου, υπερεκτιμημένο) όνομα στη σκηνή των comics αλλά αυτό επ'ουδενί δεν αρκεί για να τον βαφτίσει σκηνοθέτη. Από πού να αρχίσει κανείς? Κατ'αρχήν δεν υπάρχει επαρκής όρος για να περιγράψει το πόσο κακοί είναι οι ηθοποιοί σε αυτή την ταινιούλα. Όλοι – μα όλοι! - παίζουν στην καλύτερη των περιπτώσεων σαν καρικατούρες. Οι κοντινές λήψεις με την πλήρη απουσία μακρινών ή έστω κάποιων πανοραμικών σκηνών σου δίνουν την αίσθηση ότι το φιλμάκι γυρίστηκε σε γκαράζ, μπροστά σε μια blue screen. Που προφανώς αυτό έγινε. Πως ήταν (σκηνοθετικά) οι 300? Ακόμα χειρότερα. Οι σκηνές δράσης λάμπουν με την απουσία τους. Τα όποια δείγματα action παραμένουν είναι ανεπαρκέστατα, κυρίως λόγω της κακής σκηνοθεσίας και των υπερβολικών κοντινών πλάνων, πράγμα που όπως και να'χει είναι κακό για μια ταινία που είναι βασικά action movie.

Το ύφος της ταινίας πάσχει. Μόνο cool (λέμε τώρα...) ατάκες, μόνο μούρη και ιλουστρασιόν και κανένα ίχνος ουσίας είναι το δόγμα που ισχύει εδώ. Οι όποιες προσπάθειες να εμπλουτιστεί η ταινία με χιούμορ και διάφορα comic reliefs είναι παράταιρες, αποτυγχάνουν δραματικά να συγχρωτιστούν με τα τεκταινόμενα στην οθόνη και απλά σου προκαλούν ένα συναίσθημα αμήχανης απορίας τύπου “τώρα εγώ βλέπω παπαριές, η κατά βάθος κάτι θέλει να πει ο ποιητής?” Ο Samuel Jackson σε όλη τη διάρκεια της ταινίας γελά εκνευριστικά, η Scarlett Johanson είναι μια κρυόκολη δισδιάστατη καρικατούρα χαρακτήρα, ο πρωταγωνιστής απλά δεν υπάρχει.

Προφανώς το πνεύμα του “The Spirit” κάπου πάσχει. Πάσχει σοβαρά. Το μόνο που διασώζεται είναι κάποιες καλές “κομιξάδικες” ιδέες και... βασικά τίποτα άλλο. Οι ίδιοι άνθρωποι, πριν 3 χρόνια δημιούργησαν μια πολύ καλύτερη δουλειά. Φέτος, το The Spirit σε σχέση με το Sin City, το μόνο που έχει να δείξει είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι αντί να προοδεύσουν και να βελτιώσουν τη δουλειά τους, ή – έστω! - να μας προσφέρουν μια ταινία ισάξιων προδιαγραφών, έκαναν όχι ένα, αλλά πολλά βήματα πίσω. Λογική και δίκαιη λοιπόν η κατακραυγή της ταινίας στα περισσότερα αξιόπιστα sites και περιοδικά του εξωτερικού, αλλά και το φτύσιμο που εισέπραξε και από τους οπαδούς, καθώς εισπρακτικά πάτωσε όπου προβλήθηκε.

Outlander

Από το πουθενά μας ήρθε αυτό το μικρό έπος που φιλοδοξεί (αρκετά επιτυχημένα!) να παντρέψει το sci-fi με την ηρωική φαντασία. Ένα διαστημικό σκάφος ταξιδεύοντας προφανώς μέσα από μια χωροχρονική δίνη συντρίβεται στη μεσαιωνική Νορβηγία. Το πρόβλημα είναι ότι το διαστημόπλοιο μετέφερε αιχμάλωτο κάποιο εξωγήινο πλάσμα που με τη συντριβή απελευθερώθηκε. Ο μοναδικός επιζώντας του πληρώματος αναλαμβάνει να βρει και να εξολοθρεύσει το τέρας. Πρώτα όμως θα πρέπει να τα βρει με τους καχύποπτους βίκινγκς της περιοχής και να τους πείσει για το αγαθό των σκοπών του αλλά και για την αναγκαιότητα λήψης δράσης.

Όσο γειά σου και να σας φαίνεται η αρχική ιδέα του σεναρίου (και είναι!!!) εντούτοις διεκπεραιώνεται με ακρίβεια και αξιοπρέπεια. Το αισθητικό πέρασμα από φιγούρες που θυμίζουν πολεμιστές του Halo, σε θυμωμένους Βίκινγκς με άγρια άλογα, ασπίδες και σπαθιά γίνεται με τόσο ανεπιτήδευτα αριστοτεχνικό τρόπο που δεν σου προκαλεί σχεδόν καθόλου αρνητική εντύπωση. Έξοχη περιπέτεια, καλοφτιαγμένη και καλοσκηνοθετημένη, με βάθος στους χαρακτήρες (τουλάχιστον στους σημαντικότερους από αυτούς), σενάριο που έχει πολύ ψωμί και καλή streamlined πλοκή. Το εργάκι είναι ένα σχεδόν τέλειο μπαστάρδεμα Beowulf / 13th Warrior με μια δόση από το πρώτο Predator. Ναι, είναι τόσο καλό. Μοναδικό μου παραπονάκι η τραβηγμένη του διάρκεια (2 ώρες παρά κάτι ψιλά) καθώς και η υπερβολική χρήση γραφικών υπολογιστή που δίνει μια too much dungeons & dragons fantasy όψη στο τέρας.

Όνειρα, Part III – Παστίτσιο

Είναι, λέει, 5 – 5μιση το πρωί, έχουμε ξυπνήσει για κάποιο αδιευκρίνηστο λόγο και ενώ έχει σκοτάδι έξω ακόμα, βγαίνουμε από το σπίτι και πάμε σε μια ταβέρνα (!) για να φάμε πρωινό. Εγώ, η Σοφία και ο πατέρας μου. Φτάνουμε λοιπόν και καθόμαστε σε ένα τραπέζι. Η ταβέρνα δε, τίγκα στον κόσμο. Όλοι είχαν πάει να φάνε πρωινό στην ταβέρνα, στις 5μισή το πρωί! Και όταν λέμε ταβέρνα, εννοούμε ταβέρνα κομπλέ, με ξύλινο λερωμένο τραπέζι, χάρτινο τραπεζομάντηλο που κρατιέται με λάστιχο και ξύλινες καρέκλες πλεκτές με ψάθα.
Παραγγέλνουμε, λοιπόν, ο πατέρας μου και εγώ μια μερίδα παστίτσιο (!!!) γιατί στο συγκεκριμένο όνειρο, ήταν απόλυτα φυσιολογικό να πάρουμε παστίτσιο για πρωινό. Και οι γύρω μας εξάλλου, παστίτσιο έτρωγαν οι περισσότεροι. Με τη Σοφία υπήρχε πρόβλημα, γιατί νήστευε λόγω Πάσχα. Σηκώνεται, λοιπόν από το τραπέζι και πάει να συννενοηθεί με το σερβιτόρο αν γίνεται να της φέρει κάτι σε πιο νηστήσιμο. Εν τω μεταξύ, έρχεται το φαγητό μας, ένα μεγάλο, τετράγωνο κομμάτι παστίτσιο που όμως αντί για χοντρό μακαρόνι, το είχαν μαγειρέψει με αυτά τα ζυμαρικά που έχουν σχήμα σα βιδούλες. Μάλιστα είχαν βάλει και μια δόση πελτέ παραπάνω και είχε βγει ολίγον τι ζουμεροκοκκινοσαλτσωτό από κάτω. Αλλά ήταν μια χαρά, το βάλαμε κάτω και το πελεκούσαμε με τον πατέρα μου.

Όσο τώρα γινοντουσαν όλα αυτά, η Σοφία ήταν ακόμα όρθια και προσπαθούσε μάταια να συννενοηθεί με το σερβιτόρο, ο οποίος προφανώς ήταν ούριος (=χαζός στα Χιώτικα) και δε την πάλευε καθόλου. Εμείς ακάθεκτοι τρώμε και ξαφνικά μου καρφώνεται στο μυαλό αυτό το παλιό τραγούδι από μια ταινία της Βουγιουκλάκη, θαρρώ ήταν “Το Αστείο Κορίτσι”. Ξέρεις μωρέ τώρα, αυτό που πάει :

“Αυτά τα χέρια είναι δικά σου / και τα 'χεις στείλει για να με δικάσουν / είναι μαχαίρια που 'χουν τ' όνομά σου / αυτά τα χέρια / τα χέρια τα δικά σου...”

Που λες, να μου έχει κολλήσει και να μη μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου με τίποτα. Και πριν καλά καλά το συνειδητοποιήσω, μια παρέα στο διπλανό τραπέζι από το δικό μας (2 κοπέλες μαζί με ένα μεγαλύτερο αντρόγυνο, δε ξέρω, μπορεί να ήταν και γονείς τους. Πάντως παστίτσιο έτρωγαν), αρχίζουν να σιγοτραγουδάνε το ίδιο τραγούδι!!! Λες και διάβασαν το μυαλό μου. Έπαθα. Σκέφτομαι, “δεν υπάρχει!”. Εκείνη τη στιγμή επιστρέφει και η Σοφία, εμφανώς απογοητευμένη. Τη δείχνω με το δάχτυλο και λέω στον πατέρα μου : “Είδες? Στο 'πα πως δε θα καταφέρει να συννενοηθεί!”. Εκεί ξύπνησα.

Μη με παρεξηγάτε, κάποιες φορές βλέπω κάτι τέτοια σουρεαλιστικά Αλμοδοβαρικά όνειρα. Το πως και το γιατί δε το γνωρίζω. Ληγμένα δεν παίρνω, ούτε και τίποτις άλλο που να έχει σχέση με χημεία και τέρατα. Ο πατσάς με αρέσει, το κοκορέτσι και οι λαχανοντολμάδες, αλλά αυτό δε νομίζω να παίζει ρόλο. Άντε και ένα ναργιλεδάκι που φουμάρω σπίτι μου στην Αθήνα μια φορά το μήνα με καπνό του εμπορίου. Όταν έχω μπερεκέτια, το πολύ να βάλω λίγο ουζάκι στη μπουκάλα και να δούμε κανένα σεξοθρίλερ με καλόγριες. Αλλά επειδή νιώθω δικός σας άνθρωπος, θα σας τα λέω τα όνειρά μου, θέτε δε θέτε! Καλή όρεξη!

The Dead Girl, Lady in the Water

The Dead Girl

Ένα κορίτσι βρίσκεται νεκρό, με φοβερά παραμορφωμένο το σώμα του, ριγμένο σε ένα χαντάκι. Με αυτό ως αφετηρία και αφορμή παρακολουθούμε 5 ιστορίες ανθρώπων που η ζωή τους σημαδεύτηκε από αυτό το γεγονός, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Από την ιστορία της καταπιεσμένης από τη μητέρα της κοπέλας που αρχικά βρήκε το πτώμα, σε αυτή ενός κοριτσιού που λανθασμένα πιστεύει ότι η νεκρή κοπέλα είναι η εδώ και χρόνια χαμένη αδερφή της. Από εκεί, στην ιστορία μιας γυναίκας που με κάποιο τρόπο βρίσκει τα πράγματα της νεκρής κοπέλας στην αποθήκη του σπιτιού της και μετά στις περιπέτειες της μητέρας του κοριτσιού να βρει την κόρη της και τις συνθήκες οι οποίες οδήγησαν στο χαμό της. Η ταινία τελειώνει με την ιστορία του ίδιου του κοριτσιού και των τελευταίων της ωρών.

Παράξενο έργο. Πρακτικά, σας θυμίσει τουλάχιστον ως προς τη δομή, κοινωνικά τύπου Magnolia, Crash, 21 Grams. Αρκετά πιο low budget από τα προαναφερθέντα διάσημα ξαδέρφια του και με σαφή προσανατολισμό στο πιο... μελαγχολικά μακάβριο, τούτο το εργάκι είναι μια στενάχωρη ελεγεία στη ματαιότητα των πραγμάτων, στις χαζές αποφάσεις μας, σε μια λύτρωση που όμως δεν είναι πάντα δεδομένη.

Lady in the Water

Η απορία της Σοφίας όταν ολοκληρώσαμε τη θέαση αυτή της ταινιούλας, τη συνοψίζει καλύτερα από οποιοδήποτε review : “Γιατί μπαίνει ο κόσμος στη διαδικασία να φτιάχνει τέτοια έργα?”

Tokyo Gore Police

Άλλος έχει το όνομα και άλλος έχει τη χάρη. Μπορεί σε τούτο το μπλογκ να διαβάζετε ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η παγκόσμια σκουπιδοκαφροφιλμογραφία (εγώ την ανακάλυψα αυτή τη λέξη!!! Θα βγάλω και copyright και όποιος την ξεστομίζει από δω και μπρος θα μου σκάει φράγκα!!!) αλλά ο αληθινός guru των καμμένων ταινιών δεν είναι άλλος από τον Volrath. Το ταλέντο αυτού του παλικαριού να εντοπίζει καμμένα πράγματα πάσης φύσεως δεν εξηγήται, δεν περιγράφεται, δεν παλεύεται. Χρωστώ ευγνωμοσύνη σε αυτόν που εξαιτίας του έγινα κοινωνός αυτού του Γιαπωνέζικου αριστουργήματος. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Πρώτα απ' όλα. Είναι δυνατόν να μην αγαπήσεις μια ταινία που τιτλοφορείται έτσι? Το φιλμάκι σε κερδίζει από πριν καν βάλεις το δισκάκι στο dvd να παίξει, σου έχει βάλει γκολ από τα αποδυτήρια. Η εισαγωγή ανεβάζει τον πήχη ακόμα ψηλότερα. Μετά από μια θεϊκή καφροσκηνή, ξεκινά η δράση. Ένας ρασταφάρι Ιάπωνας (!!!) έχει τεμαχίσει στην ταράτσα ενός κτηρίου μια γυναίκα και τρώει τα κομμάτια της. Πάνοπλοι αστυνομικοί τρέχουν να τον συλλάβουν. Ο τύπος τους λιανίζει με ένα αλυσοπρίονο. Ένα τηλέφωνο χτυπά, ζητούν τον κατάλληλο άνθρωπο να παρέμβει. Μια πανέμορφη κοπελίτσα (φτυστή η Lucy Liu στα νιάτα της) βγάζει από το πορτ μπαγκάζ του περιπολικού ένα μπαζούκα (!!!), σημαδεύει στο έδαφος κάτω από τα πόδια της και πατάει τη σκανδάλη. Το οστικό κύμα της έκρηξης την εκτοξεύει αμέσως πάνω στην ταράτσα όπου μαίνεται η μάχη. Όπως ακριβώς κάναμε παλιά στο Quake για να φτάσουμε περιοχές που δεν τις έφτανες με απλό άλμα!!! Με ένα katana κόβει το χέρι του παρανοϊκού εγκληματία και στη χέρι του μέλους του φυτρώνει ένα δεύτερο όπλο τύπου... ζωντανό οργανικό αλυσοπρίονο!!! Που μπορεί να το εκτοξεύει κιόλας! Ακολουθεί ξιφασκία με... αλυσοπρίονα, two weapon (chainsaw) fighting, κομμένα κεφάλια, τόνοι αίματος και gore και ένας ...όγκος με μορφή κλειδιού (!!!). Πέφτουν τίτλοι αρχής.

Ναι, όλο αυτό το μπουρδέλο που μόλις σας περιέγραψα ήταν μόνο η εισαγωγή. Επακολουθεί ένα απίστευτο χάος, από αυτά που μόνο ένα Ιαπωνικό αρρωστημένο μυαλό θα μπορούσε να συλλάβει. Μιλάμε για σκηνές που θα κάνουν τα εγκεφαλικά κύτταρά σου να αυτοκτονήσουν ομαδικά. Διαφημήσεις για φωσφοριζέ ειδικά ξυραφάκια για να κόψεις ανώδυνα και γευστικά τις φλέβες σου? Το 'χει. Μια στριπτιτζού με διπλή μαστεκτομή που ανάμεσα στα πόδια της φυτρώνει... ένα τεράστιο κεφάλι κροκοδείλου? Το 'χει. Γενετικά μεταλλαγμένες πουτάνες με καβούκι σαλιγκαριού στην πλάτη? Το 'χει. Εκτοξευτή... κομμένων χεριών? Το 'χει. Ένα θηλυκό pet σε πλήρη S/M περιβολή με κόμμένα χέρια και πόδια (fully upgradable με διάφορα εργαλεία τύπου σπαθιά, τετραπλά M-16 κλπ...) και με δώρο ενσωματωμένο διακόπτη που την κάνει να λειτουργεί υπό mode... διάφορων ψυχιατρικών νοσημάτων? Το 'χει. Τρελός επιστήμονας που από τον εγκέφαλό του βγαίνουν... κάννες περίστροφου? Έχει και από δαύτο. Τι άλλο να πεις? Κάνει το Machine Girl (βλ. Και σχετικό παλαιότερο ποστ) να θυμίζει... ταινία του Αγγελόπουλου και το Tetsuo – the Iron Man να μοιάζει βαρετό. Ποοολύ προχώ. Δεκαετίες μπροστά.

Η πλάκα είναι ότι όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου έχει και υπόθεση. Σε ένα δυσοίωνο μέλλον, η Ιαπωνία καταργεί την δημόσια αστυνόμευση και μετατρέπει την αστυνομία σε ιδιωτική. Παράλληλα, μια νέα γενιά εγκληματιών κάνει την εμφάνισή της στο προσκήνιο, οι λεγόμενοι engineers. Είναι άνθρωποι που έχουν υποστεί σε εθελούσιες γενετικές μεταβολές με αποτέλεσμα να αποκτούν αυξημένες δυνάμεις. Αλλά η αληθινή απειλή και το ισχυρότερο όπλο των engineers προκύπτει όταν αυτοί πληγωθούν ή χάσουν ένα μέλος. Στη θέση της πληγής φυτρώνουν... οργανικά όπλα τύπου αλυσοπρίονα, μαχαίρια κλπ. Οι engineers δρουν κατά κανόνα impulsively, σαν berserkers, χωρίς σχεδιασμό και χώρίς έννοια για την προσωπική τους ασφάλεια. Όταν όμως μια νέα σειρά φόνων υπόδηλώνει την παρουσία ενός τέτοιου ατόμου που δρα προμελετημένα και με σαφές πλάνο, οι καλύτεροι της police corporation επιστρατεύονται για να του συλλάβουν και να τον βγάλουν από τη μέση. Και όλα αυτά είναι μόνο η αρχή.

Πέρα από την πλάκα τώρα, εντυπωσιάζουν και ξαφνιάζουν ευχάριστα τα στάνταρ παραγωγής που είναι υπερβολικά υψηλά για ταινία του είδους. Το αυτό ισχύει και για τη νευρική και ζωντανή σκηνοθεσία, αν εξαιρέσεις κάποια επαναλαμβανόμενα πλάνα και γωνίες λήψης που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Το Soundtrack τα σπάει, μου θύμισε μουσικά θέματα καταδίωξης από παιχνίδια της σειράς Resident Evil. Τόσο καλο!!! Δε θα ήταν υπερβολή να λέμε ότι εδώ έχουμε ένα “ζωντανό” manga με πραγματικούς ηθοποιούς. Χιούμορ, ευφυής ειρωνία και άφθονα κινηματογραφικά tributes (τα διαφημιστικά σποτάκια παραπέμπουν άμεσα στα αντίστοιχα του Starship Trooper) είναι το κερασάκι στην τούρτα σε μια υποδειγματική καφροταινία που πίσω από τους κουβάδες αίματος και gore κρύβει απίστευτη εξυπνάδα και καπατσοσύνη. Για ακόμα μια φορά προσκυνώ τη Γιαπωνέζικη αρρωστίλα και δένω κότσο την υπόσχεση που μου δίνουν οι συντελεστες στο τέλος της ταινίας : More Gore Next Time!!!

Derailed, Timecrimes

Derailed

Λαμπερό πρωταγωνιστικό cast. Jennifer Aniston, Clive Owen, Vincent Cassel. Ωστόσο το ταινιάκι αυτό εισπρακτικά δεν πήγε καλά. Λίγοι σινεμάδες το έπαιξαν. Από τη χώρα μας αμφιβάλλω αν πέρασε ποτέ. Δεν ξέρω το γιατί. Πιθανότερο λόγω κακής στρατηγικής από μέρους της εταιρίας διανομής. Είναι κρίμα, αλλά συμβαίνει κι αυτό. Συχνά. Πάντως στο δικό μου βιβλίο, το εργάκι αυτό καταγράφεται στη λίστα με αυτά που “το 'χουν”.

Η ιστορία του έργου, τουλάχιστον στο πρώτο του μισό, συνοψίζεται στο αθάνατο δίστιχο “Παντρεμένοι κι οι δυο, γύρνα σε παρακαλώ”. Αγχωμένος παντρεμένος, γνωρίζεται με έτερη παντρεμένη. Γρήγορα η γνωριμία εξελίσσεται σε αμοιβαία συμπάθεια και αυτή με τη σειρά της σε δυνατή έλξη. Ένα ταξί τους αφήνει σε ένα απόμερο ξενοδοχείο, από αυτά που πάνε τα ζευγαράκια. Ξέρετε τώρα, από αυτά με τις κρυφές κάμερες που μετά διοχετεύουν το ερασιτεχνικό τσοντοϋλικό σε διάφορα κανάλια, αν πιστεύεις τις φήμες και τα πάσης φύσεως κροκοδειλάκια. Εκεί ωστόσο τους περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Ένας ληστής μπουκάρει, τους κολλάει ένα περίστροφο στο δόξα πατρί, βιάζει τη γυναίκα και ληστεύει αμφότερους. Στις επόμενες μέρες, το τηλέφωνο του άντρα χτυπά. Είναι ο έγκληματίας εκείνης της νύχτας και τον εκβιάζει για περισσότερα φράγκα.

Στο δεύτερο τμήμα της ταινίας το σκηνικό αλλάζει. Σύντομα μαθαίνεις – μαζί με τον ταλαίπωρο πρωταγωνιστή – ότι τίποτα δεν είναι στην πραγματικότητα όπως φαίνεται. Δε λέω περισσότερα για να μη σας χαλάσω την έκπληξη. Αλλά το ρομάντζο αλλάζει και φορά μανδύα περιπέτειας, suspense, ίντριγκας, διαπλοκής. Εντάξει, δε θα δείτε εκρήξεις, αλλά την αγωνία του την έχει. Αξιολογότατο εργάκι. Αν δε σας ενοχλήσουν η κάπως προβλέψιμη ανατροπή, καθώς και τα Χριστιανίζοντα κυρήγματα τύπου “μη ξενοπηδάτε” “φαμίλια uber alles” και “όποιος νύχτες περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί” θα το καταδιασκεδάσετε.

Timecrimes

Παράξενη ταινία! Αμάλγαμα θρίλερ και επιστημονικής φαντασίας από την Ισπανία, low budget και με ελάχιστους ηθοποιούς – μόλις 4!!! Το στόρυ – ένας καθημερινός τυπάκος χαζεύει με τα κυάλια του στην εξοχή. Εντοπίζει μια γυμνή κοπελίτσα να στέκεται σαν να περιμ'ενει κάτι, πολύ μακριά, μέσα στα δέντρα. Πανέμορφη κοπελιά, σαν τα κρύα τα νερά (υπέροχα βυζιά!!!) Στο επόμενο στιγμιότυπο, τη βλέπει ξαπλωμένη κάτω, ακίνητη. Η περιέργειά του τον ωθεί να πάει κοντά να ερευνήσει το τι συμβαίνει. Όταν φτάνει εκεί, η κοπέλα είναι πεσμένη (νεκρή? Αναίσθητη?) εκεί που την άφησε. Εκείνη τη στιγμή του επιτίθεται ένας μυστήριος τύπος με μια τυλιγμένη κόκκινη (ματωμένη?) γάζα να καλύπτει πλήρως τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Ακολουθεί ένα αγωνιώδες κυνηγητό που τον φέρνει σε ένα παράξενο, φαινομενικά εγκατελειμένο σπίτι και σε μια μυστήρια κατασκευή στο λόφο πάνω από αυτό, κάτι σαν επιστημονικό παρατηρητήριο. Μια φωνή μέσα από κάποιο walkie talkie που βρίσκει, τον παροτρύνει να σκαρφαλώσει το λόφο, γιατί η γαζοφορεμένη φιγούρα εξακολουθεί να τον καταδιώκει και θα τον πιάσει, αν δεν πράξει όπως πρέπει. Στην κορυφή του λόφου, ένας νερντ τυπάκος του αποκαλύπτει ότι βρίσκεται στις εγκαταστάσεις μιας πρότυπης πειραματικής μηχανής του χρόνου. Τον βάζει να κρυφτεί σε μια δεξαμενή γεμάτη με ένα μυστήριο υγρό, προκειμένου να κρυφτεί από τον δολοφόνο που τον καταδιώκει. Όταν βγαίνει από εκεί μέσα, λίγη ώρα μετά, τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Όπως τα φέρνει η τύχη, είναι αυτός τελικά που φορά τη ματωμένη γάζα γιατί είχε ένα ατύχημα. Άρα είναι ο εαυτός του από το μέλλον που τον καταδίωκε πριν? Πώς και γιατί? Και ποιός μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι είναι ο πρώτος “εαυτός” του αυτός που ξεμύτησε από τη μηχανή?

Μπερδευτήκατε? Που να δείτε και το έργο δηλαδή. Πάντως, αν εξαιρέσεις τις μέτριες ερμηνείες και την ερασιτεχνική φωτογραφία, το δυνατό όπλο της ταινιούλας αυτής είναι η εξυπνάδα και η πρωτοτυπία του σεναρίου της, καθώς και η σπιρτάδα με την οποία αυτό μεταφέρθηκε στην οθόνη. Υπόδειγμα του πως μπορείς να φτιάξεις ένα καλό φιλμάκι, χωρίς να διαθέτεις φράγκα, αρκεί το μυαλό σου να παίρνει στροφές. Αξιοπρεπέστατη και άκρως ενδιαφέρουσα προσπάθεια.

Punisher : Warzone, Feast

Punisher : Warzone

Είδατε το Twilight και ξενερώσατε τα μάλα? Σας υποχρέωσε η γυναίκα να παρακολουθήσετε μαζί αγκαλίτσα κάποια από τις παλιές συροπιαστές ρομαντζοκωμωδίες της Meg Ryan και νιώθετε γυναικείες ορμόνες να σας κατακλύζουν? Μπήκατε παρά τη θέλησή σας σε κάποιον από τους ναούς της γυναικείας υπερκατανάλωσης τύπου Beauty Shop και αισθάνεστε ένα ευωδιαστό ροζ σύννεφο προγεστερόνης να σας πνίγει, να σας φέρνει πιο κοντά με τη γυναικεία πλευρά του εαυτού σας, να σας φυτρώνουν βυζιά? Ε, δείτε το νέο Punisher να στρώσετε!

Από την εποχή των ταινιών του αείμνηστου Charles Bronson είχε το Hollywood να κάνει τέτοια απενοχοποιημένη, αμετροεπή επείδηξη cohones και βάρβαρου αντρίκειου στυλ. Όλα τα λεφτά για τον τυπά που επέλεξαν για πρωταγωνιστή – αυτός ο Franc Castle δεν είναι good looking, δεν έχει καλούς τρόπους, δεν είναι politically correct, δεν είναι ερωτευμένος, δεν έχει κάνει αποτρίχωση, δεν χορεύει μπαλέτο όσο δέρνει, δεν έχει μακροσκελείς καλογραμμένους διαλόγους. Αυτός ο Punisher δε γουστάρει να μιλάει γιατί οι άντρες δε μιλούν πολύ, όπως άδει και το παλαιό άσμα. Σφάζει στο γόνατο, φτύνει κυνισμό, χολή και μολύβι. Είναι μουτρωμένος, μουρτζούφλης, τσαντισμένος. Φονιάς.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η ουσία είναι μια και ο μπακλαβάς γωνία. Το Punisher είναι υποδειγματικά αρχιδάτη τεστοστερονούχα περιπέτεια, παραδοσιακή και πρόστυχια. Δεν τις φτιάχνουν πια έτσι. Ωστόσο, σε πείσμα των ποταπών καιρών μας, όπως λέει και το τραγούδι : “Όσο υπάρχει τράπουλα θα βγαίνουνε ρηγάδες κι όσο υπάρχουν δάσκαλοι, θα βγαίνουν μαθητάδες.”

Feast

Μεγάλη η επιτυχία του Feast, λίγα χρόνια πριν. Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις αράδες, οι διαφημίσεις για το sequel κατακλύζουν τα κινηματογραφικά sites στο διαδίκτυο. Δεν είναι τυχαίο. Αποτελεί το From Dusk 'till Dawn της νέας χιλιετίας. Χωρίς τους βρυκόλακες. Σε ένα ξεχασμένο και από το Θεό καταγώγιο τύπου “μπαρ το Ναυάγιο” ξεμπουκάρει ξαφνικά ένας καταματωμένος τύπος. Προειδοποιεί τους θαμώνες ότι πρέπει να σφραγίσουν πόρτες και παράθυρα και να οπλιστούν με ό,τι διαθέτουν γιατί “αυτοί έρχονται”. Οι υπόλοιποι θαμώνες (οι οποίοι εν τω μεταξύ μας έχουν συστηθεί με την πλέον έξυπνη και απολαυστική σκηνοθετική πατέντα που έχω δει εδώ και χρόνια, θα σας θυμίσει Two Smoking Barrels & The Snatch) φυσικά, τον γράφουν στα παλιά τους υποδύματα. Και τότε βγαίνει ένα πλάσμα τύπου τέρας και του τρώει το κεφάλι.

Επακολουθεί ο χαμός. Για τα επόμενα 80 λεπτά σου σερβίρεται το πιο χορταστικό splatter πακέτο από την εποχή του Inside (βλ. το σχετικό review στην kamariera). Νευρική, γκαζωμένη, ζωντανή σκηνοθεσία. Η κουνημένη κάμερα λίγο ενοχλεί, όπως και η πολύ σκοτεινή φωτογραφία, αλλά έχουμε πλέον συνηθίσει σε αυτή την “αρρώστια” των μοντέρνων θρίλερ, οπότε δε μασάμε. Μέσα στον πανικό, σε άκυρες στιγμές, σκάνε μύτη αστείες καφροκαταστάσεις που βγάζουν αβίαστα γέλιο. Και μετά, ξανά, τρως στη μάπα gore με το μέτρο αλλά χωρίς μέτρο. Αυτή η απότομη εναλλαγή συναισθημάτων που σου προκαλεί το εργάκι, είναι παράξενα διασκεδαστική.

Στο τέλος της ημέρας, η απόλαυση που σου προκαλεί αυτή η ταινιούλα είναι ευθέως ανάλογη της παρέας αλλά και των προσδοκιών σου. Αν θες να δεις ένα σοβαρό, ουσιαστικό θρίλερ, θα σε απωθήσει η πλήρης απώλεια σεναρίου, οι ρηχοί χαρακτήρες και το “πουλάω μούρη” attitude που χαρακτηρίζει τη σκηνοθεσία του Feast. Ιδιαίτερα αν διαθέτεις θηλυκή παρέα, ξανασκέψου το, πριν βάλεις το δισκάκι στο dvd. Δεν είναι έργο που προσφέρεται για αγκαλίτσες μετά, και θα ξενερώσει το έτερόν σου ήμισυ. Αν, από την άλλη, θες να δεις μια απενοχοποιημένη καφροταινία που παράλληλα διαθέτει την ευφυία να παίζει – ενίοτε και να καννιβαλίζει – τις συμβάσεις του είδους, τότε θα το κατευχαριστηθείς. Εγώ, προσωπικά, έπεσα κάπου στη μέση.

Valkyrie

Η συγκεκριμένη ταινιούλα ήταν κάτι σαν το... γεφύρι της Άρτας για τον Tom Cruise. Κάτι επειδή πλέον δεν περνάει η μπογιά του όσο κάποτε, κάτι λόγω των αμφιλεγόμενων σουσέλ του με τη σαϊεντολογία, ο παλαί ποτε δημοφιλής αστέρας του Hollywood περνάει περίοδο δυσμένειας. Οι παλιοί γνωστοί του κάνουν ότι δεν τον ξέρουν, προτάσεις για κάτι αξιοπρεπές δεν έχει και σαν επιστέγασμα όλων των παραπάνω, η άρνηση των μεγάλων εταιριών διανομής να αναλάβουν την προώθηση της ταινίας του. Το Valkyrie ήταν εδώ και χρόνια κάτι μεταξύ προσωπικού στοιχήματος και εμμονής του διάσημου ηθοποιού. Η ταινία αφού εισέπραξε τη μια απόρριψη μετά την άλλη επί δυο και βάλε χρόνια, μόλις φέτος βρήκε τελικά το δρόμο της στις αίθουσες με μέτρια εισπρακτικά αποτελέσματα.

Το στόρυ του Valkyrie έχει να κάνει με μια συνομοσία υψηλόβαθμων αξιοματούχων της ναζιστικής Γερμανίας να δολοφονήσουν το Χίτλερ. Προφανώς, υπήρχαν ακόμη και σε εκείνα τα σκοταδιστικά χρόνια, άνθρωποι που σκέφτοταν ορθολογικά και πονούσαν για το πραγματικό συμφέρον της πατρίδας τους αλλά και του κόσμου ολάκερου. Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και εξιστορεί την πλέον γνωστή και επιτυχημένη από τις 15 αντίστοιχες γνωστές και ιστορικά καταγεγραμμένες απόπειρες. Στο θέμα μας τώρα. Γιατί το Valkyrie πάτωσε? Γιατί για τα εμπορικά δεδομένα του Hollywood κάτι τέτοιο ήταν αυτονόητο. Είναι μεγάλο σε διάρκεια, αργό, χωρίς καθόλου δράση. Έχει πολλούς χαρακτήρες που μπλέκονται στην υπόθεση και μόνο η προσπάθεια να συγκρατήσεις τα – έστω – σημαντικότερα ονόματα, μπορεί να φέρει πονοκέφαλο στο μέσο θεατή. Δεν έχει γκόμενες, δεν έχει βυζιά, εκρήξεις και χάπυ εντ. Ο ήρωας στο τέλος δεν κερδίζει το κορίτσι, αλλά μια σφαίρα στο δόξα πατρί. Και πάνω από όλα, προτού καν βάλεις το δισκάκι στο dvd να παίξει, ξέρεις ήδη το τέλος της ταινίας. Καθαρά λόγω της ιστορικής πραγματικότητας.

Αλλά είναι ταινιάρα. Το ξετύλιγμα της ιστορίας γίνεται με αριστοτεχνικά “παλιομοδίτικο” τρόπο. Η διαχέιριση του δύσκολου, απαιτητικού, αντιεμπορικού σεναρίου περατώνεται υποδειγματικά. Οι ερμηνείες στέκουν σε αξιοπρεπέστατο επίπεδο (με εξαίρεση ίσως αυτή του Tom Cruise), η απόδοση της εποχής γίνεται με λεπτομέρεια και ακρίβεια, οι διάλογοι είναι οι καλύτεροι που έχεις διαβάσει εδώ και πολύ καιρό. Το εναλλακτικό όνομα αυτής της ταινίας θα έπρεπε να είναι “Αξιοπρέπεια” και αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που αυτή η Βαλκυρία ποτέ δεν κατάφερε να απογειωθεί εισπρακτικά – είναι υπερβολικά καλό, ψαγμένο και απαιτητικό για το μέσο θεατή – κότα που πάει στους σινεμάδες για να βοσκήσει καλαμπόκι.