My Name is BruceΠροσκύνημα! Πες, τώρα, ότι ένας αρχαίος Κινέζος θεός προστάτης των νεκρών και της... κρέμας φασολιών αμολιέται στην πόλη σου και τα κάνει όλα λίμπα. Ποιός είναι ο κατάλληλος άνθρωπος που θα φωνάξεις για να καθαρίσει? Μήπως είναι οι μπάτσοι? Μήπως είναι ο σούπερμαν? Μήπως είναι ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος? ΟΧΙ!!! Είναι ο Bruce Campbell!
Ο Bruce Campbell είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του και μια από τις πιο σημαντικές cult φάτσες ever. Αν δεν καταλαβαίνεις ακόμα για ποιόν μιλάμε, δηλαδή άμα δεν έχεις δει την τριλογία Evil Dead, το Bubba-Ho-Tep και πόσα άλλα διαμάντια στα οποία έχει πρωταγωνιστήσει, τότε προφανώς διαβάζεις λάθος μπλογκ.
Σε αυτή την ταινία αυτοσαρκάζει ασύστολα και καννιβαλίζει τον εαυτό του, παίζοντας... τον εαυτό του! Δηλαδή ενός ηθοποιού που από τα νιάτα του ξεχώρισε γιατί έπαιξε σε κάποια αριστουργήματα του cult, αλλά μετά αναπαύθηκε στις δάφνες του και έχασε το τρένο των εξελίξεων. Πλέον (σύμφωνα με το σενάριο της ταινίας) με μόνο όπλο το όνομά του, να βγάζει εκ των υστέρων το ψωμί του σε φτηνές b-movie τερατοταινίες. Η γυναίκα του τον έχει χωρίσει και κοιμάται με τον καλύτερο φίλο και ατζέντη του, ο σκύλος του δεν τον πάει και ζει μόνος σε ένα τροχόσπιτο τόσο ακατάστατο που νομίζεις ότι από μέσα εκεί έχουν περάσει ο Αττίλας και ο Ράμπο. Α, και είναι και αλκοολικός και μπατίρης.
Ωστόσο, όλα αυτά αλλάζουν, όταν εμφανίζεται ο διψασμένος για αίμα Κινέζος θεός που λέγαμε παραπάνω. Ένα βαρεμένο παλικάρι, σαν και μένα καλή ώρα, μπερδέυοντας προφανώς την πραγματικότητα με τη φαντασία, πιστεύει ότι το ίνδαλμά του (δηλαδή ο Bruce Campbell) μπορεί να σκοτώσει στα αλήθεια το τέρας, γιατί έτσι έχει κάνει και σε τόσες ταινίες! Τον απαγάγει λοιπόν και τον πηγαίνει στην πόλη του, όπου εκεί ΟΛΟΙ έχουν πιστεί από την ιστορία του αγοριού και περιμένουν απεγνωσμένα έναν ήρωα. Ο Bruce μη πιστεύοντας όλα αυτά νομίζει ότι πρόκειται για μια καλοστημένη φάρσα ή για ταινία. Έτσι, αναλαμβάνει το ρόλο, μη γνωρίζοντας ότι το τέρας είναι αληθινό. Επακολουθεί ο χαμός.
Έπος. Θα γελάσετε με την καρδιά σας από τα άπειρα κινηματογραφικά ανέκδοτα και παραπομπές σε γνωστές καφροταινίες και καφροκαταστάσεις. Ο Bruce Campbell είναι αληθινά απολαυστικός. Σημειώστε ότι εδώ σκηνοθετεί και υπογράφει και την παραγωγή του έργου. Θα προτιμούσα βέβαια να είχαν δώσει περισσότερο βάρος στις βίαιες gore & splatter σκηνές, παρά να μας σερβίρουν μόνο κάτι βαρετούς αποκεφαλισμούς. Προφανώς, στόχος των συντελεστών ήταν να δωθεί έμφαση στο αμιγώς κωμικό μέρος της ταινίας. Ωστόσο, αν είστε φαν του Bruce, ή των καφροταινιών γενικά, θα το κατευχαριστηθείτε το εργάκι. Εγγύηση.
Let the Right One In
Αυτό το ταινιάκι αν και αρχικά μας συστήθηκε σαν low budget παραγωγή από το πουθενά, εντούτοις έλαβε ιδιαίτερη φεστιβαλική φήμη και αυτή τη στιγμή οργώνει τον κόσμο. Μάλιστα, το Σαβββατοκύριακο που μας πέρασε (21-22/3) το είδα να διαφημίζεται με γιγαντοαφίσες και να προβάλλεται σε γνωστό κυριλέ κουλτουριάρικο θέατρο επί της Πανεπιστημίου. Γκατζολία, μεγαλεία. Πάντως, μετά τη θέασή του οφείλω να ομολογήσω ότι τις αξίζει τις δάφνες του.
Πρόκειται για μια συναισθηματική... βαμπιρική ιστορία. Ξέρω ότι τώρα το μυαλό σας αυτόματα πάει σε έργα – φλωροσερβιέτες τύπου Twilight (review του οποίου ΔΕΝ πρόκειται να βρείτε σε τούτο το μπλογκ). Καμία σχέση. Με φόντο το παγωμένο Νορβηγικό τοπίο, ένα καταπιεσμένο 12χρονο αγόρι γνωρίζεται με ένα συνομήλικό του κορίτσι το οποίο όμως τυγχάνει να είναι βαμπίρ. Η γνωριμία εξελίσσεται σε φιλία και η φιλία εξελίσσεται σε... έλα μου ντε. Παρόλα αυτά το τέλος της ταινίας βρίσκει και τους 2 μικρούς πρωταγωνιστές αλλαγμένους. Λυτρωτικά ώριμους. Εν τω μεταξύ θα δεις μερικές από τις πιο περίεργες καταστάσεις, παράξενους διαλόγους, αποτυχημένες απόπειρες φόνου, ψυχολογικά προβλήματα, μερικές (λίγες μα τόσο καλές!) απίστευτα φρικιαστικές εικόνες και ίσως μια από τις πιο ενοχλητικές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου... όταν το αγόρι μυστικά παρακολουθεί το κορίτσι να αλλάζει ρούχα.
Το βάθος των χαρακτήρων ξαφνιάζει. Το ίδιο και η ποιότητα των ερμηνειών. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι λάμπει και αποδίδει με απίστευτη πιστότητα τις φοβίες, τη ντροπή, την αδεξιότητα αυτής της ευαίσθητης ηλικίας. Η φωτογραφία μεταφέρει το Νορβηγικό μελαγχολικό κρύο κατευθείαν στην καρδιά σου. Η σκηνοθεσία, αν και μινιμαλιστική, στερούμενη κόλπων εντυπωσιασμού, υπνωτίζει και ταξιδεύει.
Το Let the Right One In, αποτελεί πνοή φρέσκου αέρα και ανανέωσης σε ένα κορεσμένο είδος που αυτοκαταστράφηκε με την επαναληψιμότητα και την προβλεψιμοτητά του. Από την εποχή του είδα το πρώτο From Dusk 'till Dawn έχω να ευχαριστηθώ τόσο πολύ έργο με βρικόλακες. Ωστόσο, είναι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση, και όποιος το δει περιμένοντας να δει άλλη μια δρακουλιάρικη μανιέρα τύπου Underworld, θα απογοητευτεί. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μελαγχολικό ποιητικό ταξίδι... που ενίοτε βγάζει κοφτερά δόντια. Δύσκολη ταινία. Όσοι πιστοί προσέλθετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου