Beneath, Cold Prey

Cold Prey

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μη ξανασχοληθώ σε τούτο το μπλογκ με review ταινιών παλιότερων από το 2006. Με την εξαίρεση φυσικά ειδικών αφιερωμάτων σε κλασικά αριστουργήματα που είναι έτσι και αλλιώς ανέγγιχτα από το πέρασμα του χρόνου. Ειδικά μετά την προσπάθεια – μαμούθ να σας παρουσιάσω τις σημαντικότερες ταινίες των 3 τελευταίων χρόνων (που είχε πάρει τη μορφή ενός ατέλειωτου, ανελέητου μπαράζ μίνι review γύρω στα Χριστούγεννα) θεωρούσα το φάκελο “Ταινίες 2006 – 2007” οριστικά και αμετάκλητα κλειστό.

Ωστόσο, δε μπορούσα να αγνοήσω την ευκαιρία να σας παρουσιάσω αυτό το ταινιάκι που πρόσφατα το είδα και πολύ το φχαριστήθηκα. Έχω και τα ελαφρυντικά μου – ήρθε στη χώρα μας πολύ αργότερα από τη χρονολογία προβολής του, αυτή τη στιγμή μάλιστα που μιλάμε, φιγουράρει στο ράφι με τις “ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ” των βιντεοκλάμπ.

Χώρα προέλευσης Νορβηγία. Είναι μια χώρα με σεβαστό φιλμικό παρελθόν και κουλτούρα, που ωστόσο τα κρατά για τον εαυτό της και δεν τους επιτρέπει συχνά να διασχίζουν τα σύνορά της. Ωστόσο η συνταγή εδώ είναι Αμερικάνικη, με εγχώρια εκτέλεση. Πρόκειται για τυπικό Slasher του είδους, που ωστόσο καταφέρνει παρά τα ελαττωματάκια του να ξεχωρίζει από τον ανταγωνισμό. Σκηνικό δε θα μπορούσαν οι συντελεστές της ταινίας να βρουν πιο ιδεατό από αυτό που τους χάρισε η φύση της πατρίδας τους. Ατέλειωτα χιονισμένα βουνά, κατσούφης καιρός και θύελλες. Γεμίζουν την οθόνη σου, κερδίζουν τις εντυπώσεις, παίρνουν όλο το βάρος της ταινίας πάνω τους. Κορυφαία ατμόσφαιρα. Μέσα στην παγωμένη ερημιά, ένα ξενοδοχείο στέκεται μονάχο, χρόνια εγκατελειμμένο, μακριά από κάθε ίχνος πολιτισμού. Σε αυτό βρίσκουν καταφύγιο μια ομάδα νεαρών σκιέρ για να περιθάλψουν ένα φίλο τους που είχε ατύχημα αλλά και για να περάσουν τη νύχτα και τη θύελλα. Ωστόσο σύντομα ανακαλύπτουν ότι κάτι δεν πάει καλά στο – υπό άλλες συνθήκες ειδυλλιακό – σκηνικό και ότι κάποιος φέρεται να κατοικεί στα υπόγεια του κτηρίου.

Ούτε που καταλαβαίνεις για πότε πέρασε η ώρα και είδες το εργάκι. Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία είναι εξαιρετική, χαϊδεύουν τα μάτια και σε ταξιδεύουν. Ανέλπιστα καλές είναι και οι ερμηνείες, καθώς και η ανάπτυξη των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών. Αλλά η μεγάλη μπάλα παίζεται στο suspense και στο mood. Το εγκατελειμμένο ξενοδοχειακό συγκρότημα μοιάζει απίστευτα ζωντανό και σε αναμονή για το επόμενο έγκλημα που θα συμβεί. Οι παραπομπές στο “The Shining” του Cubrick είναι διακριτικές αλλά άμεσες.

Ωστόσο, το εργάκι δεν στερείται ελαττωμάτων που αμαυρώνουν λίγο την καλή εικόνα. Το σενάριο... δεν υπάρχει. Και ενώ υπάρχουν ευκαιρίες που θα μπορούσαν οι σεναριογράφοι να αδράξουν και να πλέξουν ένα πιο πολύπλοκο στόρυ, εντούτοις μένουν ανεκμετάλλευτες και σε αφήνουν στο τέλος της ταινίας με αναπάντητα ερωτήματα. Οι σκηνές φόνων θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο εμπνευσμένες και... ζουμερές. Αν μη τι άλλο, το genre της ταινίας το επιβάλλει. Και όσο και αν ακούγεται αστείο, η Αμερικάνικη πινελιά κάνει αισθητή την απουσία της με την πλήρη έλλειψη πραγματικής δράσης αλλά και... τσόντας! Ειδικά αυτό το ξανθούλι που το σκοτώνουν πρώτο, πολύ θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να χαλβαδιάσω τα βυζάκια του. Και ενώ ο σκηνοθέτης είχε την ευκαιρία να μας προσφέρει ένα θεσπέσια σεξουλιάρικο θέαμα, εντούτοις αρκείται στο να μας δείχνει στηθάκια και κωλαράκι να... διαγράφονται μέσα από ένα σετ ξενέρωτα εσώρουχα. Τέσπα...

Καταλήγοντας. Πολύ καλή προσπάθεια και εκτέλεση σαφώς ανώτερη από την Αμερικάνικη. Δε θα παραμιλάτε, αλλά θα περάσετε μια απολαυστική μιάμιση ώρα ατμόσφαιρας και αγωνίας. Σε τελική ανάλυση, αυτό από μόνο του δεν αρκεί?

Beneath

Low Budget αμερικανικό θριλεράκι που διαφέρει και προκαλεί το ενδιαφέρον. Όλοι εκεί πέρα είναι μια ωραία ατμόσφαιρα: ή θα χαπακώνονται, ή θα έχουν διάφορα εκτός πραγματικότητας σκοτεινά οράματα, ή θα κρύβουν θανάσιμα μυστικά, ή... τέλωσπάντων. Το παλιό αρχοντικό στο οποίο διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας φτιάχτει πρώιμη Λαβκραφτική ατμόσφαιρα και φέρνει στο μυαλό συνειρμούς από τις ιστορίες του Edgar Allan Poe που είχες διαβάσει στα νιάτα σου. Η αναζήτηση του ενόχου πίσω από την ιστορία παίρνει διαστάσεις κυνηγιού γάτας – ποντικού που μοιάζει βγαλμένο από Agatha Christie και τα οράματα, τα παραληρήματα και το επιτηδευμένο “μπέρδεμα” μεταξύ του τι είναι όντως αληθινό και τι όχι, φέρνουν σε Jacob's Ladder. Μέσα σε όλα αυτά, πρόσθεσε και μια δόση άρωμα από Japanese horror.

Δυνατό μείγμα από κορυφαίας εμπνεύσεως υλικά. Ωστόσο, η φτωχή εκτέλεση στο πανί, θυμίζει συνεχώς ότι το έργο κάπου το έχεις ξαναδεί. Στα αρνητικά και η ατελής παρουσίαση των χαρακτήρων. Για τους περισσότερους πρέπει να κάνεις υποθέσεις και μεγάλα άλματα λογικής προκειμένου απλά να καταλάβεις... ποιοί είναι! Το στοιχείο του horror είναι αρκετά υποτονικό για... ταινία τρόμου. Το φιλμάκι καθαρά ποντάρει στη δημιουργία ατμόσφαιρας για να κερδίσει το θεατή, πράγμα που μπορεί να ξενίσει κάποιους. Ωστόσο το εργάκι είναι εμπνευσμένο και (κατά τα άλλα) πρωτότυπο και το απρόσμενο τέλος σε αποζημιώνει για τα παραπάνω ελαττωματάκια του.