The Gamers – Dorkness Rising, King of California, Gran Torino

The Gamers – Dorkness Rising

Προσκύνημα!!! Είχα βάλει στο μάτι αυτό το αριστούργημα εδώ και πολύ καιρό από τις σχετικές διαφημίσεις στα περιοδικό Dungeon & στο Dragon, αλλά μόλις τώρα βρήκα την ευκαιρία να το απολαύσω, χάρη σε ένα e-mail του Volrath. Προσπάθεια καθαρά ερασιτεχνική, αλλά που κυμαίνεται σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο για ταινία του είδους, τόσο στον τομέα της παραγωγής, όσο και στον καλλιτεχνικό. Η υπόθεση? Τα ευτράπελα που συμβαίνουν σε μια κλασική παρέα που παίζει role playing games, όπως καθρεφτίζονται τόσο στην πραγματικότητα, όσο και στον φανταστικό κόσμο του παιχνιδιού.

Τρελό γέλιο. Ειδικά αν έχεις διατελέσει στη ζωή σου Dungeon Master, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναγνωρίσεις γνώριμες σε σένα καταστάσεις. Ήταν στιγμές που πίστευα ότι κάποιος μαγνητοσκοπούσε κρυφά κάποια από τα παλιά μου sessions και τα μετέφερε στο πανί! Η απόλυτη rpg-οταινία, μη διανοηθείτε να τη χάσετε άμα τραβάτε κόλλημα με το Dungeons & Dragons. Όσο για αυτούς που ουδεμία σχέση έχουν με τα παιχνίδια ρόλων... σόρρυ μάγκες, (για άλλη μια φορά) χάσατε...

King of California

Παράξενη ταινία! Πρωταγωνιστεί ένας Michael Douglas αγνώριστος που υπόδυόμενος το ρόλο του πρώην τρόφιμου σε ψυχιατρείο, βάζει πλώρη με την κόρη του για ένα... κουφό κυνήγι θησαυρού. Το δε μαναράκι που παίζει την κόρη, είναι γλύκα σκέτη και το 'χει κιόλας ερμηνευτικά. Αν δε μαλακιστεί με τη ζωή της θα γίνει μεγάλο αστέρι, θυμηθείτε με που σας το λέω.

Με ανάμεικτες πινελιές συναισθήματος που παραπαίει μεταξύ νοσταλγίας, δράματος (που ποτέ δε γίνεται μελό) και κωμωδίας, σερβιρισμένο με μια περίεργη ποιητική “αλλού” νοοτροπία, το εργάκι αυτό βλέπεται υπερβολικά ευχάριστα. Είναι ταξιδιάρικο και το χαρακτηρίζει μια γλυκιά μελαγχολία που γοητεύει. Ωστόσο το τέλος σε αφήνει με ένα ιδιόρρυθμο συναίσθημα, ότι παρακολούθησες κάτι που ναι μεν ήταν καλλιτεχνικά άρτιο, ωστόσο δεν είχε και τίποτα το ιδιαίτερο να πει.

Gran Torino

Την άποψή μου για τις ταινίες του Clint Eastwood την έχω διατυπώσει λεπτομερέστατα σε παλιότερο ποστ. Δε θέλω να επαναλαμβάνομαι. Σας παραπέμπω στην κριτική του Flags of our Fathers. Στο θέμα μας τώρα... Άντε να βρεις λόγια να περιγράψεις αυτό το αριστούργημα... ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΙΑ Η ΠΟΥΤΣΑ ΤΟΥ ΤΣΟΛΙΑ ΡΕΕΕ! Το άτομο απογειώνεται ξανά σε ύψη τόσο δυσθεώρητα που οι κατ' όνομα συνάδελφοί του ούτε μπορούν να φανταστούν. Το Gran Torino είναι ό,τι πιο ειλικρινές και αντρίκειο έχεις δει σε ταινία τα τελευταία χρόνια. Λιτή, σχεδόν δωρικού ρυθμού, σκηνοθεσία πλαισιώνουν ένα επιτελείο ερασιτεχνών ασιατών ηθοποιών που παρόλα αυτά, υπό την καθοδήγηση του μαέστρου, τα πάνε μια χαρά. Και φυσικά δε μπορείς επ' ουδενί να αγνοήσεις την παρουσία του Μεγάλου αυτοπροσώπως μπροστά στην οθόνη σου, κάτι που είχες να δεις από το Million Dollar Baby (άλλο αριστούργημα).

Δυο λεξούλες σχετικά με τις αηδίες που γράφτηκαν για αυτή την ταινία. Είδα άπειρες φορές στα σχετικά review γραμμένη τη φράση (και παραλλαγές της) “ο Clint Eastwood επιστρέφει στο ρόλο του Dirty Harry”. Το κάνανε να ακούγεται πιο κλισέ και από το “Απόλυτη Ελληνίδα Σταρ”!!!

Τον κακό τους τον καιρό! Ειλικρινά, μερικές φορές απορώ για το αν οι επονομαζόμενοι επαγγελματίες κριτικοί κινηματογράφου μπαίνουν στη διαδικασία να δουν ολόκληρες τις ταινίες για τις οποίες γράφουν. Ναι μεν η ταινία καθόλη τη διάρκειά της σε προϊδεάζει για κάτι τέτοιο. Αλλά καμία σχέση. Ο μάστορας παίζει μαζί σου. Δες το αριστοτεχνικό φινάλε και θα καταλάβεις. Σε στέλνει αδιάβαστο. Ακόμα κάθεσαι και διαβάζεις τις μαλακίες μου? Τσακίσου τρέχα και δες το παλικάρι μου. Επειγόντως.