Friday the 13th - Complete series

Έτσι μου ήρθε τώρα εμένα να αναθεωρήσω αυτή τη σειρά ταινιών με την οποία μεγάλωσα. Εντάξει, είναι και το νεο remake που οσονούπω θα έρθει και προς τη χώρα μας. Κάποτε. Θέλει προπόνηση το πράμα. Οπότε είπα να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου και να κάνω μια καλή βουτιά στον κόσμο του συμπαθούς δολοφόνου με τη μάσκα του χόκευ.

Πρώτο συμπέρασμα: πόσα χρόνια πέρασαν ρε φίλε! 1980 ήταν που ξεκίνησε η σειρά. Πρωτοπόρος των slasher flicks? Σαφώς όχι. Είχαν προηγηθεί τα Texas Chainsaw Massacre, Halloween, The Last House on the Left του Wes Craven (του οποίου το remake επίσης θα σκάσει μύτη στις οθόνες μας φέτος και μάλιστα από Ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη) και φυσικά τα giallo αριστουργήματα του Dario Argento. Ωστόσο ο Jason Vorhees ήταν το κάτι άλλο. Ήταν pop icon. Έφερε το σινεμά αυτού του είδους σε ένα ευρύ κοινό που το κατανάλωσε (και συνεχίζει να καταναλώνει) βουλημικά. Δεν υπάρχει περίπτωση, ακόμα και στη χώρα μας, να έρθει αποκριά και να μη δεις έστω ένα πιτσιρίκι να φορά παραλλαγές αυτής της θρυλικής “πειραγμένης” μάσκας του χόκευ. Κι ας μην έχει δει ποτέ τις ταινίες. Το Jason θα τον ξέρει.

Σημείωση - Το αφιέρωμα αυτό, λόγω μεγέθους θα το κόψουμε σε 2 κομμάτια. Το δεύτερο και τελευταίο μέρος σύντομα στις οθόνες σας. Προσεχώς κατσαρίδες.

His Name Was Jason – 30 Years of Friday the 13th

Δε γνώριζα για την ύπαρξη αυτού του ντοκυμανταίρ. Προφανώς είναι πρόσφατο, γιατί καλύπτει όλες τις ταινίες του franchise, ακόμα και το Freddy vs Jason και έχει και συνεντεύξεις από τους συντελεστές του καινούριου Friday the 13th του 2009.
Δε μπορώ να πω ωστόσο ότι έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος. Τα πρόσωπα που συνεντευξιάζονται είναι πολλά και σημαντικά μεν, αλλά δεν κάνουν κάτι άλλο παρά να... ευλογούν τα γένια τους. Καλύπτονται μόνο οι απόψεις των συντελεστών της εταιρίας παραγωγής καθώς και των συνεργατών τους και οι όποιες αρνητικές κριτικές, ή έστω πιο μετριοπαθείς απόψεις... απλά αγνοούνται. Ακόμα και πατάτες όπως το Jason Takes Manhattan ή το Jason X παρουσιάζονται σαν ταινιάρες το λιγότερο.
Εντυπωσιακή (και ανεξήγητη) είναι η έλλειψη οπτικού υλικού από τις ταινίες. Όπου βλέπουμε σκηνές από τα παλιά έργα, είναι πετσοκομμένες και μας δίνονται με το σταγονόμετρο. Αν και στη διάρκειά του γίνεται από τους συντελεστές των ταινιών λόγος για κομμένες σκηνές και εναλλακτικά φινάλε, σε όλα σχεδόν τα έργα της σειράς, εντούτοις τίποτα από τα παραπάνω δε μας προσφέρεται εδώ. Δε συζητάμε για την επερχόμενη ταινία. Αν και συζητιέται αρκετά, από όλους τους σημαντικούς παράγοντές της, εντούτοις δε βλέπουμε από αυτή ούτε φωτογραφία.
Η ποιότητα των σχολίων επίσης πάσχει. Μαθαίνεις μονάχα για πράγματα που ήδη ξέρεις, εφόσον έχεις δει τις ταινίες. Λείπουν οι αναφορές σε καθετί ζουμερό που μπορεί να συνέβη πίσω από τις κάμερες. Οι συνεντευξιαζόμενοι αρκούνται μόνο στο να σου σερβίρουν κοινοτυπίες, κρύα αστεία και pleasantries. Βαρεμάρα.
Εν κατακλείδι, επειδή πολύ το τράβηξα. Αυτό το ντοκυμανταίρ είναι ένα προϊόν της παραγωγού εταιρίας με μοναδικό σκοπό τη διαφήμιση και τη δημιουργία εντυπώσεων. Δείτε το άμα θέλετε, δεν είναι κακό, αλλά δεν θα χάσετε τίποτα κίολας αν το παραλείψετε.

Friday the 13th (1980)

Η πρώτη ταινία της σειράς θεωρείται κλασική. Είτε σου αρέσει το concept είτε όχι, οφείλεις να παραδεχτείς ότι αυτό το έργο αποτελεί ένα από τα πιο επιδραστικά έργα στην ιστορία του κινηματογράφου. Πέρα όμως από την ιστορική του σημασία, δεν μπορείς ούτε να παραγνωρίσεις τις όποιες αρετές του. Οι οποίες δεν είναι και λίγες. Το σκηνικό που διαδραματίζεται, η Crystal Lake Camp αποτελεί ένα από τα πιο iconic σκηνικά τρόμου. Κερδίζει τις εντυπώσεις και σηκώνει το περισσότερο βάρος της ταινίας πάνω της.
Τα αγόρια και τα κορίτσια που παίζουν δεν είναι και ό,τι καλύτερο ερμηνευτικά, αλλά γεμίζουν αποτελεσματικά την οθόνη σου με φρέσκια, λαχταριστή ημίγυμνη εφηβική σάρκα, μια αξία που ποτέ δε χάνεται με το πέρασμα του χρόνου. Plus, βλέπεις να σφάζουν στο γόνατο το ομορφόπαιδο (τότε) Kevin Bacon. Αφού έχει πηδήξει την ωραία της παρέας. Δε σε χάλασε.
Οι gore σκηνές πέρα από πρωτοποριακές για την εποχή τους, διατηρούν με ένα άγνωστο τρόπο ακόμα και στις μέρες μας μια ομορφιά και μια σαγήνη. Στιγμιότυπα όπως το τσεκούρι στη μάπα της καστανούλας στέκει άνετα ακόμα και σε σύγχρονο θρίλερ. Το φινάλε, με το παραμορφωμένο αγόρι να επιτίθεται στην πρωταγωνίστρια, προκαλεί ακόμα γλυκές ανατριχίλες. Το έργο διατηρεί, σαν καλό κρασί, ένα εντυπωσιακό aftertaste που θα σε κάνει για αρκετή ώρα αφού το δεις, να κοιτάς πίσω από πόρτες και τοίχους, πριν αλλάξεις δωμάτιο. Ειδικά αν είσαι μόνος στο σπίτι.
Σε τελική ανάλυση, το Friday the 13th είναι ένα αρκετά καλογυρισμένο έργο, με πολύ καλά δουλεμένο το στοιχέιο του suspense και της αγωνίας. Οι πρωτοπόρες σκηνές λήψης, οι απρόσμενα άμεσες (για την εποχή τους) σπλάτερ σκηνές, το ανατρεπτικό (αν και λιγάκι... ξεκάρφωτο με τον τρόπο που παρουσιάζεται) plot twist, απαρτίζουν ένα κλασικό έργο που κάθε φαν του είδους οφείλει να έχει δει τουλάχιστον μια φορά.

Friday the 13th – part 2

Στο ξεκίνημα σε ξενερώνει – είναι τελείως μπαμπέσικος και άδικος ο θάνατος της μικρούλας που επέζησε από το προηγούμενο φιλμ. Οι συντελεστές της ταινίας χειρίστηκαν μια σκηνή που θα έπρεπε κανονικά να είναι πολύ σημαντική, σαν κάτι που απλά έπρεπε να γίνει. Αυτός ο πρώτος φόνος συν η περίληψη του φινάλε της πρώτης ταινίας, είναι και τα μόνα κοινά στοιχεία με αυτή. Επιστρέφουμε ξανά στην Crystal Lake, 5 χρόνια μετά, αλλά σε άλλη κατασκήνωση, σε τελείως άλλη μεριά της λίμνης. Ο Jason θεωρείται νεκρός, η μαμά του το ίδιο και η όλη φάση του “Camp Blood” άλλο ένα urban legend. Δε θέλει πολλη αφορμή για να ξεκινήσει καινούριο μακελειό, αυτή τη φορά με τελείως διαφορετική παρέα παιδιών. Φρέσκο κρέας.
Η επιτυχής διαχείρηση της αγωνίας, των επιτηδευμένα παρατεταμένων σκηνών αναμονής διατηρούνται. Η ταινία κατά τα άλλα βλέπεται χάρμα. Οι φόνοι, η δράση, τα γυμνά νεανικά κορμάκια έχουν αναβαθμιστεί, χωρίς ωστόσο να ξεθωριάζει στιγμή το horror στοιχείο. Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε για τα δεδομένα της εποχής ο φόνος ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες που κινείται με αναπηρικό καροτσάκι, αλλά και το φινάλε στο “σπίτι” του Jason. Η σκηνή όπου η πρωταγωνίστρια ανακαλύπτει το βωμό με το μουμιοποιημένο κομμένο κεφάλι της μητέρας του αποτελεί all time classic. Στο τέλος αποκαλύπτεται και το πρόσωπό του σαν ενήλικας (άλλη μια καταπληκτική σκηνή). Θυμίζω ότι ο Jason δεν πρόκειται ακόμα να φορέσει τη σήμα κατατεθέν μάσκα του, μέχρι τα μισά του τρίτου έργου της σειράς. Εδώ κυκλοφορεί και οπλοφορεί φορώντας στο κεφάλι του ένα κομμένο σακκί με τρύπες στα μάτια.
Σε τελική ανάλυση, η δεύτερη ταινία της σειράς είναι ένα θρίλερ πρώτης τάξεως, εξίσου καλή με την πρώτη, πολύ παραπάνω από ό,τι θα περίμενες από ένα σίκουελ.

Friday the 13th – part 3

Ξεκινά ακριβώς από τη χρονική στιγμή που τελείωσε το δεύτερο έργο, αλλά διατηρεί στην εισαγωγή του και το ίδιο ακριβώς χούι. Πέρα από την περίληψη του πως τελείωσε το part 2 και κάποιες σκηνές που παραπέμπουν σε αυτό, κατά τα άλλα, οι συντελεστές επιλέγουν να αποκόψουν κάθε σχέση από τα άλλα έργα και ξεκινούν τελείως νέα φάση, με εντελώς καινούριους χαρακτήρες. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακή ιδέα, αλλά οι χαρακτήρες και των 2 κοριτσιών που επέζησαν από τις προηγούμενες ταινίες, έχουν αρκετό ενδιαφέρον και σου δίνεται η εντύπωση ότι κάπως αδικούνται στα σίκουελς.
Ξανά στην Crystal Lake, ή κάπου εκεί κοντά τέλωσπάντων, σε ένα εξοχικό σπίτι αυτή τη φορά. Νέα παρέα παιδιών, νέα προμήθεια κρέατος, γύρος τρίτος. Ωστόσο εδώ τα πράματα αρχίζουν να ξεφουσκώνουν. Οι χαρακτήρες στην προσπάθειά τους να ξεχωρίσουν και να κάνουν εντύπωση γίνονται γραφικοί και ολίγον τι εξωπραγματικοί. Οι φόνοι χάνουν λιγάκι σε έμπνευση αλλά και σε ζουμί και πολλοί από αυτούς... γίνονται εκτός σκηνής, βλέπεις τα αποτελέσματά τους πολύ ετεροχρονισμένα. Το μόνο στοιχείο που κάνει την ταινία αυτή να ξεχωρίζει είναι ότι εδώ πλέον ο Jason αποκτά τη μάσκα-σήμα κατατεθέν του, η οποία θα τον συνοδεύει μέχρι και σήμερα.
Άλλο αξιοπρόσεκτο είναι ότι η ταινία αυτή γυρίστηκε και προβλήθηκε στους σινεμάδες και σε 3d μορφή (η μόνη της σειράς), που τη βλέπεις με τα κοκκινοπράσινα χάρτινα γυαλάκια. Για αυτό και πολλές σκηνές είναι κάπως παράξενα στημένες, κάτι που στο 3d μπορεί να δείχνει εντυπωσιακό, αλλά στο δισδιάστατο πανί, ή στην οθόνη σου είναι απλώς περίεργο. Κατά τα άλλα, αν εξαιρέσεις 2-3 εντυπωσιακές σκηνές φόνων καθώς και την παρατεταμένη σπονδυλωτή τελική μάχη, το φιλμάκι αυτό δεν εχει τίποτα άλλο αξιόλογο να προσφέρει.

Friday the 13th part 4 – The Final Chapter

Αυτό το ταινιάκι προοριζόταν να είναι το φινάλε της σειράς. Βέβαια, το box office είχε σε τελική ανάλυση άλλη γνώμη από αυτή των παραγωγών, αλλά αυτό είναι αλλονού παπά ευαγγέλιο. Εδώ φαίνεται ότι έχουν πέσει φράγκα. Αυτοκίνητα, περιπολικά, ασθενοφόρα, ακόμα και ελικόπτερο περιδιαβαίνουν τον τόπο του εγκλήματος. Αυτό του τρίτου έργου. Τελικά τα πτώματα μαζεύονται, τα πατώματα σφουγγαρίζονται, η ζωή συνεχίζεται. Ο Jason εξετάζεται από τους γιατρούς (προφανώς με ιδιαίτερα επιπόλαιο & “οπτικό” τρόπο) και διαπιστώνεται επίσημα και με τη βούλα ο θάνατός του. Ωστόσο, μερικές σκηνές μετά, δραπετεύει από το ψυγείο του νεκροτομείου όπου φυλάσσεται το “πτώμα” του και το σφάξιμο ξεκινά ξανά. Χωρίς εξήγηση του τι συνέβη. Έτσι, βεντούζα.
Κάπου εκεί εγκαταλείπεται κάθε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες. Εδώ μεταφερόμαστε σε έναν οικισμό σε ένα μέρος που ονομάζεται Crystal Point το οποίο προφανώς μια πλησιότητα με την ομώνυμη περιβόητη λίμνη θα την έχει. Τελείως άλλη ιστορία και νέοι χαρακτήρες. Με δόξα και τιμή χαιρετίζουμε ξανά την επιστροφή των Τ&Α στο franchise, γιατί από το προηγούμενο έργο έλλειπαν. Κοινώς : βυζάκια, μπουτάκια και κωλαράκια με το κιλό, προσφέρονται άφθονα και μάλιστα είναι ιδιαίτερα υψηλής ποιότητας.
Μετά από ένα μουδιασμένο ξεκίνημα, το καλό πράμα ξεκινά και δε λέει να σταματήσει. Αυτή η ταινία είναι από τις πιο βίαιες αλλά και διασκεδαστικές της σειράς. Κορυφή και το φινάλε με τον οριστικό θάνατο του Jason αλλά και ο τρόπος που προετοιμάζουν το έδαφος για την επερχόμενη συνέχεια.
Στα αρνητικά, το πολύ κακό μοντάζ που δημιουργεί προβλήματα στο ρου της ιστορίας. Δημιουργούνται κενά στην αφήγηση και διάφορα άλλα παράδοξα. Σκηνή φόνου κόβεται στη μέση. μεταφερόμαστε σε άλλο φονικό και μετά βλέπουμε το δεύτερο μισό του πρώτου (!) κάπου, κάπως, κάποτε ένας σκύλος εκτινάσσεται από ένα παράθυρο χωρίς να υπάρχει λόγος ή εξήγηση (!!). Σε φάση που ο μικρός πρωταγωνιστής με την αδερφή του οδηγούν (το δηλώνουν άμεσα) για το σπίτι τους, καταλήγουν σε άλλο σπίτι (!!!). Πτώματα και χαρακτήρες στην πορεία... αγνοούνται.
Ωστόσο, μην αφήσετε όλα αυτά να σας χαλάσουν την απενοχοποιημένη διασκέδαση που προσφέρει ένα από τα καλύτερα έργα της σειράς.