Wicked Little ThingsΣε μια ορεινή κωμόπολη, το ειδυλλιακό βουνίσιο βουκολικό τοπίο κρύβει σκοτεινά μυστικά. Στα σπλάχνα του ορυχείου που έθρεψε τους κατοίκους, ανήλικα παιδιά δούλεψαν χρόνια υπό απάνθρωπες συνθήκες και πέθαναν σαν το σκυλί στ' αμπέλι. Τώρα, κρατώντας ακόμα τα εργαλεία της δουλειάς, τριγυρίζουν γύρω από τον τόπο του μαρτυρίου τους σαν ενισχυμένα ζομπο-φαντάσματα και “κανονίζουν” όποιον ενήλικα πετύχουν να τριγυρνάει after dark. Εν τω μεταξύ μια μητέρα με τα δυο παιδιά της έρχονται να ζήσουν στο σπίτι που κληρονόμησαν από το μακαρίτη τον πατέρα...
Μάλιστα. Κατ' αρχήν μια διαπίστωση και παράπονο μαζί. Πάντα οι άντρες πεθαίνουν πρώτοι σε τούτο τον κακούργο το ντουνιά, απλά μετρήστε πόσες πολλές χήρες σε αντιδιαστολή με το πόσους λίγους χήρους υπάρχουν εκεί έξω. Τι άλλο να πεις μετά από αυτό... α, ναι για την ταινία! Ατμοσφαιρική και καλογυρισμένη, κερδίζει τις εντυπώσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα σε κάνει να παραμιλάς κιόλας. Κενάκια και ελλέιψεις στο σενάριο που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, δεν της επιτρέπουν να λάμψει έτσι όπως ίσως να της άξιζε.
Wind Chill
Για κάποια πράγματα, κάποιους ανθρώπους, καταστάσεις κλπ, απλά ξέρεις ότι δεν το 'χεις. Δεν έχεις νιώσει ποτέ, μπαίνοντας σε ένα χώρο (κι ας μη τον έχεις ξαναδει ποτέ πριν) ότι είναι ποτισμένος από αρνητικά vibes, πως ό,τι και να κάνεις, εδώ δεν πρόκειται να γίνει η δουλειά σου για την οποία ήρθες εξαρχής, ότι δεν πρόκειται να βγει χαϊρι? Ε, κάτι τέτοιο γίνεται με το νεαρό ζευγάρι των πρωταγωνιστών της ταινίας αυτής. Αν και τους ενώνουν κοινές συνθήκες, εντούτοις είναι τόσο τραγικά αταίριαστοι που μόνο κάτι άσκημο μπορεί να βγει από την – έστω προσωρινή – συμμαχία τους.
Η οποία στην προκειμένη περίπτωση, έχει τη μορφή ενός road trip. Όχι για διασκέδαση, αλλά από ανάγκη, για να μοιραστούν τα έξοδα του ταξιδιού φίφτυ φίφτυ. Ρεφενέ. Είναι, βλέπετε, μπατήρηδες και οι δυο τους. Μετά χάνονται στο δρόμο, παθαίνουν ένα ατύχημα, το αυτοκίνητό τους αχρηστεύεται, αποκλείονται μέσα στα χιόνια σε μια ερημιά που καμία σχέση δεν έχει με κάποιο πολιτισμένο μέρος. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάτι σαν σε φαντάσματα αρχίζουν να περιδιαβαίνουν μόλις πέφτει το σκοτάδι, ένας μανιακός μπάτσος, παράξενα χωροχρονικά άλματα συμβαίνουν, καθώς και μια συνεχής ενοχλητική αίσθηση deja-vu.
Παράξενο έργο. Καλογυρισμένο και γενικώς καλοδουλεμένο. Αλλά κάπου πάσχει. Ίσως αν οι σεναριογράφοι είχαν πιο σαφή ιδέα για το τι ακριβώς θα ήθελαν από την ιστορία και από το κοινό τους, τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Αλλά αυτή τη στιγμή, με τον τρόπο που τελικά επέλεξαν να μας σερβίρουν το στόρυ, δεν μας προσφέρουν τίποτα περισσότερο από μια βασανιστικά αργή ακολουθία από άσχετες, ασύνδετες μεταξύ τους καταστάσεις.
Transporter 3
Ο Jason Statham επιστρέφει στο γνωστό ρόλο που τον ανέδειξε σε αυτό το φασαριόζικο sequel. Το δεύτερο μέρος της σειράς δε με είχε ικανοποιήσει, ήταν μόνο style without substance, όπως έτσι τείνουν να είναι πλέον όλες οι ταινίες στις οποίες έχει βάλει το χεράκι του ο Luc Besson. Εδώ, ευτυχώς τα πράγματα βελτιώνονται. Όχι πως δίνεται περισσότερο βάρος στην ουσία, παρά στη “βιτρίνα”. Κάθε άλλο. Αλλά αυτό ήταν ανέκαθεν σήμα κατατεθέν της σειράς. Ωστόσο, πέρα από το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα, το ταινιάκι αυτό έχει και ψωμί.
Κατ' αρχήν, ο Jason Statham είναι πάλι Transporter. Όπως στην πρώτη ταινία. Για όσους δε θυμούνται, στη δεύτερη ήταν κάτι σε σούπερ – νταντά με επιπλέον καθήκοντα σωφέρ. Η δράση είναι σφιχτοδεμένη και καλογυρισμένη, η υπόθεση χαζούλικη μεν, λειτουργική δε. Το σύνολο είναι ελκυστικό και βλέπεται ανετότατα. Άξιο σίκουελ, σαφώς καλύτερο από το δεύτερο, αλλά λίγο πιο κάτω από το πρώτο μέρος της σειράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου