Μάστορας : Luiso Berdejo
Παίχτες : Kevin Costner
Με δυο λογάκια :
Ένας χωρισμένος πατέρας με τα δυο ανήλικα παιδιά του μετακομίζει σε ένα απομονωμένο σπίτι στην εξοχή, προκειμένου να κάνουν όλοι τους μια νέα αρχή. Όμως, το ειδυλλιακό επαρχιακό τοπίο κρύβει πολλά μυστικά. Μέσα στο δάσος που περικλείει το σπίτι, βρίσκεται ένας τεχνητός λόφος που ασκεί μια αφύσικη έλξη στην κόρη της οικογένειας. Σύντομα το κορίτσι παρουσιάζει δραματικές αλλαγές στο χαρακτήρα και τις συνήθειές του και αποξενώνεται από τον πατέρα και τον αδερφό της. Μέσα από φήμες και μισοειπωμένα λόγια, υπαινίσσεται η ύπαρξη ενός αρχαιότερου από τον άνθρωπο πολιτισμου που άφησε πίσω τους τύμβους του σαν κληρονομιά σε μια νέα εποχή... ή μήπως πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο;
Αναλυτικότερα :
Όσοι αρρωστημένοι ακόλουθοι του Κθούλου, επιτέλους αγαλλιάστε!!! ναι, καλά με ακούσατε. Το “The New Daughter” είναι μια αμιγώς Call of Cthulhu ταινία, τόσο στη θεματολογία, όσο και στο όλο στυλ, τη δομή, το συναίσθημα, τη δράση και τη λύση του δράματος! Προτού όμως μου πάρετε αέρα και αρχίσετε να ουρλιάζετε προσευχές στο σεληνόφως κατά τη R'Lyeh μεριά, προειδοποιώ : το “The New Daughter” ΔΕΝ είναι κλασικός Κθούλου, δηλαδή με πλοκάμια, Μεγάλους Παλαιούς και δε συμμαζεύεται. Αφορά θεματικά ένα κομμάτι της μυθολογίας που είναι πολύ πιο παλιό από τα γνωστότερα “αδερφάκια” του, πιο παλιό ακόμα και από τον ίδιο τον Lovecraft : αυτό που αφορά τους μύθους και τις ιστορίες της Λευκής Φυλής (καμία σχέση με φυλετικά / ρατσιστικά κριτήρια, η εν λόγω Λευκή φυλή δεν είναι καν ανθρώπινη) όπως τα αποτύπωσε γλαφυρότατα στις αριστουργηματικές ιστορίες του ο Arthur Machen, ο Robert Howard (ναι, αυτός που έγραψε τον ΚΟΝΑΝ) και πολλοί άλλοι του Lovecraftικού κύκλου (με αξιολογότερο ίσως όλων, τον Colin Wilson).
Προς όλους τους υπόλοιπους που δεν κατάλαβαν λέξη από την προηγούμενη παράγραφο : μη μασάτε. Κλάι μάιν. Και δείτε το “The New Daughter” αν μπορείτε να εκτιμήσετε μια παλιομοδίτικη – και αρκετά low budget – ταινία τρόμου χωρίς εφφέ και φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αλλά με πρωταγωνιστή το σενάριο, την ατμόσφαιρα και τους διαλόγους στους οποίους τα περισσότερα που αξίζει να ειπωθούν, υπαινίσσονται. Χωρίς αίματα και άντερα, χωρίς σωτηρία ή happy end, το “The New Daughter” ακολουθεί την προαναφερθείσα Lovecraftική νοοτροπία. Είναι σκοτεινό, απαισιόδοξο, μηδενιστικό και θεωρεί δεδομένο ότι ο άνθρωπος δεν είναι ούτε ο μοναδικός, ούτε καν ο σημαντικότερος κυρίαρχος αυτού του πλανήτη.
Σίγουρα έχει τα ελαττωματάκια του. Οι low budget καταβολές του δεν το αφήνουν να απογειωθεί. Κάποιες σκηνές θα μπορούσαν να δείξουν πολύ καλύτερα αν ήταν πιο επιμελημένες. Τα κουστούμια των “τεράτων” πάσχουν, όπως και τα σκηνικά. Και γενικά, θα μπορούσε να είναι πολύ λιγότερο “τερατοταινία” από όσο γίνεται, τουλάχιστον προς το τέλος του. Αλλά, αν όλα αυτά δε σε πτοούν και ψήνεσαι και από τα αντίστοιχα λογοτεχνικά ερεθίσματα, δες το άφοβα και δε θα το μετανιώσεις.
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5, για τους “άρρωστους” 4 / 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου