Μάστορας : Alan Poul
Παίχτες : Jennifer Lopez, Alex O'Loughlin and Michaela Watkins
Πόσα πιάνει; 1,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Μοναχική αστή – και παρεμπιπτόντως θεά – γυναίκα που το βιολογικό της ρολόι χτυπά ακατάσχετα και ασταμάτητα, αποφασίζει να κάνει ένα παιδί μόνη της, χρησιμοποιώντας τεχνητή γονιμοποίηση και δωρητή σπέρματος, εφόσον ακόμα ο ονειρεμένος mr nice guy δεν έχει βρεθεί. Όμως, με το που γίνεται η σύλληψις, ο έρως χτυπάει απρόσμενα την πόρτα της. Πώς να την παλέψει και πώς να του σερβίρει την αλήθεια, ότι κυοφορεί παιδί αλλουνού και μάλιστα... σωλήνα; να ζει κανείς ή να μη ζει; ωωωωωωω Γιόρικ! Βαρεθήκατε κιόλας ή ακόμα; Μαντέψατε τι θα γίνει στη συνέχεια; Προβλέψατε το φινάλε; Ε, ναι, κι εγώ!
Αναλυτικότερα :
Ειλικρινά τώρα : μπορεί κανείς να πάρει στα σοβαρά αυτή την ταινία; Πρώτα από όλα : επειδή ΟΛΕΣ οι γκομενοταινίες είναι ΙΔΙΕΣ, έχουν χρησιμοποιήσει κάθε πιθανή ΠΑΠΑΡΙΑ μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, προκειμένου να βρουν νέο τρόπο για να μας σερβίρουν το ίδιο χιλιοζεσταμένο φαγητό. Και πλέον, έχουμε φτάσει προ πολλού και πολλάκις στα... εξωφρενικά, κομπλέ με διάφορα σκηνοθετικά τερτίπια και σκηνές “εκπλήξεις” προκειμένου να μας χρυσώσουν το χάπι. Το οποίο όμως, έχει πάντα την ίδια βαρετή γεύση και γλυκανάλατη επίγευση του παραμυθένιου χαρούμενου σε σημείο ΑΝΟΙΑΣ happy end. Όπως και εδώ. Κατ' αρχήν, hello, guys, από reality check έχετε ακουστά; Τίποτα; ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ; ΝΤΗΠ ΓΙΑ ΝΤΗΠ; Δηλαδή, περιμένετε να πιστέψουμε ότι μια γυναίκα σαν τη Jennifer Lopez υπάρχει έστω ΜΙΑ ΣΤΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ πιθανότητα να μείνει μπακούρι σε τέτοιο τραγικό σημείο ώστε να αρχίσει να ανησυχεί για τις γεροντοκόρες και... γηράσκουσες παρθένες ωοθήκες της; Η επιλογή της πρωταγωνίστριας είναι τελείως φάουλ, πιο φάουλ δεν έχει. Μια πιο άσημη (και με σημαντικά λιγότερη... θεοσύνη!) κοπέλα θα ήταν απείρως καταλληλότερη για το ρόλο και θα αναδείκνυε τις λιγοστές αρετές αυτής της ταινίας.
Τι άλλο απομένει;... μάλλον τίποτα. Ναι, η Lopez είναι θεά, σηκώνει το 100% της ταινίας στους καλογυμνασμένους ώμους και τους ΤΟΡΝΕΥΤΟΥΣ γοφούς της και σε λίγες καλές σκηνές τσαλακώνει απολαυστικά τον εαυτό της. Αλλά εδώ, με τόσο κουραδένιο σενάριο, διαλόγους και συνοδές ερμηνείες, δε μπορεί παρά να φαντάζει ξενέρωτη. Απορώ και πώς δέχτηκε να παίξει εδώ. Και η ταινία είναι ασφυκτικά επιφανειακή, με μηδέν συγκίνηση, συναίσθημα και δραματουργία, πνίγεται στη ροζ politically correct αδιάφορη λούμπα και την προβλεψιμότητα. Λιγότερο συναρπαστική και πρωτότυπη και από χουντικό χιτάκι του “στιγμιαίο λάθος” Πασχάλη. Και λίγα σας λέω. Αποφύγατε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου