Silent Hill Homecoming

Εταιρία : Konami
Πλατφόρμα : PS3, XBOX 360, PC

Τα Θετικά :
Φανταστικά εφφέ φωτισμού και σκιών, δημιουργούν μια εξαιρετική ατμόσφαιρα. Υπέροχη (αν και όχι εκτεταμένη) απεικόνιση των 2 τοποθεσιών στις οποίες λαμβάνει χώρα η δράση. Ωραίες μάχες, ειδικά οι boss fights. Πυροβολισμοί, μαχαιρώματα, κοψίματα και χτυπήματα έχουν άμεσα γραφικά αποτελέσματα που παραμένουν στα τέρατα – και αυτό είναι γαμάτο. Καλή ιστορία, πιστή στο πνεύμα του Silent Hill franchise. Αρκετά (5) διαφορετικά φινάλε που καθορίζονται από τις αποφάσεις του παίκτη, σε κρίσιμες στιγμές μέσα στο παιχνίδι. Θα σου θυμίσει αρκετά την ομώνυμη ταινία.

Τα Αρνητικά :
Δίνεται κάπως περισσότερο βάρος στις μάχες σε σχέση με το survival horror στοιχείο και αυτό μπορεί να ξενίσει τους φανατικούς της σειράς. Λίγοι και σχετικά απλοί γρίφοι... ενώ κάποιοι άλλοι (συγκεκριμένα 2) πρέπει να είσαι νίντζα για να τους βγάλεις. Απλή ιστορία, σχετικά “πεζή” και “δυτικότερη” στο στυλ σε σχέση με τα παλιά σενάρια. Λίγοι χαρακτήρες και διάλογοι. Αν είσαι πολύ ψημένος με τα παιχνίδια και τις ταινίες του είδους, θα καταλάβεις αμέσως πού το πάει η ιστορία. Έχει λιγότερα από τα στοιχεία ψυχολογικού τρόμου για τα οποία διακρίνονταν οι παλιότεροι τίτλοι της σειράς. Σχετικά σύντομο μέχρι να το ολοκληρώσεις και με χαμηλό replay value. Θα σου θυμίσει αρκετά την ομώνυμη ταινία.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5

Αναλυτικότερα :
Τα πράματα είναι σκούρα για τον Alex Shepard. Έχοντας πληγωθεί στο μέτωπο, επιστρέφει στον τόπο του αφότου πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο. Τον βασανίζουν εφιάλτες που αφορούν την τύχη του μικρότερού του αδερφού, Joshua και ένα ανυπόφορο συναίσθημα ότι κάτι δεν πάει καλά. Έτσι, παρά τη θέλησή του, επιστρέφει στο Shepard's Glen, ένα τόπο που του είχε γυρίσει την πλάτη και αποφασίσει να μην ξαναδεί ποτέ στη ζωή του, καθώς τον είχε συνδέσει με τα δυσάρεστα, τραυματικά παιδικά του χρόνια και με τις προβληματικές σχέσεις που είχε με τον πατέρα του. Εκεί, συνειδητοποιεί ότι όλα τα αρνητικά του προαισθήματα τελικά είχαν βάση – και ακόμα περισσότερο. Η πόλη δείχνει ερημωμένη, κλειδωμένη σε ένα μόνιμο πέπλο ομίχλης και σκοτεινιάς. Φριχτά, διεστραμμένα πλάσματα ελλοχεύουν στις σκιές. Παντού υπάρχουν ανακοινώσεις για ανθρώπους που χάθηκαν και αναζητούνται. Στο σπίτι του, τα πράματα είναι ακόμα χειρότερα. Βρίσκει τη μάνα του σε μια κατατονική κατάσταση, να επικοινωνεί μονάχα με μισοτελειωμένες, ανεξήγητες φράσεις. Ο πατέρας του και ο αδερφός του είναι άφαντοι. Η μόνη λύση, είναι να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να λύσει το μυστήριο. Όμως, αυτός ο δρόμος θα τον φέρει αντιμέτωπο με τους εσωτερικούς φόβους, τα τραύματα και τα φαντάσματα του παρελθόντος που τόσα χρόνια προσπαθούσε να αποφύγει...

Το παιχνιδάκι αυτό δέχτηκε αρκετό “φτιάρι” από τα έγκυρα sites του συναφιού και ειλικρινά αναρωτιέμαι το γιατί. Εντάξει – ΔΕΝ είναι το καλύτερο Silent Hill. Για την ακρίβεια δε μπορεί ούτε να πλησιάσει την ποιότητα και την ψυχολογική φόρτιση που είχαν τα 3 πρώτα παιχνίδια της σειράς. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι κακό – απεναντίας. Μια χαρά στέκει από μόνο του και αυτό φαίνεται και από τα σχόλια στο ίντερνετ των πιο νέων στη σειρά παιχτών που το βρήκαν πάρα πολύ καλό. Τώρα, αν οι ξερόλες βετεράνοι ξινίσουν, ε, ας πιούνε ξιδάκι. Προσωπικά, αντί να κάτσω να γκρινιάζω για το ένα ή το άλλο του ελάττωμα ή να κάθομαι να το συγκρίνω με τους παλιούς τίτλους και να μιζεριάζω, προτιμώ απλά να απολαύσω ένα εξόχως ατμοσφαιρικό παιχνίδι. Είμαι σίγουρος ότι αν δεν είχε τον τίτλο “Silent Hill” και ήταν ένα ακόμα παιχνιδάκι του είδους ή ακόμα καλύτερα μια indie παραγωγή, θα είχε λάβει πολύ καλύτερες κριτικές.

Ένα από τα κύρια σημεία στα οποία εστιάζεται η αρνητική κριτική, είναι η “αλλαγή” στο στυλ της αφήγησης. Απομακρυνόμενο από τα αντισυμβατικά, διφορούμενα σενάρια της Ιαπωνικής σχολής (που χαρακτήριζαν τους 4 πρώτους τίτλους της σειράς) απαρτίζεται από μια σχετικά πιο απλή και ξεκάθαρη ιστορία (κοινώς, πιο Αμερικάνικη) που το φινάλε της θα σε βρει με όλες τις απορίες σου λυμένες και και με ελάχιστα ξεκρέμαστα story elements. Τα επιμέρους στοιχεία της ατμόσφαιράς του, αυτή τη φορά δείχνουν να “επιλέχθηκαν” από ένα μείγμα νέου υλικού και μια συρραφή από παλιά, επιτυχημένα στοιχεία της σειράς, όπως επίσης και από την πολύ καλή ομώνυμη κινηματογραφική ταινία, προκειμένου να το κάνουν πιο ελκυστικό σε παλιούς αλλά και σε νέους παίκτες. Εντάξει, δεν πρόκειται και για την πλέον έντιμη πρακτική, αλλά this is the marketing και σε τελική ανάλυση, δε το θεωρώ δα και τίγκα θανάσιμο αμάρτημα. Οπότε, ετοιμάσου να ξανααντιμετωπίσεις τις περίφημες zombie nurses, ατέλειωτους διαδρόμους γεμάτους με κλειδωμένες πόρτες και φυσικά έναν fan-favorite special guest. Ναι ρε, εννοείται ότι για τον Pyramid Head μιλάμε! Σε χάλασε; Εμένα προσωπικά, όχι! Και, παρόλα αυτά, η ιστορία είναι αρκετά καλή και σίγουρα αντιπροσωπευτική του Silent Hill universe. Και επίσης και οι παλιοί τίτλοι της σειράς “δανείζονταν” στοιχεία από τους προγενέστερούς τους, αλλά κανένας τότε δεν παραπονέθηκε για αυτό! Απεναντίας!

Ένα ακόμα σημείο αρνητικής κριτικής, είναι το σχετικά τονισμένο κομμάτι της μάχης. Ο Alex σαν πρώην στρατιώτης, υποτίθεται ότι ξέρει να χειρίζεται κάποια όπλα και το κάνει με αποτελεσματικότητα – ακόμα και “δένοντας” επιθέσεις υπό τη μορφή μικρών... combos. Επίσης, μπορεί να αποφεύγει τις επιθέσεις των τεράτων είτε με άμυνα, είτε με κινήσεις διαφυγής και κύλισης στο έδαφος. Παρόλα αυτά, τις μάχες εύκολες δε τις λες. Και όλα αυτά (και ακόμα περισσότερα) υπήρχαν και σε παλιότερους τίτλους της σειράς, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο, τότε κανέις δεν είχε ξινίσει από αυτό. Αν θυμάμαι καλά, η Heather στο “Silent Hill 3”, μια χαρά έκανε chain attacks & combos, χρησιμοποιώντας μεταξύ άλλων ένα τεράστιο morning star – στο παιχνίδι αναφερόταν ως “maul”(!) ένα θανατηφόρο katana (!!) και τέλος, ένα submachine gun (!!!) Και υποτίθεται ότι είναι ένα κοριτσάκι 17 ετών! Και οι μάχες ήταν πολύ περισσότερες, όπως και τα wandering monsters. Αντίθετα ο Alex, παρά το υποτιθέμενο combat training του, είναι αρκετά αργοκίνητος και το δυνατότερό του όπλο (από τα κανονικά, όχι τα μυστικά που “ξεκλειδώνεις” τερματίζοντας το παιχνίδι) είναι ένα ταπεινό shotgun που θα το χρησιμοποιήσεις ελάχιστα, επειδή τα πυρομαχικά του είναι υπερσπάνια μέσα στο παιχνίδι.

Γραφικά & Ήχος :
Το Homecoming καταφέρνει να συλλάβει άψογα το πνεύμα της σειράς με εξαιρετικά γραφικά, οπτικά και ηχητικά εφφέ. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στις σκιές και το φωτισμό – και σε κανένα άλλο παιχνίδι εκεί έξω δε θα δεις τόσο προσεγμένη δουλειά σε αυτούς τους τομείς. Ειδικά οι σκηνές στο παλιό νεκροταφείο του Shepard's Glen, είναι μια ξεχωριστή εμπειρία από μόνες τους. Τα τέρατα, η πόλη, το “κοκκώδες” φίλτρο της κάμερας και φυσικά η ομίχλη – σήμα κατατεθέν ποτέ τους δεν έδειχναν καλύτερα. Η μετάβαση στον Otherworld, το ακόμα σκοτεινότερο alter ego του Silent Hill γίνεται σε in real time, όπως ακριβώς και στην ομώνυμη ταινία του 2006 και το αποτέλεσμα είναι πρωτότυπο και αισθητικά επιτυχημένο. Η μουσική του Akira Yamaoka (ο κατεξοχήν μουσικός συνθέτης της σειράς) είναι όπως πάντα έξοχη και συνοδεύεται από πολύ καλής ποιότητας ηχητικά εφφέ.

Χειρισμός :
Θα μπορούσε να είναι και καλύτερος. Ο Alex κινείται αργά, η άμυνα δεν ανταποκρίνεται άμεσα στο πάτημα του κουμπιού και γενικά το στυλ και ο προσανατολισμός των κουμπιών στο χειριστήριο διαφέρει αρκετά σε σχέση με ότι έχεις συνηθίσει μέχρι τώρα από τη σειρά. Αλλά αναμφίβολα, είναι κάτι που μαθαίνεται και συνηθίζεται.

Gameplay :
Είναι γραμμικό – αλλά πάντα τα Silent Hill ήταν γραμμικά! Απλά τότε φαινόταν λιγότερο. Η διάρκειά του είναι μάλλον μικρή, αλλά δεν ξεφεύγει πολύ από το τυπικό της σειράς και των παιχνιδιών του είδους εν γένει.

Ρεζουμέ :
Το 'παμε. Όχι, δε μπορεί να συγκριθεί με τα παλιά παιχνίδια της σειράς. Αλλά στέκει μόνο του μια χαρά. Προσφέρει μια άψογα ατμοσφαιρική “κινηματογραφική” εμπειρία και θα βάψει με ομιχλώδεις, μελαγχολικούς τόνους τα απογεύματά σου (περίπου στα 3 με 4 θα σου πάρει) μέχρι να το τελειώσεις. Νοίκιασέ το άφοβα – ακόμα και η αγορά του δεν είναι διόλου κακή κίνηση, αν το βρεις σε καλή τιμή. Προσωπικά, το βρήκα 24 ευρώ καινούριο (και από μαγαζί, όχι από κανένα τρέχα γύρευε site) και το χτύπησα ανελέητα. Και δε με χάλασε καθόλου.